TO ΑΠΟΛΥΤΟ PLAYLIST ΤΟΥ ΑΠΡΙΛΙΟΥ

Αν αγαπάς τη μουσική, θέλεις διαρκώς να ανακαλύπτεις κάτι καινούργιο, χωρίς να ξεχνάς τα αγαπημένα σου που λειτουργούν σαν βάλσαμο. Χρόνια τώρα. Με θεραπευτικές ιδιότητες. Και οι διασκευές σε γνώριμες μελωδίες ανατρέπουν το οικείο, δίνοντας νέα πνοή. Τι παίζει στο μυαλό μου, στο αυτοκίνητο, στο κινητό, στο κομπιούτερ, αυτές τις ημέρες; Διαλέγω 10 για να μην ξεφύγω. Παλιά, παμπάλαια, επιχρωματισμένα, σούπερ καινούργια, εκκωφαντικά άτονα, αλλά φρέσκα, σπαρταριστά, άλλα μόνο μελωδικά, αυστηρά καταθλιπτικά, κι άλλα πάλι, μόνο με λέξεις ανεβαστικά μέχρι την Ακρόπολη. Αναπάντεχα ξεσηκωτικά. Μουσική. Σου έρχεται από εκεί που δεν την περιμένεις. Και την ακούς. Τι τα συνδέει; Είναι το τέλειο σάουντρακ για την καταιγίδα και τις ηλιόλουστες μέρες ενός ηλιόλουστου μυαλού. Wake up slowly, there are blue skies. Strange Weather. Όχι του Tom Waits, Αnna Calvi, David Byrne. Πώς μου ξέφυγε αυτό; 

• Le Chrome et le Coton. Jerome Echenoz. 
• Roda Vida. Teofilo Chantre.
• Danca Da Solidao. Marisa Monte. 
• Only Love. Andra Day.
• Ne me Quitte pas. Lauryn Hill. 
• Et Maintenant. Didi Bridgewater.
• I Feel it Coming. The Weeknd. 
• Joy. Isaac Hayes. 
• Υou Are my Sunshine. Leftover Cuties. 
• Song of the Whale. Tangerine Dream. 

EYTYXIA EINAI. MEΡΟΣ ΤΡΙΤΟ.

Ευτυχία είναι να είναι Κυριακή του Πάσχα και να έχεις λιακάδα μέσα σου.

Να έχεις αγκαλιάσει και να έχεις αγαπήσει. Σήμερα. Και χθες. Και αύριο. 

Να έχεις τσουγκρίσει πολλά αβγά και να έχεις κρατήσει ένα αβγό γυαλιστερό στα χέρια σου, χωρίς ούτε ένα ράγισμα. Και χωρίς ζαβολιά αυτή τη φορά.

Να τρως τσουρέκι και να το ανοίγεις για να το γεμίσεις με σοκολάτα, σε αυτοσχέδια συνταγή.

Eυτυχία είναι να χορεύεις. Χωρίς να περιμένεις να σε καλέσουν σε πάρτι. Να χορεύεις κάθε μέρα. Με το ίδιο τραγούδι. Με άλλο ρυθμό. Να χοροπηδάς μέχρι το ταβάνι.

Να προσποιείσαι μέχρι να το νιώσεις.

Να ζητάς βοήθεια. Να αφήνεις την κόκκινη μπέρτα αραιά και που.

Ευτυχία είναι να απολαμβάνεις την χαρά της επιτυχίας. Και της αποτυχίας.

Να ανακαλύπτεις καινούργια τραγούδια. Να τραγουδάς το πρωί. Και το βράδυ. Και το μεσημέρι στο αυτοκίνητο. Στο σπίτι. Στο δρόμο. Από μέσα σου ή δυνατά. 

Να απολαμβάνεις το τώρα.

Ευτυχία είναι αυτή η στιγμή. Αυτή η Κυριακή. Αυτό το τώρα. Ποιο τραγούδι χορεύω και τραγουδάω τώρα; Etta James. I want a Sunday kind of love. 

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΝΟΝΟ ΜΟΥ (ΑΝ ΚΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΙ)

Με τον νονό μου είμαστε (πλέον) φίλοι στο Facebook. Δεν βλεπόμαστε, δεν βλεπόμασταν ούτε όταν ήμουνα παιδί. Δεν υπήρξε ποτέ ο παραδοσιακός νονός. Βασικά δεν ήταν νονός. Δεν μου έπαιρνε λαμπάδα, παπούτσια και σοκολατένιο αβγό, δεν μου τηλεφωνούσε για ευχές στα γενέθλια μου και στη γιορτή μου, δεν μου έπαιρνε δώρα, δεν μου έδινε συμβουλές, παρέμεινε φίλος με τους γονείς μου. Τον αγαπώ όπως είναι. Δεν του κρατάω κακία. Ούτε στη νονά μου που από τότε που χώρισε με τον νονό εξαφανίστηκε και από τη δική μου ζωή. Νωρίς, πολύ νωρίς. Τώρα που είμαι νονά και μαμά δίνω περισσότερα ελαφρυντικά σε νονούς και γονείς, χωρισμένους, μαζί, τρυφερούς, εξαφανισμένους, συνεπείς, θεότρελους, παραδοσιακούς. Ξέρω. Καταλαβαίνω. Δεν είναι εύκολο. Ούτε να είσαι εκεί, ούτε να συμβουλεύεις, ούτε να είσαι πνευματικός ...μπαμπάς. Τι θα ζητούσα σήμερα από τον νονό μου; 

Μια αγκαλιά. Για αρχή. Σφιχτή, αληθινή, ζουληχτή.

Ένα ζευγάρι κόκκινα παπούτσια. Και κόκκινα γυαλιά. Κι ένα κόκκινο perfecto. 

Ένα κρεμαστό αβγό με μια χοντρή αλυσίδα. Για να συμπληρώνει κάθε τόσο τα αβγά των προηγούμενων χρόνων. 

Ένα πελώριο σοκολατένιο αβγό, με την μυρωδιά της παλιάς, μαύρης σοκολάτας, που δεν σπάει εύκολα, δεν λιώνει, είναι ρετρό, δεν έχει δώρο μέσα, ούτε κορδέλες απέξω. Είναι μέσα σε βελούδινη θήκη και μυρίζει σοκολάτα από μακριά.

Ένα σινεμά. Για να δούμε μαζί με βουτυρένιο popcorn ένα παλιό μιούζικαλ. 

Μια συλλογή με τραγούδια. Γαλλικά κυρίως. Της παιδικής μου ηλικίας και της δική του νοσταλγικής νιότης.

Πρώτη φορά νονός; Ποτέ δεν είναι αργά να μάθεις το σενάριο του ρόλου σου. 

ΠΩΣ ΛΥΝΕΙΣ ΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΑΝ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ;

Περιοδικό Tatler. Μάιος 2017. «How do you solve a problem like Europe?» Η απάντηση; «Εύκολο. Ξεφορτώνεσαι όλους τους βαρετούς γραφειοκράτες και επαναφέρεις τους τρελούς μονάρχες. Θα βρέχει σοκολατένια κουμπιά από τον ουρανό και θα τραγουδάμε όλοι μαζί στα βουνά». Είναι κι αυτή μια άποψη... Γαλλία, Βαυαρία, Δανία, Αυστρία, Ισπανία, Σουηδία, σαν παραδείγματα στο σαλόνι του περιοδικού. Και η Ελλάδα; Γιατί; Από πότε μας θεωρούν Ευρώπη; 

ΟΤΑΝ ΑΓΑΠΑΣ ΤΟ ΦΑΓΗΤΟ ΠΗΓΑΙΝΕΙΣ ΣΕ 10 ΜΕΡΗ. ΞΑΝΑ ΚΑΙ ΞΑΝΑ.

1. Στον Κίτσουλα (Χαλάνδρι) για φάβα, πίτες με χειροποίητο φύλλο και αρνάκι, λεμονάτο κατσαρόλας. Ρεβυθάδα και σαλιγκάρια. 

2. Στον Ancho (Κηφισιά και Χαλάνδρι) για τάκος με κοτόπουλο, guacamole και sour cream.  

3. Στο Avocado (Σύνταγμα) για ρύζι με λαχανικά και κάρι. Πίτσα και σπαγγέτι. Happiness. Τάρτα με κακάο και αβοκάντο. 

4. Στο Juicy Grill (Χολαργός) γιατί ακόμη κι αν χρειαστεί να περιμένεις 45 λεπτά θα φας το ωραιότερο burger με πατάτες. Και Mama’s Fries με πατάτες τηγανητές,τσορίζο και αβγά μάτια στην κορυφή. 

5. Στον Παναθηναϊκάκια ή το Οινομαγειρείο χωρίς όνομα πίσω από το γήπεδο του Παναθηναϊκού (Λεωφόρος Αλεξάνδρας) για λαχανοντολμάδες, συκωτάκια, κεφτέδες, μπακαλιάρο, πατάτες τηγανητές… Της γιαγιάς. 

6. Στο Kozis στα Μελίσσια για το ωραιότερο κρέας από τη Nότιο Αφρική. Το μεγαλύτερο σουβλάκι με το πιο ζουμερό κρέας. Φαγητό που θέλεις να μοιράζεσαι. 

7. Στο Nolan (Σύνταγμα) για πιάτα που λαχταράς να φας ήδη από την περιγραφή των υλικών τους. Και όταν φτάνουν στο τραπέζι ή στον πάγκο, κλείνεις τα μάτια και προσπαθείς να τα μαντέψεις.  

8. Στο Wagamama (Golden Hall και Κηφισιά) για Chicken Katsu Curry. Με έξτρα σος curry για βουτιά. Και sushi με tempura popcorn, edamame χωρίς αλάτι, σούπες με ξύλινη κουτάλα σαν βάλσαμο. 

9. Στο Νinnolo (Κηφισιά) για pasta σε ειδικό πιάτο, με κιμά, σούπερ σαλάτα-βουνό με προσούτο και παγωτό που υπερχειλίζει στο στόμα. 

10. Στο Feyrouz (κέντρο) για πεϊνιρλί, ζυμάρι με κιμά, μελιτζάνα, γιαούρτι, φακές, μαύρο ή λευκό αλεύρι, στρουμπουλά, μικρά, θαυματουργά αριστουργήματα από τα χεράκια της μαμάς. Μου το πρότεινε η Ντέμη και δεν υπάρχει φορά που να μου έχει πει «μυστική διεύθυνση» και να μην έχω γλείψει τα δάχτυλα και των δύο χεριών…

ΕΥΤΥΧΙΑ ΕΙΝΑΙ… ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

Ευτυχία είναι… Να κάνεις αυτό που πρέπει να γίνει. Χωρίς αναβολές. Χωρίς περιστροφές. Χωρίς σαντιγύ από πάνω. Δίχως δικαιολογίες. 

Να αναγνωρίζεις το πρόβλημα και να βρίσκεις λύση. Χωρίς να γκρινιάζεις. Αυτό είναι. Δεν αλλάζει. Διόρθωσε το. Διόρθωσε με. 

Να φέρεσαι όπως θέλεις να νιώσεις. Ενσυναίσθηση. Κλισέ; H μόνη αλήθεια. 

Να τηρείς τις αποφάσεις σου. Τώρα, τότε, μετά. 

Να τσακώνεσαι σωστά. Όχι συχνά, αλλά δίκαια. 

Να δείχνεις την αγάπη σου. Ανοιχτά. Τακτικά. Εκεί που πρέπει. 

Να αλλάζεις τις κακές συνήθειες. Και τις καλές. Να ξεσυνηθίζεις. 

Ευτυχία είναι να είσαι ανάλαφρος. Το να είσαι βαρύς ή καταθλιπτικός ή και τα δύο, μίζερος ή μονόχνωτος, είναι μάλλον πιο εύκολο. Και πιο συνηθισμένο. Πιο προβλέψιμο; 

Ευτυχία είναι να εφεύρεις τεχνικές για να μην γκρινιάζεις. 

Και να μην ακούς τις γκρίνιες των άλλων.

Να μην περιμένεις επαίνους από κανέναν. Επιβεβαίωση. Βραβεία. Αστέρια. Καρδιές. Likes. Αποθέωση. Αυλή. 

Να αγκαλιάζεις τους άλλους για έξι δευτερόλεπτα. Από έξι και πάνω. Σφιχτά. Διώχνεις το άγχος, την αρνητική ενέργεια, τον πόνο. 

Ευτυχία είναι… Να φροντίζεις τη δική σου ευτυχία για να κάνεις και τους άλλους χαρούμενους. Είμαι καλά, είσαι καλά, είμαστε καλά. 

Να εκφράζεις συχνά τρυφερότητα. Με κάθε ευκαιρία. Να μαλακώνεις σαν πλαστελίνη. Να είσαι συμπονετικός. Πρώτα με τον εαυτό σου και μετά με τους άλλους. 

Να μην αφήνεις τον ήλιο να σκεπάζει τις αρνητικές σκέψεις. Να δύει με τον θυμό σου. Την στενοχώρια σου. Το σκοτάδι σου. Ευτυχία είναι ο ήλιος μετά την καταιγίδα. 

Η ΑΘΗΝΑ ΤΟ ΠΑΣΧΑ...

Η Αθήνα το Πάσχα είναι μελαγχολική.

Έρημη και μουντή.

Όσο ηλιόλουστη ή βροχερή κι αν είναι. 

Όλα είναι κλειστά, αν δεν έχεις κάπου να πας να φας, ή δεν ξέρεις να μαγειρεύεις, ή δεν θέλεις να μαγειρέψεις, δεν μπορείς ούτε καν να παραγγείλεις.

Θέλεις αν πας σινεμά, και δεν μπορείς.

Να φτιάξεις καλοκαιρινό σκηνικό, αλλά αυτό δεν είναι πάντα εφικτό.

Να δεις φίλους, αλλά οι περισσότεροι έχουν φύγει.

Να πας στον Επιτάφιο, αλλά σπάνια συντονίζεσαι. Κόρνες, φώτα, φωνές. 

Να πας στην Ανάσταση, αλλά όσο κι αν θέλεις να είσαι στο πνεύμα, βρίσκεσαι τελικά να φιλάς και να αγκαλιάζεις γνωστούς και φίλους, που μπορεί και να μην ήταν η πρώτη σου επιλογή.

Δεν ξέρω γιατί αλλά από παιδί το Πάσχα ήταν η εξοχή. Προοίμιο καλοκαιριού. Οι ωραιότερες μου αναμνήσεις πάντα ήταν με την οικογένεια μου εκτός Αθηνών. Ταξίδια με το αυτοκίνητο, με το αεροπλάνο, με το πλοίο, πάντα με παρέα, πάντα οικογενειακά... Στη Θεσσαλονίκη, μετά από 40 ημέρες νηστεία, (από τις λίγες φορές που τα κατάφερα), με την γιαγιά Δήμητρα (και σήμερα 101 χρονών) να μας ετοιμάζει τους ωραιότερους τζιγεροσαρμάδες της ζωής μου. 

Και οι χειρότερες; Στη Μύκονο. Χρόνια πριν, ταλαιπωρία, για ένα πιάτο αρνί που πληρώθηκε χρυσάφι. Με σαλάτα μαρούλι και μαγειρίτσα που έλουσε ο σερβιτόρος, ύστερα από αναμονή 50 λεπτών, σε κυρία με λευκό κοστούμι.  

Το απόλυτο Πάσχα; Στην Πάρο σε ένα σπίτι που δεν βγήκαμε (σχεδόν) ποτέ και ζήσαμε όλα τα έθιμα και τις παραδόσεις μεταξύ μας. Στο Μοναστήρι χωρίς βεγγαλικά στην Ύδρα. Και στις Σπέτσες. Ηρεμία. Μπάνιο το πρωί στη θάλασσα. Και το βράδυ ρομαντικός περίπατος ακολουθώντας στο βουνό τις φωνές των μοναχών. 

Τώρα που το ξανασκέφτομαι (και) η Αθήνα είναι υπέροχη το Πάσχα. Φωτεινή, ρομαντική, διαφορετική. Για λίγους. Ρετρό, χρωματιστή, μελωδική. Τουρίστες στην πόλη μας. Με λαμπάδες και φαναράκια. Άλλος για Πλάκα; 

ΤΙ ΕΜΑΘΑ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΕΡΑΣΕ

Ο έρωτας κρατάει 3 χρόνια. 

Ο Παναθηναϊκός θα παίξει στην Κωνσταντινούπολη.

 Δεν πρέπει να τρώμε έξω κοτόπουλο και τυρί. 

 Ο τουρισμός στην Ελλάδα το καλοκαίρι είναι sold out.

Aν έχεις δελτίο παροχής υπηρεσιών, δεν θα πληρωθείς ποτέ.

Υπάρχει νηστίσιμη μπουγάτσα.

Το Ζάππειο έχει (και) κάτι από Bollywood φιλοξενώντας γάμο-υπερπαραγωγή made in India. Διατίθεται και για βαφτίσεις; Δεξιώσεις; Μνημόσυνα; 

H Documenta έχει γίνει talk of the town. Εσένα ακόμη να σε καλέσουν; 

Tέσσερις καβαλάρηδες ξεκινούν ένα ταξίδι τριών μηνών από την Ακρόπολη ως τη Γερμανία.

Μια χαλασμένη καρύδα μπορεί να σε τρελάνει. 

Οι βαλίτσες με ρόδες παίζουν πολύ τη νύχτα. Η πόλη αδειάζει. 

ΕΥΤΥΧΙΑ ΕΙΝΑΙ… ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

Ευτυχία είναι… Να ξυπνάς το πρωί και να μυρίζει pancakes.

Να έχεις φίλους. Παλιούς και καινούργιους. Nα τους αγαπάς και να σε αγαπούν. Να τους φροντίζεις και να σε φροντίζουν.

Ευτυχία είναι… Το ύψιστο αγαθό. Κλισέ; H μόνη αλήθεια. 

Να ξέρεις ότι το αντίθετο της ευτυχίας είναι η δυστυχία, και όχι η κατάθλιψη. 

Να ξέρεις ότι η ευτυχία δεν σε βοηθάει πάντα να είσαι ευτυχισμένος. 

Να ξέρεις ότι δεν χρειάζεται να είσαι καλός σε όλα. 

Ευτυχία είναι να ξέρεις ότι ο ευτυχισμένος άνθρωπος είναι πιο παραγωγικός, πιο συμπαθητικός, πιο ανθεκτικός, πιο δημιουργικός. Πιο κοινωνικός. Και σίγουρα πιο ανοιχτός. 

Να μην περιμένεις την κρίση για να ξαναφτιάξεις τη ζωή σου. 

Να κοιμάσαι μία ώρα επιπλέον κάθε βράδυ. Οχτώ συνεχόμενες ώρες. 

Χωρίς ούτε ένα μικρό φωτάκι στο δωμάτιο.

Να περπατάς περισσότερο.

Να μειώνεις το στρες, με ό,τι σε ευχαριστεί.

Τι θα λέγατε για 10.000 βήματα την ημέρα; Για αρχή;

Kαι 10.000 λιγότερες αγωνίες; Για το τέλος; 

I WANT TO THANK MY MUM, MY DADDY, MY SISTER, MY GIRLS, MY COACH

Είχα καιρό να πάω σε παρουσίαση αρώματος. Έχετε την εικόνα. Μόνο γυναίκες, περιποιημένες, φίλες και γνωστές, συνάδελφοι, ένας υπέροχος κόσμος, νωχελικά πλασμένος, με νότες κορυφής. Η πρόσκληση ήταν για την παρουσίαση του πρώτου αρώματος ενός αμερικάνικου οίκου που έχω συνηθίσει να βλέπω από τις διαφημίσεις στον τόμο-περιοδικό-βίβλο αμερικάνικη Vogue. Δεν έχω τσάντα Coach, δεν έτυχε, ίσως γιατί είναι πολύ κλασική για μένα. Μύρισα το άρωμα. Μου άρεσε το μπουκάλι που κλειδώνει (και ξεκλειδώνει για να μην μου την εξατμίσουν σε μια βδομάδα οι κόρες μου), το χρυσό tag όπως αυτό που κρέμεται στις τσάντες, το κουτί που θυμίζει στο άγγιγμα του μαλακό suede. Και μάλιστα dusty pink. Είδα το διαφημιστικό, θαύμασα τη θέα από ψηλά, στην Ιmage Gallery στην οδό Αμαλίας, ανέβηκα (και κατέβηκα) με το υπέροχο ασανσέρ μιας άλλης εποχής με την ξύλινη πόρτα, έφαγα ένα καναπεδάκι με σολωμό φεύγοντας, βγήκα στο μπαλκόνι, φωτογραφήθηκα με την Ράνια, είδα την κίνηση στους δρόμους, έμαθα ότι η Coach γεννήθηκε το 1941, ψεκάστηκα πριν με ψεκάσουν. Τελικά δεν είναι και τόσο άσχημο να είσαι Coach ομορφιάς... 

ΑΠΡΙΛΙΟΣ ΕΙΝΑΙ... ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

Απρίλιος είναι... Η πρώτη φορά που κολυμπάς στη θάλασσα. Και βάζεις το κεφάλι μέσα. Για να μείνεις εκεί...

Η μετάβαση από το πάπλωμα στο πάπλωμα με ένα πόδι έξω, αγκαλιά. 

Απρίλιος είναι η Αθήνα που αδειάζει. 

Η ερώτηση "Που θα πάτε το Πάσχα;" 

Το τσουρέκι πριν το φας. Η μυρωδιά του όταν ψήνεται. Το τσουρέκι όταν το κόβεις με το χέρι. 

Νηστεύεις; Εγώ; Όχι σήμερα. 

Θα φύγεις; Ίσως αύριο. 

Θα μείνεις;  

Θα μελαγχολήσεις; 

θα βουτήξεις; 

Θα σου αγοράσεις λαμπάδα; 

Κρεμαστό αβγό για τη συλλογή σου πάνω στην αλυσίδα με τις αναμνήσεις και τα χρώματα; 

Απρίλιος είναι το φιλί της αγάπης. 

Ο κόκκινος μήνας.  

Θα ψάλλεις στον Επιτάφιο με πάθος; 

Μόνο A Cappella. Γιατί ο Απρίλιος προσφέρεται (κυρίως) για σόλο καριέρα... 

ΕΙΜΑΙ ΚΙ ΕΓΩ SURVIVOR

Βλέπω Survivor και είμαι καλά. Δεν ντρέπομαι γι'αυτό και δεν το κρύβω. Δεν θυμάμαι να το είχα παρακολουθήσει παλιά. Άλλες εποχές, άλλος προορισμός, διαφορετικό timing. Στην αρχή το βρήκα παιδαριώδες. Απλοϊκό, φλατ, μονοδιάστατο. Κι ύστερα κόλλησα. Εθίστηκα. Στη φωτογραφία και στο φως. Στα αγωνίσματα. Στις ανάσες. Στις πτώσεις. Στους χαρακτήρες με τα χίλια πρόσωπα. Τι έχω καταλάβει; Είμαστε όλοι μαχητές. Είμαστε όλοι Survivors. Χωρισμένοι σε ομάδες. Διάσημοι που ήταν άσημοι και άσημοι που θέλουν να γίνουν διάσημοι. Διαδίδουμε αποχωρήσεις προτού καν γίνουν, αποθεώνουμε αγόρια ή κορίτσια σα να γνωριζόμαστε χρονια. Εκείνοι αδυνατίζουν, εμάς μας έχει ανοίξει η όρεξη. Η Καραϊβική μοιάζει με όαση τελικά, με το μεταναστευτικό, την κρίση, την εφορία, την τρέλα που επικρατεί, την κατήφεια, την μονοχρωμία στην καθημερινότητα μας. Ρύζι, πατάτα, καρύδα, τελεία.... Στρωματσάδα.. Διπλοί κατασκόποι.. Διαμάχες. Μπιφτέκια με ξύσμα καρύδας. Όλοι για έναν και ένας για όλους. Η ζωή μας σε συνέχειες. Τα παιδιά αργούν να πέσουν για ύπνο, γονείς και δάσκαλοι φωνάζουν. Η Σκιάθος εχει εξελιχτεί στον απόλυτο προορισμό για το καλοκαίρι του 2017, το personal training φοριέται πολυ, όπως και η συγκίνηση. Το ψέμα. Η δύναμη. Η μάχη. Ο ιδρώτας. Η υπερβολή. Η ειρωνεία. Ο ευτελισμός της ανθρώπινης ζωής. Έστω και για μια μερίδα κοτομπουκιές. Ή ένα παστέλι.  

O ΒΑΣΙΛΗΣ ΖΟΥΛΙΑΣ ΑΚΟΥΓΕ BOWIE

Femmes au Jardin. Οι γυναίκες στον κήπο του Βασίλη Ζούλια είναι η Μάρα, η Βίκυ, η Δωροθέα, η Έσθερ, η Αναστασία, η Ισμήνη... Είναι και η Τόνια, η Αφροδίτη, η Αθανασία, η Δάφνη, η Ντέμη, είμαι κι εγώ. Ποιο είναι το κοινό ανάμεσα σε όλες αυτές τις γυναίκες, τελικά σε όλες εμάς; 

Women in the Garden. Ένας πίνακας του Claude Monet στάθηκε η αφορμή για μια συλλογή, μια επίδειξη, έναν περίπατο μέσα στον Εθνικό Κήπο. Τη Δευτέρα το μεσημέρι, στο κλείσιμο της Εβδομάδας Μόδας της Αθήνας, ο Βασίλης Ζούλιας σκηνοθέτησε έναν ζωντανό πίνακα ζωγραφικής, χωρίς κάδρο, μόνο με φως και σύννεφα, πράσινο τοπίο και μαύρες, λευκές, κόκκινες πινελιές. 

Μοντέλα οικεία και αναγνωρίσιμα από μακριά, ο David Bowie στο soundtrack για την αντίθεση και την ανατροπή, κορίτσια που θυμίζουν σιλουέτες Μοντιλιάνι, ιδανικά για το καστ με τα μακριά φορέματα από σατέν, οργάντσα, ταφτά, με ουρά ή χωρίς, για μια βόλτα του σκύλου, του μωρού στο καροτσάκι, μια μοναχική βόλτα σε μια άλλη εποχή.

Τι κι αν σκονίζονται οι ψηλοτάκουνες γόβες και οι πολύτιμες δημιουργίες στο πάρκο; To Barefoot in the Park είναι άλλη ταινία. Ο Βασίλης Ζούλιας μας θέλει αισιόδοξες, χρωματιστές, με το κεφάλι ψηλά, περιποιημένες, ντεμοντέ, όσο θέλουμε, αντέχουμε, αναπνέουμε. Στις μύτες. 

Τι κρατάω; Το ασπρόμαυρο ταγέρ με το λευκό σακάκι, σταυρωτό με τέσσερα υπερμεγέθη κουμπιά και τα υπέροχα, πελώρια, μαύρα σκουλαρίκια-υπερπαραγωγές του Περικλή Κονδυλάτου. Το κόκκινο στράπλες φόρεμα με τα μαύρα σκουλαρίκια που καλύπτουν το μπούστο. Το κοκκινόμαυρο καρό με την δαντέλα, για την Μαύρη Χήρα ή το Φιλί της Γυναίκας Αράχνης. Ή μήπως την Εύθυμη Χήρα;

Τα tie-dye γάντια. Τα καπέλα. Όλα τα παπούτσια και όλες τις τσάντες. Το φόρεμα με την κόκκινη δαντέλα στο Rosso του Valentino Garavani. Το μάθημα ιστορίας μόδας. Τα σινιόν χτενίσματα. Το πελώριο διαμάντι με το χρυσό περιδέραιο σαν τρόπαιο για την μαυροντυμένη γυναίκα στον κήπο. Τα headpieces-έργα τέχνης. Το κόκκινο ντραπέ φόρεμα με το γυμνό ντεκολτέ. Τα πουλιά. Στο κεφάλι. Και στον αέρα για συντροφιά να ακούνε Bowie και Wild is the Wind.

Ένα υπέροχο μαύρο φόρεμα με δαντέλα στα ανοίγματα αριστερά και δεξιά και μπροστά στο στήθος και μανίκια με κίνηση από βελούδο χωρίς τίποτα να εκθέτει, να προκαλεί, να μοιάζει χυδαίο. Το φινάλε. Με όλα τα κορίτσια, μικρά και μεγάλα, με καρότσι ή χωρίς, κατοικίδιο, αξεσουάρ, χαμόγελο, να στήνονται στο παραμύθι. Και τον Βασίλη Ζούλια να εισπράττει χειροκρότημα, αγκαλιά, μπράβο και να αποθεώνεται από το κοινό του, που τον αγαπά, τον φοράει, τον προτιμά, τον υποστηρίζει, τον φροντίζει, όπως (άλλωστε) κι εκείνος χρόνια τώρα. 

Ο χρόνος σταματά. Η μόδα επουλώνει. Μπήκαμε για λίγη ώρα μέσα στον πίνακα ζωγραφικής, γίναμε κι εμείς εκθέματα, φωτογραφηθήκαμε, ονειρευτήκαμε, και ύστερα με αργά ή γρήγορα βήματα, περπατήσαμε μέσα στον Εθνικό Κήπο, λιγότερο φωτεινό από πριν, με διάθεση για βροχή, να επιστρέψουμε στις δουλειές μας. Ραντεβού, γραφείο, παιδιά, νύχια, καφέ, σπίτι, ο καθένας στο πόστο του.  

Μήπως τελικά αυτό είναι το κοινό μας; Ένας Βασίλης Ζούλιας που μας ενώνει, μας σκηνοθετεί, μας χαρίζει απλόχερα ρόλους, χωρίς απαιτήσεις. Με ένα πινέλο στο χέρι. Κι εμείς, σαν μούσες, τυλιγμένες με ένα σεντόνι στο ανάκλιντρο, κλείνουμε τα μάτια, βλέπουμε χρώματα Monet, ακούμε Bowie, ανθίζουμε, αντιστεκόμαστε σε όσους προσπαθούν να μας κρύψουν τον ήλιο. 

ΖΑΠΠΕΙΟ ΑΘΕΝΣ ΕΞΚΛΟΥΣΙΒ

Μεγάλες Προσδοκίες. Αthens Xclusive Designers Week στο Ζάππειο. Πήγα την Παρασκευή με καρδιά ανοιχτή. Και θετική σκέψη. Τα είδα όλα. Κυριολεκτικά. Κathy Heyndels για την Ελλάδα που ξενυχτάει με ντεκολτέ, σκίσιμο, παγιέτα και ανδρικά κοστούμια Giannetos, .LAK με concept, τρέλα, πιτζάμες για όλο το 24ωρο, σαρκαστική διάθεση, μια μίνι παράσταση με την υπογραφή Lakis Gavalas από τις παντόφλες με το τούλι μέχρι τις robes de chambre που σκούπιζαν το πάτωμα, DSquared2 έξω, νύχτα, στο κρύο, λίγο βιαστικοί, λίγο θυμωμένοι, λίγο ανήσυχοι. 

Διαβάζω στο βιβλίο-πρόγραμμα της διοργάνωσης που είναι γραμμένο αποκλειστικά στα αγγλικά: «Get ready for a unique and ever before unseen Special Appearance of the globally notorious fashion duet, DSquared2, who have chosen to support their «second home», Greece, with their attendance.» Δεύτερο σπίτι. Έτσι εξηγείται. Music, είπε ο Dean ή ο Dan, με την πλάτη γυρισμένη στο κοινό, στο υπερφωτισμένο Ζάππειο Μέγαρο, μαγικό σκηνικό, μόλις τελείωσε το σόου των 58 δευτερολέπτων (με 7 μοντέλα, τέσσερα αγόρια, τρία κορίτσια, 7 Glunge σύνολα), σα να βιαζόταν να πάει στο after party.

Eγώ πάλι, κοιμήθηκα νωρίς. Ξαναπήγα στο Ζάππειο το Σάββατο. Με μια στάση πρώτα στον Γιάννη Τσεκλένη στο i-D Concept Stores στο Κολωνάκι για συμπυκνωμένα μαθήματα μόδας. Εκτός Ζαππείου, ο ήλιος φωτίζει την βιτρίνα με το print-έργο τέχνης Tseklenis, τότε, τώρα, αύριο, με την Σοφία Κοκοσαλάκη, τον Άγγελο Μπράτη, την Ντόλυ Μπουκογιάννη να παίρνουν το ...ποίημα για να γράψουν μυθιστόρημα. Γιάννης Τσεκλένης στους τοίχους, στις βιτρίνες, στις κρεμάστρες, στην καρδιά. Ζωγράφος, ποιητής, αρχιτέκτονας, σχεδιαστής, φιλόσοφος, συγγραφέας, εικαστικός, μαέστρος, πολιτικός, διαφημιστής, επικοινωνιολόγος, προφήτης. 

Και μετά; Πίσω στο Ζάππειο. AXDW. Aυστηρή πόρτα. Σίγουρα πιο αυστηρή από τις προηγούμενες φορές. Σχεδιαστές διαμαρτύρονται που δεν τους αναγνωρίζουν. Οι φωτογράφοι στήνουν καβγά. Στο πάρκινγκ, σε βάζουν να κάνεις όπισθεν. Εκθέτης; Επισκέπτης; «Για την Εβδομάδα Μόδας», ψελλίζεις. «Εδώ είναι για την Αίγλη. Πρέπει να φύγετε.» Αν είσαι επισκέπτης για το Κρητικό Φεστιβάλ που γίνεται εκτός, «μπαίνεις». Πιο άνετα...

Όλα γίνονται the Greek way. Δεν θέλεις να γκρινιάξεις. Χαμογελάς. Και κοιτάς να το διασκεδάσεις. Σόλο ή με παρέα. Μιλάς, σκέφτεσαι, αντιδράς, κλαις από μέσα σου. Και επιμένεις. Στριμώχνεσαι, επανασυστήνεσαι, τρυπώνεις. Ορσαλία Παρθένη στις 5.30 το απόγευμα. Στο πρόγραμμα. Η ίδια, συνεπής κι όταν είναι Out of Space. Για τον επόμενο χειμώνα, εμπνέεται από διαστημικές ταινίες (Gravity, Interstellar) με αντίστοιχο σάουντρακ, για να παίξει με τρισδιάστατα, μελανζέ, μπουκλέ, μεταλλικά υφάσματα, σκηνοθετώντας ρούχα για αγόρια και κορίτσια που μπορούν ύστερα να τα ανταλλάξουν, να αποδείξει ότι η μονοχρωμία δεν είναι απαραίτητα βαρετή. Βρασμένο μαλλί; Σκάφανδρο; Κράνη αστροναυτών; Υοu are infinite. Με την κατάλληλη στολή. 

Εvi Grintela, για τη συνέχεια. Η Εύη Καρατζά, μια γυναίκα που γνωρίζει τη μόδα στην παγκόσμια διάσταση της, από το εξώφυλλο μέχρι την τελευταία σελίδα, στήνει μια όαση μέσα στην αίθουσα του Ζαππείου, με πράσινους φοίνικες, πολυτελή υφάσματα που δεν κραυγάζουν, σου ψιθυρίζουν. Στο αυτί. Και στην ψυχή. Μοντέλα σαν σύγχρονες Rita Hayworth, αγουροξυπνημένες Ava Gardner, αισθησιακές και μεσογειακές, περπατούν με shirtdresses που εξελίσσονται, ανδρικά πουκάμισα που αποκαλύπτουν παραληρηματικές, επιθετικές, ρομαντικές ρίγες, πιτζάμες που θέλουμε να φοράμε όταν δεν κοιμόμαστε, όταν δεν χουζουρεύουμε, κυρίως όταν είμαστε σε εγρήγορση. Αλλά και για γλυκά όνειρα. Με τον David Bowie από το σάουντρακ να μας ξυπνάει μέσα στα φοινικόδεντρα. Μια συλλογή resort, για το αιώνιο καλοκαίρι. Φαντασίωση; Γι'αυτό δεν αγαπάμε τη μόδα; Η Evi Grintela ταξιδεύει την Ελλάδα εντός και εκτός, χωρίς την ελληνική σημαία, για εύκολους συνειρμούς. 

Κι ύστερα, κι ύστερα; Νυφικά. Τζιν. Αναμονή. Όλα με χρονοκαθυστέρηση, τουλάχιστον μία ώρα, για να ξεκινήσει η επόμενη συλλογή, να εκκενωθεί η αίθουσα, να φωτογραφηθούν μοντέλα, σχεδιαστές, συντελεστές, να βρούμε όλοι ξανά τις θέσεις μας. Σαν μουσικές καρέκλες. Με το ραδιόφωνο-χορηγό στη διαπασών σα μουσικό χαλί. Δεν έμεινα μέχρι τις 10.30 το βράδυ, για να δω την Celia Dragouni, (σαν σχεδιάστρια και μοντέλο), αλλά με τις φωτογραφίες και τα βίντεο, νιώθω σα να ήμουν εκεί. Καφτάνια, φορέματα-νυφικά, μποέμ ρόλοι. 

Και πήγα και την Κυριακή. Επαγγελματική διαστροφή. Πάμε πάλι. Ήμουν εκεί από την αρχή. Για τους νέους σχεδιαστές και το πρώτο χειροκρότημα. Τον μαραθώνιο. Μοντέλα του παρελθόντος που αποθεώνονται. Νέοι που διαγωνίζονται. Όλα παίζουν. Παράλληλα. Σε ένα παράλληλο σύμπαν. Και η ουσία; Ο πυρήνας; Σε τριάδες, δυάδες, παρέλαση χωρίς σημαιοφόρο. Ζαλίστηκα λίγο. Άλλος έδειχνε γούνες και χειμωνιάτικα, κι άλλος μαγιό και ελληνικό καλοκαίρι. Μοντέλα και ρούχα σε slow motion ή fast forward, σαν ρομπότ. «Υπνωτισμένα είναι;», αναρωτήθηκε ο διπλανός μου. 

Όλα είναι θέμα σκηνοθεσίας. Και επαγγελματισμού. Μένει ο Βασίλης Ζούλιας που είναι παντός καιρού. Μέσα στον Εθνικό Κήπο. Για το φινάλε, το κλείσιμο, την επίγευση. Women in the Garden. Ή όταν η μόδα ανθίζει. Και τo περιτύλιγμα; Η έκθεση τέχνης και μόδας με τα εξώφυλλα-έργα τέχνης από το περιοδικό Γυναίκα. Στο περιστύλιο. Όλες τις ημέρες. Για τη νοσταλγία σαν υπενθύμιση. 

Τι θα πει το κοινό; Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα στην πρώτη σειρά, αντικρυστά, στην Άντζελα Δημητρίου. «Εμένα αν δεν μου το ψήσεις το μαλλί, δεν κάθεται», λέει μια κυρία στο κινητό της. «Εδώ γίνονται μόνο επιδείξεις μόδας; Μπορώ να κάνω εδώ το πάρτι μου;», αναρωτιέται ένα  20χρονο κορίτσι. «Καπνίζετε;», ρωτάει ξανά και ξανά η κοπέλα στην κεντρική είσοδο.

Ο κόσμος αλλάζει, ανάλογα με τον σχεδιαστή. Παστέλ ταγέρ με ασορτί αξεσουάρ για την σχεδιάστρια νυφικών, αγόρια με φουτουριστικές στολές για τον πρωτοεμφανιζόμενο designer που ονειρεύεται να γίνει Alexander McQueen. Ξένοι δημοσιογράφοι. Μια κοπέλα με λαμέ φούστα και σαγιονάρες κολυμβητηρίου σε 35 νούμερο. Χρωματιστά μαλλιά, σε γυναίκες και άνδρες, σιέλ, κίτρινα, μοβ, ροζ, πράσινα, γιατί αυτό θεωρείται σήμερα εκκεντρικό. Το μοβ μούσι φορέθηκε πολύ. 

Είναι και φωτογενές... Φωτογραφίες. Κι άλλες φωτογραφίες. Με φόντο τους χορηγούς. Και τις κυρίες της καθαριότητας με τις κόκκινες σκούπες-παρκετέζες. Ραντεβού σε έξι μήνες. Για το ανκόρ. Eτεροχρονισμένο, όπως μας αξίζει. Music please.

Η ΑΘΗΝΑ ΕΙΝΑΙ… ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ.

Η πόλη που δεν κοιμάται ποτέ (το μεσημέρι).

Ο λόφος του Λυκαβηττού.

Το Μουσείο της Ακρόπολης. Η Ακρόπολη. 

Η Λίμνη της Βουλιαγμένης. 

Το Κολωνάκι για να μην νιώθεις μοναξιά.

Το Παγκράτι για να ψηλώσεις.

Το Ψυχικό για να τρέξεις.

Η Φιλοθέη για να κρυφτείς. 

Το Άλσος Πουλάκη. Για να μην σε βρει κανείς.

Το κέντρο για καινούργιες γεύσεις. 

Το Φάληρο για να πετάξεις.

Η Αγία Παρασκευή για να λαχανιάσεις.

Οι Αμπελόκηποι για να μάθεις καινούργιες γλώσσες.

Η Κηφισιά για να σταματήσεις τον χρόνο.

Η Πολιτεία για εκδρομικές αναζητήσεις.

Η Εκάλη για ανάγνωση.

Η Ερυθραία για να μυρίσεις ζυμωτό ψωμί.

Η Κηφισίας για να ακούσεις δυνατά μουσική. 

Η Συγγρού για διαλογισμό. 

Η παραλιακή για βουτιά. 

Ο Καρέας για βουνίσιο αέρα. 

Η Αττική Οδός για κρυφά μηνύματα. 

Το αεροδρόμιο για τις τάσεις φυγής. 

Η Αθήνα είναι η πόλη που σκονίζεται, βυθίζεται, φωτίζεται, επιμένει. Την αγαπάς όσο εγώ; 

ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΣΤΑΣΕΙΣ. 

Η ΑΘΗΝΑ ΤΡΩΕΙ…

Η ΑΘΗΝΑ ΠΙΝΕΙ…

Η ΑΘΗΝΑ ΑΚΟΥΕΙ…

Η ΑΘΗΝΑ ΦΟΡΑΕΙ…

Η ΑΘΗΝΑ ΘΥΜΑΤΑΙ…

Η ΑΘΗΝΑ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΞΕΧΑΣΕΙ…

Η ΑΘΗΝΑ ΞΑΝΑΖΕΙ…

ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ Ο BOB DYLAN ΣΕ 100 ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ

O Βob Dylan εικονογραφημένος. Πριν ή μετά το Nobel. Με ζωγραφισμένο, αναμένο τσιγάρο, μαύρα γυαλιά, σγουρά μαλλιά, σακάκι και μπλε εμπριμέ φουλάρι, μέσα από 100 τραγούδια, τις ιστορίες πίσω από αυτά και τη σημασία τους. Αυτός είναι και ο τίτλος του πρώτου, -μπορεί και τελευταίου όπως γράφει ο ίδιος αστειευόμενος-, βιβλίου του  ένθερμου φαν του, Βύρωνα Κριτζά από το Ηράκλειο της Κρήτης. Μετράω 264 σελίδες για μια προσωπογραφία (εκδόσεις Πατάκη) με κείμενα του Γιάννη Αγγελάκα, του Φοίβου Δεληβοριά, του Μάκη Μηλάτου, του Γιάννη Πετρίδη, του Νίκου Πορτοκάλογλου... Τι κρατάω από το πρώτο ξεφύλλισμα; Φράσεις. Μελοποιημένες ή μη. Στα ελληνικά ή τα αγγλικά.

• Για τον συγγραφέα, ο Dylan είναι «αυτός ο θολός τύπος με τα ατημέλητα μαλλιά που δεν τραγουδάει ωραία, δε φτιάχνει τίποτα φοβερές μελωδίες, λέει λόγια ως επί το πλείστον ακαταλαβίστικα, κι όμως θεωρείται τόσο σπουδαίος». Στα 14 του.
• Βob Dylan, 1966, Playboy. «Η τέχνη, αν υπάρχει κάτι τέτοιο, δε βρίσκεται στα βιβλία και στις γκαλερί, αλλά στις τουαλέτες».
• Υπάρχουν τραγούδια που ο ίδιος ισχυρίζεται ότι έγραψε σε 10 λεπτά.
• «Κάθε φράση είναι η αρχή ενός τραγουδιού». 
• Don't think twice, it's allright.
• O Bob Dylan και οι γυναίκες της ζωής του, το μποξ, οι συναντήσεις που δεν έγιναν ποτέ, οι καυτερές πιπεριές, τα χρυσά σκουλαρίκια, απραξία και μελαγχολία, θυμός, θρησκεία, προσωπικές ιστορίες, αναφορές στη Νανά Μούσχουρη και τον David Letterman, μεταστροφές, μικρά αριστουργήματα, διασκεδαστικά δροσερά, σε ένα βιβλίο με χρώματα και μυρωδιές. Χωρίς νότες. Σε εναλλακτικές βερσιόν. Από έναν προφήτη. 
• Ένα βιβλίο «πυκνό σε νοήματα, διεισδυτικό και αφοπλιστικά ειλικρινές», όπως ο πρωταγωνιστής της προσωπογραφίας. Things have changed. I feel a change comin' on. Changing of the guards. Aλλάζει κάτι; Most of the times. 

IN&OUT ΤΗΣ (ΔΙΚΗΣ ΜΟΥ) ΑΝΟΙΞΗΣ (ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ)

ΙN

Κινητά στο αθόρυβο

Tσάι του βουνού

Φορο-τέχνη

Ραδιόφωνο αποκλειστικά με μουσική

Πεταλούδες

Αισιοδοξία

Ευγένεια

Selfies με ήλιο, στη θάλασσα, εκτός

Porn food στα social media

OUT

Kινητά-σκουλαρίκια, που ακούγονται παντού δυνατά

Φραπόγαλο

Φορο-φοβία

Τηλεόραση με ναυαγούς, κακόφωνους τραγουδιστές, πρωινά, απογευματινά, βραδινά, σίριαλ σε επανάληψη

Κουνούπια

Πεσιμισμός

Αγένεια

Selfies και videos στα χιόνια

Παιδιά υπερεκτεθιμένα (από εμάς, τους γονείς) στα social media

ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΑ ΡΟΥΧΑ ΓΙΑ ΧΡΩΜΑΤΙΣΤΗ ΖΩΗ. ΟΤΑΝ ΤΑ ΑΘΛΗΤΙΚΑ ΦΟΡΟΥΝ ΣΤΙΛΕΤΟ...

Πήγα στην παρουσίαση. Χωρίς μεγάλες προσδοκίες. Τα βαριέμαι τα ρούχα γυμναστικής, κι ας έχουν αρχίσει όλοι να μπαίνουν στο παιχνίδι. Καινούργιο κατάστημα Nike στο Χαλάνδρι, εκεί που αρχίσει και τελειώνει η Πεντέλης. Πότε έβγαλα τα ρούχα μου, παλτό, τζιν, ζακέτα, πουκάμισο, για να δοκιμάσω τη νέα, αυστηρά ασπρόμαυρη συλλογή, ούτε που το κατάλαβα. Κι όταν φωτογραφήθηκα, για να θυμάμαι τη στιγμή, να νιώσω σαν μοντέλο σε εξώφυλλο περιοδικού, σκέφτηκα να μείνω με το ασπρόμαυρο αθλητικό και να διατηρήσω το slingback που φορούσα για καλύτερη ισορροπία.

Οι δικοί μου κανόνες στιλ για όταν ιδρώνεις. Ποτέ μαύρο κολάν. Ή μαύρο με κάτι δυναμικό από πάνω. Επέλεξα ένα εμπριμέ κολάν, οριακά ασπρόμαυρο, με λευκό αθλητικό σουτιέν, και γκρι μπλούζα με αθλητική πλάτη και mesh ντεκολτέ. Στο Crossfit που κάνω δύο φορές την εβδομάδα, έχω επιλέξει τον δικό μου κώδικα ντυσίματος, χρόνια πριν εμφανιστεί το Athleisure. Ρούχα γυμναστικής που φοριούνται «ανάποδα» στον τοίχο, με το kettle bell στα χέρια, σε κατακόρυφο, στα squats, στο SDHP, αλλά μπορούν να διατηρηθούν για την υπόλοιπη μέρα, με μποτάκια ή πλατφόρμες. 

Όταν η Nike θελήσει να λανσάρει αθλητικά με τακούνι, μπορεί να με συμβουλευτεί... Μέχρι τότε θα τρέχω με κάτι ψηλοτάκουνα που είχε σχεδιάσει ο Sergio Rossi, ειδικά για αντίστοιχη χρήση, στις μύτες. Just do it. In heels. 

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ ΕΙΝΑΙ... ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ

Φεβρουάριος είναι...

Να ζεις στην Αθήνα και να σκέφτεσαι να πάρεις ένα εισιτήριο (χωρίς επιστροφή).

Να πας στο αεροδρόμιο χωρίς αποσκευές. Ίσως και χωρίς κινητό. 

Να βγάλεις το εισιτήριο σου στην τύχη.

Κλείνεις τα μάτια, σκέφτεσαι μια εικόνα, ανεβοκατεβάζεις το χέρι στον πίνακα με τις αναχωρήσεις, και όπου σταματήσει.

Φεβρουάριος είναι ο μήνας που κάτι του λείπει.

Λίγες ημέρες ακόμη, λίγες ώρες.

Μα πότε έφτασε η Καθαρή Δευτέρα;

Πάλι δεν πρόλαβα να βρω στολή για να χορέψω; 

Ξημερώνει Πάσχα.

Καλοκαίρι.

Να βγάλουμε τα μαγιό...

Γιατί πότε τα κρύψαμε;

Φεβρουάριος είναι...

Το τέλος της λογικής. 

Να ανοίγεις την τηλεόραση στις 8 και να βλέπεις το Ηρώδειο να φιλοξενεί ...διαδήλωση με πάθος, γονείς στα κάγκελα σχολείου να φτύνουν τον διευθυντή για να μην πάει τετράδια στα προσφυγόπουλα, και σε λίγα λεπτά, την ξανακλείνεις.

Δεν θέλω. Δεν μπορώ. Δεν καταλαβαίνω. 

Κοιμάσαι με πάπλωμα αλλά ζεσταίνεσαι.

Κοιμάσαι χωρίς πάπλωμα αλλά κρυώνεις.

Νιώθεις ευγνώμων για όλα. Για τον ήλιο, το φως, τον αέρα, τη μυρωδιά της άνοιξης που έρχεται.

Φεβρουάριος είναι... 

Ένας μήνας στριμωγμένος. Αναποφάσιστος. Απρόβλεπτος.

Για Survivors. Όχι στην παιδική χαρά. Ούτε στο νησί. Στην πόλη.

Χωρίς έπαθλο ή ασυλία. 

Μέχρι τότε. Μικρές αναπνοές. Φίλοι. Αγκαλιά. Απόδραση εντός. Μουσική δυνατά. Πιο δυνατά. Χαμόγελα. Χρώματα. Κλειστά μάτια. Ανοιχτή καρδιά. Θετικές σκέψεις. Όλα αυτά τα μικρά που γίνονται μεγάλα. 

February Air. Μύρισε χειμωνάνοιξη!