TO ΑΠΟΛΥΤΟ PLAYLIST ΤΟΥ ΑΠΡΙΛΙΟΥ

Αν αγαπάς τη μουσική, θέλεις διαρκώς να ανακαλύπτεις κάτι καινούργιο, χωρίς να ξεχνάς τα αγαπημένα σου που λειτουργούν σαν βάλσαμο. Χρόνια τώρα. Με θεραπευτικές ιδιότητες. Και οι διασκευές σε γνώριμες μελωδίες ανατρέπουν το οικείο, δίνοντας νέα πνοή. Τι παίζει στο μυαλό μου, στο αυτοκίνητο, στο κινητό, στο κομπιούτερ, αυτές τις ημέρες; Διαλέγω 10 για να μην ξεφύγω. Παλιά, παμπάλαια, επιχρωματισμένα, σούπερ καινούργια, εκκωφαντικά άτονα, αλλά φρέσκα, σπαρταριστά, άλλα μόνο μελωδικά, αυστηρά καταθλιπτικά, κι άλλα πάλι, μόνο με λέξεις ανεβαστικά μέχρι την Ακρόπολη. Αναπάντεχα ξεσηκωτικά. Μουσική. Σου έρχεται από εκεί που δεν την περιμένεις. Και την ακούς. Τι τα συνδέει; Είναι το τέλειο σάουντρακ για την καταιγίδα και τις ηλιόλουστες μέρες ενός ηλιόλουστου μυαλού. Wake up slowly, there are blue skies. Strange Weather. Όχι του Tom Waits, Αnna Calvi, David Byrne. Πώς μου ξέφυγε αυτό; 

• Le Chrome et le Coton. Jerome Echenoz. 
• Roda Vida. Teofilo Chantre.
• Danca Da Solidao. Marisa Monte. 
• Only Love. Andra Day.
• Ne me Quitte pas. Lauryn Hill. 
• Et Maintenant. Didi Bridgewater.
• I Feel it Coming. The Weeknd. 
• Joy. Isaac Hayes. 
• Υou Are my Sunshine. Leftover Cuties. 
• Song of the Whale. Tangerine Dream. 

EYTYXIA EINAI. MEΡΟΣ ΤΡΙΤΟ.

Ευτυχία είναι να είναι Κυριακή του Πάσχα και να έχεις λιακάδα μέσα σου.

Να έχεις αγκαλιάσει και να έχεις αγαπήσει. Σήμερα. Και χθες. Και αύριο. 

Να έχεις τσουγκρίσει πολλά αβγά και να έχεις κρατήσει ένα αβγό γυαλιστερό στα χέρια σου, χωρίς ούτε ένα ράγισμα. Και χωρίς ζαβολιά αυτή τη φορά.

Να τρως τσουρέκι και να το ανοίγεις για να το γεμίσεις με σοκολάτα, σε αυτοσχέδια συνταγή.

Eυτυχία είναι να χορεύεις. Χωρίς να περιμένεις να σε καλέσουν σε πάρτι. Να χορεύεις κάθε μέρα. Με το ίδιο τραγούδι. Με άλλο ρυθμό. Να χοροπηδάς μέχρι το ταβάνι.

Να προσποιείσαι μέχρι να το νιώσεις.

Να ζητάς βοήθεια. Να αφήνεις την κόκκινη μπέρτα αραιά και που.

Ευτυχία είναι να απολαμβάνεις την χαρά της επιτυχίας. Και της αποτυχίας.

Να ανακαλύπτεις καινούργια τραγούδια. Να τραγουδάς το πρωί. Και το βράδυ. Και το μεσημέρι στο αυτοκίνητο. Στο σπίτι. Στο δρόμο. Από μέσα σου ή δυνατά. 

Να απολαμβάνεις το τώρα.

Ευτυχία είναι αυτή η στιγμή. Αυτή η Κυριακή. Αυτό το τώρα. Ποιο τραγούδι χορεύω και τραγουδάω τώρα; Etta James. I want a Sunday kind of love. 

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΝΟΝΟ ΜΟΥ (ΑΝ ΚΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΙ)

Με τον νονό μου είμαστε (πλέον) φίλοι στο Facebook. Δεν βλεπόμαστε, δεν βλεπόμασταν ούτε όταν ήμουνα παιδί. Δεν υπήρξε ποτέ ο παραδοσιακός νονός. Βασικά δεν ήταν νονός. Δεν μου έπαιρνε λαμπάδα, παπούτσια και σοκολατένιο αβγό, δεν μου τηλεφωνούσε για ευχές στα γενέθλια μου και στη γιορτή μου, δεν μου έπαιρνε δώρα, δεν μου έδινε συμβουλές, παρέμεινε φίλος με τους γονείς μου. Τον αγαπώ όπως είναι. Δεν του κρατάω κακία. Ούτε στη νονά μου που από τότε που χώρισε με τον νονό εξαφανίστηκε και από τη δική μου ζωή. Νωρίς, πολύ νωρίς. Τώρα που είμαι νονά και μαμά δίνω περισσότερα ελαφρυντικά σε νονούς και γονείς, χωρισμένους, μαζί, τρυφερούς, εξαφανισμένους, συνεπείς, θεότρελους, παραδοσιακούς. Ξέρω. Καταλαβαίνω. Δεν είναι εύκολο. Ούτε να είσαι εκεί, ούτε να συμβουλεύεις, ούτε να είσαι πνευματικός ...μπαμπάς. Τι θα ζητούσα σήμερα από τον νονό μου; 

Μια αγκαλιά. Για αρχή. Σφιχτή, αληθινή, ζουληχτή.

Ένα ζευγάρι κόκκινα παπούτσια. Και κόκκινα γυαλιά. Κι ένα κόκκινο perfecto. 

Ένα κρεμαστό αβγό με μια χοντρή αλυσίδα. Για να συμπληρώνει κάθε τόσο τα αβγά των προηγούμενων χρόνων. 

Ένα πελώριο σοκολατένιο αβγό, με την μυρωδιά της παλιάς, μαύρης σοκολάτας, που δεν σπάει εύκολα, δεν λιώνει, είναι ρετρό, δεν έχει δώρο μέσα, ούτε κορδέλες απέξω. Είναι μέσα σε βελούδινη θήκη και μυρίζει σοκολάτα από μακριά.

Ένα σινεμά. Για να δούμε μαζί με βουτυρένιο popcorn ένα παλιό μιούζικαλ. 

Μια συλλογή με τραγούδια. Γαλλικά κυρίως. Της παιδικής μου ηλικίας και της δική του νοσταλγικής νιότης.

Πρώτη φορά νονός; Ποτέ δεν είναι αργά να μάθεις το σενάριο του ρόλου σου. 

ΠΩΣ ΛΥΝΕΙΣ ΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΑΝ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ;

Περιοδικό Tatler. Μάιος 2017. «How do you solve a problem like Europe?» Η απάντηση; «Εύκολο. Ξεφορτώνεσαι όλους τους βαρετούς γραφειοκράτες και επαναφέρεις τους τρελούς μονάρχες. Θα βρέχει σοκολατένια κουμπιά από τον ουρανό και θα τραγουδάμε όλοι μαζί στα βουνά». Είναι κι αυτή μια άποψη... Γαλλία, Βαυαρία, Δανία, Αυστρία, Ισπανία, Σουηδία, σαν παραδείγματα στο σαλόνι του περιοδικού. Και η Ελλάδα; Γιατί; Από πότε μας θεωρούν Ευρώπη;