ΟΙ ΜΙΚΡΕΣ ΑΠΟΛΑΥΣΕΙΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ...

• Ζεστή, bitter σοκολάτα
• Μια σφιχτή αγκαλιά που διαρκεί τουλάχιστον 10 δευτερόλεπτα
• Ένα τραγούδι που έχεις να ακούσεις χρόνια και πετυχαίνεις ξαφνικά στο ραδιόφωνο
• Ένα γράμμα από μακριά. Ή κοντά
• Ένα χαρτονόμισμα από το τελευταίο ταξίδι που πήγες, ξεχασμένο στην τσέπη του σακακιού σου. Μήπως ήρθε η ώρα να ξαναφύγεις;
• Ένα βιβλίο για την ευτυχία που διαβάζεις κεφάλαιο-κεφάλαιο για να μην τελειώσει. Μαζί με την ευτυχία. Και τα μαθήματα ευτυχίας...
• Παλιά τεύχη από το αγαπημένο σου περιοδικό
• Κεντημένα μάτια έτοιμα να ανοιγοκλείσουν για τον λαιμό ή το στήθος, κασκόλ-κοσμήματα-χταπόδια από κασμίρ που θέλεις να τυλίγεις πάνω σου ξανά και ξανά, από τα χέρια της φίλης που σκηνοθετεί την πλεκτάνη του τώρα για το τώρα, το χθες και το μετά
• Ένα δώρο από την Αφρική, με αγάπη. Η φίλη που σε σκέφτηκε και σου έφερε τρία κολιέ με χάντρες, κι ένα clutch τόσο εμπριμέ και πολύχρωμο, όσο και η διάθεση σου
• Ένα ζεστό κέικ, από τα χεράκια άλλης φίλης, που κάθε τόσο, κρατάει ό,τι φτιάχνει στην κουζίνα της, γιατί ξέρει ότι δεν μαγειρεύεις...
• Ενα τηλέφωνο για ένα σ'αγαπώ
• Ζεστό γεμιστό κουλούρι με λιωμένη γραβιέρα, σπανάκι, μανιτάρια και αμέσως μετά, ζεστοί λουκουμάδες γεμιστοί με λιωμένη σοκολάτα, και αδερφή για extra topping
• Βόλτα με το αυτοκίνητο και τα παιδιά για συντροφιά, μουσική δυνατά, χωρίς προορισμό, τραγούδι ακόμη πιο δυνατά, Feel it Still
• Mπαλόνια σε όλα τα χρώματα
• Ηλεκτρική κουβέρτα. Ζεστή κουβέρτα
• Ηλεκτρικό φιλί. Ζεστό φιλί
• Ηλεκτρική αγκαλιά. Ζεστή αγκαλιά
• Τίποτα στην πρίζα
• Όλα στην καρδιά. Ανοιχτά

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ ΕΙΝΑΙ… ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ

• Να έχεις λιακάδα. Μέσα κι έξω.
• Να στολίζεις το πρόσωπο σου, την ψυχή σου, και τελευταίο το σπίτι σου. Όχι ότι πρέπει να υπάρχει σειρά απαραιτήτως.
• Να έχεις ακόμη τα μαγιό κοντά στα κασκόλ. Ποτέ δεν ξέρεις πότε και πως μπορείς να βρεθείς στο Ελευθέριος Βενιζέλος.
• Να ονειρεύεσαι.
• Να ελπίζεις.
• Να παραμυθιάζεις τον εαυτό σου και να τον πιστεύεις. Μια φορά κι έναν καιρό.,,
• Να κρατάς τα καλά και να ξορκίζεις κάτι νύχτες που τρεμόσβηναν τα λαμπάκια στο δέντρο, χωρίς να είναι καν στην πρίζα.
• Να κάθεσαι έξω, να φοράς γυαλιά ηλίου, να τραγουδάς δυνατά Feel it Still και να το νιώθεις.
• Να θέλεις να φροντίζεις και να σε φροντίζουν.
• Να μην έχεις πάρει κανένα δώρο ακόμη. Να τα αφήνεις όλα για τελευταία στιγμή. Πάλι.
• Να μην βρίσκεις τα παγοπέδιλα.
• Να μην διαβάζεις ειδήσεις.
• Να ζωγραφίζεις έλατα παντού. Χιονισμένα, εμμονικά, παιδικά.
• Να τρως μελομακάρονα με ρυθμό. Σαν ποπ-κορν. Εναλλάξ με ελληνικό πανετόνε, κάτι ανάμεσα σε τσουρέκι και τσουρέκι.
• Δεκέμβριος είναι γυμνά πόδια στο τζάκι. 

ΤΙ ΕΜΑΘΑ ΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ... #XIMEROMATADINEISDIKAIOMATA

• Απέναντι από το Χίλτον υπάρχει η ομορφότερη ελιά στον κόσμο για αγκαλιά. 
• To γoύρι του 2018 που επικρατεί στις βιτρίνες είναι σε σχήμα Infinity ή σαν …ποδήλατο. Κάτι πιο ευφάνταστο ίσως με το 1 και το 8;
• Tα ραντεβού για μανικιούρ και πεντικιούρ έχουν ήδη κλειστεί γαι τις παραμονές. Και για χτένισμα; Από τον προηγούμενο μήνα.
• Οι τιμές των ενοικίων έχουν ανέβει, αν έχεις χρήματα να αγοράσεις σπίτι, σίγουρα θα βγεις κερδισμένος.
• Οι αλάδωτες πίτες στα σουβλατζίδικα αποτελούν είδος προς εξαφάνιση. Μαζί με την «χειροποίητη» πατάτα.
• Αν σου αρέσει η αυθεντική ιταλική κουζίνα, αλλά και το κινέζικο, δύσκολα θα ικανοποιηθείς στην Αθήνα. Έχουμε γεμίσει γιαπωνέζικα, φούρνους-υπερπαραγωγές και μπεργκεράδικα. Μαζί με ταβέρνες που σερβίρουν καρμπονάρα.
• Το σάουντρακ των Χριστουγέννων είναι το Last Christmas. Εμμονικά. Χωρίς τον George αυτή τη φορά.
• Παίζει εναλλάξ με το #ximeromatadineisdikaiomata
• Παιδιά του γυμνασίου καπνίζουν «μπάφο», snapcat-άρουν με iPhone 7 plus, ξενυχτάνε με ένα …μυστικό. Και εις ανώτερα. Ξημερώματα. 

ΛΕΞΕΙΣ ΑΠΟ ΣΤΟΜΑ ΣΕ ΣΤΟΜΑ... DEJA POO

• Σας αρέσουν τα quotes;
• Προτιμάτε τα ελληνικά, τα αγγλικά ή τα γαλλικά;
• Θέλετε να τα φοράτε ή να τα διαβάζετε στις μπλούζες (και στις τσάντες) των άλλων;
• Θέλετε να σας φτιάχνουν τη διάθεση, να είναι αστεία, ή πιο εύστοχα είναι πάντα τα κυνικά;
• Zούμε στην εποχή των σλόγκαν.
• Επαναστατούμε χωρίς να το ξέρουμε.
• Παίζουμε με λέξεις. Τις μπερδεύουμε μεταξύ τους, τις φέρνουμε σε αμηχανία, τις συμφιλιώνουμε.
• Ο τόίχος είχε τη δική του υστερία, βασανίζομαι, ancient memes, word porn...
• Αλλά υπάρχουν και οι αυτοσχέδιες φράσεις. Εκείνες που μας έρχονται μια μέρα αυθόρμητα και νιώθουμε την ανάγκη να μοιραστούμε.
• Προσωπικά δηλώνω συλλέκτης ευφάνταστων quotes. Tα αγαπημένα μου τελευταία;
• We must learn who is gold, and who is simply gold plated. Αυτό το θέλω σε βραχιόλι. Χρυσό. Μασίφ.
• Aπιδω Μπενς. Δύο λέξεις. Νέα ελληνικά. Αυτό το θέλω για το εξώφυλλο του ημερολόγιου του 2018.
• Make up for your alter ego? Ερώτημα που φαντάζομαι με γκλίτερ σε νεσεσέρ μακιγιάζ. 
• Deja Poo. The feeling of having heard this crap before. Και η μετάφραση στα ελληνικά; Ντεζά Που. Επιγραφή έξω από το μπάνιο. 

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ ΕΙΝΑΙ... ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

Δεκέμβριος είναι... Ο μήνας που θέλεις να φύγεις αλλά μένεις.

Θέλεις να τους δεις όλους, και δεν βλέπεις κανέναν.

Τρως μελομακάρονα, εναλλάξ με κουραμπιέδες, και στολίζεις τα μαύρα σου ρούχα, με ζάχαρη άχνη, έτσι για το εφέ.

Πληρώνεις λογαριασμούς, συλλέγεις αποδείξεις, στήνεσαι σε ουρές, παίζεις Monopoly μόνος σου, στη νέα της εκδοχή, με ΕΝΦΙΑ και πλειστηριασμούς.

Δεκέμβριος είναι ο μήνας που θα τσακωθείς σίγουρα με ένα αγαπημένο σου πρόσωπο. Γιατί κάπου πρέπει να ξεσπάσεις...

Αναβάλλεις όλα όσα σε βαραίνουν, τα μεταθέτεις από μέρα σε μέρα, αλλά αυτά εκεί, στολισμένα, περιμένουν...

Ο μήνας που κάνεις απολογισμό, δίνεις υποσχέσεις, νοσταλγείς, νομίζεις ότι κάτι θα αλλάξει, ελπίζεις, μελαγχολείς, ανοιγοκλείνεις τα μάτια στον ρυθμό του χριστουγεννιάτικου δέντρου που αναβοσβήνει εμμονικά. Μέχρι να βγουν τα φωτάκια από την πρίζα. Κι εσύ μαζί.

Στόλισες; Θα στολίσεις; Έφυγες; Θα φύγεις, Πόσο θα μείνεις; Έχει σημασία; Πιστεύεις; Ελπίζεις; Κερδίζεις στην Monopoly; Περιμένεις την επόμενη «Εντολή»; Ελπίζεις στην επόμενη «Απόφαση» που θα τραβήξεις; Ραντεβού στην αφετηρία. 

ΤΙ ΜΕ ΕΚΝΕΥΡΙΖΕΙ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ... KAI TI MOY AΡΕΣΕΙ

• Τα κινητά τηλέφωνα. Στο φανάρι, στο εστιατόριο, στο καφέ, στο σχολείο, στο αυτοκίνητο, στο δρόμο, στη διάβαση, στο ασανσέρ.
• Το κρύο και η βροχή. Η καταιγίδα. Ο τυφώνας. Η υπερβολή. Οι υαλοκαθαριστήρες που τρίζουν. Η απόλυτη τρέλα. Τα επακόλουθα ενός φυσικού φαινομένου.
• To Last Christmas στο ραδιόφωνο από τώρα.
• Τα μηχανάκια με ντελιβεράδες χωρίς κράνη που πηγαίνουν ανάποδα στο δρόμο.
• Η κίνηση. Μέρα-νύχτα.
• Ο γκρι ουρανός.
• Τα αυτοκίνητα που μπαίνουν καθημερινά ανάποδα στην ίδια πλατεία. Χθες είδα και σχολικό γεμάτο με παιδιά αλλά δεν πρόλαβα να δω από ποιο σχολείο...
• Τα μήλα που δεν έχουν γεύση. Και οι ντομάτες, επίσης. Βιολογικά; Απλώς έτσι συστήνονται.
• Η ελληνική τηλεόραση με υποψήφιους τραγουδιστές, μάγειρες, ερημίτες.
• Oι υποσχέσεις που δεν τηρούνται. Οι επαγγελματικές συμφωνίες που μένουν στον αέρα.
• Οι ηχογραφημένες κλήσεις στο σταθερό.
• Η αγένεια.
• Η κατήφεια.
• Η ασυνέπεια. 
• To διάλειμμα στην κλειστή κινηματογραφική αίθουσα.
• Το κέντρο που κλείνει σχεδόν κάθε Κυριακή, το κέντρο που κλείνει με πορείες μέρα παρά μέρα.

ΚΑΙ ΤΙ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ

• Tα παιδιά που αθλούνται.
• Τα καινούργια γυμναστήρια της γειτονιάς. Όχι άλλοι φούρνοι…
• Τα φωτάκια στους κήπους των σπιτιών.
• Τα χαμόγελα και η καλημέρα.
• Οι τυχαίες συναντήσεις. Με αγαπημένους ανθρώπους από το παρελθόν.
• Τα μήλα με αυτοκόλλητο καρδιά που είναι πάντα ζουμερά και τραγανά. Ένα μήλο την ημέρα… Μπορεί και παραπάνω.
• Τα σύννεφα που σχηματίζουν εικόνες, ολόκληρες ιστορίες σε εξέλιξη, κινηματογραφικά still-life.
• To boomerang στο Instagram.
• Το γιασεμί με το χαμομήλι στην ίδια ζεστή κούπα.
• Η ηλεκτρική κουβέρτα σαν το μαγικό χαλί του Αλαντίν.
• Ο ήλιος μέσα στο μαύρο τοπίο.
• Ο ήλιος στο γυμναστήριο.
• Ο ήλιος στην πλατεία.
• Ο ήλιος στο κέντρο.
• Ο ήλιος με βροχή σε εκδοχή boomerang. 

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΧΩΡΙΣ ΧΡΟΝΟ... ΕΣΥ ΠΟΤΕ ΑΠΟΦΟΙΤΗΣΕΣ ΑΛΗΘΕΙΑ;

Τα Μωραϊτόπαιδα και τα …Κολεγιόπαιδα. Τα Μωραϊτάκια, οι Αρσακειάδες, τα φλωράκια… Υπήρξα λοιπόν κι εγώ Μωραϊτάκι, χωρίς πρωταγωνιστικό ρόλο, σε ένα σχολείο που μπορεί να είναι ανταγωνιστικό, να είναι σοφό (φέτος γίνεται 80 χρονών), να χτίζει και να διατηρεί φιλίες στον χρόνο, τώρα όμως θέλει να δούμε τι μπορεί να κάνει όταν αποφασίζει να γιορτάσει με μια ταινία μεγάλου μήκους, κάτι ανάμεσα σε Χόλιγουντ και Μπόλιγουντ, στη σύγχρονη Ελλάδα, με φίλους-απόφοιτους μικρούς και μεγάλους χορηγούς (τέσσερις μεγάλοι χορηγοί και 50 συνολικά υποστηρικτές), ηθοποιούς (20 ηθοποιοί και τραγουδιστές για την ακρίβεια) που δεν φοβούνται να αποκαλύψουν πότε αποφοίτησαν, (μήπως το 2005;) αλλά συμμετείχαν εθελοντικά, με το φιλμ «Ιστορίες Χωρίς Χρόνο» να δοκιμάζεται σήμερα, και το Σάββατο, ανάμεσα σε «αληθινές» ταινίες, στο 58ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, και μάλιστα στο επίσημο πρόγραμμα. 

Όταν έχεις συνδέσει τα σχολικά σου χρόνια με ένα μέρος, η γλυκόπικρη νοσταλγία είναι δεδομένη. Κι όταν πηγαίνουν και τα παιδιά σου εκεί, από μωρά, και είναι τώρα έφηβοι, η νοσταλγία γίνεται σύγχρονη μνήμη. Οι αναμνήσεις αποκτούν δεύτερη ζωή, την ίδια στιγμή, που η συμμαθήτρια σου Άριελ εμφανίζεται τώρα λάιβ σαν μαμά, η Ναταλία από τον θεατρικό όμιλο του σχολείου, διανύει χρόνια στη σκηνή και την οθόνη, η Μυρτώ δεν βάφει πια τα μαλλιά της με χέννα όπως τότε, ο Χάρης, ο Άλεξ, ο Κώστας, συνυπάρχουν στην πρώτη σειρά για τη συνέντευξη Τύπου της ταινίας, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, και όλοι, παιδιά, γονείς, παππούδες, καθηγητές, απόφοιτοι και μη, συναισθηματικά φορτισμένοι, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, θέλουμε να μπούμε σε μια κινηματογραφική αίθουσα, και να παρακολουθήσουμε μια ιστορία, ή μάλλον έξι ιστορίες αγάπης, για μικρούς μαθητές (από 8-18 χρονών), μαζί με 400 συμμετέχοντες-εθελοντές, που μεγάλωσαν, μίκρυναν, αποστήθισαν ρόλους, αγκαλιάστηκαν, αντέγραψαν σκονάκια στα μικρά λαχανί θρανία, βρέθηκαν σε 40 τοποθεσίες, με κυριότερη την Τήνο. 

Και το Παλαιό Ψυχικό; To περίπτερο; To δασάκι; Το φουαγιέ; Το πανηγύρι;  Ο σκηνοθέτης, Βασίλης Ραϊσης, καθηγητής του σχολείου σήμερα, αφηγείται την ιστορία του Νίκου και της Έλενας σε έξι φάσεις της ζωής τους. Αν τα έφτιαξαν; Χώρισαν; Φιλήθηκαν; Αν έμειναν μεταξεταστέοι; Άραγε είχαν άριστα στον έλεγχο; Και η κ. Μαραγκουδάκη; Τα Αχτύπητα Φιλέτα; Πότε είπαμε ότι αποφοίτησες; 

Ο ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ ΕΙΝΑΙ...

...ο μήνας που πρέπει να το πάρεις απόφαση ότι θα φορέσεις ζακέτα. Και μπουφάν. Κάλτσες; Αυτές έχουν καταργηθεί εδώ και χρόνια. Ή θα περιμένεις τις ηλιόλουστες ημέρες για να φορέσεις πέδιλα και φόρεμα, με γυαλιά ηλίου και χαμόγελο. 

Θα ευχηθείς καλό χειμώνα, την ίδια στιγμή που αρνείσαι ακόμη να μπεις σε κλειστή κινηματογραφική αίθουσα.  Μα είναι δυνατόν να νυχτώνει από τις 6 παρά ήδη;

Ο Νοέμβριος είναι ο μήνας που ξεκινάς τον απολογισμό της χρονιάς. Έβαλα στόχους; Τους ξεπέρασα; Πέτυχα όσα ήθελα; Μπορώ και καλύτερα; Μπορώ σίγουρα. 

Κρυώνουν τα δάχτυλα σου. Και θέλεις κάποιος να στα ζεστάνει. Ποια γάντια; Ανθρώπινα γάντια μόνο. 

Το πάπλωμα μυρίζει καινούργια εποχή. Τρως σοκολάτα με κλειστά μάτια, πίνεις καυτό νερό με τσάι, ονειρεύεσαι κοτόσουπα της μαμάς ή ακόμη καλύτερα ψαρόσουπα, γιατί το καλοκαίρι παίζει πάντα στο τραπέζι. 

Δεν πειράζει που έμεινα από λάστιχο χθες βράδυ. Χάλασε το χειρόφρενο του αυτοκινήτου. Έχασα την απομαγνητοφώνηση από συνεντεύξεις μιας ημέρας. Ξημερώνει νέος μήνας. Ο προτετελευταιος, που λέει και η μικρή μου φίλη Β. Ας Νοεμβριστουμε καλύτερα και όλα τα άλλα θα έρθουν... November Times.

Η ΕΛΛΑΔΑ ΘΥΜΑΤΑΙ... 1900-1910

Στα πρώτα χρόνια του αιώνα, η μικρή Αθήνα ονειρευόταν το μέλλον της. Η αύρα της έχει αφήσει τα χνάρια της σε μπαούλα, σε κοριτσίστικα λευκώματα και κιτρινισμένα σημειωματάρια. Μια γκαρνταρόμπα από τις ημέρες που φυλλορρόησαν και «παρήλθον», μια ιστορία με ράφτρες, κοπελούδες, κρυφές ματιές, ανομολόγητους έρωτες, κοινωνική ετικέτα. Μα, πίσω απ’ όλα αυτά, η ρομαντική Αθήνα μετρούσε μέρα τη μέρα τη ζωή της.

Με τα πρώτα αυτοκίνητα, τα ιππήλατα τραμ, τις λατέρνες. Είναι η εποχή που τα παιδιά πηγαίνουν στο σχολείο με τα πόδια, η δεκαετία των «πρώτων» Αθηναίων καλλονών, που ανασήκωναν τον ποδόγυρο για να αποφύγουν τη λάσπη και σκίαζαν το πρόσωπο για να το διατηρήσουν λευκό...

Στις μέρες του Γεωργίου του Α΄, η Αθήνα, δίχως να το ξέρει, ζει το τελευταίο γαλήνιο κεφάλαιο της ιστορίας της πριν από τους πολέμους. Για τα ευρωπαϊκά δεδομένα είναι πόλη «επαρχιακή», οι πάντες γνωρίζουν τους πάντες, καπέλα ανασηκώνονται σε αλλεπάλληλες χαιρετούρες, οι πλανόδιοι διαλαλούν την πραμάτεια τους. Είναι μια χαριτωμένη πολιτεία, με λίγες υποδομές, μεγάλες φιλοδοξίες, μια φραγκολεβαντίνο αστή και μια ανατολίτισσα ευρωπαία. Ήδη από το 1900, οι πιο εύποροι Αθηναίοι κυκλοφορούσαν με τα πρώτα αυτοκίνητα που φόβιζαν τα άλογα και τους διαβάτες, αλλά προξενούσαν βλέμματα ζήλιας και θαυμασμού.

Το 1902 ο ατμοκίνητος σιδηρόδρομος γίνεται ηλεκτροκίνητος. Το 1907 ηλεκτροφωτίζονται οι πλατείες Ομόνοιας και Συντάγματος και κεντρικοί δρόμοι της Αθήνας. Ένα χρόνο αργότερα κάνουν την εμφάνισή τους τα πρώτα ηλεκτρικά τραμ. Τότε λειτουργεί και το πρώτο τηλεφωνικό κέντρο της Αθήνας με 200 όλους κι όλους συνδρομητές.

Οι... νεωτερισμοί που εισβάλλουν από την Ευρώπη, σκανδαλίζουν. Παρ’ όλα αυτά οι κομψευόμενες Αθηναίες επιδεικνύουν τις καπελίνες και τα παρασόλια τους, τα μακριά φορέματα και τη σφιχτή μέση-δαχτυλίδι, στου «Γιαννάκη» και στο «Ντορέ». Οι συνοδοί τους, οι Αθηναίοι δανδήδες, όταν δεν ήταν ένστολοι, φορούσαν εξίσου... άβολα ρούχα: ριγωτό παντελόνι, καλτσοδέτες, ψηλό κολάρο, γιλέκο με χρυσή αλυσίδα, μπρελόκ με φωτογραφία, γκέτες, ημίψηλο καπέλο, μπαστούνι. Και οβάλ γυαλιά «pince-nez».

Η μόδα ήταν προνόμιο των λίγων ευκατάστατων αστών. Οι περισσότεροι βολεύονταν όπως-όπως. Μεταποιήσεις, αποφόρια, δανεικά, ενοικιαζόμενα κοστούμια. Τα φιγουρίνια από το Παρίσι τα κορνίζωναν στα ραφεία, αλλά ποιος είχε μυαλό και χρήματα για τέτοια; Η Ελλάδα, απομονωμένη από την Ευρώπη, ζούσε περισσότερο με το όνειρο της Δύσης παρά με τα αξεσουάρ της.

Εκείνα τα χρόνια, η γυναίκα στην Ευρώπη άρχιζε να ψελλίζει τα πρώτα αποχαιρετιστήρια λόγια στον στενό δυνάστη της, τον κορσέ! Στην Ελλάδα φθάνει μόνο ο απόηχος, μακρινός και αυτός. Λίγες Αθηναίες ταξίδευαν τότε στη Δυτική Ευρώπη. Η επαφή με το εξωτερικό διατηρείτο συχνά μέσα από συγγενείς στην Πόλη ή την Αλεξάνδρεια.

Στη Δύση το 1900 σημειώνεται η έκρηξη της υψηλής ραπτικής η οποία στην Ελλάδα δεν έγινε και τόσο αισθητή. Ο Πολ Πουαρέ ήταν ο σχεδιαστής που απελευθέρωσε το γυναικείο σώμα.

Η μικρή, συντηρητική Αθήνα ψυχανεμιζόταν τις αλλαγές, αλλά δίσταζε να τις υιοθετήσει. Στις πρώτες αμήχανες διαφημίσεις της εποχής, διαβάζουμε, ωστόσο. για τα «ωραιώτερα παριζιάνικα μοδέλλα» στον οίκο Κοντούζογλου στην Κλειτίου 6, και τα πιο σικ καπέλα: «μία επίσκεψις θα σας καταπλήξη».

Μεγάλα καπέλα άρχισαν να εμφανίζονται στους δρόμους της Αθήνας και ονομαστή έχει μείνει η promenade στη λεωφόρο Αμαλίας, κάτω από την αλέα με τις αγριοπιπεριές. Χρειαζόταν, όμως, προσοχή. Ήταν μεγάλη προσβολή να πουν μια κοπέλα «φτιασιδωμένη». Οι Ελληνίδες έψαχναν τρόπο για να κοκκινίσουν τα μάγουλά τους, να προμηθευτούν πούδρα από ρυζάλευρο...

Οι καλλονές της εποχής έχουν διασωθεί σε οικογενειακά λευκώματα από χοντρό χαρτόνι και αποξηραμένα άνθη απ' τις αυλές της Αθήνας. Κοιτάζουν το φακό με συστολή και φιλαρέσκεια μαζί, σαν να προκαλούν το χρόνο να τρέξει πιο γρήγορα αλλά να τις αφήσει ανέγγιχτες. Έμεινε μονάχα μια γλυκιά μελαγχολία. Να πέρασαν άραγε καλά;

ΤΙ ΕΜΑΘΑ ENA ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ TOY OKTΩΒΡΗ

• Η κίνηση στους δρόμους δεν σταματά ποτέ.

• Υπάρχει μέρος στoυ Ψυρρή που πηγαίνεις και τα ...σπας, μπουκάλια, πιάτα, ό,τι γουστάρεις, διαλέγεις μουσική, μπαίνεις μέσα μόνος ή με ένα άτομο ακόμη, και ανάλογα με το πακέτο που θα διαλέξεις, τα κάνεις όλα ...limba. 

• Τα bazaar είναι της μόδας. Σε μικροσκοπικά καφέ, σε σπίτια, σε ξενοδοχεία. Και ακόμη δεν είναι καν Χριστούγεννα. 

• Για να στείλεις έναν φάκελο αυθημερόν στην πόλη, πρέπει να κάνεις έρευνα μια μέρα. Γίνεται; Στέλνεις τον φάκελο και τη μια μέρα, και φτάνει την επομένη. Για μια αστεία απόσταση. Από τα βόρεια προάστια στο κέντρο. Και αυτό που γινόταν με ταξί; Ασυνόδευτο; Δεν το βρήκα στην εφαρμογή Beat. Beat it. 

• Οι στίχοι στα τραγούδια που ακούνε από έφηβοι και πάνω (μάλλον και κάτω) έχουν ξεφύγει.

• Η παραλία της Βουλιαγμένης ήταν γεμάτη από κόσμο την Κυριακή από το πρωί. Και ναι, οι άνθρωποι κολυμπούσαν. Πάει κι αυτό. Το ξεχάσαμε… 

ΠΟΙΟΣ ΠΟΖΑΡΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ; Ο JOHNNY DEPP Ή H CATHERINE DENEUVE;

VASANIZOMAI. ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΟΛΗΣ

• Τα ακραία καιρικά φαινόμενα εξαντλούνται σε μια μπόρα.

• Το street food στο κέντρο αξίζει πολλά αστέρια. Και ξεπουλάει. Ουρές το Σάββατο το μεσημέρι στο Feyrouz, στο Falafellas, στο Oven Sesame. Γκουρμέ (όχι δήθεν) πεϊνιρλί, φαλάφελ, γεμιστό κουλούρι με λιωμένη γραβιέρα…

• Οι αποδείξεις αποτελούν είδος προς εξαφάνιση. Στο κομμωτήριο; Ούτε για δείγμα. Στο πάρκινγκ; Τι είναι αυτό; Στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς; Ούτε για αστείο.

• Η γκρίνια είναι της μόδας. Όλοι κατηφείς, αγέλαστοι, θυμωμένοι, ζαλισμένοι από την γκαντεμιά. Χαμογελάς και σε κοιτούν καχύποπτα. Μαζεύεσαι για να μην σε βρίσουν. 

• Το κάπνισμα επιτρέπεται παντού. Και να μην καπνίζεις, καπνίζεις. Πας στην ταβέρνα, καπνίζουν μέσα-έξω, κι εκεί που είναι έξω αλλά προφυλαγμένο για να μαστουρώσουμε όλοι μαζί. Στο καφέ, επίσης, Παιδιά, μωρά, σκυλιά, άνδρες, γυναίκες, έφηβοι, ντουμανιάζουμε ανενόχλητα. Σε επαγγελματικό ραντεβού; Λίγος καπνός ακόμη με κλειστά παράθυρα. Δεν υπάρχει φως από πουθενά.

• Η κίνηση στο δρόμο είναι τρελή, μέρα νύχτα, όλες τις ώρες της ημέρας. Τροχονόμοι, μηχανάκια, ντελιβεράδες, καροτσάκια με ρόδες και χαρτόκουτα, τρόλεϊ, αυτοκίνητα χωρίς πινακίδες, τζιπ, οργισμένοι οδηγοί στο κινητό. Κλειστά παράθυρα, αναμένο τσιγάρο, SMS στα φανάρια ή εν κινήσει, ταυτόχρονα με μούντζες, ξένες γλώσσες και βρισιές, κόρνα στον ρυθμό της εποχής, και selfies που στηρίζονται πίσω από το τιμόνι. Smile you are on candid camera. Σε μένα μιλάς ρε; 

10 ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΜΑΘΑ ΣΗΜΕΡΑ...

1. Ο Πύργος του Αϊφελ φιλοξένησε την επίδειξη Saint Laurent στο πλαίσιο της Εβδομάδας Μόδας του Παρισιού. Η κάλυψη από τα social media και τον διεθνή Τύπο ήταν εντυπωσιακή. Αν …ξεπουλήθηκε και το Tour Eiffel; Γιατί; Έχει ανάγκη το Παρίσι από (επιπλέον) τουρισμό; Εμείς πάντως την Ακρόπολη την κρατάμε γερά. Ποιος Gucci; Απαγορεύεται αυστηρά η είσοδος. 
2. Το εμβόλιο της ιλαράς υπάρχει στα φαρμακεία. Κι ας μαθαίνουμε ή διαβάζουμε αλλιώς, έτσι για να επικρατεί πανικός, που θα «φορεθεί» πολύ και φέτος. 
3. Έρχεται χειμώνας. Θα χιονίσει κιόλας; Κι εγώ που έχω ακόμη μαγιό που δεν φόρεσα όσο θα ήθελα το καλοκαίρι; 
4. Ο φθινοπωρινός καιρός λέγεται κακοκαιρία για να μετονομαστεί σε θεομηνία. 
5. Μετά το Survivor και τα κλωνοποιημένα τηλεοπτικά προϊόντα, τα εγχώρια σελεμπριτάρια φτιάχνουν βαλίτσες με ξηρά τροφή. 
6. Τρία από τα μέλη της οικογένειας Kardashian είναι σε ενδιαφέρουσα. Η μικρή, η μεσαία, η μεγάλη, κάτι τέτοιο. Δεν έχει σημασία αν θα το διαψεύσουν ή όχι. Το είδα στο Instagram στον λογαριασμό της Getty Images. Εκείνο που με ανησυχεί είναι ότι δεν θα γλιτώσουμε ποτέ από την Kardashian-μανία. 
7. Ο Αστέρας στη Βουλιαγμένη ήταν γεμάτος από κόσμο το σαββατοκύριακο αλλά κανείς δεν τολμούσε να μπει στη θάλασσα. Ηλιοθεραπεία, δημόσιες σχέσεις, επίδειξη κοιλιακών, αλλά για βουτιά, κανείς. Better safe, than sorry. 
8. Οι πολιτικοί μας συνεχίζουν να τσακώνονται. Σαν παιδάκια στο νηπιαγωγείο που μαλώνουν για τον κόκκινο μαρκαδόρο. 
9. Η διαφήμιση της Levis είναι ένα μίνι έργο τέχνης με χορό, συναίσθημα, αληθινούς ανθρώπους. Και η Diesel από κοντά πουλάει τζιν με στυλιζαρισμένη εικόνα. Από το μόττο και μόνο, μπορείς να πάρεις θέση. Αξίζει να τις δείτε. Και να αποφασίσετε τι τζιν «φοράτε» σήμερα.
10. Τα παιδιά παίζουν ξανά κυνηγητό στα διαλείμματα στα σχολεία. Με το κινητό; 

ΤΑ ΤΑΚΟΥΝΙΑ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ. «ΣΤΙΛΕΤΑ» ΣΤΟ ΗΡΩΔΕΙΟ

- Το ξέρετε ότι απαγορεύονται αυστηρά τα «στιλέτα»; Είδες; Δεν τη νοιάζει...

Oι δύο κυρίες στην είσοδο μου στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού, τη Δευτέρα το βράδυ, ήταν θυμωμένες. Με χτύπησαν στον ώμο για να μου κάνουν παρατήρηση. Kοιτούσαν τα πόδια μου με αποστροφή, μιλούσαν μεταξύ τους έντονα, για να ξεσηκώσουν και τους υπόλοιπους. Η υπεύθυνη του χώρου που μας οδήγησε στις θέσεις μας μου είπε πως «είναι καθαρά για λόγους ασφαλείας», για να μην χάσω την ισορροπία μου με τα τακούνια στο ανέβασμα και στο κατέβασμα. Στο διάλειμμα της παράστασης είδα κι άλλες «ένοχες» κυρίες με ψηλά σανδάλια, αν και οι περισσότερες, φορούσαν φλατ ή πλατφόρμες, ή έστω δίπατες σαγιονάρες. Απευθείας από την παραλία. Στο τέλος της περφόρμανς, κι ενώ είχε αδειάσει σχεδόν το θέατρο, εμφανίστηκε νέα ταξιθέτης. «Aπορώ που δεν σας είδαν και δεν σας είπαν τίποτα… Πρώτη φορά έρχεστε στο Ηρώδειο; Φαντάζομαι είναι αυτονόητο πως δεν πηγαίνεις στην Ακρόπολη με ψηλοτάκουνα.» Αυτονόητο; Mήπως θα ήταν καλύτερα να αναγράφεται η σχετική απαγόρευση και στα εισιτήρια που αγοράζεις και όχι μόνο στο site του Φεστιβάλ Αθηνών. Είχα καιρό πάντως να δω τόσο θυμό, τόση οργή, τόση αγένεια, και κατήφεια μαζί, έλλειψη αισθητικής και φαντασίας, μαζί και υπομονής. Ο διπλανός κύριος είχε φέρει δικό του κάθισμα, η μπροστινή κυρία ξεσήκωνε τις φίλες της για να γελούν την ώρα της παράστασης νευρικά, οι κυρίες από πίσω μας έτρωγαν τσίχλα με μανία στα διαλείμματα των συζητήσεων τους, το μισό θέατρο έπαιζε με την οθόνη την κινητού του στο απόλυτο σκοτάδι, για να δει την ώρα, να τσεκάρει μηνύματα στο messenger και στο what's app, ενώ με το άλλο χέρι, κουνούσε ρυθμικά προγράμματα, διαφημιστικά, εισιτήρια σαν βεντάλιες, μασουλώντας τις προμήθειες από το σπίτι, μπισκότα, πασατέμπο, σάμαλη. Μία γυναίκα με τακούνια, στρογγυλά, φαρδιά, όχι δολοφονικά στιλέτο, σαν τα δικά μου, φώναζε στους μπροστινούς της να κατέβουν και να μην χαζεύουν, μόλις άναψαν τα φώτα. Γιατί, ως είθισται, οι περισσότεροι φρόντισαν να αποχωρήσουν προτού χειροκροτήσουν τους χορευτές. Ε ναι. Αυτοί έφυγαν τρέχοντας. Και δεν φορούσαν τακούνια. 

NO MORE BLUES. CHEGA DE SAUDADE. ΟΧΙ ΑΛΛO ΜΑΥΡΟ. Ή ΜΠΛΕ ΒΑΘΥ ΣΧΕΔΟΝ ΜΑΥΡΟ.

Δεν είναι τρομερό; Aκούς ξαφνικά ένα τραγούδι που γνωρίζεις χρόνια, μια μελωδία του Jobim και ξαφνικά ακούς, νιώθεις, διαβάζεις τους στίχους, εμμονικά. 

No more blues, I'm going back home

No, no more blues, I promise no more to roam

Home is where the heart is

The funny part is my heart' was right there all along

No more tears and no more sighs

And no more fears, I'll say no more goodbyes

If travel beckons me, I swear I'm gonna refuse

I'm gonna settle down and there'll be no more blues

Everyday while I am far away

My thoughts turn homeward, forever homeward

I've traveled 'round the world in search of happiness

But all the happiness I've found was in my hometown

No more blues, I'm going back home

No, no more dues, I'm through with all my wandering now

I'll settle down and never roam and find a man and build a home

When we settle down, there'll be no more blues

Nothing but happiness

Όχι άλλη κατήφεια. Στενοχώρια. Μαύρο χρώμα. Μαύρη διάθεση. Μηδέν αισιοδοξία, Πεσιμισμός για όλα. 

Πώς είσαι;

Xάλια.

Πώς είναι τα μαλλιά μου; Xάλια;

Xάλια είναι αυτό που φοράω;

Φτάνει. Aυτός είναι ο μήνας που θα τα αλλάξουμε όλα γιατί μπορούμε. Με χρώματα, χωρίς μαύρο. Και το βλέμμα στραμένο στο φως, στον ήλιο, στο γέλιο. Θέλουμε μόνο τρανταχτά γέλια, φωτεινά πρόσωπα, εκτυφλωτικά.

Ή τουλάχιστον αυτό θέλω εγώ. No more blues. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι βυθίστηκα ποτέ. Αλλά με το τριγύρω, η πτώση είναι η εύκολη λύση, μανιέρα πλέον της καθημερινότητας. 

Ευτυχία. Χαμόγελα. Παλιμπαιδισμός. Σκηνοθεσία. Το ευκολότερο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε είναι να κλαίμε χορωδιακά. Κι αν αντισταθούμε; Στο σκοτάδι; Στη μιζέρια; Στο μελαγχολικό σάουντρακ της εποχής; Αγάπη μόνο. Κλισέ. Η ασφάλεια των δοκιμασμένων φίλων. Μουσική στη διαπασών. Βόλτες με το αυτοκίνητο και όλα τα παράθυρα ανοιχτά. Χωρίς προορισμό. Αγαπημένες γεύσεις, χωρίς ενοχές. Καινούργια πρότζεκτ. Ιδέες. Ένα γιασεμί από το δρόμο, ένα κλωναράκι που μυρίζει άνοιξη μέσα στο φθινόπωρο που έρχεται κι εγώ το καθυστερώ για λίγο καλοκαίρι ακόμη. Το μήνυμα της φίλης που εμφανίστηκε από το πουθενά… «Σε ξέρω λίγο αλλά σε αγαπώ ήδη. Μου δίνεις φτερά. Ελπίζω και εγώ να κάνω το ίδιο για σένα κάποια στιγμή.» Σε αγαπώ ήδη. Σε αγαπώ πριν με αγαπήσεις. Νo more blues. 

ΤΙ ΕΜΑΘΑ (ΚΑΙ ΤΙ ΚΑΤΑΛΑΒΑ) ΣΤΙΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ

• Tι κατάλαβα στις διακοπές…
• Η Αθήνα δεν αδειάζει τελικά. Τουλάχιστον όχι όπως άλλες χρονιές. 
• Ορισμένοι φεύγουν για 5 μέρες, άλλοι καθόλοι, κι άλλοι εξαφανίζονται για δύο μήνες και πάλι γκρινιάζουν. 
• Ζούμε στην ομορφότερη χώρα του κόσμου.
• Η πραγματικότητα μπορεί να περιμένει. 
• Τα εστιατόρια με τίμιο μενού ανταμείβονται. Τα υπόλοιπα υπολειτουργούν.
• Τα μέρη με ωραία μουσική δεν μένουν εύκολα άδεια.
• Τα αστέρια στον ουρανό προσφέρουν κάθε βράδυ υπερθέαμα. 
• Κατάλαβα ότι δεν μπορούμε πλέον να ξεκολλήσουμε από το κινητό μας και ζούμε μόνο για τις selfies, τα boomerang, τις στιγμές σε αργή και γρήγορη κίνηση, τις ανταλλαγές μηνυμάτων, με hashtag egopernaokalyteraaposenakaithelonastodeixoamesostora. Ή κάτι τέτοιο. #greeksummerisnotoveryetbecauseitisendless. Και σε ελεύθερη μετάφραση; Το ελληνικό καλοκαίρι ποτέ δεν πεθαίνει. 

AYΓΟΥΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ...

• Αύγουστος είναι...
• Ο μήνας που μπαίνει, αναρωτιέσαι πότε πέρασε το καλοκαίρι, μετράς μέρες και ώρες και θέλεις να πατήσεις stop και να κατέβεις. Μπορώ;
• Ακόμη να φύγεις;
• Aκόμη να αγοράσεις αντιηλιακό;
• Δεν άδειασες πάλι το σακβουαγιάζ από εκείνο το weekend του Ιουλίου;
• Αύγουστος είναι ο μήνας που κάνεις διακοπές όπου κι αν είσαι. Στο σπίτι, στο σπίτι φίλων, στο ξενοδοχείο, στο αυτοκίνητο, στο πλοίο, στο αεροπλάνο, στο τρένο, στο ποδήλατο, χωρίς προορισμό. 
• Θέλεις να αποτοξινωθείς από όλα. Να κλείσεις το κινητό, να αγνοήσεις τα emails, να παρατήσεις το Facebook. Τι λες; Θα τα καταφέρεις;
• O Aύγουστος είναι ο μήνας που δικαιούμαστε να μην σηκώνουμε το τηλέφωνο. Να μην απαντάμε σε κανέναν. Να κολυμπάμε, να τρώμε, να χορεύουμε, να γελάμε, να κοιμόμαστε το απόγευμα, να κολυμπάμε, να τρώμε, να χορεύουμε, να γελάμε... 
• Να μην σκεφτόμαστε όλα όσα μας περιμένουν. Να τα στέλνουμε κι αυτά διακοπές.
• Ο Αύγουστος είναι ο καλύτερος μου φίλος.
• Ο μήνας των λιονταριών. Ο μήνας που γεννήθηκε το μεγάλο μου κορίτσι, λίγο μετά τις 9 το βράδυ, στις 12 του μηνός, με την μεγαλύτερη πανσέληνο της χρονιάς. Αν ισχύει ότι θα γιορτάζουμε τόσες μέρες, όσα και τα χρόνια στα κεράκια στην τούρτα, τότε πρέπει να αρχίσουμε από σήμερα τους χορούς και τις ευχές... 14 κύματα, 14 προορισμοί, 14 τραγούδια, 14 ζωγραφιές, 14 γεύσεις παγωτού, 14 αγκαλιές. Αλατισμένες, φουρτουνιασμένες, φωτεινές. Αυγούστιασε... 

ΤΙ ΕΜΑΘΑ ΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ...

• Η Αθήνα έχει αδειάσει. Η Αθήνα δεν έχει αδειάσει. Όλα είναι θέμα οπτικής. Και τι ώρα κυκλοφοροείς...
• Το Wild Thoughts της Rihanna πέρασε το Θες Παστίτσιο-Despacito. 
• Οι καλές ταινίες κόβουν εισιτήρια στα θερινά. 
• Λεφτά υπάρχουν. 1500 ευρώ για να ακούσεις ελληνοιταλικές μπαλάντες;
• Στο αεροδρόμιο δεν λειτουργούν τα αυτόματα μηχανήματα για το μετρό. Τουρίστες υπάρχουν... Υπάλληλοι πάλι, όχι.
• Η Πάρος είναι η νέα Μύκονος.
• Η Σκύρος είναι η νέα Ικαρία.
• Ο Donald Trump παίζει μόνο με κόκκινη γραβάτα. 
• O Μick Jagger τραγουδά για την χαμένη Αγγλία. England Lost. 
• Η Scarlett πήγε στη Σίφνο, η Uma στις Σπέτσες.
• When I'm with you all I get is wild thoughts. Θες παστίτσιο; 

H AΘΗΝΑ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ...

Η Αθήνα το καλοκαίρι είναι μουντή. Μαυρόασπρη, ζεστή, κρύα, χλιαρή, υποτονική. Καταθλιπτική. 

O Πειραιάς; Η Ραφήνα; H Κηφισίας; Eιδικά αν έχεις μόλις γυρίσει από διακοπές, θέλεις να φύγεις τρέχοντας.

Το ίδιο συναίσθημα πάντα. Μια πόλη που βιάζεται να κατεβάσει ρολλά, καίγεται πριν την κάψουν, αναπνέει με δυσκολία, μυρίζει χειμώνα, φυσάει για να διώξει και τους τελευταίους, την αγαπάμε αλλά θέλουμε για λίγο να την ξεχάσουμε. Για να την ξαναβρούμε και να την ξαναδούμε αλλιώς.

Οι μέρες φεύγουν γρήγορα, οι νύχτες γρηγορότερα, κι εμείς λέμε στον Σεπτέμβρη να μην βιαστεί. Η Αθήνα αλλάζει τον Ιούλιο και τον Αύγουστο, μπορούμε να την δούμε αλλιώς, να πάμε θερινό, σε γειτονιές που δεν γνωρίζουμε, να δούμε φίλους που δεν είδαμε μέσα στην χρονιά, να αφήσουμε τα πρέπει για μετά.

Η Αθήνα το καλοκαίρι είναι γυμνή. Δεν φοράει αντιηλιακό, ούτε γυαλιά ηλίου, είναι ηλιοκαμένη τελικά, και της πάει. H Aθήνα το καλοκαίρι χαμογελάει, επιμένει, υπομένει, αντέχει, χαλαρώνει, ηρεμεί. Μαζί της κι εμείς. 

ΙΟΥΛΙΟΣ ΕΙΝΑΙ...

Ιούλιος είναι...

Ο μήνας που θέλεις μόνο να χαμογελάς.

Είσαι εδώ, αλλά είσαι αλλού.

Όταν όλοι είναι στην παραλία, εσύ θέλεις να είσαι στο βουνό.

Κολυμπάς τη νύχτα, τη μέρα ξυπνάς από νωρίς για να τα προλάβεις όλα.

Δουλεύεις και ονειρεύεσαι αχινούς και πεταλίδες.

Ιούλιος είναι ο μήνας που δεν ανοίγεις τηλεόραση.

Δεν ακούς, δεν βλέπεις ειδήσεις.

Δεν υπάρχουν ειδήσεις.

Ακούς δυνατά ραδιόφωνο, μόνο μουσική, αλλάζεις συχνότητα στις διαφημίσεις, επίμονα, εμμονικά.

Δεν μπορείς να μείνεις σπίτι.

Βλέπεις φίλους, μιλάς ασταμάτητα, γελάς σαν παιδί, όλα τα υπόλοιπα μπορούν να περιμένουν.

Τι έκανες σήμερα;

Εγώ δεν πήγα στη θάλασσα. Ξεφούσκωσα τον ανανά-σωσίβιο-στρώμα για να χωράει στο σακβουαγιάζ τον διακοπών. Ξάπλωσα πάνω του, έφαγα φασολάκια με γιαούρτι, άκουσα τραγούδια για την πανσέληνο. 

Ιούλιος είναι... O μήνας που όλα αναβάλλονται. Oι φορολογικοί έλεγχοι, η κρίση, τα σενάρια σύγκρουσης, το χρέος, η ανάπτυξη... Do you speak July?