ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΔΕΙΞΗ ΤΗΣ ΛΟΥΚΙΑΣ ΣΤΟ ΑΤΕΛΙΕ ΤΗΣ ΚΑΝΑΡΗ

Η Λουκία μπορεί να γεμίσει θέατρα, γκαλερί, το Ζάππειο Μέγαρο, το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος και το έχει αποδείξει. Τι γίνεται όμως όταν αποφασίζει να μας ξαφνιάσει και μας προσκαλεί στο ατελιέ της στην οδό Κανάρη για να μας παρουσιάσει την καινούργια της συλλογή; Φανταστείτε έναν ονειρικό, ατμοσφαιρικό χώρο, σαν ένα ζωντανό, διαδραστικό μουσείο, που συνήθιζε να πηγαίνει η Μελίνα (Μερκούρη), και να φιλοξενεί το Σάββατο το μεσημέρι, μοντέλα, έναν μουσικό, φωτογράφους, catering, πρώτη σειρά και όλες τις γυναίκες και τις κοπέλες που φορούν χρόνια τώρα Λουκία. Και αν ο τίτλος της κολεξιόν είναι «Ανατροπές», εμείς το καταλάβαμε και με το παραπάνω. Στις δύο αίθουσες του ατελιέ που παρήλασαν τα αιθέρια κορίτσια της σχεδιάστριας με τα ρετρό αξεσουάρ και τα μεταμοντέρνα ρούχα, και στο φινάλε το ένα και μοναδικό νυφικό, χειροκροτήσαμε τις αντιθέσεις, το άχρηστο και το ευτελές και πως η Λουκία έχει βρει έναν δικό της τρόπο να το μεταλάσει σε κάτι πολύτιμο, ένα σόου μιας άλλης εποχής κι όμως τόσο σύγχρονο από το Αtelier Loukia. Πόσο κρίμα που οι καλοχτενισμένες κυρίες με την κρεπαρισμένη κόμη που κατέφθαναν με σημαντική καθυστέρηση στο ατελιέ, δεν σεβάστηκαν το γεγονός ότι η επίδειξη είχε ξεκινήσει, και αντί να σταθούν όρθιες, διακριτικά, στην είσοδο, περπατούσαν αγέρωχες μπροστά και κόντρα στα ανυποψίαστα μοντέλα που προσπαθούσαν να μην χάσουν τον βηματισμό τους. Μαζί με τα κινητά που χτυπούσαν στη διάρκεια του σόου, έπεφταν και έβγαζαν στον αυτόματο τις απαραίτητες selfies, oι ανατροπές. απέκτησαν δαντέλα, τζαζ σάουντρακ και λίγη παραπάνω λακ από όση αντέχουμε.

THANK YOU FOR (NOT) SMOKING

Aπαγορεύεται αυστηρά το κάπνισμα. Ξανά; Στα αλήθεια; Χωρίς αυτοσχέδια τασάκια και πλαστικά διαχωριστικά; Δεν λέμε τίποτα μέχρι να το δούμε στην πράξη. Γιατί για την ώρα όλοι καπνίζουν, όλοι μας καπνίζουν, κανονικά τσιγάρα, πουράκια, πούρα, στριφτά, ηλεκτρονικά, ατμιστά, παντού και πάντα. Οι έφηβοι, αγόρια-κορίτσια, απολαμβάνουν ένα πακέτο τη μέρα, αγοράζουν ντιζάιν συσκευές ασορτί με τη θήκη του κινητού τους, την ίδια στιγμή που πυκνά σύννεφα καπνού μας πνίγουν. Καπνίζω, καπνίζεις, ευχαριστώ δεν καπνίζω. Ποτέ; Ποτέ. Να αποκρυπτογραφήσουμε τι θα ισχύει με τον καινούργιο νόμο, διαβάζοντας πίσω από τις γραμμές στο αντικαπνιστικό νομοσχέδιο;

• Η απαγόρευση του καπνίσματος πλέον θα είναι καθολική σε όλους τους δημόσιους κλειστούς χώρους, όπως γίνεται στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες.

• Θα υπάρχει ενεργή εμπλοκή της αστυνομίας στην επιβολή της αντικαπνιστικής νομοθεσίας. Η αστυνομία όμως δεν μοιάζει να θέλει να αναλάβει αυτόν τον ρόλο.

• Μέσα στο επόμενο εξάμηνο, οι έλεγχοι θα εντατικοποιηθούν ενώ θα υπάρχει και τηλεφωνική γραμμή για αναφορά παραβάσεων.

• Δεν θα υπάρχει πλέον δυνατότητα διαμόρφωσης ειδικού χώρου για καπνίζοντες.

• Ό,τι ισχύει για τα κλειστά γήπεδα, θα ισχύει και για τα ανοιχτά. Κανείς δεν θα μπορεί να καπνίσει.

• Θα επιβάλλονται χρηματικά πρόστιμα σε ιδιοκτήτες κέντρων διασκέδασης που δεν θα τηρούν τα προβλεπόμενα από το νόμο, οι οποίοι, θα απειλούνται και με το σφράγισμα των χώρων.

• Το πρόστιμο θα είναι από 50 έως 500 ευρώ.

• Ο υπεύθυνος διαχείρισης και λειτουργίας μιας επιχείρησης θα καλείται να πληρώσει από 500-10.000 ευρώ.

• Το ίδιο πρόστιμο ισχύει και για όποιον πουλάει τσιγάρα και είδη καπνιστών σε ανήλικους.

• Για όποιον ή όποια καπνίζει με ανήλικο παιδί (μέχρι 12 χρονών) στο αυτοκίνητο, το πρόστιμο αντιστοιχεί σε 1500 ευρώ. Είτε οδηγεί, είτε είναι απλώς επιβάτης του αυτοκινήτου. Και θα του αφαιρεθεί η άδεια οδήγησης για ένα μήνα.

• Αν πρόκειται για αυτοκίνητο δημόσιας χρήσης, το ποσό διπλασιάζεται. Δηλαδή ο οδηγός ενός λεωφορείου θα πρέπει να πληρώσει 3000 ευρώ και να του αφαιρεθεί επίσης η άδεια.

  Αν δεν έχεις καπνίσει πάντως ποτέ στη ζωή σου, αισθάνεσαι απέραντη μοναξιά.

  Σας ενοχλεί το κάπνισμα;

  Δεν καπνίζετε;

  Το έχεις πάρει απόφαση. Είσαι περιτριγυρισμένος από υπερχειλισμένα τασάκια. Αν μιλήσεις, σε κοιτούν σαν εξωγήινο. Αλλάζεις θέση, βγαίνεις έξω, φεύγεις, δεν επιστρέφεις. Thank you for not even asking. 

SOPHIA KOKOSALAKI. ALWAYS REMEMBER HER THIS WAY

«Ό,τι και να κάνεις, η αλήθεια θα βγει. Όταν δουλεύω, βγαίνει κι ένα συναίσθημα στην ένταση της δημιουργίας, παρόλο που μπορεί να ακούγεται κάπως pretentious αυτό. Θέλω να δώσω μέσα από μια άλλη ματιά την κληρονομιά μας. Κάπως έτσι νιώθω ότι βοηθάω και στην εικόνα της χώρας. Οι άνθρωποι που κάνουν ρούχα στην Ελλάδα είναι ήρωες. Αν είχα ένα μαγικό ραβδάκι ξέρω ακριβώς τι θα έπρεπε να γίνει: ξέρω τι χρειάζονται οι νέοι, τι χρειάζονται για υποστήριξη μετέπειτα, πως μπορείς να προσελκύσεις το κοινό, να διαλέξεις τους πιο σοβαρούς, όχι αυτούς που το κάνουν για να κυνηγήσουν τη δημοσιότητα, πως να λειτουργήσεις με σπόνσορες... Εγώ πιστεύω πως για να είσαι ένας καλός σχεδιαστής μόδας πρέπει να ξέρεις τα πάντα. Τι συμβαίνει γύρω σου, σε επίπεδο κουλτούρας, ακόμη και στην πολιτική, να μπορείς να κάνεις ένα κοινωνικό σχόλιο, να μπορείς να δείξεις ότι ανήκεις σε αυτή την εποχή. Ότι είσαι μέρος του διαλόγου. Αυτό έχει απήχηση και στους ξένους δημοσιογράφους. Να υπάρχει μια ιστορία πίσω από αυτό που κάνεις. Όχι κάτι ψεύτικο, κάτι pretentious. Να μπορείς να δείξεις ότι κινείσαι στην πραγματικότητα. Ότι σε αφορά η ζωή. Ότι ζεις στο τώρα.»

Ιστορίες Μόδας 2018

Ιστορίες Σοφίας

ANAMNHΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΣΕΙΡΑ...

Δεν θυμάμαι ποια ήταν η πρώτη επίδειξη μόδας που πήγα. Θυμάμαι ότι σίγουρα δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα, stories, live αναμετάδοση, likes και selfies. Λουκία, Ορσαλία Παρθένη, Γιώργος Ελευθεριάδης, Deux Hommes, Δάφνη Βαλέντε, Δημήτρης Ντάσσιος, Χάρης&Άγγελος, Mi-Ro, Βασίλης Ζούλιας… Και, Vivienne Westwood, John Galliano, Alexander McQueen, Tom Ford for Gucci, Dior, Chanel, Louis Vuitton, Yohji Yamamoto… Τη στιγμή που σήμερα όλοι στρέφονται με το κινητό τους στην πασαρέλα για να καταγράψουν τη στιγμή, και να γίνουν μάρτυρες, ντοκιμενταρίστες, πρωταγωνιστές, με τη φιλοσοφία ήμουν-κι-εγώ-εκεί, μου αρέσει να παραμένω ρετρό, ρομαντική και να κρατάω πάντα ένα σημειωματάριο για να συγκρατώ τα πρώτα μου συναισθήματα, να ζωγραφίζω εικόνες, να γράφω λέξεις-κλειδιά-συνειρμούς, να σημειώνω ατάκες από ενθουσιώδεις και μη θεατές, να φτιάχνω τη δική μου ιστορία μόδας. Και τώρα που ολοκληρώνονται οι επίσημες Εβδομάδες στις Μητροπόλεις της Μόδας, με τόσα βίντεο στο Ιnstagram, από editors, μοντέλα, σχεδιαστές, νιώθεις σα να βλέπεις το καλοκαίρι του 2020 ήδη στη ντουλάπα σου. Προσωπικά, το φοράω κιόλας.

ΞΕΡΕΤΕ ΠΟΣΟ ΧΡΟΝΟ ΑΦΙΕΡΩΝΟΥΜΕ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΣΤΟ ΚΙΝΗΤΟ ΜΑΣ;

Eίσαι εθισμένος στο Instagram αλλά δεν το παραδέχεσαι. Κάθε 10 λεπτά, «σκρολάρεις» για να δεις αν σου έχει «ξεφύγει» κάτι, σε story, ανάρτηση, έξυπνο quote. Σαν το παλιό κομπολόι, σα να μασάς τσίχλα, να παίζεις sudoku, να τρως ποπ-κορν, με εφαρμογές που θυμίζουν μηχανάκια στα καζίνο, social media που μας απoβλακώνουν και το απολαμβάνουμε, κι ένα κινητό που βρίσκεται στην παλάμη μας όλες τις ώρες της ημέρας (εκτός από τις λιγοστές που κοιμόμαστε). Δεν μπορούμε να αγκαλιαστούμε, γιατί το ένα χέρι είναι μονίμως «αγκυλωμένο» με μια συσκευή που παίζει στον αυτόματο, φρουτάκια, παιχνίδια, βγάζει φωτογραφίες, βίντεο, μεταφράζει, διαβάζει ειδήσεις, έκτακτη επικαιρότητα, βλέπει ταινίες, μετράει βήματα, θερμίδες, «stalk-άρει» με το SnapChat με τους εφήβους να γνωρίζουν που βρίσκονται οι φίλοι τους ανά δευτερόλεπτο. Κάνουμε και δουλειά στο κινητό, τσεκάρουμε τα emails μας ανά πεντάλεπτο, σημειώνουμε ιδέες για επόμενα πρότζεκτ, γράφουμε μικρά κείμενα, αχρείαστα να’ναι. Στα διαλείμματα, χαλαρώνουμε στο Facebook, το οποίο, δεν έχει την ίδια ένταση που είχε παλιά, αλλά παραμένει εξίσου εθιστικό, χωρίς να προσφέρει τίποτα παραπάνω, από επιβεβαίωση της ματαιότητας, likes, καρδιές, θυμό σε συσκευασία αυτοκόλλητου, ευφυολογήματα, φωτογραφίες-ντοκουμέντα για το πόσο υπέροχη είναι η ζωή μας. Έχετε κοιτάξει πρόσφατα το Screen Time για να δείτε πόσο χρόνο αφιερώνετε κάθε μέρα στο κινητό σας; Θέλετε να μάθετε πόσες φορές το παίρνουμε για να το ανοίξουμε χωρίς να χτυπάει καν; Περίπου 58 φορές μέσα στη μέρα. Και για πόση ώρα «κολλάμε» σαν ζόμπι; Δύο ώρες και 20 λεπτά; Mόνο; Σας φαίνεται λίγο; O μέσος όρος είναι 3 ώρες και 15 λεπτά. Mε ή χωρίς τα τηλεφωνήματα; Kι αν αυτό μεταφράζεται σε 35 ημέρες τον χρόνο; Άλλοι αφιερώνουν περισσότερο, άλλοι λιγότερο χρόνο. Τρεις ώρες, πέντε ώρες, λίγο πάνω, λίγο κάτω, σα να ανοιγοκλείνεις την εξώπορτα του σπιτιού σου κάθε λίγα λεπτά για να δεις μήπως εμφανιστεί κάποιος, ο οποίος, μάλλον δεν θα εμφανιστεί ποτέ. Λέω να αρχίσω σήμερα αποτοξίνωση. Τα likes μπορούν να περιμένουν.

HAPPY, SWEET SIXTEEN WISHES TO A MOONSTRUCK, SUMMER GIRL NAMED PELOUSA

1. Nα χορεύεις, να τραγουδάς, να βάζεις τη μουσική στη διαπασών.

2. Να ξέρεις ποια είσαι και να ανακαλύπτεις κάθε μέρα κι ένα νέο σου ταλέντο.

3. Να αγαπάς τους φίλους σου και να σε αγαπάνε και να σου το δείχνουν, όπως κι εσύ.

4. Να σε φροντίζεις.

5. Να σε πιστεύεις.

6. Να σε γεμίζεις.

7. Να θυμώνεις δημιουργικά.

8. Να έχεις στόχους μακρινούς, υψηλούς, γιατί όλα μπορείς να τα καταφέρεις.

9. Να φοράς χρώματα, να κάνεις το μαύρο χρωματιστό.

10. Να χαμογελάς γιατί φωτίζεται όλο σου το πρόσωπο.

11. Nα φωτογραφίζεις τις στιγμές.

12. Να δοκιμάζεις νέες γεύσεις.

13. Να λες όχι σε οτιδήποτε σε σκοτεινιάζει.

14. Να σκηνοθετείς τη ζωή σου, όπως τα μαγικά βίντεο που φτιάχνεις.

15. Να ζωγραφίζεις χωρίς θέμα

16. Να απολαμβάνεις κάθε μέρα my sweet sixteen, γλυκό Πελουσάκι που ομορφαίνεις τη ζωή όλων μας, κάθε δευτερόλεπτο, κι ας μην το ξέρεις. Aκόμη.

ΚΙ ΑΝ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΕΧΕΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ SOUNDTRACK;

• Ο ήχος της θάλασσας.

• Το κύμα που σκάει στα βράχια.

• Τα τζιτζίκια όλη μέρα και όλη νύχτα.

• Η μουσική των αυτοκινήτων στο φανάρι (με ανοιχτά παράθυρα αντί για air-condition).

• Τα θερινά σινεμά στις γειτονιές.

• Τα φιλιά στον αέρα.

• Οι ανεμιστήρες.

• Τα τακούνια στο πλακόστρωτο στο νησί.

• Οι κόρνες των αυτοκινήτων όταν ο οδηγός στο μπροστινό αυτοκίνητο φλερτάρει στο κινητό του ξανά και ξανά στο φανάρι. Δεν είπαμε don’t text and drive;

• Tα δέντρα που χορεύουν ανάλογα με τα μποφόρ.

• Και φυσικά η μουσική που ανακαλύπτεις από τα παιδιά σου, κάνοντας shazam στο ραδιόφωνο, στην παραλία τυχαία. Παλιά, «αρχαία» και καινούργια. Με τίτλους-ποίηση. All I Do is Win. We will rock you. Avec le soleil sur la peau. Blinded by the sunset. Where angels fear to tread. Love Generation. Mon coeur pour te garder. Salt in the wound. The things we do for love. The summer knows. Ξέρει αλήθεια;

OT ΓΚΡΕΣΙΑΝΣ: XAMENOI ΣΤΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Hautes Grecians. Τι γίνεται όταν η ελληνική μόδα αποκτά μια ακόμη «καλή νεράιδα», βρίσκει χορηγούς, το ιδανικό location (Four Seasons Astir Palace Hotel) και φιλανθρωπικό σκοπό και άλλοθι; Πολλά και τίποτα. Και δεν έχει να κάνει μόνο με το γεγονός ότι η ώρα προσέλευσης στην πρόσκληση ήταν για τις 7 και η μαραθώνια επίδειξη ξεκίνησε πολύ μετά τις 8. Είναι που δεν υπάρχει κανένας σεβασμός γι’ αυτό που βλέπουμε. Κανείς δεν παρακολουθεί, λίγοι καταλαβαίνουν, η κυρία δίπλα μου, ρωτούσε επίμονα αν τα ρούχα είναι των Deux Hommes, την ώρα που τα μοντέλα μετέφεραν το όραμα του Βασίλη Ζούλια. Την ίδια στιγμή ανήσυχες influencers δεν γνώριζαν την Λουκία, (το πρωτοεμφανιζόμενο brand Laviate ίσως κάτι να τους έλεγε παραπάνω), αν και δεν τις ενδιέφερε και τόσο να μάθουν κάτι, να δουν τα φορέματα ή το styling του Μιχάλη Πάντου, γιατί ήταν μονίμως απασχολημένες με τις selfies κατά τη διάρκεια του σόου. Αυτό δεν είναι το προσωπικό στοίχημα πλέον για όλους μας; Τo see and to be seen, να βγάλουμε φωτογραφίες στο ηλιοβασίλεμα, στον ξαναγεννημένο Αστέρα, κανείς δεν χειροκροτάει πλέον, γιατί τα χέρια μας είναι απασχολημένα με τα κινητά 24/7. Γκρίνια; Όχι, απλή διαπίστωση. Γιατί όπως ακριβώς σε μια παράσταση, στο θέατρο, στην όπερα, στο σινεμά, όταν σβήνουν τα φώτα οφείλεις να είσαι εκεί. Γιατί όχι και στη μόδα; Mε τις περισσότερες κυρίες να εμπνέονται πλέον εμμονικά από τηλεοπτικές εκπομπές τύπου My Style Rocks, τις βλέπαμε να καταφθάνουν στο Nafsika, με εμφανίσεις-υπερπαραγωγές-παραφωνίες, παραδίδοντας με στιλ το αυτοκίνητο στον παρκαδόρο του ξενοδοχείου, την ώρα που η επίδειξη Hautes Grecians ήταν σε εξέλιξη, για να εισβάλουν στον χώρο σαν μοντέλα-γκεστ, να τις δούμε να ανεβαίνουν στις σκάλες «κόντρα» στα μοντέλα του σόου (το ντεφιλέ γινόταν σε δύο επίπεδα), με τους υπόλοιπους καλεσμένους να μιλάνε, να γελούν, να καπνίζουν, να κάνουν like στο Facebook και στο Instagram, να σηκώνονται για να ανανεώσουν το ποτό του χορηγού, να σου γυρνούν την πλάτη με άποψη για να μην μπορείς να δεις τίποτα κάθε φορά που έστρεφαν το κινητό στη «σκηνή» για να απαθανατίσουν τη σκηνή και να τη μοιραστούν με το «κοινό» τους. Και στο φινάλε, που είδαμε έναν στρατό από πανέμορφα κορίτσια και εξαιρετικά φωτογενή ρούχα, για 4 λεπτά, μπορεί και 5, είχαν αρχίσει να σηκώνονται ήδη. Για να συγχαρούν τους σχεδιαστές; Mα δεν τους είδαμε ποτέ. Βιαζόντουσαν μάλλον να πάρουν το επόμενο κοκτέιλ, νέα φωτογραφικά ενσταντανέ, να δώσουν την κάρτα στον παρκαδόρο. «Οτ Γκρέσιανς;», έλεγε μια κυρία στην κόρη της. «Eγώ δεν είδα τίποτα ελληνικό». Την επόμενη φορά με αρχαιοελληνικούς χιτώνες κορίτσια. Και selfie stick.

ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΙΣ ΚΑΝΝΕΣ... ΟΝCE UPON A TIME IN CANNES-HOOD...

Δεν είναι η πρώτη φορά που πηγαίνω στις Κάννες. Είναι η πρώτη όμως που βρέθηκα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών. Και θα ήθελα να μείνω για πάντα εκεί. Όμορφοι άνθρωποι, κορίτσια και αγόρια όλων των ηλικιών, φροντισμένοι, υγιείς, καλοντυμένοι, κυκλοφορούσαν από νωρίς με tuxedo και πλουμιστά φορέματα με ουρά, ασορτί κοσμήματα, ψηλοτάκουνες γόβες, στην Croisette, στο Le Majestic, στο Hotel du Cap-Eden-Rock στα κόκκινα σκαλοπάτια, ανάμεσα σε έφιππους αστυνομικούς, υπεύθυνους ασφαλείας, κλειστούς δρόμους, κορίτσια με κόκκινες εσάρπες, φωτογράφους, σινεφίλ. Στις Κάννες, τον Μάιο, απαγορεύονται οι selfies και επιβάλλονται τα ψηλά τακούνια και τα παπιγιόν. Περπατάς δίπλα στον Leonardo DiCaprio, την Margot Robbie, την Marion Cottilard, την Adele Exarchopoulos, τον Quentin Tarantino, τον Alain Delon, τον Jean Dujardin, τον Willem Dafoe, την Isabel Huppert, τον Sylvester Stallone, και νιώθεις κι εσύ σταρ, σκηνοθέτης (της ζωής σου), πρωταγωνιστής (του τώρα), ζεις το σενάριο, στα γαλλικά, τα αγγλικά, τα κορεάτικα, τα πορτογαλικά… Θα δεις τον λουλουδά να κοντοστέκεται δίπλα στην Rolls-Royce, την παραμορφωμένη από τις πλαστικές μαμά να φωτογραφίζει την κόρη με ασορτί, εφαρμοστή, εμπριμέ στολή, τύπου Versace, σε στιλ Kardashian, άνδρα με μίνι φόρεμα με ασημένιες παγέτες, ουρές στις αίθουσες όλες τις ώρες της ημέρας για μια πρώτη, δεύτερη, τρίτη προβολή, θα δεις και την κορεάτικη ταινία που απέσπασε Χρυσό Φοίνικα, με γαλλικούς και αγγλικούς υπότιτλους, για να χειροκροτήσεις τους ποιητικούς τίτλους κι ας μην πρόλαβες να τις παρακολουθήσεις όλες. The Dead Don’t Die, Sorry We Missed You, Pain and Glory, A Hidden Life, Too Old To Die Young, Parasite… Once upon a time in Hollywood. And Cannes. And Napoule, Antibes, Nice. Nice to meet you. Cannes you handle it? Ο καλύτερος τίτλος στο φετινό Φεστιβάλ; Aπό την ταινία μικρού μήκους του Έλληνα Βασίλη Κεκάτου. The Distance Between Us and the Sky.

XΡΩΜΑΤΑ: ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΔΗΜΟΦΙΛΕΣ ΧΡΩΜΑ ΚΑΙ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΥΤΟ ΓΙΑ ΕΜΑΣ;

Το διάβασα στο New Yorker και μου άρεσε ο τίτλος γιατί το κείμενο ήταν σαν εικονογραφημένο καρτούν, δεν περιείχε καμία επιστημονική ανάλυση. Οπότε κράτησα μόνο αυτή τη φράση: τι λέει το αγαπημένο μας χρώμα για εμάς. Τι λέει αλήθεια; Προσωπικά απεχθάνομαι το μαύρο, με στενοχωρεί, κάποτε αγαπούσα το φούξια και το μοβ, σήμερα προτιμώ το μπλε, το λευκό, το κίτρινο, το πράσινο και το κόκκινο, έντονο, εμμονικό, ξεσηκωτικό. Όταν είχα γυρίσει από τις σπουδές μου στο Λονδίνο, σε μια εποχή που όλοι ήταν μαυροντυμένοι, θυμάμαι να μπαίνω σε έναν χώρο, ντυμένη σαν το ουράνιο τόξο και να δέχομαι σχόλια από παντού. Κι αν το χρώμα είναι η λύση σε όλα μας τα προβλήματα; Aς ξεκινήσουμε σήμερα αποκρυπτογραφώντας ποιο είναι το αγαπημένο μας χρώμα και πως μεταφράζεται αυτή μας η επιλογή. Και τα μηνύματα είναι κοινά για άνδρες και γυναίκες. Δεν θα βάλω την ανάλυση του New Yorker αλλά μια αυθαίρετη, δική μου.

• Κόκκινο. Το χρώμα της αγάπης, της γενναιοδωρίας, της θετικής σκέψης. Δεν το υποστηρίζουν όλοι, γιατί το φοβούνται και πολύ καλά κάνουν.

• Πορτοκαλί. Ελπιδοφόρο, αισιόδοξο, δύσκολο αλλά για τα δύσκολα είμαστε.

• Κίτρινο. Είσαι ο τύπος που επιστρέφει το καρότσι του στο σούπερμάρκετ, μόλις έχεις αδειάσει τα ψώνια στο πορτμπαγκάζ. Ενημερωτικά πάντως είναι το λιγότερο αγαπημένο χρώμα στην παλέτα διεθνώς. Στατιστικά πάντα μιλώντας. Αλλά κι αυτό τίποτα δεν σημαίνει. Μας αρέσει το κίτρινο γιατί είναι και λίγο ξινό.

• Πράσινο. Το πράσινο είναι το νέο κόκκινο, με όλα τα κλισέ της μόδας, να το υποστηρίζουν.

• Μπλε. Η πιο αγαπημένη απόχρωση σε ολόκληρο τον κόσμο, διαχρονικά. Ο τύπος που ξαναβλέπει σεζόν από Friends, παραγγέλνει πίτσα πεπερόνι, πηγαίνει ακόμη στη μαμά του τα πουκάμισα για να του τα σιδερώσει, φοράει μπλε.

• Μοβ. Πένθιμο, μουντό, απαγορευμένο, εκτός κι αν είσαι λάτρης του Prince.

• Λευκό. Χρειάζεσαι ψυχοθεραπεία επειγόντως, γράφει το Νew Yorker. Μήπως εννοεί το μαύρο;

• Μαύρο. Δεν σκοτώνεις αράχνες αλλά τις αντιμετωπίζεις σαν pets. Είναι σοβαρό γιατρέ μου;

• Ροζ. Έχεις ακόμη τον λογιστή της μαμάς σου, παίζεις ηλεκτρονικά παιχνίδια με μανία για να κάνεις high score, δεν κλείνεις ποτέ το κινητό σου, ούτε το βράδυ.

• Γκρι. Εκείνοι που επιλέγουν το γκρι σαν αγαπημένο τους χρώμα δεν είναι άνθρωποι αλλά ρομπότ. Αντίρρηση κανείς;

• Καφέ. Λάθος απόχρωση, δύσκολη να συνδυαστεί, στην υπερβολή της δημιουργεί περίεργους συνειρμούς. Μήπως να ξαναδούμε το χακί;

MET GALA: TΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΣ ΤΣΙΡΚΟ

Δεν με ενδιαφέρει αν κεντούσαν πούπουλα για δύο μήνες στο ατελιέ του οίκου Versace στο βιολετί φόρεμα της μικρής Jenner που έχει γίνει αγνώριστη από τις πολλές πλαστικές. Ούτε πόσες πρόβες έκανε η αδερφή της, Kendall, που φόρεσε παραλλαγή από τα «χεράκια» της Donatella, σε πορτοκαλί, γιατί θα «έγραφε» σίγουρα καλύτερα στις φωτογραφίες. Γιατί τίποτα δεν γίνεται πια για τη μόδα. Όλα γίνονται για τα φλας, τις φωτογραφίες, τα βίντεο, τα κλικ και την αυτόματη αναπαραγωγή, στο Instagram, στα stories, στο Facebook, στα blogs, πολύ λιγότερο πλέον στα περιοδικά και στις εφημερίδες… Το Met Gala είναι η μεγαλύτερη πασαρέλα της χρονιάς, πιο δυνατή και από την απονομή των Oscar, αυτό το έχουμε εμπεδώσει. Το φετινό θέμα Camp, σουρεαλιστικό και ανοιχτό σε πολλαπλές αναγνώσεις, έδωσε την απόλυτη ελευθερία σε χορηγούς, κοσμηματοπώλες, σχεδιαστές, στυλίστες, κομμωτές, μακιγιέρ, να στήσουν μια παράσταση, με ανθρώπους, αναγνωρίσμους σε αρκετές περιπτώσεις με δυσκολία, κινούμενα installations. Μου πήρε λίγη ώρα να καταλάβω αν ήταν η Cardi B, η γυναίκα με το υπερμεγέθες πάπλωμα και το καλυμμένο κεφάλι, βαρέθηκα να βλέπω την Lady Gaga με το entourage της να αλλάζει σε ναρκισσιστικό παραλήρημα εμφανίσεις και styling, για να την δούμε τελικά να μένει με τα εσώρουχα. Βρήκα ανατριχιαστικό το θέαμα με το κομμένο κεφάλι του Mr Gucci, τι σχέση αλήθεια μπορεί να έχει ο υπερταλαντούχος Thierry Mugler με την Kim Kardashian που έγραψε ότι ήθελε να δώσει την αίσθηση ότι είχε μόλις βγει από τη θάλασσα; Πάλι γυμνή; Γιατί αν η μόδα του Met Gala 2019 αναζητά και επιβραβεύει κλώνους της οικογένειας Kardashian, με γυναίκες όλο και πιο γυμνές, όλο και πιο στρογγυλές, με ψεύτικες βλεφαρίδες που δυσκολεύουν το ανοιγοκλείσιμο των ματιών, ψεύτικα μαλλιά, ψεύτικες καμπύλες, δανεικά ρούχα-μουσειακά κομμάτια, κομμένα κεφάλια, φορέματα-πολυελαίους και ασήκωτα κοστούμια από το βάρος, εγώ θα προτιμήσω την ημίγυμνη Σερ στα Όσκαρ με Bob Mackie και την Bjork σαν κύκνο. Γιατί; Γιατί ήταν οι πρώτες πρωταγωνίστριες στο Μεγάλο μας Τσίρκο. Χωρίς χορηγίες ακόμη και για την λακ στα μαλλιά.

ΠΩΣ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗ ΝΤΟΥΛΑΠΑ ΜΑΣ...ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ

Αγοράστε ένα πλεκτό φόρεμα

Ξεχάστε τα στράπλες

Iδανικά λευκό, με ή χωρίς κρόσσια, νεορομαντικό, το απόλυτο φόρεμα της νέας σεζόν, είναι αιθέριο, μοιάζει να είναι χειροποίητο, και σίγουρα δεν είναι φτιαγμένο για να φορεθεί στη θάλασσα, αλλά όλες τις υπόλοιπες ώρες. Η χίπικη διάθεση και η επιρροή από τη δεκαετία του 70 είναι παντού. Εμπνευστείτε από τις επιδείξεις του Michael Kors, των οίκων Rodarte και Altuzarra.

Επενδύστε σε ένα ξεβαμμένο τζιν

Ξεχάστε τα κοτλέ

Το καλοκαίρι του 2019 αγαπάει τις αντιθέσεις, τις εκπλήξεις, τα ετερώνυμα που  έλκονται. Στις επιδείξεις του οίκου Βalmain και της Isabel Marant επιστρέψαμε στη δεκαετία του 80 για να ξαναθυμηθούμε οριακά κιτς και κακόγουστα ξεβαμμένα τζιν. Κι εμείς καλούμαστε να τα φορέσουμε με μαύρο σακάκι και πολύτιμα αξεσουάρ για μια νέα ανάγνωση στο πετροπλυμένο ντένιμ των eighties.

Αγοράστε αόρατα σχεδόν σανδάλια

Κρύψτε τις καουμπόικες μπότες

Εκεί που είχαμε συνηθίσει να κρύβουμε τελείως τα πόδια μας, και να φοράμε φορέματα με αθλητικά παπούτσια μπάσκετ, ακόμη και καουμπόικες μπότες, ψηλές ή μέχρι τον αστράγαλο, οι σχεδιαστές μας προτείνουν τώρα να επενδύσουμε σε μικροσκοπικά, σχεδόν αόρατα σανδάλια, που κολακεύουν τα άκρα μας, έτσι για αλλαγή.

Αγοράστε δαντέλα για όλες τις ώρες

Ξεχάστε το βελούδο

Το είχαμε καταλάβει ήδη από τις συλλογές Cruise, ότι η δαντέλα πρόκειται να πάρει τη μεγάλη της εκδίκηση και να γίνει πιο καθημερινή, πιο ανατρεπτική, σίγουρα πιο cool. Γιατί όπως είδαμε στις συλλογές Erdem, Victoria Beckham και Christopher Kane, όλα είναι θέμα styling και διάθεσης. Δαντέλα με παντελόνι και πέδιλα; Γιατί όχι;

 Επενδύστε σε υπερμεγέθη καπέλα

Ξεχάστε τα jockey

Αν πάρουμε την μεγάλη απόφαση, να φορέσουμε εντυπωσιακά καπέλα, τότε θα πρέπει να παίξουμε τον ρόλο μας μέχρι τέλους. Αυτό σημαίνει να εμπνευστούμε από τις προτάσεις των οίκων Rodarte, Valentino και Max Mara και να αποφασίσουμε αν προτιμάμε να αντιμετωπίσουμε τον ήλιο με μαντήλι στα μαλλιά, στο στιλ της Grace Kelly ή αν θα ακολουθήσουμε την τακτική του Giorgio Armani με ένα κλασικό ψάθινιο καπέλο με μαύρη κορδέλα.

Επενδύστε σε μπεζ αποχρώσεις

Βάλτε οτιδήποτε φωσφοριζέ στην άκρη

Το χρώμα της σεζόν είναι το μπεζ και αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο. Ένα μπεζ οργανικό, καθαρό, σίγουρα όχι βαρετό, όπως αυτό που παρουσίασε ο Riccardo Tisci για τον οίκο Burberry μέσα από τις 50 αποχρώσεις του μπεζ, όπως φαίνονται σε καμπαρντίνες από το μέλλον και παντελόνια που μιμούνται την ανδρική γραμμή. Μπεζ και σε τόσο διαφορετικούς οίκους όπως είναι η Max Mara και ο Βalmain. Ένα μπεζ καλοκαίρι έχει μόλις ξεκινήσει.

WHAT I LEARNED (AND OVERHEARD) AT THE GLOBAL LODGING FORUM 2019 IN PARIS

• Smart money has taken notice.

• New players bring a different vision.

• There are new ways to design and manage real estate assets.

• Co-working goes well with Espace Jeunes, Hotel, Restaurant and bar, Innovation.

• Real estate rules.

• I love the destination but I live for the journey that is just around the corner.

• Passionate hoteliers make the difference.

• Guest experience has to be reinvented.

• Simplicity, Immediacy, Personalization, Beyond the stay, are key words.

• New players on the block? Jazz hotels, Zleep hotels, economy budget hotels, Oyo, We Work, Soft Bank, Wojo.

• Work, live, play. Money can’t buy experiences.

• Hotels are living places. They have to be Re-Thought.

• Welcoming needs to be personalized.

• One has to listen to the voice in his head.

• And leave his lifestyle footprint.

• How do you make le luxe affordable?

• Celebrate the french way. Bathe the french way. Play the french way. Talk the french way. Talk and travel the french way.

• To exist we need to be different.

• Bring your experience.

• Live your experience.

ΚΙ ΑΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ «ΠΑΤΗΣΟΥΜΕ» ΤΑ 150;

Τhe Island Where People Forget To Die. Ποιο είναι αυτό το νησί; H Iκαρία. Και τι μποορύμε να μάθουμε από τους ανθρώπους που ξέχασαν να …πεθάνουν; Μαθήματα μακροζωίας από την Ικαρία. Μελέτη της Καρδιολογικής Κλινικής του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου Αθηνών.

• Να πίνουμε καφέ, ελληνικό κατά προτίμηση, γιατί μαλακώνει το ενδοθήλιο των αγγείων και προστατεύει από την αθηροσκλήρωση.

• Μαζί με τον καφέ, να απολαμβάνουμε αφεψήματα βοτάνων: φασκόμηλο, μαντζουράνα, δίκταμο, τσάι του βουνού, χαμομήλι, τίλιο, μέντα… Είναι πλούσια σε αντιοξειδωτικές ουσίες

• Να τρώμε λίγο, το πολύ φαγητό βλάπτει. Να προτιμάμε τα ψάρια, όσπρια (φακές και μαυρομάτικα) και λαχανικά (ιδανικά από το μποστάνι μας, ιδανικά χόρτα, πατάτες, ντομάτες, σκόρδο, πρασινάδες). Και το ελαιόλαδο. Όπως και το μέλι. Να ξεκινάμε τη μέρα μας με μια κουταλιά μέλι σαν φάρμακο.

• Να μειώσουμε το κόκκινο κρέας, τα λιπαρά τυριά, το πλήρες γάλα και γιαούρτι. Γιαούρτι σακούλας, αυτό με την πέτσα, ναι.

• Να προτιμάμε προϊόντα ολικής άλεσης. Και σπιτικό ψωμί. Ζυμωτό, όχι φυσικά με λευκό αλεύρι.

• Να αποφεύγουμε το επιτραπέζιο αλάτι. Και την ζάχαρη.

• Να ξεδιψάμε με νερό.

• Να πίνουμε λίγο κρασί, κόκκινο και λευκό.

• Να προτιμάμε στη μαγειρική τη σχάρα, τη γάστρα, την κατσαρόλα. Να αποφεύγουμε το τηγάνι γιατί τα τηγανητά είναι «βόμβες» ελεύθερων ριζών και προκαλούν οξειδωτικό στρες.

• Να απολαμβάνουμε το φαγητό με όμορφες συζητήσεις.

• Να περπατάμε όσο περισσότερο μπορούμε. Τουλάχιστον μία ώρα την ημέρα.

• Να ξεκολλάμε από το κομπιούτερ, τον καναπέ, το γραφείο.

• Να έχουμε ένα κατοικίδιο. Όσοι μεγαλώνουν παρέα με ζώα έχουν ισχυρό ανοσοποιητικό σύστημα και δεν παθαίνουν αλλεργίες.

• Να κολυμπάμε χειμώνα-καλοκαίρι. Δεν θα αρρωσταίνουμε ποτέ.

• Να γελάμε και να αντιμετωπίζουμε θετικά τα προβλήματα που έρχονται και φεύγουν.

• Να κρατάμε μακριά τους τοξικούς ανθρώπους.

• Να ζούμε κοντά στη φύση.

• Να ασχολούμαστε με την κηπουρική.

• Να απολαμβάνουμε τον ήλιο.

• Να κοιμόμαστε έστω και για λίγο μετά το μεσημεριανό, ή νωρίς το απόγευμα. Η σιέστα και το σεξ επιμηκύνουν τη ζωή. Σε έρευνα στην Ικαρία, συμμετέχοντες από 65 μέχρι 100 χρονών, δήλωσαν πως το σεξ τους είναι τακτικό και …αποτελεσματικό.

• Όταν μπορούμε, να ξυπνάμε αργά.Είναι τυχαίο πως στην Ικαρία τίτποτε δεν λειτουργεί πριν από τις 11;

• Nα μην φοράμε ρολόι. Να αδιαφορούμε για την ώρα, τον χρόνο και τα χρήμαστα. Όπως στην Ικαρία.

• Και το τελευταίo; Να παντρευτούμε. Γιατί οι παντρεμένοι ζουν περισσότερο… Ή όπως έλεγε και η Ιώ σαν ευχή στους «μεγάλους» όταν ήταν μικρότερη: «Να παντρεύεστε σωστά.»

BACK TO BLACK. BY MARGARITA PRIFTAKI. 50 SHADES OF EMCI

Γνώρισα για πρώτη φορά την Μαργαρίτα Πριφτάκη σε μια συνάντηση για τη μόδα με σύγχρονα brands στο Σύνταγμα. Εκεί που όλοι είχαν σκεφτεί να παρουσιάσουν κοσμήματα, μαγιό, βραδινά ρούχα, αρχαιοελληνικά σανδάλια και γυαλιά ηλίου, εκείνη ήθελε να συστηθεί με τη δική της μόδα, τις δικές της στιλιστικές εμμονές, ρούχα για αληθινούς ανθρώπους, αληθινά αγόρια και κορίτσια, που ενδέχεται να μοιράζονται και τους ίδιους ρόλους. Την ξανασυνάντησα στο ελληνικό Project Runway. Το μαύρο ταιριάζει στην Μαργαρίτα Πριφτάκη, που έπαιξε με ετερόκλητα υλικά, αντισυμβατικά, απρόσμενα, για να πει την ιστορία της, ανάγλυφη, μινιμαλιστική, πληθωρική, όταν το απαιτεί η περίσταση. Μετά από δοκιμασίες-εκπλήξεις, η Μαργαρίτα Πριφτάκη ξεχώρισε σαν η πρώτη Ελληνίδα σχεδιάστρια μόδας που αποκτά τον τίτλο της νικήτριας του Project Runway, ενός πετυχημένου τηλεοπτικού προϊόντος σε διεθνές επίπεδο. Για να δει ένα φλόραλ ρούχο της να γίνεται εξώφυλλο στο Madame Figaro και λίγο μετά, σχεδόν ταυτόχρονα, να σκηνοθετεί την πρώτη της ουσιαστικά ατομική επίδειξη μόδας στο Ζάππειο, στην Athens Xclusive Designers Week, ως EMCI (by Margarita Priftaki) πλέον, που αποτελεί προσωπικό της στοίχημα. Γιατί να θέλουμε να φορέσουμε ΕΜCI; Γιατί είναι ρούχα σμιλεμένα στο σώμα, σαν σύγχρονα γλυπτά, τίποτα fancy χωρίς λόγο, στην επίδειξη ξεχώρισα ήδη τις ολόσωμες φόρμες, φαντάστηκα ακόμη και ανδρικά ρούχα που θα ήθελα να δοκιμάσω για να γίνουν οι «στολές» της καθημερινότητας μου, ενώ οι κόρες μου, έφηβες πλέον, θέλησαν να αποκτήσουν και τις 50 αποχρώσεις του μαύρου που είδαν, και δεν είναι σίγουρα οι πιο εύκολες πελάτισσες. Mε το εύστοχο #whomademyclothes, ανάμεσα σε άλλες λέξεις-κλειδιά, όπως #madeingreece, #minimal, #danceinblack, η Μαργαρίτα Πριφτάκη ήρθε για να μείνει. Και τι είναι εκείνο που την κάνει να ξεχωρίζει; Πως κάθετι που σχεδιάζει μπορεί να φορεθεί με παραπάνω από έναν τρόπους, σχεδιάζοντας πολυμορφική μόδα για σύγχρονους ταξιδιώτες που θέλουν να αποδομήσουν την ευκολία και μονοτονία του μαύρου. «Κάθε συλλογή αποτελεί συνέχεια της προηγούμενης», θα πει. To be continued λοιπόν. Ανυπομονώ να δω τη συνέχεια.

FROM RUSSIA (AND GREECE) WITH LOVE

Θυμάμαι πριν από χρόνια τις συνεντεύξεις Τύπου για τις παραστάσεις του μπαλέτου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Κανείς δεν πατούσε, λίγοι ενδιαφερόντουσαν, ακόμη λιγότεροι πήγαιναν για να δουν τους χορευτές σε δράση. Τα χρόνια πέρασαν, το μπαλέτο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, απέκτησε νέα στέγη και σκηνοθέτη, διευθυντή, χορογράφο, μέντορα, «μαέστρο» τον Κωνσταντίνο Ρήγο που τολμά να πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα, ανεβάζει την ένταση, ξέρει τι συμβαίνει στον παγκόσμιο χάρτη για να το αποδομήσει, απογυμνώνει ό,τι θεωρεί περιττό. Βρέθηκα στην πρεμιέρα του τρίπτυχου, «Από τη Ρωσία με αγάπη», το Σάββατο το βράδυ, στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος και έφυγα διψώντας για περισσότερα έργα που προσφέρονται για να χαθείς στη μετάφραση. Τρεις χορογράφοι (Δάφνις Κόκκινος, Μάρκο Γκαίκε, Κωνσταντίνος Ρήγος), Στραβίνσκι στο σάουντρακ, πολλά καλοκουρδισμένα αγόρια και κορίτσια, από τους πρώτους χορευτές μέχρι το corps-de-ballet, άνθρωποι-πουλιά, Ιεροτελεστία της Άνοιξης, Το Τραγούδι του Αηδονιού, Οι Γάμοι, αφαιρετικό σκηνικό, πληθωρικό όταν το απαιτούσε η σκηνή, λευκό και μαύρο, μαύρο και λευκό, καρότσια σούπερμαρκετ, πλαστικά μπουκάλια, μαχαίρια κρεμασμένα σαν έργα τέχνης, κραυγές, γέλια, χειροκρότημα στα λάθος σημεία (από ένα πάντα αυθόρμητο και …ερασιτεχνικό κοινό σε θέματα χορού), δύο 20λεπτα διαλείμματα για κοσμικά reunions, κανείς δεν μίλησε ρώσικα στο διάλειμμα, τι περίεργο που μετά το τέλος της παράστασης ονειρευόμουνα ζεστά πιροσκί γεμιστά με κιμά και Μπάμπουσκες με γέμιση σοκολάτας. Ευτυχώς για το νερό είχε φροντίσει ο Κωνσταντίνος Ρήγος καλύπτοντας τη σκηνή με δεκάδες εμφιαλωμένα μπουκάλια, σε ένα installation φτιαγμένο με αγάπη (και μίσος). Φινάλε με Γάμους. Ένα ζευγάρι στο φως αναζητά την ευτυχία. Να πω ότι είχα δει τους «πρώτους» Γάμους του Κωνσταντίνου Ρήγου το 1993 για το Χοροθέατρο Οκτάνα; Είχα πετάξει άφθονο ρύζι, θυμάμαι.

DO YOU SPEAK GREEK VOGUE?

Tην ελληνική μόδα πολλοί εμίσησαν, την Vogue oυδείς. Ή μήπως όχι; H είδηση της επανακυκλοφορίας της Vogue στην Ελλάδα έγινε σεμνά και ταπεινά, όπως αρμόζει σε έναν διεθνή τίτλο, τη Βίβλιο της Μόδας που έχει 25 …κοντινά και μακρινά ξαδερφάκια, πρόσφατα απέκτησε κι ένα πιο ηλιόλουστο. Το rebranding, απαραίτητο. Ξεχάστε την Vogue Hellas, τις ελληνικές σημαίες και τα μόττο τύπου «Επιτέλους Ελληνίδα» και «Αν δεν είναι στη Vogue, δεν είναι στη μόδα». Η νέα, ελληνική Vogue, 19 χρόνια μετά την πρώτη της κυκλοφορία στα ελληνικά, (πότε πέρασαν αλήθεια τόσα χρόνια;), δεν παίζει με βραζιλιάνικα μοντέλα και διαδόχους του Mario Testino, έχει στη νευραλγική θέση της διευθύντριας, όχι μια διάβολο που φορούσε Prada, αλλά την 29χρονη Θάλεια Καραφυλλίδου που φοράει Zeus+Dione, Mary Katrantzou και Ancient Kallos, κλείνει για το πρώτο της εξώφυλλο, ένα από τα πιο πολυσυζητημένα κορίτσια της παγκόσμιας μόδας, όπως είναι η Bella Hadid, ρισκάρει, προκαλεί συνειρμούς από αρχαία και σύγχρονη Ελλάδα, είναι το περιοδικό που όλοι αγαπούν και όλοι μισούν. Σχεδιαστές, κομμωτές, μοντέλα, δημοσιογράφοι, φωτογράφοι, θέλουν να είναι μέσα, να ζήσουν το Vogue dream story, και όσοι μένουν απέξω, τη σνομπάρουν, την απαξιώνουν, μιλούν για την ποιότητα του χαρτιού, την χαρακτηρίζουν «παλιακή» και «μπαγιάτικη», στο Ιnstagram, στο Facebook, σε παρέες. Keep you friends close, and your enemies closer. Μπορούμε να αφήσουμε για λίγο την γκρίνια, την αφ’υψηλού κριτική και να χαρούμε που έχουμε (και επισήμως) more issues than Vogue?

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΔΑ: ΧΑΜΕΝΗ ΣΤΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Η ελληνική μόδα την άνοιξη του 2019 είναι ίσως πιο μπερδεμένη από ποτέ. Θέλει να πιστέψει στον εαυτό της, να αποδείξει στον κόσμο ότι υπάρχει, παράγει τάσεις, δεν αντιγράφει κανέναν πια, είναι διεθνής. Γίνονται αποσπασματικές προσπάθειες, η επίσημη Εβδομάδα Μόδας της Αθήνας αποδυναμώνεται, δεν έχει την υποστήριξη που θα ήθελε, επανασυστήνεται κάθε φορά με νέα ονόματα, και λίγους, αφοσιωμένους πρωταγωνιστές, την ίδια στιγμή που ένα μουσικό κανάλι ακροβατεί ανάμεσα στην λογική της πίστας και της υπερπαραγωγής τύπου Victoria’s Secret, για να δούμε λίγο καπνό ακόμη στη σκηνή με το autocue, σελεμπριτάρια από το GNTM, διάσπαρτα στο Ζάππειο, στο Ολυμπιακό Κέντρο Ξιφασκίας, όσες φώναξαν, έκραξαν, ξεχώρισαν γιατί ξεμαλλιάστηκαν με δανεικά extensions και ρούχα των μάχιμων εγχώριων σχεδιαστών μόδας που χάνονται στη μετάφραση, με βιοτέχνες, τραγουδιστές, ηθοποιούς, ξεχασμένους αστέρες του χθες (και του προχθές), ξαναζεσταμένο φαγητό σε δήθεν λαμπερό σκηνικό με έξτρα highlighter και μοντέλα-κόρες αναγνωρίσιμων προσώπων από την πρώτη σειρά των επιδείξεων. Και τι μένει; Tι θα θυμόμαστε από την ελληνική μόδα του 2019; Αν φορούσε εσώρουχο η παρουσιάστρια; Ή αν τραγούδησαν καλά οι παρουσιάστριες-μοντέλα-ηθοποιοί-μούσες-πολυεργαλεία; Ζαλισμένη μέσα στον μικρόκοσμο της, προσπαθεί να αναπνεύσει μέσα στη λακ, αντιγράφοντας την Lady Gaga, την Αriana Grande, την Kim Kardashian, τον Βalmain, τον γείτονα, τον πρώην και τον επόμενο. Τhank u, next.

TΩΡΑ ΚΑΙ DOULAMAS-A-PORTER ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΠΕΝΑΚΗ

Ντουλαμάς, τζουμπές ή μήπως καλύτερα dolama kaftan; Την πρώτη φορά που είχα δει από κοντά ντουλαμά ήταν πριν από λίγα χρόνια στην οδό Κανάρη, στο Πελοπονησιακό Λαογραφικό Ίδρυμα. Για να δω από κοντά διαφορετικές αναγνώσεις στον ντουλαμά και το πιρπιρί.

Και τώρα, το Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς, φιλοξενεί (μέχρι τις 26 Απριλίου) μια ελληνική έκθεση μόδας, με όμορφα στημένα ρούχα, και πρωταγωνιστή ένα μάλλον άουτσάιντερ της παράδοσης που χάρη στην Ιωάννα Παπαντωνίου αποκτά επιτέλους λάμψη και αναγνώριση.

Για να δούμε τι σχεδίασε η ίδια για το θέατρο και διαφορετικούς ρόλους κάθε φορά, με χρωματιστές, ανάγλυφες, μονόχρωμες, τρισδιάστατες απαιτήσεις σε μια ζωντανή σκηνή, να δούμε έναν στρατό με λευκό «καμβά» από τον Αριστείδη Τζονευράκη και τι γίνεται όταν σύγχρονοι σχεδιαστές μόδας και brands, καλούνται να εμπνευστούν από την ελληνική παράδοση.

Το αποτέλεσμα; Λευκός ο ντουλαμάς του Άγγελου Μπράτη, ντένιμ μωσαϊκό, εκείνος του Δημήτρη Ντάσσιου, πληθωρικός των Deux Hommes, έθνικ της Τίνας Καραγεώργη, γήινος ο ντουλαμάς της Σοφίας Κοκοσαλάκη, επιβλητικός της Λουκίας, θέλεις σίγουρα να δοκιμάσεις τον ντουλαμά με την υπογραφή Maison Faliakos, οπωςσδήποτε των Mi-Ro, αλλά και του Μάρκελλου Νύκτα, να αισθανθείς πόσο εναλλακτική είναι η πρόταση με την ετικέτα Parthenis, ο πλισέ ντουλαμάς της Δάφνης Βαλέντε, ο μεταμοντέρνος των Ζeus+Dione, η νουάρ εκτέλεση του Βασίλη Ζούλια.

Κάτι αντίστοιχο είχε επιχειρήσει και ο Dries Van Noten στην Αμβέρσα πριν από λίγα χρόνια, σκηνοθετώντας «Inspirations» της μόδας, παραλλαγές στο ίδιο θέμα. Και τώρα, ο τίτλος «Ντουλαμάς ο Μεγαλοπρεπής, Ένα πανωφόρι αλλιώτικο από τ’άλλα», θυμίζει βιβλίο, ταινία, έκθεση που δημιούργησε η Ιωάννα Παπαντωνίου για να περιγράψει με τον πιο παρασττικό τρόπο την μακρόχρονη σχέση της με τον ντουλαμά, «ένα σπάνιο, εξαιρετικό ένδυμα που φορέθηκε στα Δυτικά Βαλκάνια την περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας».

Dolama όπως επενδύτης στα τούρκικα, αν και όταν θα παρατηρήσουμε ουγγρικά στρατιωτικά σακάκια θα παρατηρήσουμε αρκετές ομοιότητες. Ντουλαμά θα βρούεμ και στο Ιράν, στη Γεωργία ενώ στην Αλβανία υπάρχει στα βιβλία σαν γαμήλιο σύνολο. Νυφικός ντουλαμάς; Doulamas-a-porter, μια ιστορία σε εξέλιξη, που θέλουμε να δούμε και στην πασαρέλα, με ανάλογο σάουντρακ.

ΛΙΓΟΣ ΚΑΠΝΟΣ ΑΚΟΜΗ. ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΠΟΥ ΕΓΩ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΠΝΙΣΩ;

Καπνός στο αεροδρόμιο. Στις αφίξεις, στις αναχωρήσεις, αμέσως μετά την προσγείωση, σε δωμάτια με τζάμια και φορτιστές, σαν … θάλαμος αερίων από το μέλλον, καπνός λίγο πριν από την απογείωση. Καπνός στα καφέ, στα εστιατόρια, τα μπαρ, τις ταβέρνες, τα κλαμπ, μέσα κι έξω, με πλαστικά παραβάν για άλλοθι, σε κλειστοφοβικούς χώρους για εθισμένους. Καπνός στα σπίτια που σε καλούν (ή καλείς αλλά κανείς δεν ρωτάει πλέον αν «επιτρέπεται» να καπνίσει), πούρα, μέρα μεσημέρι, φουτουριστικοί ατμιστές, απενοχοποιημένοι για την ώρα, λες και για έναν παθητικό καπνιστή που από επιλογή δεν μπήκε ποτέ στη διαδικασία της νικοτίνης, είναι ΟΚ. Ε λοιπόν, δεν είναι ΟΚ. Ούτε το τσιγάρο σου, το κανονικό, ούτε το άφιλτρο, το βαρύ, το λάιτ, το στριφτό, το πούρο σου, η πίπα, το vape, o ατμοποιητής, το ηλεκτρονικό σου τσιγάρο, το άλλο που μοιάζει με υπερφυσικό αναπτήρα. Κανείς δεν μιλάει πια για το τσιγάρο, που επιτρέπεται, που απαγορεύεται, πολύ απλά γιατί «επιτρέπεται» παντού. Κι αν τολμήσεις να μιλήσεις; Δεν μπορείς. Έχεις πνιγεί στον καπνό.