Όταν πέθανε ο Βιντάλ Σασούν ή ταν 84 ετών. Έγραψε ιστορία, απελευθερώνοντας τις γυναίκες. Και δεν μιλάμε μόνο για τη Μία Φάροου, τη Σοφία Λόρεν, την Ελίζαμπεθ Τέιλορ, την Τουίγκι, την Τζιν Σρίμπτον, τα μοντέλα και τις σταρ της εποχής... «Κάθε εργαζόμενη γυναίκα που ερχόταν να την κουρέψω, την αντιμετώπιζα σαν πριγκίπισσα», είχε πει ο διασημότερος σχεδιαστής της δεκαετίας του '60. Και ψυχολόγος μαζί.
Τον είχα συναντήσει στην Αθήνα και μετά στο Λονδίνο όταν ξεκινούσα τη δημοσιογραφία. Εξαιρετικά ευγενής, απίστευτα καλοντυμένος, με ακτινοβολία σούπερσταρ. Όταν άνοιξε το πρώτο του κομμωτήριο στο Λονδίνο, τη δεκαετία του 50, τα μαλλιά των γυναικών ήταν φουσκωτά, θύμιζαν φωλιές, κοκαλωμένα από τη λακ, τις περμανάντ, τα ρόλεϊ. Σας θυμίζει κάτι; Βγαίνοντας, η φιλοσοφία είχε αλλάξει: «λούζομαι και φεύγω». Τα κοντά μαλλιά δεν αποτελούσαν πλέον προνόμιο των ανδρών. Τελικά, καθώς τα κορίτσια έκοβαν τα μαλλιά τους, τα αγόρια άρχισαν να τα μακραίνουν...
Μπορεί η μόδα στα μαλλιά να αλλάζει διαρκώς, η κληρονομιά του Βιντάλ Σασούν έχει διάρκεια στον χρόνο. Το κούρεμα της Μία Φάροου στο φιλμ «To μωρό της Ρόζμαρι» υιοθετείται ακόμη και σήμερα από γυναίκες ανά τον κόσμο, όπως η Μισέλ Γουίλιαμς, η Αν Χαθαγουέι, η Κάρι Μάλιγκαν, η Κίρα Νάιτλι, η Χάλι Μπέρι και η Έμα Γουάτσον.
Γεννήθηκε στο Χάμερσμιθ από Εβραίους γονείς. Ο πατέρας του, πωλητής χαλιών στο επάγγελμα, εγκατέλειψε την οικογένεια όταν ο Βιντάλ ήταν πέντε ετών. Με τον μικρότερο αδελφό του, Ιβόρ, έζησαν σε ορφανοτροφείο για έξι χρόνια, μέχρι τη στιγμή που η μητέρα τους, Μπέτι, ξαναπαντρεύτηκε. Παράτησε το σχολείο στα 14 για να λούζει τις πελάτισσες στο κομμωτήριο της γειτονιάς.
Καθώς μάθαινε τη δουλειά, έκανε μαθήματα ορθοφωνίας για να βελτιώσει την προφορά του. Στα 26 του είχε ανοίξει το πρώτο του κομμωτήριο στην Βond Street, το οποίο ήταν τόσο μικρό που οι πελάτισσες κάθονταν στις σκάλες μέχρις ότου έρθει η σειρά τους. Το «Sassoon's» έγινε της μόδας, και το 1958 μετακόμισε.
Εκείνη τη χρονιά δημιούργησε το «σχήμα», επηρεασμένος από τα σχέδια του Μπαουχάους. Το 1963 ήταν η χρονιά του bob, του φουσκωτού καρέ. Το 1964 θέλησε να γίνει διεθνής και άνοιξε το πρώτο του κομμωτήριο στη Νέα Υόρκη. Σε πέντε χρόνια είχε σαλόνια ομορφιάς στο Τορόντο και το Μπέβερλι Χιλς και σχολή κομμωτικής στο Λονδίνο. Το 1973 λάνσαρε δικά του προϊόντα και στα μέσα της δεκαετίας του 70 είχε 15 κομμωτήρια και σχολές στην Αμερική, στον Καναδά, στην Αγγλία και τη Γερμανία. Σλόγκαν του; «Αν δεν είσαι ωραία, δεν είμαστε κι εμείς ωραίοι».
Ο πρώτος του γάμος, το 1956, με την Ελέιν Γουντ, τη ρεσεψιονίστ του, κατέληξε σε διαζύγιο το 1963. Τέσσερα χρόνια μετά παντρεύτηκε την Καναδή ηθοποιό Μπέβερλι Ανταμς, με την οποία απέκτησε δύο γιους και δύο κόρες. Όταν μετακόμισαν στο Λος Αντζελες δημοσίευσαν το μπεστ σέλερ «A year of beauty and health». Το 1980 ο Βιντάλ Σασούν παρουσίαζε τοκ σόου στην αμερικανική τηλεόραση.
Το 1983 ξαναπαντρεύτηκε, την Τζάνετ Χάρτφορντ-Ντέιβις, και πούλησε την επωνυμία του, για να το μετανιώσει. Το 1992 παντρεύτηκε για τέταρτη φορά, τη Ρόνι Χόλμπρουκ, ντιζάινερ, και μαζί ανακαίνισαν ένα σπίτι του 60 στο Μπέβερλι Χιλς. Η κόρη του Κάτια, μοντέλο και ηθοποιός, πέθανε το 2002. Το 2010 η ζωή του γυρίστηκε ταινία, το «Vidal Sassoon: Τhe Movie» σε μορφή ντοκιμαντέρ.
Είχα τη χαρά να τον συναντήσω χρόνια πριν. Ήταν Απρίλιος του 1995. Τίτλος της συνέντευξης στην «Καθημερινή»: «Τα μαλλιά χαρίζουν αυτοπεποίθηση...» Πώς θα τον θυμάμαι; Σαν έναν άνθρωπο-μύθο, ευγενικό, πρόσχαρο, αφηγηματικό, συναισθηματικό, ειλικρινή. Μου είχε κάνει εντύπωση που με περίμενε ο ίδιος έξω από το ασανσέρ στο λόμπι, για να με οδηγήσει στη σουίτα του. Τι είχε πει τότε; «Η πλειονότητα των ανθρώπων ζητάει καθοδήγηση. Αν είσαι αληθινός επαγγελματίας, πρέπει να μπορείς μέσα σε λίγα λεπτά να ανακαλύψεις κρυφές πτυχές του εαυτού τους, να τους προτείνεις κάτι ανάλογο με την ιδιοσυγκρασία τους, τον τρόπο που ντύνονται και συμπεριφέρονται».
Στο βιβλίο του «Sorry I kept you waiting madam», είχε ζητήσει συγγνώμη. «Θυμάμαι πως ήμουνα πάντοτε μία ώρα πίσω στα ραντεβού μου. Αφιέρωνα όσο χρόνο ένιωθα πως χρειαζόταν για να καταλάβω τι θέλει κάθε πελάτισσα. Ποτέ δεν κοιτούσα το ρολόι μου».
Για δεκαετίες δεν είχε πιάσει ψαλίδι. Ξόδεψε την περιουσία του σε έργα τέχνης. «Φαντάσου να ανοίγεις κάθε μέρα την εφημερίδα, για να δεις την αξία της μετοχής σου. Εγώ προτιμώ να περπατάω στο σπίτι μου και να βλέπω τέχνη».