Στην περίπτωση του James Bond ο διάβολος φορούσε σμόκιν… Και παπιγιόν, και χειροποίητα παπούτσια, και μανικετόκουμπα για λίγους. Ο Ιan Fleming μάλλον δεν θα είχε φανταστεί ότι ο δικός του ορισμός της πολυτέλειας θα ήταν τόσο διαχρονικός… Όταν δημιούργησε τον James Bond έφτιαξε ένα μοντέλο ανθρώπου, πρότυπο ζωής, με αξεσουάρ για λίγους που πόθησαν οι περισσότεροι. Για τα μάτια μας μόνο; Οχι απαραίτητα.
Mπορώ να σκεφτώ 007 λόγους για να ξαναθυμηθούμε τον Ιαν Φλέμινγκ με σουβενίρ από όλες τις επικίνδυνες αποστολές που βγαίνουν σε κοινή θέα για πρώτη φορά, αν αυτό λέει κάτι. Μπορεί να αδιαφορούμε για το μαγιό που φορούσε η Halle Berry στο Πέθανε μια άλλη Μέρα ή το ματωμένο πουκάμισο του Daniel Craig στο Casino Royal. Αλλά και για τα παπούτσια γκολφ του Χρυσοδάκτυλου, τα χειρόγραφα, το Aston Martin DB5, τα γκάτζετ, το σπάνιο υλικό. Ήταν επαναστάτης με αιτία τελικά ο Fleming; Kι αν ναι, ποιά ήταν αυτή η τόσο πετυχημένη συνταγή που μοιάζει ανεξάντλητη.
Καινούργιος Τζέιμς Μποντ; Για πόσο ακόμη; Κανείς δεν ξέρει τι θα βγει στο μέλλον. Όλα εξαργυρώνονται. Και όλα είναι προς πώληση. Ανακεφαλαιώνουμε. Η εμμονή του Ian Fleming με την πολυτέλεια, τα αυτοκίνητα, τα ρούχα, τα όπλα, το κρασί, τα ρολόγια, τα αρώματα, ταυτίζεται απόλυτα και με την αναζήτηση στάτους των σύγχρονων ανδρών, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ότι στις δεκαετίες του 50 και του 60.
Τότε ήταν μέσο απόδρασης. Σήμερα, τρόπος ζωής. «Υπάρχουν στιγμές ακραίας πολυτέλειας στη ζωής ενός μυστικού πράκτορα», είναι η πρώτη φράση που ακούγεται στην ταινία «Live and let die». Γιατί ο Bond πίνει μόνο την καλύτερη σαμπάνια (όσες έχει «διαφημίσει» άθελα του, είναι ακόμη μπεστ-σέλερ), μένει μόνο στο καλύτερο ξενοδοχείο της πόλης, (στη Νέα Υόρκη το St Regis, στο Τόκιο το Okura Hotel), το τέλειο ρολόι (το φορούν οι «κοινοί θνητοί» για να του μοιάσουν), το αυτοκίνητο του αύριο (εδώ τα πράγματα δυσκολεύουν). Η λίστα με τις αγορές έγινε πριν από 50 χρόνια. Όμως ακόμη και ο αναπτήρας που χρησιμοποιούσε θεωρείται σήμερα σύμβολο πολυτέλειας.