Όταν μας πρότειναν φίλες μας για πρώτη φορά να πάμε για ποδηλατάδα στο Ολυμπιακό Στάδιο, εγώ τουλάχιστον δεν ήμουν προετοιμασμένη γι' αυτό που θα συναντούσαμε. Φορτώσαμε ποδήλατα στο αυτοκίνητο, πατίνια και πατίνι (όλο τον εξοπλισμό σε ρόδες), επιγονατίδες, κράνη και σε πέντε λεπτά βρεθήκαμε στον παράδεισο του παιδιού. Και της μαμάς.
Στην είσοδο στις ολυμπιακές εγκαταστάσεις από τη Σπύρου Λούη, πάνω από τα σταθμευμένα πούλμαν και τα ημιφορτηγά που πουλούν καρπούζια, κάτι 16χρονα αγόρια έκαναν φιγούρες με τα σκέιτ, άλλοι, μεγαλύτεροι, ήταν κολλημένοι με κάτι αυτοκινητάκια με remote, πιο πάνω, κοντά στο ποδηλατοδρόμιο, ένας μοναχικός αθλητής είχε μετατρέψει τον τοίχο σε γήπεδο squash και έβγαζε το άχτι του. Ορίστε, και υπαίθριο δωρεάν squash.
Το Ολυμπιακό Στάδιο, που είναι ανοιχτό για το κοινό, αλλά λίγοι -ευτυχώς ή δυστυχώς- το γνωρίζουν, είναι ο ιδανικός χώρος για όποιον θέλει να εκτονωθεί. Ναι, είναι μελαγχολικό το τοπίο, ναι, δείχνει ότι το έχουν εγκαταλείψει. Με το λείο έδαφος, τη λιμνούλα, τα γκράφιτι, το μεταφυσικό στοιχείο, το λευκό παρελθόν και χωρίς πια τον Φοίβο και την Αθηνά για μασκότ, είναι το τέλειο σημείο για όποιον θέλει να κινείται γρήγορα.
Είναι από τα λίγα μέρη στην Αθήνα όπου μπορεί κανείς να κάνει πατίνια χωρίς να σκοντάφτει σε λακκούβες και ανώμαλα πεζοδρόμια. Ποδήλατο χωρίς «μη» και «πρόσεχε» για τα παιδιά. Και μπορεί να υπάρχει έντονο το στοιχείο της εγκατάλειψης, να μην υπάρχουν πουθενά κάδοι απορριμμάτων, αρκετά φώτα να είναι σπασμένα, να θυμώνεις όταν σκέφτεσαι το πριν και το μετά, αλλά όλα είναι θέμα ματιάς. Δεν έχουμε και τόσες επιλογές στην πόλη για να μπορούμε τόσο εύκολα να στρέφουμε το βλέμμα αλλού.
Την επόμενη βδομάδα έγινε η πρώτη δοκιμή χωρίς βοηθητικές ρόδες για τη μικρότερη της παρέας. Σε λίγη ώρα ήταν ελεύθερη να φύγει μακριά με το «καινούργιο» της ποδήλατο. Το απόγευμα, το τοπίο είναι μαγικό. Ο αέρας φυσάει σχεδόν πάντα, ξυπνάει, τονώνει. Άσκηση, χαλάρωση, περπάτημα, κουβέντα, ο χρόνος σταματάει.
Η ποδηλατάδα και η... πατινάδα επαναλαμβάνεται κάθε βδομάδα και καμιά φορά συνδυάζεται με αυτοσχέδιο πικ νικ, πιο αφαιρετικό, για να μη θυσιάζεται και η άσκηση. Με τον ηλεκτρικό ή τον προαστιακό, η διαδρομή κάτω από τη στέγη του Καλατράβα δεν είναι σίγουρα αυτή που θα μπορούσε να είναι σήμερα. Squash, rollers και... όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω.