Από το πρώτο κιόλας υπερηχογράφημα που αποκαλύπτει το φύλο του μωρού, η εικόνα γίνεται από ασπρόμαυρη ή γκρίζα, ροζ. Το παιδικό δωμάτιο βάφεται ροζ, τα έπιπλα κουφετί, τα φορμάκια παστέλ, οι σαλιάρες, οι κουβέρτες, τα κουκλάκια, όλα ροζ. Λίγους μήνες μετά, το μαιευτήριο βάφεται στην ίδια επίσης απόχρωση, με μπαλόνια, λούτρινα ζωάκια, ρούχα - δείγματα. Κι αν θες να αντισταθείς; Όχι, όχι. Είναι κορίτσι. Πρέπει να είναι ροζ.
Γι' αυτό και είναι τεράστια η ανακούφιση όταν μαθαίνουμε ότι υπάρχει και ευρύτερη παλέτα. Γιατί η εμμονή με το ροζ και τα μικρά κορίτσια, στα ρούχα, τα δωμάτια, τα παιχνίδια τους, αποτελεί σχετικά πρόσφατο φαινόμενο. Λίγοι θυμούνται σήμερα ότι στη δεκαετία του '20 το ροζ ήταν το χρώμα - σήμα κατατεθέν των αγοριών γιατί αποτελούσε συνώνυμο της αποφασιστικότητας, μαζί και της δύναμης (πιο κοντά στο κόκκινο), ενώ το γαλάζιο προοριζόταν για τα κορίτσια, σαν μια απόχρωση σίγουρα ντελικάτη, κυρίως για την αναφορά στην τέχνη, σε σχέση με την Παναγία. Για να μην πούμε για τον 19ο αιώνα, που τα παιδιά ντύνονταν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, αγόρια και κορίτσια εμφανίζονταν με φορέματα ή φούστες μέχρι τα έξι τους...
Τι κρίμα που ολόκληρο το κοριτσίστικο σύμπαν είναι ροζ, όχι φούξια, αλλά ποτισμένο με αυτήν την απαλή απόχρωση, που γρήγορα σου προκαλεί τουλάχιστον υπνηλία. Γιατί θα πρέπει, δηλαδή, πριγκίπισσες και νεράιδες, μπαλαρίνες και λαγουδάκια, βιβλία, ποδήλατα, ταμεία, κονσόλες παιχνιδιών να φέρουν την ίδια ακριβώς μονοτονία; Ακόμη και κλασικά επιτραπέζια αλλάζουν χρώμα στο περιτύλιγμά τους για να σημειώνουν υψηλότερες πωλήσεις.
Ο φασισμός του ροζ είναι παντού και είναι τρομακτικά δύσκολο να αποδράσεις απ' αυτόν, εκτός κι αν το θελήσεις, μαζί με τα παιδιά σου φυσικά. Γιατί και να ξεφύγεις, οι φίλες θα παραμείνουν, οπότε κανένα παιδί δεν θέλει να μοιάζει διαφορετικό από την ομάδα στην οποία ανήκει. Άρα δημιουργείται μια αλυσίδα από στρατιές με πανομοιότυπα μοντέλα.
Είναι όμως κάτι που πρέπει να αλλάξει. Κυρίως γιατί πουλάει σε όλα τα παιδιά ένα ψέμα, ότι υπάρχει ένας και μοναδικός τρόπος να είσαι «καλό» κορίτσι. Και είναι ένα ταξίδι που αποτυπώνεται στα άλμπουμ και στις ψηφιακές κορνίζες μας. Είναι σαν να λέμε στα κορίτσια που μεγαλώνουμε ότι η ομορφιά είναι πιο σημαντική από το μυαλό, ότι ο κόσμος μας είναι ροζ, στο χρώμα της τσιχλόφουσκας. Τα σούπερ μάρκετ, τα σχολεία, τα νοσοκομεία, τα σπίτια, όλα είναι ροζ, όπως ακριβώς συμβαίνει και στα παιχνίδια τους. Η δύναμη του ροζ δεν είναι αστεία ιστορία. Δίδυμες αδερφές από την Αγγλία έστησαν μια καμπάνια κατά της συγκεκριμένης απόχρωσης, προτείνοντας εναλλακτικές. Η καμπάνια με την πρωτότυπη -και χαρακτηριστική ονομασία- PinkStinks δεν ασχολείται με χρωματολόγια. Προτείνει υγιή πρότυπα προς μίμηση, γυναίκες που κάνουν απίστευτα πράγματα, επιστήμονες, αθλήτριες, μουσικούς, ακτιβίστριες, επιχειρηματίες...
Κάπως πρέπει να αντιστραφεί αυτή η στερεότυπη αντιμετώπιση των δύο φύλων, ειδικά όταν η πλύση εγκεφάλου ξεκινάει από τόσο μικρή ηλικία. Οι δύο αδερφές που ξεκίνησαν τη διάδοση του μηνύματος έχουν δρόμο μπροστά τους. Τα παιδιά, πάντως, νιώθουν μάλλον ανακούφιση. Αρκετές μαμάδες τις θεωρούν τρελές. Λένε πως το μόνο που θα έπρεπε να φορούν είναι λευκούς μανδύες. Τις χαρακτηρίζουν φεμινίστριες χωρίς καμία αίσθηση του χιούμορ, στην καλύτερη περίπτωση. Κι εκείνες απαντούν πως «ο κόσμος πιστεύει ότι είναι έμφυτο. Νομίζουν ότι πολεμάμε κάτι φυσιολογικό. Δεν βλέπουν ότι όλα έχουν να κάνουν με το μάρκετινγκ και το χρήμα». Αν τραγουδάτε ακόμη «La vie en rose», ήρθε η ώρα να αλλάξετε ρεφρέν...