Μέσα σε δύο εβδομάδες, πήγαμε δύο φορές για αναρρίχηση. Κι αυτό κάτι λέει. Την πρώτη φορά μας προέτρεψε μια παρέα με φίλους που έχουν αγόρια. Όχι ότι η αναρρίχηση απευθύνεται αποκλειστικά σε αγόρια, αλλά ειδικά όταν μιλάμε για παιδιά, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα τους αρέσει και τι όχι. Στο τέλος βρέθηκα να κάνω κι εγώ μαζί τους, να φοράω τα ειδικά παπούτσια, τη ζώνη, να ακολουθώ κατά γράμμα τις συμβουλές του ευγενέστατου προπονητή - δασκάλου.
Το The Wall βρίσκεται, στην Παλλήνη, όχι μακριά από τον Σταυρό. Μπορεί κανείς να επιλέξει ανάμεσα σε μαθήματα αναρρίχησης για αρχάριους και προχωρημένους, αλλά και ιδιαίτερα προγράμματα τεχνικής και προπόνησης.
Εμείς, μια παρέα με δύο γυναίκες και πέντε παιδιά, δοκιμαστήκαμε σε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον σπορ, όπου τα παιδιά έχουν ένα επιπλέον ατού: την έλλειψη φόβου. Και κυρίως τον ενθουσιασμό τους.
Ακόμη κι αν δεν πάσχεις από υψοφοβία -και είσαι ενήλικας-, η αλήθεια είναι ότι μπορείς εύκολα να πανικοβληθείς. Και δεν έχει να κάνει με το αν κοιτάζεις πάνω ή κάτω ή αν έχεις καλή φυσική κατάσταση. Έχει μάλλον περισσότερη σχέση με τη διάθεση της στιγμής.
Τα παιδιά, πάντως, δεν είχαν τίποτα να φοβηθούν. Έκαναν υπομονετικά σειρά, το ένα πίσω από το άλλο, περίμεναν το πρόσταγμα του δασκάλου και στην πρώτη, άχαρη για πολλούς, φάση της προετοιμασίας, σκαρφάλωσαν σαν μαϊμουδάκια, με απόλυτη ασφάλεια, στους τοίχους.
Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Υπάρχουν παντού στρωμένα μπλε στρώματα, αλλά το σημαντικότερο είναι η δυαδικότητα και το κλίμα συνεργασίας που επικρατεί, καθώς για να ανεβεί κανείς σε έναν τοίχο, όποια κι αν είναι η κλίση του, είτε είναι αρχάριος είτε προχωρημένος, θα πρέπει να τον κρατάει κάποιος που φέρει τον ανάλογο εξοπλισμό, αφήνοντας ή τραβώντας το σχοινί, μια ρυθμική διαδικασία αλληλεγγύης που μας άρεσε πολύ.
Όσοι εργάζονται στο The Wall μοιάζουν να αγαπούν αυτό που κάνουν και τα παιδιά είναι κάτι που το εισπράττουν αυτό. Η αναρρίχηση, επίσης, δεν είναι ένα ακριβό άθλημα, καθώς στον συγκεκριμένο χώρο πληρώνεις το αντίτιμο του εισιτηρίου και μπορείς να μείνεις όλη μέρα. Όχι ότι το αντέχεις αν έχεις μόλις ξεκινήσει και δεν ξέρεις όλα τα κόλπα. Μας βοήθησε και η μέρα, όμως. Και παρ' όλο που το sport climbing center είναι κλειστό, βρεθήκαμε στο τέλος έξω, ανάμεσα σε αρκετά αδέσποτα, φιλικά σκυλιά, να βλέπουμε τα παιδιά μας να χοροπηδούν σε bungee τραμπολίνο. Η απόλυτη διασκέδαση. Εδώ, η επανάληψη είναι απαραίτητη. Γιατί η μία φορά δεν είναι ποτέ αρκετή. Έχει προηγηθεί ο πειραματισμός στη μεγαλύτερη αναρριχητική πίστα της Αθήνας, οπότε όλα είναι στο πρόγραμμα.