Όταν μας κάλεσαν φίλοι για να πάμε παρέα, στην πρώτη επίσημη ημέρα λειτουργίας, στο Κέντρο της Γης, ενθουσιάστηκα. Ίσως περισσότερο ακόμη και από τα παιδιά. Ακολουθώντας την Αττική Οδό με προορισμό το Ίλιον, βρεθήκαμε μέσα σε λίγη ώρα στον... παράδεισο, ένα μέρος που δεν φαντάζεσαι ότι υπάρχει στην Αθήνα. Στο συγκρότημα των διατηρητέων κτιρίων ενός μνημείου της νεότερης αρχιτεκτονικής, του Κτήματος Βασιλίσσης, δίπλα στο Πάρκο Περιβαλλοντικής Ευαισθητοποίησης Αντώνης Τρίτσης.
«Ένα βιωματικό ταξίδι στη ζωή της φύσης, για τα παιδιά της πόλης», είναι η φράση-κλειδί στο πράσινο φυλλάδιο με τον ευφάνταστο χάρτη-απεικόνιση και το λογότυπο για το Κέντρο της Γης. Τι είναι όμως το Κέντρο της Γης; Ενα πρότυπο κέντρο ανοιχτής περιβαλλοντικής εκπαίδευσης και ενημέρωσης, μια όαση στο κέντρο της πόλης. Φανταστείτε έναν περίπατο στην εξοχή, στο άγριο οικοσύστημα, για να δείτε έντομα, άλογα, τον ελαιώνα, λαχανόκηπους, τα δέντρα που μιλάνε, πώς ήταν η γεωργία τον 19ο αιώνα, σκιάχτρα, νούφαρα, οινοποιείο, περιβόλια, μουριές, στέρνα.
Τα παιδιά ρωτούσαν διαρκώς. Έμειναν αρκετή ώρα στους στάβλους με τα άλογα, κρίμα που δεν μπορούσαν να τα αγγίξουν, να τα χαϊδέψουν, να τα πλησιάσουν, αφού όπως μας ενημέρωσαν, είναι αγωνιστικά άλογα, και μπορεί να γίνουν επιθετικά. Πήραμε όλοι δυνάμεις για τη συνέχεια της περιπέτειάς μας στο Κέντρο της Γης, με σπανακόπιτα και ελιές, που ήταν το κολατσιό μας για τα εγκαίνια, και συνεχίσαμε τη βόλτα μας.
Μάθαμε για την Περιβαλλοντική Κοινωνική Νοημοσύνη. Η βιωματική ξενάγηση έχει γίνει για να κατανοήσουμε την αλυσίδα της φύσης, μικροί και μεγάλοι, να τη σεβόμαστε κυρίως. Εκπαιδευτικοί, γεωπόνοι, βιολόγοι και οικολόγοι συνεργάστηκαν για τη διαμόρφωση ειδικών ξεναγήσεων, ύστερα από πρωτοβουλία της νεοσύστατης, ελληνικής, μη κυβερνητικής οργάνωσης Οργάνωση Γη.
Εμείς ανοίξαμε τον χάρτη μας και ακολουθήσαμε τη διαδρομή από το 1 έως το 12. Στην αρχή, είδαμε ζωντανές αποικίες μυρμηγκιών και μελισσών, ύστερα έναν πύργο που χτίστηκε το 1854 για να γίνει πρότυπο εκπαιδευτικό κέντρο για τη διάδοση νέων μεθόδων καλλιέργειας - τα παιδιά χαμογελούσαν αμήχανα όταν άκουγαν να μιλάνε υπεραιωνόβια δέντρα.
Περάσαμε μια γέφυρα για να γνωρίσουμε το άγριο οικοσύστημα της Αττικής, είδαμε έντομα, λίμνες, δηλητηριώδη φυτά και ύστερα σταθήκαμε στην πέργκολα με τα αναρριχητικά φυτά για να διαβάσουμε φράσεις, που ίσως έχουμε ξεχάσει, και να περάσουμε αρκετή ώρα στο βιολογικό περιβόλι.
Τα περισσότερα παιδιά δεν έχουν την υπομονή να διαβάζουν την ιστορία κάθε εκθέματος στα μουσεία. Στο Κέντρο της Γης, η λογική είναι μυρίζω, αισθάνομαι, παρατηρώ, βγάζω τα δικά μου συμπεράσματα, τα μοιράζομαι με τους άλλους. Στο περιβόλι λοιπόν, με τη συνοδεία κλασικής μουσικής, νιώσαμε ότι βρεθήκαμε σε μιαν άλλη εποχή, τα παιδιά χάιδεψαν τον βασιλικό και τα υπόλοιπα μυρωδικά, εντυπωσιάστηκαν όταν είδαν στην πράξη πόση σημασία έχει το κατάλληλο σάουντρακ για τη φύση.
Θα ήθελαν να σκαλίσουν και το χώμα, να γίνουν μικροί καλλιεργητές, αλλά απ' ό,τι μαθαίνουμε, αυτό γίνεται, στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα. Λίγο μετά, περάσαμε από τον ελαιώνα, για να δούμε τα μυστικά της καλλιέργειας της ελιάς, πώς η ελιά γίνεται λάδι, σαπούνι, ζωοτροφή, καύσιμη ύλη, και λίγο πιο κάτω μια συλλογή με αυθεντικά γεωργικά εργαλεία και μηχανήματα μιας άλλης εποχής, σαν φυσικό σκηνικό.
Κάπου εδώ άρχισαν οι πρώτες γκρίνιες, «πεινάω, διψάω, κουράστηκα...» Καταλήξαμε στο πωλητήριο, το κατάστημα αναμνηστικών, το βιβλιοπωλείο της Γης. Τα ήθελαν όλα... Βρεθήκαμε να τρώμε παϊδάκια, σε άγνωστη ταβέρνα, σε άγνωστο σημείο, στην Πάρνηθα, να συζητάμε για την εμπειρία μας στο Κέντρο της Γης. Τι κράτησα; Μια φράση. Μάρτιν Λούθερ Κινγκ: «Μπορεί να έχουμε έρθει όλοι με διαφορετικά καράβια, αλλά είμαστε όλοι στην ίδια βάρκα τώρα». Την επόμενη φορά, ίσως πάμε με ποδήλατο...