Eίναι τα παιδιά της Cindy Crawford. Ο γιος και η κόρη της. Ο τρίτος της παρέας είναι επαγγελματίας μοντέλο. Κια αθλητής. Και cowboy. Και φωτογράφος. Το κορίτσι πάντως, η μικρή Cindy, που διαδέχεται τη διάσημη μητέρα της χωρίς την ελιά που την έκανε αναγνωρίσιμη σε ολόκληρο τον κόσμο για δεκαετίες, με υπέροχο πρόσωπο, βλέμμα, πόζα, μοιάζει έτοιμη στα 13 της χρόνια να υπογράψει συμβόλαια και να πατήσει γερά στις πανύψηλες μπότες που θα δυσκολευόταν να φορέσει στη σκηνή ακόμη και η Lady Gaga. Lady Junior Crawford.
Που μπορώ να βρω (κι εγώ) ένα σπίτι που πετάει;
Θα μπορούσατε να φανταστείτε την καινούργια σας ζωή να χωράει μέσα σε ένα τροχόσπιτο με όλες τις ανέσεις; Την παλιά; Στην χώρα μας μπορεί να μην έχουμε ιδιαίτερη παράδοση στις οικίες σε ρόδες αλλά στο εξωτερικό, κάτι η οικονομική κρίση, κάτι η διάθεση φυγής, ο ρομαντισμός, το παραμύθι και κυρίως το σινεμά, μικρές και μεγάλες τροχοβίλες βρίσκουν την θέση τους τώρα σε ονειρικά σκηνικά, ταξιδεύουν σε ολόκληρο τον κόσμο, είναι παντός καιρού, γίνονται ολοένα και πιο πολυτελή και πιο εξωπραγματικά λειτουργικά, μαζί και πολυχρηστικά.
Αν έχετε δει την ταινία κινουμένων σχεδίων Up με τον ασπρομάλλη κύριο, σίγουρα θα θυμάστε την σκηνή με το σπίτι που πετάει με τα εκατοντάδες πολύχρωμα μπαλόνια για να φτάσει τελικά και να καθήσει στον γκρεμό, στους καταρράχτες, εκεί όπου πάντα ήθελε να ζήσει η γυναίκα του πρωταγωνιστή.
Στη νέα αυτή τάση, των «αναδημιουργικών οχημάτων», η μόνη διαφορά είναι ότι δεν πετάνε, τσουλάνε. Σαλόνια σε ρόδες... Ο νέος τρόπος ζωής οδηγεί τους ανθρώπους, οικογένειες, μοναχικούς καβαλάρηδες, σύγχρονες Θέλμες και Λουίζ, στην εξοχή, χωρίς να πρέπει να θυσιάσουν τίποτα από την καθημερινότητα τους. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα αποχαιρετήσουν τη ρουτίνα τους, μια για πάντα.
Στην Αμερική ειδικά υπάρχουν ειδικά πάρκινγκ, περισσότερα πάρκα, φτιαγμένα αποκλειστικά για να περιφρουρήσουν ιδιωτικές ζωές και να φιλοξενήσουν σπίτια σε ...κίνηση. Φανταστείτε κατασκηνώσεις με όλα τα κομφόρ. Τουλάχιστον 3700 τέτοιες λύσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες. Συνταξιούχοι που κινούνται σε κύματα. Σαν τα αποδημητικά πουλιά. Ανδρόγυνα που αποφασίζουν να αλλάξουν συνήθειες και να ξεκινήσουν από το μηδέν σε ουδέτερο περιβάλλον.
Ακόμη και στους πιο δύσκολους καιρούς, αυτό είναι το μήνυμα της αισιοδοξίας. Ειδικά όσοι δεν είναι σε θέση να αγοράσουν εισιτήρια για να πετάξουν, ή να κλείσουν δωμάτιο σε ξενοδοχείο, πάντα θυμούνται την λύση που έκρυβαν για χρόνια στην πίσω αυλή.
Take our daughters and sons to work day… Ή από μικρά στα βάσανα
Μπορεί να μοιάζει κάπως εκκεντρική σαν ιδέα ή ακόμη και παρακινδυνευμένη, αλλά αν δεν έχετε κανονίσει babysitting αυτή την εβδομάδα ή δουλεύετε εκτάκτως σήμερα ή αύριο, ποτέ δεν είναι αργά για να πάρετε μαζί σας τα παιδιά στη δουλειά. Όχι ότι θα γίνει συνήθεια, αλλά για μια φορά έστω είναι καλό για όλους να δουν πού δουλεύει η μαμά ή ο μπαμπάς, ή τέλος πάντως τι κάνουν όλες αυτές τις ώρες που λείπουν από το σπίτι. Η επαφή του παιδιού με τον εργασιακό χώρο του πατέρα ή της μητέρας, τη ζωή εκτός σπιτιού ή σχολείου, λειτουργεί σίγουρα θετικά. Και επίσης επιτρέπει στους συναδέλφους του να δουν μια διαφορετική εικόνα από αυτήν που ενδεχομένως να είχαν διαμορφώσει μέχρι τώρα. Ακόμη κι αν για ορισμένους, κυρίως τους άνδρες, το γραφείο παραμένει η μοναδική όαση χωρίς παιδιά.
Αξίζει τον κόπο ένα διάλειμμα στη συνήθεια. Στην Αμερική πρόσφατα, αντί να αποχαιρετήσουν τα παιδιά τους οι γονείς τους με ένα φιλάκι στην πόρτα, προτίμησαν να ετοιμάσουν την τσάντα τους με παιχνίδια απασχόλησης και σνακ, για «την ημέρα που παίρνουμε τις κόρες μας και τους γιους μας στη δουλειά». Διαβάζουμε ότι στο συγκεκριμένο πρότζεκτ, στην αρχή πήγαιναν μόνο κορίτσια και τώρα «επιτρέπεται» η συμμετοχή αγοριών και κοριτσιών ηλικίας από 8 έως 18 χρόνων. Γιατί από 8 και όχι και νωρίτερα; Σύμφωνα με την επίσημη ιστοσελίδα του «Take our daughters and sons to work day», στόχος είναι να δουν τα παιδιά «την αξία της εκπαίδευσής τους, να τα βοηθήσουν να ανακαλύψουν τη δύναμη και την ισορροπία ανάμεσα στην εργασία και την οικογένεια». Εργασία, οικογένεια και χαρά...
Αρκεί, όπως λένε, μια επίσκεψη για να αρχίσουν τα παιδιά να ονειρεύονται το μέλλον τους, να ακολουθήσουν την καριέρα μας. Τι περίεργο... Θυμάμαι πως όταν η αδερφή μου ήθελε να γίνει γιατρός, ο πατέρας μου που είναι γιατρός την προσκάλεσε στο νοσοκομείο που εργαζόταν για να πάρει την απόφαση μόνη της. Σήμερα η αδερφή μου είναι δικηγόρος, αν αυτό λέει κάτι. Όσο για τις φορές που πηγαίναμε στο φροντιστήριο ξένων γλωσσών που διηύθυνε η μητέρα μου, εμείς ονειρευόμασταν πότε θα τελειώσει για να πάρουμε σεφταλιές από δίπλα.
Η αλήθεια βρίσκεται κάπου εκεί ανάμεσα. Κι εγώ πήρα άδεια στα 17 μου από τον μπαμπά και τη μαμά (μαζί με όλο το χαρτζιλίκι, δηλαδή, το τσεκ στην τράπεζα) για σπουδές δημοσιογραφίας στο Λονδίνο, σε εποχή που μόνο της μόδας δεν ήταν το επάγγελμα που ακολούθησα. Τα παιδιά θαυμάζουν τους γονείς τους. Κι ας αγνοούν συχνά τα συναισθήματά τους. Έχει αποδειχτεί ότι όσα παιδιά βρέθηκαν κοντά από μικρά σε καθημερινές ρουτίνες που δεν συνηθίζεται να βλέπεις από τόσο νωρίς, χρόνια αργότερα βρέθηκαν να νιώθουν μεγαλύτερη άνεση ακόμη και στις πρώτες τους συνεντεύξεις. Αυτό ισχύει μάλλον περισσότερο για τους εφήβους. Γιατί δεν περιμένουμε από ένα 10χρονο κορίτσι ή αγόρι να φοράει ταγέρ ή κοστούμι στον καθρέφτη για να κάνει πρόβες με τον χαρτοφύλακα.
Όμως όπως και να 'χει δεν χάνουμε τίποτα να το δοκιμάσουμε. Ειδικά κάτι δύσκολες για όλους ημέρες, κάτι απεργίες, κάτι Σαββατοκύριακα, βάρδιες, με την προϋπόθεση φυσικά ότι δεν θα δημιουργηθούν προβλήματα ανάμεσα σε συναδέλφους ή με το... αφεντικό.
Αν δεν το πάρετε ποτέ απόφαση, δεν θα λυθεί και το μυστήριο. Ο μπαμπάς στη δουλειά θα παραμείνει ο κύριος με τη γραβάτα και το κομπιούτερ και η μαμά αντίστοιχα η κυρία με τις γόβες και τον υπολογιστή, τη μεγάλη τσάντα, το αυστηρό παντελόνι. Οι κόρες μου πάντως είχαν έρθει στην εφημερίδα. Παραμονές Χριστουγέννων. Γνώρισαν συναδέλφους, ζωγράφισαν, έφαγαν, δέχτηκαν δώρα. Καμία δεν είπε ότι θέλει να γίνει δημοσιογράφος για την ώρα. Να ανησυχώ; Ή να χαίρομαι;
Η Milla Jovovich και η βάφτιση της ζωής της...
Βλέπεις τη φωτογραφία και νομίζεις ότι είναι vintage, ρετρό, από κάποια βασιλική βάφτιση κι όμως όταν παρατηρείς από πιο κοντά, διαπιστώνεις ότι το ρούχο είναι σύγχρονο, το βλέμμα και το χαμόγελο ζωντανά, η Milla Jovovich, στον ρόλο της μητέρας, στον καλύτερο ρόλο της ζωής της, δεν ποζάρει σαν μοντέλο, δεν αποστηθίζει ρόλο, είναι εκεί, αφοσιωμένη, στο μωρό της, στον δικό της πλανήτη. Έχετε δει πιο τρυφερή φωτογραφία; Ναι, τις εικόνες που κρατάω μέσα μου, με τις κόρες μου όλα αυτά τα χρόνια, ήδη από την κοιλιά.