Είχα διαβάσει για την θεραπευτική ιππασία. Είχα ακούσει από δύο φίλες μου πόσο ενθουσιασμένες ήταν με την εμπειρία τους. Ανυπομονούσα να βρεθώ σε ένα μέρος που είσαι μόνος σου, αντιμέτωπος με τις φοβίες σου, τις ανησυχίες σου, τους εφιάλτες σου. Στη φύση. Μια Κυριακή με λιακάδα, μια Κυριακή μέσα στον χειμώνα, ξεκινήσαμε με τα παιδιά, μια μικρή ομάδα φίλων, για μια ημερήσια εκδρομή στον Μαραθώνα.
Έβγαλα τα ψηλοτάκουνα (μετά από προτροπή της φίλης μου), φόρεσα αθλητικά που έχω πάντα στο πορτμπαγκάζ και ακούμπησα στον ξύλινο πάγκο, στο μοναστηριακό, ξύλινο τραπέζι στην υποδοχή, την υπερφορτωμένη μου τσάντα με το κινητό στο αθόρυβο. Ο χρόνος σταμάτησε. Πρέπει να ήταν νύχτα όταν φύγαμε, και να είδαμε και τις τέσσερις εποχές του χρόνου, να περνούν μέσα από τα μάτια μας.
Τα παιδιά ενθουσιασμένα. Ελεύθερα, στη φύση, χωρίς iPad, σχολικές τσάντες, τηλεόραση, εμπόδια, είδαν από πολύ κοντά άλογα, λευκά, καφέ, μπεζ, γαϊδούρια, κότες, φραγκόκοτες, χήνες, πάπιες, γάτες, σκύλους, ένα πρόβατο, ελεύθερα, ανάμεσα μας, τα χάιδεψαν, διστακτικά στην αρχή, χωρίς αναστολές στη συνέχεια.
Είχαμε φροντίσει να προμηθευτούμε ένα κιλό καρότα στο δρόμο για τον Μαραθώνα για να καλοπιάσουμε τα άλογα. Και τα γαϊδούρια. Τα κορίτσια προσπαθούσαν να δώσουν το καρότο σε κάθε άλογο χωρίς να λερωθούν, να τα σαλιώσουν, να έρθουν σε επαφή με την γλώσσα τους. Μέχρι να φύγουμε, είχαν εξοικειωθεί σε τέτοιο βαθμό, που από παιδιά της πόλης, είχαν μεταλλαχτεί σε εθελοντές χωρίς γαλότσες, με ζεμπρέ μπότες και πάνινα μοκασίνια.
Δεν πειράζει. Την επόμενη φορά η στολή θα είναι διαφορετική. Η καλύτερη στιγμή στην Ιππόλυση; Όταν τα παιδιά ακολούθησαν την αρχηγό της ομάδας για να στήσουν εμπόδια και να τα ξεπεράσουν, να τα ρίξουν, να τα ξαναστήσουν, να ζωγραφίσουν ένα άλογο θεραπευτή, να το ευχαριστήσουν, να το βαφτίσουν «Ουράνιο Τόξο», να το επιβραβεύσουν, να τρέξουν μαζί του, να γεμίσουν χρώματα, στα ρούχα, στα μαλλιά, στο πρόσωπο, παντού. Στην ψυχή κυρίως.
Φύγαμε όταν πια είχε σκοτεινιάσει. Τι θα θυμόμαστε; Μια ξεχωριστή μέρα. Μια Κυριακή στην Ιππόλυση με λιακάδα. Και όλες τις αποχρώσεις του ουράνιου τόξου. «Ιππόλυση. Το άλογο δίνει λύση». Χαλαρώσαμε, διασκεδάσαμε, βιώσαμε και μάθαμε κάτι καινούργιο, με τη βοήθεια των αλόγων, μοιραστήκαμε εμπειρίες, επιστρέψαμε σπίτι με βαμένα μαλλιά, πράσινες και φούξια ανταύγειες, λάσπες στα παπούτσια, ανοιχτή καρδιά. Πριν φύγουμε τα κορίτσια τάισαν μαζί με τις εθελόντριες τα άλογα. «Ήταν βαρύς ο σανός, μαμά. Πότε θα ξαναπάμε στα άλογα; Over the rainbow;»
