Ούτε που θυμάμαι πότε απέκτησα την πρώτη μου λευκή τρίχα. Είχα σοκαριστεί. Αυτή είναι η μόνη αλήθεια. Θυμόμουν όλους αυτούς που λένε να μην κόψεις ποτέ την πρώτη σου λευκή τρίχα γιατί θα γεμίσεις παντού... Εγώ δεν την έκοψα, αλλά κάθε μήνα, από τα 20 και κάτι και μετά, άρχισα να βλέπω την παραφωνία στα μαλλιά μου. Και όχι μακριές άσπρες τρίχες, σε παράταξη, κάτι ασημένιες λάμψεις στη ρίζα. Σαν να είχα λερωθεί με αλεύρι ή μπογιά από τους φρεσκοβαμμένους τοίχους. Γι' αυτό και σταμάτησα τη χέννα, ξεκίνησα τη βαφή και τις ανταύγειες.
Αλλά τι σχέση μπορούν να έχουν τα άσπρα μαλλιά με την οικογένεια, τις σχέσεις, τα παιδιά, τον έρωτα; Γιατί μιλάμε για γκρίζα μαλλιά και όχι λευκά; Είναι μια συζήτηση, μια υπόθεση πολύ προσωπική, που αντιμετωπίζεται μοναχικά, μπροστά στον καθρέφτη, για χρόνια. Και καλά αν μπορείς να κάνεις κάτι. Αν δεν θέλεις; Αν δεν πρέπει; Αν είσαι αλλεργικός; Αλλάζει ο τρόπος που βλέπεις τον εαυτό σου. Νιώθεις ότι γερνάς απότομα κι ας είσαι 20 ή 30 χρόνων. Ή ακόμη και 50. Ποτέ δεν είσαι έτοιμος να αλλάξεις.
Δεν θα ξεχάσω τον πατέρα μου με τα γυαλιστερά, πλούσια μαύρα μαλλιά (εικόνα μάλλον σπάνια για άνδρα) όταν άρχισε μετά τα 50 να ασπρίζει και να εκπλήσσεται. Όλοι οι φίλοι του τον θαύμαζαν. «Βρε, μήπως τα βάφει;», με ρωτούσαν μεταξύ σοβαρού κι αστείου. Φυσικά και δεν τα έβαψε ποτέ. Να γίνουν «κομοδινί» σαν αυτά που κοροϊδεύουμε; Τώρα είναι γκρίζα, λευκά με γκρίζες ανταύγειες. Η μητέρα μου, τυχερή κι αυτή σαν ξανθιά, οι κομμωτές και οι φίλοι την επαινούν κάθε τόσο για τις τόσο ωραίες ανταύγειες που έχει αποκτήσει από το άγγιγμα του ήλιου στα μαλλιά της... Που να 'ξεραν. Ότι εδώ και χρόνια, το πιο φυσικό άγγιγμα είναι αυτό που άλλες γυναίκες (αλλά και άνδρες) προσπαθούν να τιθασεύσουν με τεχνητούς τρόπους και οποιοδήποτε τίμημα.
Υπάρχουν περιπτώσεις αγοριών και κοριτσιών που άσπρισαν στα 16 τους. Είναι αυτές που και τις ξερίζωσαν και τις πέταξαν από το παράθυρο για να μην αφήσουν αποτυπώματα ή αποδεικτικά στοιχεία. Δεν έπρεπε να το μάθει κανείς. Ίσως μόνο να το έγραψαν στο ημερολόγιό τους. Με κεφαλαία γράμματα και πολλά θαυμαστικά. Κανείς δεν ξέρει τι είναι αυτό που προκαλεί τέτοια έκπληξη, τέτοια αποστροφή, μαζί με θυμό και απόγνωση.
Έρχεται απλώς μια στιγμή που σταματάς να παραμυθιάζεις τον εαυτό σου πρώτα και μετά όλους τους άλλους και η μοναδική σου επιθυμία είναι να συμβιβαστείς με τη φύση. Και λες να αρχίσεις να απολαμβάνεις ότι απλά είσαι διαφορετικός, όχι δεν είσαι μελαχρινός, όχι δεν είσαι κοκκινομάλλης, ναι, υπάρχει και το γκρι στη ζωή μας και αργότερα το λευκό. Έτσι, για ανακωχή με την εικόνα μας.
Έρχεται μια στιγμή που λες ότι δεν υπάρχει λόγος να κρύβεσαι. Απλώς αποφασίζεις ότι θα πρέπει να αλλάξεις τρόπο ντυσίματος, στυλ κυρίως. Γιατί ακόμη κι αν αγαπάμε το γκρίζο σαν χρώμα, δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από ένα γκρίζο μαλλί σε γκρίζο περιτύλιγμα. Ας αποκαλούμε τότε καλύτερα τα μαλλιά μας ασημένια. Και ούτε καν γκρίζα. Τα ασημένια μαλλιά, λοιπόν, επαναστατούν. Λειτουργούν κόντρα στο ρεύμα, αποκαλύπτουν αντικομφορμιστές, δηλώνουν κάτι για την προσωπικότητά μας πριν ακόμη ανοίξουμε το στόμα μας. Κι αυτό από μόνο του είναι κάτι. Οι αντιδράσεις των άλλων έχουν ενδιαφέρον. Γιατί οι περισσότεροι δεν συμπαθούν τις λευκές τρίχες, σαν τις... κατσαρίδες ή τις αράχνες. «Μα γιατί δεν τα βάφεις; Δεν είσαι αρκετά μεγάλος για να έχεις άσπρα μαλλιά», λένε κάθε τόσο.
Και δεν σκέφτονται ότι όλοι μπορούν να είναι ξανθοί, μελαχρινοί, κοκκινομάλληδες, αλλά ποιος δεν θα ήθελε να ερμηνεύσει τον ρόλο της Χιονάτης με πάθος; Η Κάρμεν, διάσημο μοντέλο από τη δεκαετία του '70, δεν άλλαξε ποτέ τον τύπο της. Διατηρεί ακόμη το λευκό καρέ της και φωτογραφίζεται για σχεδιαστές και εταιρείες μόδας όπως ο Χέλμουτ Λανγκ ή η Levis. Σούπερ μοντέλο όπως η Κρίστεν ΜακΜέναμι έγινε από καστανομάλλα ασημένια καλλονή. Η Μέριλ Στριπ δύσκολα θα ερμήνευε τον ρόλο της σαν ο Διάβολος που φορούσε Πράντα αν δεν είχε φροντίσει με αυτόν τον τρόπο την κόμη της.
Και δεν λέμε ότι θα πρέπει να μεταμορφωθούμε σε Κρουέλα ντε Βιλ. Απλώς ότι τελικά δεν είναι και τόσο άσχημο να είσαι διαφορετικός και να αποδέχεσαι το γεγονός ότι αλλάζεις, ίσως νωρίτερα απ' όλους τους άλλους, ίσως ακόμη και στα 16 σου. Σε ένα φρέσκο πρόσωπο τίποτα δεν μπορεί να σκιάσει τη λάμψη. Αλλά μετά τα 16, τι γίνεται; Μας μεγαλώνουν, μας γερνούν τελικά οι άσπρες τρίχες; Ή πάνε πακέτο με τα κλισέ και τις φοβίες των πιο ανασφαλών της παρέας;
Ειδικά αν τα μαλλιά είναι καστανά, ο συνδυασμός είναι μάλλον καταστροφικός, δηλαδή αταίριαστος για να μην υπερβάλλουμε. Η αντίθεση είναι τεράστια. Ο κίνδυνος παραμονεύει. Κι αν χάσεις αυτό που πραγματικά είσαι; Είναι ωραίο και γοητευτικό μαζί να μη μοιάζεις με όλους τους άλλους. Τα κομμωτήρια παγκοσμίως λειτουργούν σαν χώροι κάλυψης λευκών τριχών, ο μεγαλύτερος εχθρός του γκρίζου και του άσπρου.
Η βιομηχανία βαφής ανεπιθύμητων τριχών... Θυμηθείτε τη Μαρία Αντουανέτα. Αν το τολμήσετε, να θυμηθείτε ότι θέλει το κατάλληλο μήκος για να μαζεύει το φως και να αντανακλά τη λάμψη. Αν είχατε πάντα μακριά μαλλιά, κρατήστε τα έτσι. Απλώς πρέπει να μοιάζουν πάντα περιποιημένα. Να είναι μαλακά, να δείχνουν γυαλιστερά σαν μετάξι. Κι αν είστε άνδρας, καλό είναι να γνωρίζετε ότι απαιτούνται ειδικά σαμπουάν για να μην κιτρινίζουν. Να ταιριάζουν με το δέρμα και το χρώμα των ματιών.
Ειδικά σήμερα που βομβαρδιζόμαστε καθημερινά με μηνύματα αιώνιας νεότητας και φρεσκάδας, η απόφαση είναι μάλλον ουτοπική. Όλοι θέλουμε να μείνουμε για πάντα νέοι. Οι ασημένιες αλεπούδες, όμως, ανήκουν σε μια σπάνια ράτσα και είναι πάντα ευχάριστο να είσαι ένας στους χίλιους. Γιατί κι ο διάβολος ακόμη γκριζάρει πού και πού...