Η αλήθεια είναι ότι το είχα φανταστεί κάπως διαφορετικά. Αν και μου είχαν προτείνει και άλλες φορές να είμαι κριτής σε διοργανώσεις μόδας, δεν το είχα τολμήσει. Την Κυριακή το απόγευμα, από τις 4 το απόγευμα και μέχρι αργά το βράδυ, βρέθηκα μαζί με άλλους πέντε κριτές, σχεδιαστές, δημοσιογράφους, bloggers, να παρακολουθούμε στο Μέγαρο Εθνικής Ασφαλιστικής και στο πλαίσιο της 17ης Athens Xclusive Designers Week, 12 επιδείξεις μόδας, από νέους σχεδιαστές που διεκδικούσαν τρία βραβεία, σε έναν μαραθώνιο χωρίς αρχή, μέση, τέλος.

Best New Designer για τη δημιουργία μίας συλλογής για τις μπουτίκ Underground, Best Trendsetter με συμμετοχή σε διεθνή εβδομάδα μόδας και Best Catwalk με έπαθλο φοίτηση για 6 μήνες στη Σχολή Βελουδάκη.

Τι θα θυμάμαι; Τον επαγγελματισμό. Την αγωνία. Τους συγγενείς και φίλους. Τα παπούτσια στην πρώτη σειρά και πιο πίσω. Την αναμονή. Τη δερματίνη. Τα extensions. Το χειροκρότημα. Τα βίντεο. Την παραφωνία. Το ταλέντο. Τις επιρροές. Τις μαύρες χήρες. Τα φαντάσματα του Αlexander McQueen και του Μιχάλη Ασλάνη. Tον κόσμο της μόδας σήμερα. Την ελληνική πραγματικότητα. Τη ματαιοδοξία. Την φλυαρία στην πασαρέλα. Τα μοντέλα που δεν είναι μοντέλα. Το περπάτημα των μοντέλων. Τη συνέπεια. Και την ασυνέπεια μαζί. Τον ενθουσιασμό. Το βλέμμα στο κενό. Τις στιγμές αμηχανίας. Τους τσακωμούς για μια θέση στη δεύτερη σειρά έστω. Τη λακ στην τουαλέτα. Τα 15 λεπτά δημοσιότητας. Μέχρι την επόμενη εβδομάδα μόδας.