Στη φωτογράφηση τα κορίτσια πέρασαν τέλεια. Η μεγάλη μασούσε την τσίχλα της με μαεστρία και κάθε τόσο ξεκαρδιζόταν στα γέλια, με την φανέλα και τα ασορτί πέδιλα. Η μικρότερη της παρέας, με πάνα ακόμη, απολάμβανε την γύμνια της, παίζοντας με τις πατούσες και την ασημένια φούστα της μπαλαρίνας που τώρα της ταιριάζει τέλεια. Σαν ζώνη. Κι εγώ, περήφανη χαζομαμά, είχα ξεχάσει τον φακό, αφοσιωμένη στα κορίτσια που βιάζονται να μεγαλώσουν, να ερωτευτούν, να φορέσουν τακούνια, να αγαπηθούν, να ανακαλύψουν τον αληθινό κόσμο, να βγάλουν selfies από το μπουσούλημα μέχρι την ενηλικίωση. Και πιο μετά.

Το περιοδικό που είχε φιλοξενήσει τη φωτογραφία είχε σαν θέμα στο αφιέρωμα την οικογένεια. Με είχε ρωτήσει βιαστικά στο τηλέφωνο η δημοσιογράφος που συντόνιζε τις σελίδες… «Τι είναι για εσάς οικογένεια;». Δεν πρόλαβα να σκεφτώ πως απαντάς σε μια τόσο κλισέ ερώτηση, για να μην αποκοιμηθεί ο συνομιλητής σου και είπα χωρίς δεύτερη σκέψη: «Οικογένεια για μένα σημαίνει ξενύχτια, συντροφιά, αγάπη, επικοινωνία, κύκλος, αρχή χωρίς τέλος».

Τι θα ήθελα να προσθέσω σήμερα; «Οικογένεια. Ξενύχτια, συντροφιά, αγάπη, επικοινωνία, κύκλος, αρχή χωρίς τέλος, αγκαλιές, χάδια, φιλιά, πρωινά με άψητες κρέπες, μουσική πιο δυνατά πιο δυνατά, φιλία, χορός με ή χωρίς κριτική επιτροπή, μπαλόνια στο ταβάνι, ποδήλατο, πικνίκ, βόλτα στο πάρκο, κυνήγι θησαυρού, κουλουράκια στον φούρνο, πίτσα σε σχήμα καρδιάς, ζωγραφιές με συναισθήματα και καρδούλες, όνειρα με «υπερδυνάμεις γρηγορότητας» και τεστ στην ιστορία για τον Ρήγα…Φερέρο».