Aν η ποιητική συλλογή του Χρήστου Ξανθάκη ήταν μουσική...
Stronger than us, Gabor Szabo.
Πόλη;
Βερολίνο. μια πόλη φανταστική που δανείζεται το χαρακτήρα της από τη Θεσσαλονίκη του ’80, το Σαν Φρανσίσκο του Χάντερ Τόμσον και τον πλανήτη του Μικρού Πρίγκιπα. Ή (όμορφη) Θεσσαλονίκη.
Χρώμα; Λευκό, όπως το οπισθόφυλλο του βιβλίου (εκδόσεις Ιωλκός).
Κι αν ήταν γκάτζετ;
Walkman.
Αν ήταν μάθημα αγγλικών;
Μe you go bed.
Και φαγητό;
Μυδοπίλαφο.
Γλυκό;
Σοκολάτα.
Ζώο;
Γάτα.
Δεκαετία;
Καταραμένα eighties.
Ρόλοι;
Φαντάσματα των φευγάτων.
Αν ήταν παραμύθι;
Η Ωραία Κοιμωμένη. Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων. Η Χιονάτη. Η Σταχτοπούτα. Η γριά Μάτζικα. Kαι ο Μικρός Πρίγκηπας μαζί; Στην ίδια ιστορία; «Το παραμύθι του έγινε περιτύλιγμα σ'αυτό το χάπι που θα με κοιμίσεις».

Τι κρατάω ύστερα από την πρώτη ανάγνωση; «Αυτό είναι για την εφηβεία σου που χώρεσε σε ένα μπουκάλι κρασί». «Αν κλάψω ποτέ να μου τρυπήσεις τη μύτη με το καλαμάκι απ'τα σουβλάκια κι αν απ'τον πόνο κλάψω ακόμη περισσότερο μια φωτογραφία στο κινητό θα σου θυμίζει πώς ήταν όταν δάκρυζαν τ'αγόρια».

Και μια δεύτερη; Νυχτερινή; «Αν δεν προσέξεις θα σε σκοτώσει το καλοκαίρι, μα κι αν προσέξεις πάλι θα πεθάνεις». «Η ζωή πρέπει να παίρνει αέρα από παντού κι όταν φυσάει κι όταν δε φυσάει».

Χ.Ξ. Η ποίηση του Χρήστου Ξανθάκη είναι γκράφιτι. Στο wall του Facebook, σε αληθινό τοίχο, σε χαρτί, με μαρκαδόρο στην παλάμη του χεριού. Δεν διαβάζω πια βιβλία. Έλλεψη συγκέντρωσης; Μπορείς να το πεις κι έτσι. Στο Βερολίνο πήγα. Πριν από μία εβδομάδα ακριβώς.