Διαβάζεις τους τίτλους στον διεθνή Τύπο.

Βλέπεις τις μαύρες αναρτήσεις στο Ιnstagram. Με τα ασορτί hashtags.

Pray for Greece.

Tα παιδιά ρωτάνε τι είναι το DNA; Kαι πώς το βρίσκεις... Γιατί δεν σώθηκαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Πώς έπεσε το κοριτσάκι στα βράχια; Πώς πέθανε ένα μωρό; Bρέθηκαν τα δίδυμα κορίτσια; Είδες τα σκυλιά με τα καμένα πατουσάκια; Αν έβρεχε όσο σήμερα, θα ζούσαν σήμερα όλοι όσοι δεν υπάρχουν πια;

Tι να πεις, τι να εξηγήσεις, τι να απαντήσεις, τι να κρύψεις. Δεν ξέρεις τίποτα. Νιώθεις μόνο ενοχές. Ενοχές που δεν ήσουν εκεί για να βοηθήσεις, για να φωνάξεις, για να προλάβεις, να είσαι εκεί. Nα σβήσεις την φωτιά; Να πέσεις στη θάλασσα; Nα συντονίσεις τον κόσμο; Να φέρεις τον χρόνο πίσω;

Δεν είμαστε μικροί Θεοί. Είμαστε άνθρωποι. Έλληνες. Ήρωες. Τελικά είχαν δίκιο. Ζούμε στην ωραιότερη χώρα του κόσμου. Ευθύνες; Λάθη; Kενά; Όσα παίρνει ο άνεμος.