Μπαμπάς είναι… Παππούς είναι… Ο σούπερ ήρωας, χωρίς την κόκκινη μπέρτα, που τρώει μαγικά φυστίκια, σπανάκι του Ποπάι, απλώνει τον ιστό του σαν τον Spiderman και είναι πάντα εκεί για σένα. Πετάει, δεν πετάει.

Μπαμπάς (και παππούς μετά) είναι εκείνος που σε παίρνει αγκαλιά και τα ξεχνάς όλα. Και προχωράς. Όσο χρονών κι αν είσαι, όσο χρονών κι αν είναι.

Eπιστρέφει από τη δουλειά, ύστερα από τρελό ωράριο, και σε σηκώνει ψηλά. Για να δει πόσο ψήλωσες.

Σε χορεύει στο δικό του ρυθμό, τοποθετώντας τα πόδια σου, πάνω στα δικά του. Σαν μαριονέτα.

Ο μπαμπάς, ο δικός μου μπαμπάς, (και τώρα σούπερ παππούς), είναι γενναιόδωρος, χαρίζει ό,τι έχει και δεν έχει, μπορεί να ξεχάσει να σου πάρει δώρο στα γενέθλια σου αλλά οι ευχές του είναι πολύ πιο πολύτιμες.

Σε συναντά και με τρεις ερωτήσεις τα έχει μάθει όλα.

Είναι πάντα διακριτικός. Και στοργικός.

Σε συνοδεύει στις σπουδές σου στο εξωτερικό και επιστρέφοντας αναρωτιέται: «Μα είναι δυνατό να τρώει τόσο πολύ αυτή η μικρή;»

Ο μπαμπάς γιατρός σώζει όλους τους ανθρώπους, είναι αθάνατος, ο Ρομπέν των Δασών, ο καλύτερος φίλος των φίλων σου και των φίλων των φίλων σου.

Ο άνθρωπος που σε κοιτάει (και τον κοιτάς) στα μάτια και δεν χρειάζεται να πεις τίποτα.

Μπαμπάς είναι στήριγμα.

Σχέση στοργής.

Άνθρωπος-ορχήστρα.

Φίλος.

Λογική και συναίσθημα.

Ο δικός σου άνθρωπος.

Πολύ απλά, αυτό που θέλω να πω, μπαμπάς είναι αυτό που δεν είναι η μαμά σου. Ούτε τότε, ούτε τώρα. Ρόλος ζωής.

*Ο μπαμπάς μου κι εγώ.

Τον Σεπτέμβριο έχει γενέθλια.

Την ώρα που πήγαινα να τον βρω σπίτι για να πάμε για το καθιερωμένο, γιορταστικό πρωινό έπαιξε στο ραδιόφωνο το αγαπημένο του τραγούδι «It's a wonderful world» από τον Β.Β.King. Τυχαίο; Του τηλεφώνησα για να το ακούσει ζωντανά.

Άραγε ξέρει πόσο τον αγαπώ;