Αν δεν ξέρεις να μαγειρεύεις, δεν έχεις ταλέντο ούτε υπομονή στην κουζίνα, από λαιμαργία κυρίως, ψάχνεις κυρίως για ένα άλλοθι να σε περιποιούνται οι άλλοι, τότε οι ταινίες και οι εκπομπές μαγειρικής, τα βιβλία, οι εκδόσεις και τα υπερθεάματα με θέμα την κουζίνα δεν σου προσφέρουν και πολλά, αφού σου δείχνουν εικόνες που δεν μπορείς να αναπαραγάγεις.

Και ξαφνικά η ελληνική τηλεόραση γέμισε επαγγελματίες σεφ που κόβουν ραπανάκια στο λεπτό, στήνουν συνταγές υπερπαραγωγές σαν τον Γκαστόν στον «Ρατατούη», γίνονται θεοί και ήρωες μαζί, με διαγωνιζόμενους που ονειρεύονται να αποκτήσουν πολλά αστεράκια Μichelin ή έστω το χρηματικό έπαθλο.

Κι εμείς; Οι τηλεθεατές παραληρούν, ανοιγοκλείνουν αμήχανα εναλλάξ ψυγείο και φούρνο, οι νοικοκυρές βγάζουν το άχτι τους στην κουζίνα, πιστεύοντας ότι χαραμίζονται τόσα χρόνια κάτω από τον απορροφητήρα και οι άνδρες που ξέρουν να μαγειρεύουν έχουν πάντα κάτι να πουν για το αλάτι, το πιπέρι, τη... μαγιονέζα.

Όλα τα τηλεοπτικά κανάλια έχουν στο πρόγραμμά τους πλέον τουλάχιστον μία ανάλογη εκπομπή με ή χωρίς στοιχεία ριάλιτι, και εναλλακτικά μενού για άμεση εκτέλεση. Αν ισχύει τελικά ότι λόγω της οικονομικής κρίσης ο κόσμος έχει κλειστεί στο σπίτι και μαγειρεύει για να ξεχάσει, τότε ναι, το φαγητό έγινε μόδα, απέκτησε στυλ, εχθρούς και φίλους, groupies.

Μόνο που με τόσους σεφ τριγύρω, καταξιωμένους, υποψήφιους, wannabe, κινδυνεύουμε να πάθουμε ό,τι πάθαμε και με τη ρόκα-παρμεζάνα και το μπαλσάμικο. Υπερβολική δόση. Μέχρι να μάθουμε να μαγειρεύουμε σούσι ντολμαδάκια και τραχανά ταρτάρ, μπορούμε τουλάχιστον να θυμηθούμε τον Τζέιμι Ολιβερ ή να ονειρευτούμε πως θα βρεθεί μια Ελληνίδα Nigella Lawson, γνωστή και ως «queen of pornfood». Γιατί με τόσα ριάλιτι για γιουβαρλάκια, μόνο το πορνό μας έλειπε.