Δεν μου αρέσουν οι ξεναγήσεις. Πρέπει να έχω τραυματική εμπειρία από παιδί, με βαρετές, πολύωρες επισκέψεις σε μουσεία, χαμένη μέσα σε κυκλικές, ομαδικές συναντήσεις, στις οποίες, δεν καταλάβαινα, δεν έβλεπα, δεν άκουγα, δεν συγκρατούσα τίποτα μετά στο μυαλό μου. Παρατηρούσα μόνο και πονούσαν τα πόδια μου. Όταν έλαβα την πρόσκληση για ξενάγηση στην έκθεση Ίασις και lunch στο Cycladic Cafe, στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, ήμουν εντελώς απροετοίμαστη. Δεν είχα διαβάσει τίποτα για τη νέα έκθεση του μουσείου, είχα δει τον «Έρωτα» (2009) από την τριλογία των μεγάλων αρχαιολογικών εκθέσεων του Μουσείου Κυκλαδικής και ως κόρη γιατρού, αντιμετωπίζω την υγεία και τους ανθρώπους με λευκές ή πράσινες ποδιές με σεβασμό και δέος.
Κάπως έτσι ένιωσα όταν εμφανίστηκε η αρχαιολόγος που μας παρέσυρε σε ένα ταξίδι στην ιστορία του Ιπποκράτη, του Γαληνού, του Διοσκουρίδη, της Υγείας, του Ιάσονα, της Ομηρικής, της Θεουργικής, της Επιστημονικής Ιατρικής, με σύγχρονες αναφορές, μέσα από 9 ενότητες, 9 ζωντανά κεφάλαια εξέλιξης με συμβολισμούς και εκπλήξεις (τουλάχιστον για μένα), με την λευκή της ποδιά, (χωρίς στηθοσκόπιο στο λαιμό), για 35 περίπου λεπτά μίας ξενάγησης που, και κατάλαβα και θα θυμάμαι.
Υγεία, Νόσος, Θεραπεία, από τον Όμηρο στον Γαληνό (μέχρι τις 31 Μαϊου 2015). Δεν χρειάστηκε να διαβάσω τα κείμενα στα λευκά ταμπλό. Παρασύρθηκα από τις αφηγήσεις, εντυπωσιάστηκα από τον τρόπο που αποτυπωνόταν η αρρώστια στα αγάλματα, η σχέση του γιατρού με τον ασθενή, και το βλέμμα, η αγωνία, η ανησυχία, συναισθήματα χαραγμένα στο μάρμαρο, έμαθα για τη διατροφή και τα φάρμακα του τότε, τα goji berries της εποχής, ανατρίχιασα όταν είδα τα νυστέρια και το κολποσκόπιο, εντυπωσιάστηκα με τα λουτρά, το πιάτο για το ψάρι με χώρο για τη σος, το όπιο, τις φαρμακευτικές ουσίες, τα βότανα...
Τι συγκράτησα από τα 35 λεπτά ξενάγησης και πνευματικής Ίασης, μέσα από 300 αρχαία αντικείμενα από 41 μουσεία της Ελλάδας και του εξωτερικού, ανάμεσα τους, το Βρετανικό Μουσείο και το Λούβρο;
Πόσο φρόντιζαν τη διατροφή και το σώμα τους οι αρχαίοι Έλληνες. Ότι μπορώ να ζήσω με το κινητό μου στο silent για τόση ώρα και να είμαι καλά. Τον διευρυμένο ορισμό της λέξης «δίαιτα». Το «αξεσουάρ» για την απολέπιση των αθλητών και τις θεραπευτικές του ιδιότητες, 2500 χρόνια πριν. Τις αριστοτεχνικά τοποθετημένες προθήκες με τους καθρέφτες για να βλέπουμε όλες τις όψεις των εκθεμάτων, όπου αυτό κρινόταν απαραίτητο.Το δοχείο-ουροσυλλέκτη. Τις πήλινες θερμοφόρες για τα πιο απίστευτα σημεία του σώματος, sur mesure. Για τραύματα, ακόμη και ημικρανίες. Θέλω... Την καταγραφή μίας θεραπείας, χαραγμένης με κάθε λεπτομέρεια. Την καταγγελία της εποχής, τα μάγια, το βουντού. Με στιλ. Τι φωτογραφίες; Τι selfies; Τι φακελάκια; Αυτά είναι ντοκουμέντα. Εμείς τι θα αφήσουμε άραγε πίσω μας;
#hygieia. Υγεία, Νόσος, Θεραπεία. Και γεύμα. Τροφή. Επικοινωνία. Στο lunch στο ανανεωμένο cafe του Μουσείου Κυκλαδικής, και πάλι στα λευκά, ξέχασα που βρισκόμουνα. Σε ποια χρονολογία, σε ποια πόλη του κόσμου. Ένιωσα υγιής. Όχι αποστειρωμένη. Να βοήθησε το κινόα; Το ψάρι; Η φρουτοσαλάτα; Το ποτήρι κρασί; Θέλω να επιστρέψω με τις κόρες μου. Και τον μπαμπά μου. Μπορώ να γίνω εγώ η ξεναγός τους. Θα ξεκινήσω από μια πρώτη συνάντηση με το άγαλμα της Υγείας από την Κω στην είσοδο του μουσείου. Την πρώτη ερώτηση την ξέρω από τώρα. «Παππού, εσύ ζούσες τότε;»
