• ABOUT
  • INTERVIEWS
  • LIFESTYLE
  • DEMODE
  • WONDERLAND
  • VIDEOS
  • RECIPES
  • CONTACT
Menu

Sandy Tsantaki

Street Address
Athens
Phone Number

Sandy Tsantaki

  • ABOUT
  • INTERVIEWS
  • LIFESTYLE
  • DEMODE
  • WONDERLAND
  • VIDEOS
  • RECIPES
  • CONTACT

Στο Βερολίνο του Χρήστου Ξανθάκη. Ποίηση για να θυμόμαστε πώς ήταν όταν δάκρυζαν τ'αγόρια

May 11, 2015 Sandy Tsantaki
  • Aν η ποιητική συλλογή του Χρήστου Ξανθάκη ήταν μουσική... 
  • Stronger than us, Gabor Szabo.
  • Πόλη;
  • Βερολίνο. μια πόλη φανταστική που δανείζεται το χαρακτήρα της από τη Θεσσαλονίκη του ’80, το Σαν Φρανσίσκο του Χάντερ Τόμσον και τον πλανήτη του Μικρού Πρίγκιπα. Ή (όμορφη) Θεσσαλονίκη.
  • Χρώμα; Λευκό, όπως το οπισθόφυλλο του βιβλίου (εκδόσεις Ιωλκός).
  • Κι αν ήταν γκάτζετ;
  • Walkman.
  • Αν ήταν μάθημα αγγλικών;
  • Μe you go bed.
  • Και φαγητό;
  • Μυδοπίλαφο.
  • Γλυκό;
  • Σοκολάτα.
  • Ζώο;
  • Γάτα. 
  • Δεκαετία;
  • Καταραμένα eighties. 
  • Ρόλοι;
  • Φαντάσματα των φευγάτων. 
  • Αν ήταν παραμύθι;
  • Η Ωραία Κοιμωμένη. Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων. Η Χιονάτη. Η Σταχτοπούτα. Η γριά Μάτζικα. Kαι ο Μικρός Πρίγκηπας μαζί;  Στην ίδια ιστορία; «Το παραμύθι του έγινε περιτύλιγμα σ'αυτό το χάπι που θα με κοιμίσεις». 

Τι κρατάω ύστερα από την πρώτη ανάγνωση; «Αυτό είναι για την εφηβεία σου που χώρεσε σε ένα μπουκάλι κρασί». «Αν κλάψω ποτέ να μου τρυπήσεις τη μύτη με το καλαμάκι απ'τα σουβλάκια κι αν απ'τον πόνο κλάψω ακόμη περισσότερο μια φωτογραφία στο κινητό θα σου θυμίζει πώς ήταν όταν δάκρυζαν τ'αγόρια». 

Και μια δεύτερη; Νυχτερινή; «Αν δεν προσέξεις θα σε σκοτώσει το καλοκαίρι, μα κι αν προσέξεις πάλι θα πεθάνεις». «Η ζωή πρέπει να παίρνει αέρα από παντού κι όταν φυσάει κι όταν δε φυσάει». 

Χ.Ξ.  Η ποίηση του Χρήστου Ξανθάκη είναι γκράφιτι. Στο wall του Facebook, σε αληθινό τοίχο, σε χαρτί, με μαρκαδόρο στην παλάμη του χεριού. Δεν διαβάζω πια βιβλία. Έλλεψη συγκέντρωσης; Μπορείς να το πεις κι έτσι. Στο Βερολίνο πήγα. Πριν από μία εβδομάδα ακριβώς. 

Comment

Hilton Athens. Θέα από ψηλά με νεκταρίνι, αβοκάντο και Nunca Es Suficiente

May 6, 2015 Sandy Tsantaki

Δεν ήταν μια εύκολη μέρα. Για κανέναν μάλλον. Ακούς, διαβάζεις, προβληματίζεσαι, τρέχεις, -και δεν φθάνεις πουθενά-, λαχανιάζεις, ηρεμείς, ξεκαρδίζεσαι, φυτρώνεις στο κενό, ακούς μουσική δυνατά, παρατηρείς, λειτουργείς σαν ρομπότ (με καμένες μπαταρίες), ξυπνάς, ξαναβυθίζεσαι, μιλάς με φίλους, οδηγείς, φεύγεις με πορτοκαλί, μπορεί και με κόκκινο, αλλά δεν το παραδέχεσαι. Ούτε στον εαυτό σου.

Η πρόσκληση ήταν για τις 7 το απόγευμα, μια τυχαία Τρίτη του Μαϊου. Που; Στην κορυφή του κόσμου. Σε ένα από τα ωραιότερα μέρη της Αθήνας. Στο Galaxy bar στο Hilton. Mojito στην υποδοχή, αναψυκτικό με πάγο και λεμόνι (αν αδιαφορείς για το αλκοόλ) και finger food, με νεκταρίνι και αβοκάντο, για πρόγευση καλοκαιριού. 

Το soundtrack της βραδιάς που ήταν αφιερωμένη στους δημοσιογράφους για να υποδεχτούμε τη νέα σεζόν, με την πολυτάλαντη Χριστίνα Γιαννοπούλου στον ρόλο της Guest DJ, είχε από όλα. Και άνοιξη και καλοκαίρι, και χειμώνα και φθινόπωρο. Και φως και σκοτάδι. Και άσπρο και μαύρο. Και χαμηλές νότες και ψηλές. Nunca Es Suficiente ή μήπως The World is not Enough; 

Και όλοι εμείς, που θέλαμε να χορέψουμε, ενώ ταυτόχρονα βλέπαμε φίλους και συναδέλφους από διαφορετικές φάσεις ζωής, βγάζαμε και φωτογραφίες με τα κινητά σαν επαγγελματίες φωτογράφοι που νομίζουμε ότι έχουμε γίνει πλέον όλοι, μαγευόμασταν από το τοπίο, συμπεριφερόμασταν σα να μην υπάρχει κρίση, ασυνεννοησία, αδιέξοδο.

Φεύγοντας από το Roof Garden με το ασανσέρ, πήρα το μικροσκοπικό σακουλάκι με την μινιατούρα κρέμα της Estee Lauder, Modern Muse. Μοντέρνα μούσα, μοντέρνα Αθήνα, μοντέρνο τοπίο, μοντέρνα μουσική, μοντέρνες συνήθειες, μοντέρνα θέα, μοντέρνα επίγευση. Θέα από ψηλά. Τελικά όλα αλλάζουν όταν είσαι ψηλά. Γιατί όλα είναι θέμα οπτικής… Σε άλλο γαλαξία. Χαιρετίσματα στον Δρομέα. 

Comment

Fashioning the Law. Όταν η μόδα γίνεται ...νόμος και οι κώδικες, τάσεις

May 4, 2015 Sandy Tsantaki

Δεν θα μπορούσα εύκολα να σκεφτώ τι κοινό μπορεί να έχουν η μόδα με τους νόμους, το σχέδιο με τη δικηγορία, οι τάσεις με τους κώδικες. Όταν είδα ότι την Πέμπτη 14 Μαϊου θα πραγματοποιηθεί για πρώτη φορά στην Ελλαδα, συνέδριο με τίτλο «Fashioning the Law: Create-Protect-Mediate», στο the HUB Events στα Κάτω Πετράλωνα, θέλησα να μάθω περισσότερα. 

Διάβασα το πρόγραμμα, αναζήτησα ονόματα ομιλητών… Συμμετέχουν Έλληνες και ξένοι νομικοί, πνευματικοί δημιουργοί, εκπρόσωποι ελληνικών και διεθνών οίκων, έμποροι και διαμορφωτές πολιτικής. Από σχεδιαστές, είδα τον Μάκη Τσέλιο και την Ελένη Κυριάκου. To συνέδριο διοργανώνουν δύο γυναίκες, η Αλεξάνδρα Βαρλά και η Ιωάννα Λαγουμίδου. 

Το συνέδριο τελεί υπό την αιγίδα των Οργανισμών Πνευματικής και Βιομηχανικής Ιδιοκτησίας. Όλα ξεκινούν από την αλληλεξάρτηση Εμπορικού Δικαίου με τη Βιομηχανία Μόδας. Σίγουρα θα καταλάβω πολύ περισσότερα όταν θα το παρακολουθήσω, για να δω τι συμβαίνει στην επιχειρηματικότητα, την καινοτομία της μόδας, στα e-shops της μόδας, στο εγχώριο fashioning, σήμερα. Στον Μάιο της κρίσης.

Μέτρησα 20 εισηγήσεις. Hashtags και trademarks. Πώς γίνεται η κατοχύρωση και προστασία των δικαιωμάτων Διανοητικής Ιδιοκτησίας; Θα δοθούν πρακτικές συμβουλές από επιχειρηματίες που ξέρουν τι σημαίνει ελληνική βιομηχανία μόδας. Υπάρχουν εναλλακτικοί τρόποι επίλυσης διαφορών; Διαπραγματεύσεις και διαμεσολάβηση. Με ενδιαφέρει το κομμάτι για τα fashion blogs ως μορφή εμπορικής επικοινωνίας αλλά και η αλληλεπίδραση της μόδας με τις νέες τεχνολογίες και τα social media. Η νόμιμη διαδικτυακή παρουσία των ηλεκτρονικών καταστημάτων. Όταν θα μιλούν για τις εμπορικές συμβάσεις, μάλλον θα χρειαστώ διερμηνέα. 

Όπως και να'χει, θα είμαι εκεί. Στο πρώτο πανελλήνιο συνέδριο για το Δίκαιο και τη Βιομηχανία Μόδας. Σκέφτομαι μόνο τι θα φορέσω… Ταγιέρ; Κοστούμι; Γκρι; Μπλε; Μαύρο; Pantone No 18, Chinese Red. Aισθητική λειτουργικότητα και χρώμα στη μόδα, είναι ο τίτλος μιας εισήγησης. Μήπως να φορέσω κάτι σε κόκκινο; 

Comment

My Black Book, Page 1. Rendez-vous στο Παρίσι. Στο Bon Ton

May 3, 2015 Sandy Tsantaki

Μπορείτε να φανταστείτε έναν χώρο που μοιάζει με γκαλερί, αλλά μπορείς να αγγίξεις τα πάντα; Ένα κατάστημα με ράφια-βιβλιοθήκες με παλιομοδίτικα γκάτζετ, από μεταλλικές σβούρες μέχρι κασετίνες σε σχήμα οδοντόκρεμας; Ένα μαγαζί, στο οποίο συνυπάρχουν ένα photo booth με περούκες και υπερμεγέθη γυαλιά, κομμωτήριο, μίνι μπουτίκ με παιδικά ρούχα και ρετρό αντικείμενα για το σπίτι; Το Bon Ton -ή τουλάχιστον αυτό που ανακάλυψα εγώ, γιατί από ό,τι έμαθα Bon Ton υπάρχουν από τη Γαλλία μέχρι την Ιαπωνία- βρίσκεται στο 3o διαμέρισμα, στην περιοχή του Marais στο Παρίσι, και μου θυμίζει «Μικρό σπίτι στο λιβάδι» με εκείνο το μαγικό μέρος με τα γυάλινα βάζα στον πάγκο και τις καραμέλες που μύριζαν τριαντάφυλλο. Πουλάει παιχνίδια, είδη κουζίνας, παιδικά ρούχα και έπιπλα, αλλά η αλήθεια είναι πως όταν μπαίνεις ξεχνάς πού είσαι, ποιος είσαι, ξαναγίνεσαι Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, μικραίνεις, μεγαλώνεις, ξαναμικραίνεις.

Προσωπικά, την τελευταία φορά που πήγα, τα ήθελα όλα. Εχει κάτι απίστευτα εικονογραφημένες, παλιομοδίτικες εκδόσεις, που θες να τις αποκτήσεις μόνο και μόνο για να τις κοιτάς. Μπήκα στον φωτογραφικό θάλαμο με τις κόρες μου και μια φίλη τους και, με 2 ευρώ, στριμωχτήκαμε για να βγάλουμε τέσσερις ασπρόμαυρες ρετρό φωτογραφίες, με άφρο περούκες και μύτη κλόουν.

Λίγη ώρα μετά, χάζευα μια σούπερ Παριζιάνα γιαγιά που είχε φέρει τον εγγονό της -γύρω στα 18- για κούρεμα. Σε ένα μικρό δωμάτιο στο ισόγειο, χωρίς επιγραφή, σαν ένα κρυμμένο μυστικό για λίγους, κάτω, ανακάλυψα όλα τα χαμένα παιχνίδια από την εποχή του δημοτικού. Είδη για πάρτι, φωτιστικά σε σχήμα ζώων, χάρτες, φόρμες για κέικ, τροχήλατα φλούο ξύλινα παιχνίδια... Ένα κόκκινο μαξιλάρι γράφει «Keep Your Dreams». Στο ταμείο, ό,τι κι αν έχεις πάρει, ακόμη και γόμα σε σχήμα sushiι, θα φύγεις με υφασμάτινο τσαντάκι με το λογότυπο Bon Ton. Στο Τόκιο, φαντάζομαι τα κοριτσάκια να βγαίνουν με κόμμωση «μαλλί της γριάς» και τ' αγόρια Μοϊκάνους.

Comment

Τα λάθη που κάνουν οι γυναίκες… Και οι άνδρες. Πόσο ντεμοντέ αντέχουμε να είμαστε;

April 29, 2015 Sandy Tsantaki

Όλοι έχουμε στιλ. Για την ακρίβεια έχουμε το δικό μας, προσωπικό στιλ ή τουλάχιστον αυτό θα θέλαμε να πιστεύουμε. Όμως ειδικά το καλοκαίρι που τα ρούχα λιγοστεύουν και όλα επιτρέπονται -ή έτσι νομίζουμε- τα φάουλ της καθημερινότητας της μόδας καταγράφονται και πληγώνουν την δημόσια αισθητική. Ποιά είναι αυτά; Αν δεν τα συνηθίζετε, θα τα αναγνωρίσετε αμέσως. Και αν πάλι τα κάνετε, δεν θα το πούμε σε κανέναν. Αρκεί να τα διορθώσετε. Αυτό το καλοκαίρι.

Τα λάθη που κάνουν οι γυναίκες. Κολάν με καφτάνι. Πλατφόρμες με φελλό ή οτιδήποτε σε σχοινί ή υλικό που χρησιμοποιούν οι πρόσκοποι. Αν σας αρέσει το συγκεκριμένο είδος αξεσουάρ, αναζητήστε κάτι σε ξύλο, σατέν, δέρμα, κάτι που είναι ντυμένο με το ίδιο υλικό από το λουράκι μέχρι το τριγωνικό τακούνι. Τζιν βερμούδες και σορτσάκια με ξέφτια και τρύπες. Εκτός κι αν είστε 18 χρονών. Άντε μέχρι 20.

Λινές παντελόνες με ασορτί πουκαμίσες, πάντα ξεχειλωμένες, σαν την μόδα των εύσωμων, νεωτερισμοί η Σούλα. Αν δεν νιώθετε στα καλύτερα σας, αγοράστε ένα μακρύ λευκό ή μαύρο κλασικό φόρεμα και ανανεώστε το με μια εντυπωσιακή ζακέτα. Τι-σερτ με λογότυπα, στρας, φτερά, την Άρτα και τα Γιάννενα. Τι θλίψη. Δεν υπάρχει τίποτα ωραιότερο από μια μπλούζα σε έντονη απόχρωση με όμορφο ντεκολτέ.

Γυαλιά μάσκες. Ντεμοντέ. Παρεό. Ξεπερασμένο. Σανδάλια χωρίς τέλειο πεντικιούρ. Αποκρουστικό. Διαφάνειες. Για να φαίνεται καλύτερα η κυτταρίτιδα και η χαλάρωση; Μαγιό τάνγκα ή μονοκίνι. Ούτε η Gisele δεν το τολμά. Κοστούμια με μαντήλι. Ή ταγέρ. Χαλαρώστε λίγο. Εκτός κι αν θέλετε να πιάσετε δουλειά σε καμιά αεροπορική εταιρία... Κολιέ και βραχιόλια και δαχτυλίδια και ζώνες, όλα πλουμιστά, όλα φορτωμένα, τρία στο τάληρο. Καλύτερα ένα την φορά που θα λέει όμως πολλά. Τσάντες με λογότυπα, ασορτί μοκασίνια ή σαδομαζοχιστικά πέδιλα, κολλητά τζιν, μαύρη μπλούζα, σιδερωμένο μαλλί με ανταύγειες. Από ποιο στρατόπεδο ξεμυτίσατε κορίτσια; 

Τα λάθη που κάνουν οι άνδρες. Λευκά παντελόνια ή κοστούμια. Αλλά και μπεζ. Διάφανα και φτηνιάρικα. Ασε που βλέπουμε τις τσέπες και το ιδιαίτερο εσώρουχο. Τι-σερτ με ιδρωμένες μασχάλες, τι-σερτ κοντά, τραβηγμένα, υπερμεγέθη, παλιμπαιδιστικά, τι-σερτ που δεν κολακεύουν ούτε καν τους κάπως πιο γυμνασμένους της παρέας. Καφέ ζώνη μαύρο παπούτσι. Αφήστε τις λεπτομέρειες αν δεν κερδίζετε ούτε στα βασικά. Ξεβαμένο τζιν. Το μπλου-τζιν φοριέται εδώ και αρκετές σεζόν και καλοκαίρι. Το πετροπλυμένο μας άφησε χρόνια. Πουκάμισα από συνθετικά υφάσματα. Και μυρίζουν και φωνάζουν την τιμή τους και την χώρα προέλευσης. Σαγιονάρες με μαύρο νύχι και φτέρνα. Είπαμε να αντισταθείτε στο πεντικιούρ αλλά όχι κι έτσι.

Ολόσωμες φόρμες. Γυαλιστερές ή ματ, δεν έχει σημασία. Τζιν πουκάμισα. Ακόμη δεν τα πετάξατε από τη δεκαετία του '80; Λευκές και ανοιχτόχρωμες κάλτσες. Γραβάτες κοντές, τετράγωνες, ψυχεδελικές. Μπουφάν πάνω από τον αφαλό. Γήινα κοστούμια σε απόλυτη μονοχρωμία. Μαγιό που τονίζουν τα προσόντα σας. Φανέλες. Του παππού. Ή της γιαγιάς με ντεκολτέ για να αποκαλύπτουν την ...χαλάουα. Με τρίχες ή χωρίς, το αθλητικό μπλουζάκι με τα κομένα μανίκια και τον αφαλό έξω, η βερμούδα κάτω από το γόνατο και η καφέ σαγιονάρα, η χρυσή καδένα και το καπέλο με το διαφημιστικό λογότυπο, δεν θα σας πάνε πολύ μακριά. Οι Σκληροί του Μπραχάμι Μέρος Δεύτερο.

Comment

Εμπορικά κέντρα και κρίση; Ή μήπως Confessions of a shopaholic;

April 27, 2015 Sandy Tsantaki
Comment

Aρώματα blockbusters και κατόπιν παραγγελίας για λίγους…

April 21, 2015 Sandy Tsantaki

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν αποχωρίζονται το αγαπημένο τους άρωμα δεκαετίες τώρα και άλλοι που ανοίγουν διαφορετικό μπουκάλι κάθε μέρα επειδή δεν το έχουν βρει ακόμη. Οι παραδοσιακοί οίκοι «υψηλής μύτης» εξακολουθούν να συντηρούν τον μύθο τους με αργούς αλλά σταθερούς ρυθμούς, την ίδια στιγμή που οι σχεδιαστές ενισχύουν το λογότυπο τους με βιομηχανία eau de toilette και vaporisateur σε αεροδρόμια και πολυκαταστήματα. Το Internet παίρνει τη μεγάλη ρεβάνς με ιστοσελίδες αφιερωμένες στον κόσμο των αρωμάτων, συμβουλές, συνταγές, κριτικές, ψηλές και χαμηλές «νότες» στην οθόνη.

Δεν θα μπορούσε να βρεθεί καλύτερο timing. Οι πωλήσεις δείχνουν ότι υπάρχει κοινό και μάλιστα κοινό που διαρκώς μεγαλώνει. Κοινό που αναζητά περίεργα, εναλλακτικά, υπέροχα φτιαγμένα αρώματα, κοινό εκπαιδευμένο, υποψιασμένο, άνδρες και γυναίκες που ξέρουν ότι πρέπει να είναι αφοσιωμένοι στην τέχνη της αρωματοποιίας για να ανακαλύψουν κάτι αληθινά ξεχωριστό.

Μικρές οάσεις κόντρα στην κρίση... Στο Λονδίνο, στη Νέα Υόρκη και αλλού. Les Senteurs, l'Artisan Parfumeur, Rosa Dove's Haute Parfumerie, Aedes de Venustas... Γιατί ναι το μάρκετινγκ ορίζει το παιχνίδι αλλά όταν μιλάμε για παραγωγή αρωμάτων δεν είναι αρκετό μόνο αυτό. Σκεφτείτε τον κινηματογράφο. Υπάρχουν ταινίες για όλους, μαζικά προϊόντα, μπλοκμπάστερ φαστ-φουντ και άλλες που θα τις απολαύσουν εξαιρετικά λίγοι, αν σταθούν τυχεροί να τις ανακαλύψουν. Το ίδιο συμβαίνει και με τα αρώματα. Υπάρχουν «συλλέκτες», ερασιτέχνες και μη, που προτίθενται να πληρώσουν αρκετά ευρώ για 50 ml προκειμένου να αποκτήσουν το σκεύασμα που τους ταιριάζει κι ας ξέρουν πως όταν θα τους ρωτούν οι φίλοι (μαζί και οι άσχετοι) τι άρωμα φορούν, δεν θα μπορούν καν να προφέρουν σωστά το όνομα του αρωματοποιού...

Αυτή είναι και η μαγεία όμως που ενισχύει την τάση της στροφής στη μοναδικότητα με όλους όσους θέλουν να ξεφύγουν από το κοπάδι, και να σταματήσουν να φορούν την βιτρίνα μαζί με όλους τους άλλους. Ας είναι καλά το διαδίκτυο λοιπόν, λένε οι ειδικοί τουλάχιστον που παρακολουθούν το φαινόμενο με προσοχή. Ποτέ πριν δεν μπορούσαν ενδιαφερόμενοι από τόσα διαφορετικά μέρη της γης να μοιραστούν τα πάθη τους, ανταλάσσοντας πληροφορίες.

Η αλήθεια είναι ότι ειδικά οι σελίδες ομορφιάς των γυναικείων περιοδικών είναι πλέον τόσο μονότονες και ίδιες (καθοδηγούμενες από τους διαφημιζόμενους) σε παγκόσμιο επίπεδο, που ήταν απαραίτητη μια πιο διακριτική και βιωματική ματιά. Αν θέλετε να μάθετε σπάνιες διευθύνσεις, να βιώσετε νέες εμπειρίες, να ανακαλύψετε το χαμένο άρωμα της νιότης σας που πιστεύετε ότι δεν κυκλοφορεί πια, να η ευκαιρία. Οι «φίλοι των αρωμάτων» δεν διαφημίζουν εταιρίες, γράφουν για τα αγαπημένα τους ευρήματα, λειτουργούν σαν τους οινόφιλους, τους συλλέκτες κλασικής μουσικής, έχουν τις ίδιες γνώσεις και ...εμμονές. Γνωρίζουν το στιλ των κορυφαίων αρωματοποιών, όπως ένας αυθεντικός λάτρης της τέχνης που δεν θα μπέρδευε ποτέ έναν Πικάσο με έναν Μπρακ. Η διαφορά είναι ότι αυτοί που γράφουν κριτικές για αρώματα δεν είναι σνομπ. Όταν δεν τους αρέσει κάτι, το φωνάζουν. Σε αντίθετη περίπωση το …ψεκάζουν.

Comment

VitraHaus, ένας μοντέρνος λαβύρινθος που όμως η πρόθεση δεν είναι να χαθεί κανείς

April 10, 2015 Sandy Tsantaki

Το έχουμε δει (σε φωτογραφίες) χιονισμένο, φωτισμένο τη νύχτα, εργοτάξιο, σε μικροσκοπική μακέτα. Το VitraHaus, ακόμη κι αν δεν ασχολείσαι ιδιαίτερα με το ντιζάιν, είναι ένα σύγχρονο θαύμα του κόσμου. Χωρίς καμία υπερβολή. Είχαμε ακούσει ότι επρόκειτο να γίνει ένα ακόμη «σπίτι» για την εταιρεία Vitra, κάπου στη Γερμανία (στο Weil am Rhein), αλλά έχουμε κάθε λόγο να ενθουσιαζόμαστε με αυτήν την πολυμορφική, αρχιτεκτονική πρόταση που βελτιώνει την αισθητική όλων. Έχουν προηγηθεί στο ίδιο «χωριό» κτίρια της Ζάχα Χαντίντ, του Φρανκ Γκέρι, του Ταντάο Αντο. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν εταιρείες ντιζάιν με ιστορία δεκαετιών πίσω που, παρόλο που ανακυκλώνουν γραμμές και φόρμες από συγκεκριμένες χρονολογίες, ανανεώνοντας μόνο χρωματικές παλέτες, καμιά φορά και υλικά, η Vitra έχει κατορθώσει να δημιουργεί ακόμη και σήμερα installations τέχνης, που και πρακτική χρήση έχουν και αποτελούν επένδυση για το μέλλον.

Κάπως έτσι θα πρέπει να γεννήθηκε και η ιδέα για το VitraHaus. Με απευθείας ανάθεση στους αρχιτέκτονες Herzog&de Meuron. Το πρότζεκτ ξεκίνησε έχοντας σαν δεδομένο ότι η εταιρία έχει αποκτήσει με τα χρόνια μια τεράστια συλλογή με αντικείμενα φτιαγμένα αποκλειστικά για το σπίτι. Και δεν είναι μόνο η ποικιλία και η διαφορετικότητα, αλλά και η ποσότητα των πραγμάτων με τις υπογραφές σχεδιαστών που διεκδικούν τώρα ένα σόουρουμ για να παρουσιάζουν τα αντικείμενα τέχνης καθημερινής χρήσης στο κοινό.

Υπάρχει επίσης επιπλέον χώρος που χρησιμοποιείται για εκθέσεις, ανάλογα πάντα με τις νέες συλλογές, αλλά το σπίτι της Vitra φτιάχτηκε για να λειτουργεί και σαν παράρτημα του ίδιου του μουσείου Vitra. Το πρόγραμμα ολοκληρώνεται με το κατάστημα, ένα καφέ που συνδέει το έξω με το μέσα, και συνεδριακές αίθουσες. Το περίεργο είναι ίσως ότι βλέποντας κανείς αυτά τα κουτιά, σαν παζλ με τα πελώρια παράθυρα-βιτρίνες-τζαμαρίες, ονειρεύεσαι να μπορούσες να χτίσεις κι εσύ κάποτε ένα παρόμοιο σπίτι, όχι φυσικά για εκθέσεις αλλά για αυστηρά ιδιωτική χρήση.

Και ας ήταν πιο μινιμαλιστικό το παζλ. Μια πιο σεμνή σύνθεση. Το VitraHaus είναι ένα πρότυπο σπίτι για το ντιζάιν, μέσα στο οποίο βρίσκουν τη θέση τους καρέκλες, παιδικά έπιπλα, πάγκοι, φώτα, έπιπλα-γλυπτά, καναπέδες, τραπέζια, έπιπλα γραφείου, ρολόγια, ακόμη και καθίσματα ειδικά φτιαγμένα για αεροσκάφη... Έχει μάλιστα χτιστεί με τέτοιον τρόπο από τους Herzog&de Meuron ώστε να υπάρχει συνέχεια από τον έναν χώρο στον άλλον, αποκαλύπτοντας στιγμιότυπα εξωτερικής γαλήνης με θέα τον ουρανό, σαν ένας μοντέρνος λαβύρινθος που όμως η πρόθεση δεν είναι να χαθεί κανείς.

Για να ενταχθεί μάλιστα ολόκληρο το νέο κόνσεπτ στο Vitra Campus, η φιλοσοφία ήταν να υπάρχει φως, οριζόντιο φως, να γίνει το έξω μέσα. Ή κάπως έτσι. Και επειδή σημειώνεται τρομακτική άνοδος στην προσέλευση επισκεπτών, όχι μόνο ανθρώπων που θέλουν να γνωρίσουν καλύτερα το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της Vitra, αλλά και πολλών σχολείων, όπως επίσης και άλλων ομάδων, έχει γίνει ειδική πρόβλεψη για πάγκους, αίθουσες αναμονής, εναλλακτικές εισόδους. Υπάρχουν χώροι για να κάθεται κάποιος, να στέκεται, να περιμένει, να κοιτάζει, τους οποίους ανακαλύπτει κανείς, είτε με σχετική σφραγίδα είτε με ειδικό σήμα σε σχήμα σπιτιού, με αυτόματους μηχανισμούς. Το πιο διασκεδαστικό κομμάτι είναι όμως μάλλον αυτό. Να φανταστούμε πώς θα ήταν να μέναμε σε ένα σπίτι σαν κι αυτό. Πού θα ήταν το υπνοδωμάτιό μας; Η κουζίνα; Το μπάνιο; Το γραφείο; Όπως διαβάζουμε και στην ιστοσελίδα της Vitra, «We're moving in». Μετακομίζετε; Τι σύμπτωση. Κι εμείς.

Comment

Castle in the snow και στην ...άμμο στο Matsuhisha Athens με DJ και tapas

April 7, 2015 Sandy Tsantaki
IMG_0443.jpg

Μπορεί να είναι και το ωραιότερο μέρος στην Αθήνα. Τουλάχιστον για μια σύντομη απόδραση. Σε μισή ώρα από το σπίτι μου βρέθηκα στον παράδεισο. Λατρεύω την γιαπωνέζικη κουζίνα, το ψάρι, τη θάλασσα, τις αποχρώσεις του μπλε, όλες τις ώρες της ημέρας. Η πρόσκληση ήταν συγκεκριμένη. Ένα βράδυ του Μαρτίου και συγκεκριμένα στις 27 Μαρτίου, βρέθηκα στον Aστέρα της Βουλιαγμένης, όχι με μαγιό και αντιηλιακό, αλλά ντυμένη μάλλον χειμωνιάτικα, μετά την μεγάλη, απογευματινή μπόρα. Στη Βουλιαγμένη υπάρχει άλλος Θεός. Με DJ την ραδιοφωνική παραγωγό  Χριστίνα Γιαννοπούλου στο Matsuhisha Athens και ατμοσφαιρικές εναλλαγές, η  διάθεση άλλαξε στο λεπτό καθώς βρεθήκαμε να εγκαινιάζουμε το Martini Bar. Με μουσική, χρώμα, χαμόγελα, συζητήσεις, υποσχέσεις, σκέψεις, σαν ένα ταξίδι εντός. Και εκτός. 

Δοκίμασα ένα δροσιστικό martini με φυσικό χυμό πεπόνι. Και συνοδευτικά tapas, τόσο, όσο. Δηλαδή matsuhisha bites. Fusion cocktails, fusion περιτύλιγμα, fusion μπαρ. Μαθαίνω ότι κάθε Παρασκευή βράδυ μπορεί κανείς να ακούσει ψαγμένη μουσική, απολαμβάνοντας θέα και κοκτέιλ, και finger food, με 15 ευρώ. Αν δεν μπορείς να φεύγεις κάθε σαββατοκύριακο, τότε μάλλον το σενάριο είναι ιδανικό. Εγώ έκανα shazam αρκετά τραγούδια που επέλεξε και έπαιξε η Χριστίνα Γιαννοπούλου, όπως το Gramofon, το Walking with a ghost σε τρομερό remix και το Castle in the snow, ήπια μόνο ένα κοκτέιλ γιατί είχα να οδηγήσω και δεν άφησα ούτε ginger στα μινιμαλιστικά, μαύρα σερβίτσια. Αν θα ξαναπάω; Μετράω αντίστροφα για την ερχόμενη Παρασκευή. Και ειδικά εκείνες που θα μπορούμε να πηγαίνουμε με καφτάνια ή καλοκαιρινά φορέματα και αλατισμένα μαλλιά, με μυρωδιά αντιηλιακού ακόμη και στα χέρια. 

Comment

Δείξε μου το σπίτι σου, να σου πω ποιος είσαι...

April 6, 2015 Sandy Tsantaki

Η ψυχολογία της πολυθρόνας. Τι μπορούμε άραγε να μάθουμε από τον τρόπο που ζει κανείς για το τι άνθρωπος είναι; Τι προδίδει το σπίτι μας για εμάς τους ίδιους; Δεν μπορεί να μην έχετε μπει στον πειρασμό να το σκεφτείτε. Να έχετε ξαφνιαστεί με επισκέψεις σε σπίτια φίλων, ανθρώπων που γνωρίζατε χρόνια -ή νομίζατε ότι γνωρίζατε- αλλά και με κλεφτές ματιές στα διπλανά διαμερίσματα, σε γειτονικά σπίτια, βλέποντας την ίδια διαρρύθμιση και εντελώς άλλη αντιμετώπιση, τόσο αισθητική, όσο και λειτουργική.

Εταιρία όπως η Makno Consulting με έδρα της το Μιλάνο αναλαμβάνει καταστάσεις «εσωτερικού χώρου». Πώς μπορεί δύο διαμερίσματα να είναι τόσο διαφορετικά μεταξύ τους; Υπάρχουν τα κλειστά σπίτια ή τα φρούρια, που δεν ανοίγουν παρά μόνο σε φίλους και συγγενείς και τα... καμπριολέ, εκείνα που μοιάζουν σαν βιτρίνες καταστημάτων ή γκαλερί.

Δεν σημαίνει ότι το ένα στιλ είναι σωστό και το άλλο λάθος. Εδώ και χρόνια, εταιρίες σαν την Makno εξετάζουν χιλιάδες κατοικίες στην Ιταλία και τη Δυτική Ευρώπη προκειμένου να καταγράψουν κώδικες που μας δίνουν πληροφορίες για αισθητικές προτιμήσεις και καταναλωτικές μανίες. Τα αποτελέσματα μεταπωλούνται σε εταιρείες και κατασκευαστές επίπλων, ντιζάινερ, για να καταλάβουν τι είναι ακριβώς αυτό που ψάχνουμε όταν πηγαίνουμε για ψώνια.

Οι πρώτοι στατιστικοί «κανόνες». Το 31% των Ιταλών ή περίπου 18,6 εκατ. ζουν σε «κλειστά» σπίτια ή οχυρά όπως τα αποκαλούν. Είναι κυρίως άνθρωποι μεγάλης ηλικίας με περιορισμένα έσοδα που συνηθίζουν να διατηρούν παλιά έπιπλα με συναισθηματική αξία. Πώς γίνεται η έρευνα; Με πολύωρη επίσκεψη και φυσικά συνέντευξη. Το 26% των Ιταλών, οι πιο νέες οικογένειες, προτιμούν το σπίτι ανοιχτό σαν
 τζάκι, με λειτουργικό περιεχόμενο και μινιμαλιστικό περιτύλιγμα.

Υπάρχει βέβαια και το σπίτι-γραφείο. Ένα μέρος για να κάνεις πράγματα. Για να κεντάς, να πλέκεις, να φτιάχνεις κουλουράκια, 24 ώρες το εικοσιτετράωρο. Και το σπίτι-θέατρο. Σαν μια σκηνή επίδειξης πλούτου και ισχύος από εύπορους ιδιοκτήτες που προσλαμβάνουν διάσημους αρχιτέκτονες και διακοσμητές για να εντυπωσιάσουν φίλους, γνωστούς και πελάτες. Και η... τέντα, που εύκολα στήνεται και ξεστήνεται, με λιγοστά έπιπλα, για όσους ζουν μόνοι, σπουδαστές, νέους που ψάχνονται και συνηθίζουν να μετακομίζουν κάθε λίγο και λιγάκι.

Η έρευνα και στην υπόλοιπη Ευρώπη, αν και σε μικρότερο δείγμα, έδειξε ότι ο κόσμος ανακυκλώνει αναμνήσεις των παιδικών του χρόνων. Στα πρώτα βήματα μπορεί να είναι όλα λευκά για ανακωχή με το παρελθόν, αλλά λίγα χρόνια μετά η ιστορία ξαναχτίζεται με τα ίδια κομμάτια του παζλ, απλώς σε άλλη θέση. Ροζ ψυγεία στην Ινδία; Το τόλμησε γνωστή εταιρεία ύστερα από σχετική έρευνα και ξεπούλησε πριν καλά καλά χωνέψει ότι ήταν καλή ιδέα να λανσάρει τη συγκεκριμένη απόχρωση στο εμπόριο...

Comment

Mια συνέντευξη, για πολλά τρελά όνειρα, στιγμές ευτυχίας και ένα μαγικό ραβδί

April 1, 2015 Sandy Tsantaki

-Σάντυ Τσαντάκη: Πώς θα μας «συστήνατε» τον εαυτό σας, με λίγες λέξεις;

-Παρατηρητής της ζωής, δημοσιογράφος, μαμά αλλά και παιδί. Μου αρέσει να παίζω με τα χρώματα, να γελάω δυνατά ακόμη κι όταν μέσα μου είμαι γκρίζα, να οδηγώ χωρίς προορισμό με ανοιχτό παράθυρο και δυνατή μουσική, να γράφω για ό,τι βλέπω και ό,τι φαντάζομαι ότι βλέπω, να φτιάχνω το κέφι των γύρω μου, με τη διάθεση μου, τα ρούχα μου, τις συχνές αλλαγές των μαλλιών μου, πάνω σε ψηλά τακούνια, να ταξιδεύω σε άλλες δεκατίες, μουσικά, στυλιστικά, ουτοπικά και να επιστρέφω βιαστικά στο σήμερα για να μην χάσω ούτε λεπτό από την καθημερινότητα του τώρα. 

-Αγαπάτε το γράψιμο. Εκείνο, πώς σας το ανταποδίδει;

-Αγαπώ το γράψιμο από τότε που ήμουνα στο σχολείο και έγραφα έξι σελίδες ιστορία, με δικά μου λόγια, εκθέσεις για ροζ άλογα και πράσινα σύννεφα, από τη μέρα που στα 18 μου βρέθηκα στην Αγγλία να παίρνω συνεντεύξεις στο δρόμο και μετά από τη στιγμή που άρχισα να αμείβομαι για την αγάπη μου για το γράψιμο, στα περιοδικά, στην εφημερίδα, στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση… Και τώρα με τους Sandy Times. Το γράψιμο μου το ανταποδίδει με συναισθήματα, ανθρώπους, κοινές εμπειρίες, ένα γράμμα από μια γυναίκα που δεν γνώρισα ποτέ κι όμως μας ενώνουν τόσες λέξεις. Και αποσιωπητικά. 

-Με γοήτευσε και με συγκίνησε η φράση σας «χρώματα στην ψυχή…», σε ένα κείμενο του blog σας, Sandy Times. Είναι εύκολο να βάλουμε φωτεινά χρώματα στη ζωή μας, σήμερα; 

-Χρώματα; Στην ψυχή; Που είναι τόσο μαύρη; Ή γκριζόμαυρη; Kαθόλου εύκολο. Αλλά αυτό ακριβώς είναι το στοίχημα. Να βρίσκουμε τρόπους, κάθε μέρα, κάθε στιγμή, να είμαστε καλά, να απολαμβάνουμε και να εναρμονιζόμαστε με τους χτύπους της καρδιάς μας, να βρίσκουμε λόγους να είμαστε καλά, να προσθέτουμε χρώματα, να τα φοράμε κιόλας, να προκαλούμε την αντανάκλαση της ευτυχίας γύρω μας. Εγώ το κάνω πάντως ή τουλάχιστον το προσπαθώ. Σπανίως φοράω μαύρα, κυκλοφορώ σαν ουράνιο τόξο, και τις τέσσερις εποχές του χρόνου. Αν κρίνω από τις αντιδράσεις των γύρω μου, τα χρώματα στην ψυχή φοριούνται μέσα κι έξω.  

-Ποιο είναι το πιο τρελό σας όνειρο;

-Δεν ξέρω αν έχω τρελό όνειρο. Έχω πολλά τρελά όνειρα. Να ταξιδέψω ακόμη πιο πολύ και να γεμίσω βελάκια τον χάρτη μου. Να πετάξω με αερόστατο και παρά πέντε.  Να κάνω καταδύσεις. Να μάθω ξιφασκία. Να γίνω sushi chef. Να πάρω συνέντευξη από τον Χαβιέ Μπαρδέμ. Να μένω για μεγάλα χρονικά διαστήματα σε ξενοδοχεία με ηλιόλουστα πρωινά. Να με φωτογραφίσει ο Tim Walker, ο πιο παραμυθάς σύγχρονος φωτογράφος μόδας. Να πάω στη Νέα Υόρκη, που δεν έχω πάει ποτέ για να μπορώ να τη συγκρίνω με το Τόκιο που τόσο αγάπησα. Να εκδώσω ένα γυαλιστερό περιοδικά για παιδιά. Να γράψω ένα βιβλίο για τα Χριστούγεννα. Να (ξανα)δω τον Άγιο Βασίλη. 

-Καλοκαίρι, μεσημέρι, ζέστη, ήλιος, θάλασσα: Ποια ευτυχισμένη στιγμή σας φέρνουν αυτές οι λέξεις στο μυαλό, από τα παιδικά σας χρόνια;

-Θυμάμαι να κρύβω τις πατούσες μου μέσα στην καυτή άμμο, γιατί ο μπαμπάς μου τις χαρακτήριζε βατραχοπέδιλα, να μαζεύουμε αχινούς και να τους τρώμε, να πηγαίνουμε στα θερινά σινεμά με κουβέρτες, να τρώμε γινωμένους γερμάδες με αλάτι στην παραλία, και σπιτικά χοτ-ντογκ της μαμάς, με σπιτική σάλτσα ντομάτας, ψωμάκι-αφρό και λουκάνικο Φρανκφούρτης, τη συλλογή με ακρίδες που βύθιζα σε οινόπνευμα και κολλούσα στο μπλε τετράδιο, ταξίδια στην Ευρώπη με το αυτοκίνητο και τα πόδια-μαξιλάρι της αδερφής μου στη διάρκεια της διαδρομής, μαξιλαροπόλεμο, αγώνες στο μονόζυγο και στους κρίκους, βουτιές με ανοιχτά μάτια και κατακόρυφο με το ένα χέρι μέσα στο νερό, εξορμήσεις με θαλάσσιο ποδήλατο και κανό, φιλίες με παιδιά από άλλες χώρες σχεδόν με παντομίμα, βόλτες με πατίνια και ποδήλατο, χωρίς κράνος, ψάρεμα με πετονιά και κόρα για δόλωμα, ένα ζευγάρι κυάλια με χρωματιστούς φακούς από ένα βενζινάδικο κάπου στην Ιταλία σε κάποια στάση διακοπών...

-Αν είχατε ένα «μαγικό ραβδί» ποιον αγαπημένο σας ήρωα παραμυθιού θα ζωντανεύατε;

-Το μαγικό ραβδί νομίζω ότι το έχω. Θα ζωντάνευα τον Πίτερ Παν, γιατί πετάει, ταξιδεύει παντού, παραμένει για πάντα νέος, γελάει πολύ, ξέρει να αγαπάει, είναι αρχηγός, ζει σε ένα μαγικό μέρος, δεν έχω πάει ποτέ στη Χώρα του Ποτέ, πολεμάει τους κακούς με στυλ, έχει πολλούς αληθινούς φίλους, δεν τον έχω δει να αρρωσταίνει ποτέ, έχει κολλητή του μια μικροσκοπική νεράιδα, ξέρει από ασημόσκονη, δεν οδηγεί, δεν εκνευρίζεται, πηγαίνει παντού πετώντας. Και θα μου μάθει και να πετάω...

-Σε μια μάλλον άσχημη μέρα, τι είναι αυτό που σας φτιάχνει το κέφι;

-Τρώω κάτι που μου αρέσει. Σοκολάτα μέχρι να ζαλιστώ. Πίνω ζεστό νερό με λεμόνι ή πράσινο τσάι. Σε ποσότητα. Χορεύω. Κοιμάμαι. Ακούω μουσική και τραγουδάω. Ένα καυτό μπάνιο. Μια βόλτα με το αυτοκίνητο. Στην παραλία. Χειμώνα ή καλοκαίρι. Παίρνω τηλέφωνο ή ακόμη καλύτερα συναντώ την αδερφή μου ή  την καλύτερη μου φίλη. Λέω στις κόρες μου ότι είναι Παγκόσμια Ημέρα Ζουλήγματος και δεν τις αφήνω να φύγουν από την αγκαλιά μου. Κοιμάμαι. 

-Τι είναι προτιμότερο; Μια ωραία γυναίκα, ή μια γυναίκα με στυλ;

-Για μένα δεν έχει σημασία να είσαι ωραία ή να έχεις στυλ. Αυτό που είναι προτιμότερο είναι να μπορείς να χαμογελάς, να φροντίζεις τον εαυτό σου μέσα κι έξω, να γυμνάζεσαι, να προσέχεις τι τρως χωρίς υπερβολές, να διαβάζεις, να μελετάς αυτά που σε ενδιαφέρουν, να βελτιώνεσαι, να γίνεσαι καλύτερος, να ζεις την ηλικία σου, να μην αγοράζεις τη βιτρίνα, να μην φοράς τις σελίδες των περιοδικών, να συμβουλεύεσαι τον καθρέφτη σου, να νιώθεις όμορφη, στο σπίτι, όταν περπατάς, όταν βγαίνεις έξω, τη μέρα, τη νύχτα, να έχεις στυλ, δικό σου στυλ, όχι δανεικό αλλά στυλ που ταιριάζει απόλυτα στην προσωπικότητα σου. Μια ωραία γυναίκα είναι μια χαμογελαστή γυναίκα, θετική και αισιόδοξη, που ξέρει να τολμά και να κερδίζει. Όπως λέει και το τραγούδι, «You're never fully dressed without a smile». 

-Τι είναι ομορφιά για εσάς;

-Ομορφιά για μένα σημαίνει ζεστή καρδιά και αγκαλιά, καθαρό πρόσωπο, διάπλατο χαμόγελο, γενναιοδωρία, αλληλεγγύη, φιλία, θετική σκέψη, φροντίδα, υγεία, ψυχή, ανοιχτό βλέμμα, διάθεση για περιπέτεια, φύση, καλοσύνη, ευγένεια, εξέλιξη, προσπάθεια, συντροφικότητα, το χουρχουτητό μιας γάτας, η ανάποδη αγκαλιά ενός σκύλου που κάθεται ανάσκελα στο πάτωμα, παραδίδεται, σε εμπιστεύεται και περιμένει να τον χαϊδέψεις, ενώ ταυτόχρονα κουνάει την ουρά του, σκουπίζοντας το παρκέ ή το πεζοδρόμιο.

-Θα μπορούσατε να ζήσετε χωρίς σοκολάτα;

-Φυσικά και θα μπορούσα. Είναι μεγάλη παγίδα να μην μπορούμε να αποκοπούμε από κάποιες συνήθειες και άσκηση μαζί. Μπορεί να μην καπνίζω, να μην πίνω καφέ ή αλκοόλ, επειδή δεν μου άρεσαν ποτέ αλλά η σοκολάτα αποτελεί για μένα είδος εθισμού. Υπήρχαν περίοδοι στη ζωή μου που έτρωγα σοκολάτα, σοκολατένιο γλυκό, σουφλέ, μους, τάρτα, σφολιάτα, πίτσα με σοκολάτα, μπανάνα με σοκολάτα, κρέπα με σοκολάτα, κάθε μέρα και σήμερα έχω καταφέρει να ικανοποιούμαι με μαύρη σοκολάτα, ένα κομμάτι  bitter σοκολάτα ή ακόμη και καθόλου. Αυτό δεν σημαίνει πως όταν θα βγω έξω να φάω το πρώτο πράγμα που κοιτάω στον κατάλογο είναι τι γλυκά υπάρχουν. Προφιτερόλ; Χωρίς τα σουδάκια παρακαλώ. Γιατί η σοκολάτα δεν νοθεύεται, Πρέπει να είναι ατόφια, χωρίς ποτό, εσπεριδοειδή, εκπλήξεις. 100% σοκολάτα σε μικρές ή μεγάλες δόσεις. 

* Eυχαριστώ την Ειρήνη Καντζά για τη συνέντευξη και την φιλοξενία της συνομιλίας μας στο www.cosmeticsdelux.blogspot.gr

Comment

Πρώτη φορά κριτής...

March 30, 2015 Sandy Tsantaki

Η αλήθεια είναι ότι το είχα φανταστεί κάπως διαφορετικά. Αν και μου είχαν προτείνει και άλλες φορές να είμαι κριτής σε διοργανώσεις μόδας, δεν το είχα τολμήσει. Την Κυριακή το απόγευμα, από τις 4 το απόγευμα και μέχρι αργά το βράδυ, βρέθηκα μαζί με άλλους πέντε κριτές, σχεδιαστές, δημοσιογράφους, bloggers, να παρακολουθούμε στο Μέγαρο Εθνικής Ασφαλιστικής και στο πλαίσιο της 17ης Athens Xclusive Designers Week, 12 επιδείξεις μόδας, από νέους σχεδιαστές που διεκδικούσαν τρία βραβεία, σε έναν μαραθώνιο χωρίς αρχή, μέση, τέλος. 

Best New Designer για τη δημιουργία μίας συλλογής για τις μπουτίκ Underground, Best Trendsetter με συμμετοχή σε διεθνή εβδομάδα μόδας και Best Catwalk με έπαθλο φοίτηση για 6 μήνες στη Σχολή Βελουδάκη. 

Τι θα θυμάμαι; Τον επαγγελματισμό. Την αγωνία. Τους συγγενείς και φίλους. Τα παπούτσια στην πρώτη σειρά και πιο πίσω. Την αναμονή. Τη δερματίνη. Τα extensions. Το χειροκρότημα. Τα βίντεο. Την παραφωνία. Το ταλέντο. Τις επιρροές. Τις μαύρες χήρες. Τα φαντάσματα του Αlexander McQueen και του Μιχάλη Ασλάνη. Tον κόσμο της μόδας σήμερα. Την ελληνική πραγματικότητα. Τη ματαιοδοξία. Την φλυαρία στην πασαρέλα. Τα μοντέλα που δεν είναι μοντέλα. Το περπάτημα των μοντέλων. Τη συνέπεια. Και την ασυνέπεια μαζί. Τον ενθουσιασμό. Το βλέμμα στο κενό. Τις στιγμές αμηχανίας. Τους τσακωμούς για μια θέση στη δεύτερη σειρά έστω. Τη λακ στην τουαλέτα. Τα 15 λεπτά δημοσιότητας. Μέχρι την επόμενη εβδομάδα μόδας. 

Comment

Ιστορίες για μαύρες γάτες, σπασμένους καθρέφτες και επτά χρόνια γρουσουζιάς.

March 23, 2015 Sandy Tsantaki

Kανείς δεν είναι προληπτικός. Tουλάχιστον κανείς δεν το παραδέχεται. Kι όμως, ακόμη και υποσυνείδητα, σπάνια περνάμε κάτω από σκάλες ή κοιταζόμαστε στον καθρέφτη στο σκοτάδι ενώ όσα χρόνια κι αν περάσουν θα εξακολουθήσουμε να κάνουμε το σταυρό μας μόλις συναντήσουμε μία μαύρη γάτα… Άλλοι τραβούν τα μαλλιά τους και μετρούν μέχρι το 10 μόλις δουν νεκροφόρα και άλλοι δεν δωρίζουν ποτέ μαχαίρια γιατί πιστεύουν ότι «κόβουν» τον έρωτα. 

Δεν λέμε πως θα συναντήσουμε κάποιον αν παίζει το μάτι μας ή πώς θα φάμε ξύλο αν νιώσουμε φαγούρα στη μύτη; Άλλοι το έχουν φιλοσοφήσει ακόμη περισσότερο. Aν έχετε φαγούρα στο αριστερό σας αυτί, κάποιος λέει κάτι καλό για εσάς ενώ αντίθετα αν είναι στο δεξί, μάλλον σας κουτσομπολεύει. Aν σας τρώει το αριστερό σας χέρι, θα πλουτίσετε και αν νιώσετε το ίδιο στο δεξί θα τα χάσετε όλα. 

H τεχνολογία καλπάζει κι εμείς ρυθμίζουμε τη ζωή μας ανάλογα με τους κανόνες που ορίζει η τύχη, αποδίδοντας κάθετι που μας συμβαίνει σε υπερφυσικές δυνάμεις, σε λαϊκές προλήψεις, στον Kομφούκιο, σε σπασμένους καθρέφτες και επτά χρόνια γρουσουζιάς. 

Στο πλευρό μας προπονητές που είναι ικανοί να ακυρώσουν τον αγώνα αν δεν σιγουρευτούν πρώτα ότι το πρωτάθλημα δεν θα γίνει Tρίτη και 13, δικηγόροι που δεν εμφανίζονται στο δικαστήριο αν σπάσει κάποιος καθρέφτης, ξενοδόχοι που αρνούνται για ευνόητους λόγους να κρεμάσουν τον αριθμό 13 σε οποιοδήποτε δωμάτιο, νομίζοντας ότι αυτομάτως θα θεωρηθεί στοιχειωμένο και κανείς δεν θα θέλει να το κλείσει. Eσείς αλήθεια θα περνούσατε τις διακοπές σας ή ακόμη καλύτερα, το ταξίδι του μέλιτος στο δωμάτιο 13, ακόμη κι αν επρόκειτο για το ωραιότερο ξενοδοχείο στον κόσμο; 

Στα βιβλία-ξόρκια, -κι έχουν γραφτεί πάρα πολλά-, διαβάζουμε ότι ο λόγος για τον οποίο βάζουμε την παλάμη μας μπροστά στο στόμα όταν χασμουριόμαστε, είναι για να κρατήσουμε τους δαίμονες απέξω. O μύθος θέλει όσους περνούν έξω από νεκροταφεία να κρατούν την αναπνοή τους, για να μην κάνουν τους νεκρούς να...ζηλέψουν. Ήδη από παιδιά είχαμε μάθει πως αν κάποιος περνούσε από πάνω μας, θα μέναμε ...κοντοί για πάντα ενώ αν δαγκώναμε τη γλώσσα μας θα ήταν γιατί είχαμε πει κάποιο ψέμα. 

Oι καημένες οι μαύρες γάτες δεν έχουν και πολλούς συμμάχους στα περισσότερα σημεία του πλανήτη. O λόγος; O μύθος θέλει τον βασιλιά της Aγγλίας να χάνει το βασίλειο του μόλις εξαφανίζεται και η πολυαγαπημένη του μαύρη γάτα. Στο Mεσαίωνα όλες οι μάγισσες μεταμορφώνονταν σε μαύρες γάτες. Oι γυναίκες των ναυτικών είχαν πάντα μία μαύρη γάτα στην αυλή του σπιτιού για να μην βρει τους συζύγους τους καμία τρικυμία (!) 

Eυτυχώς που υπάρχουν και οι λευκές γάτες με τις ροζ μυτούλες και το βελούδινο τρίχωμα. Στην Aμερική πάντως θεωρούνται σύμβολο γρουσουζιάς, ακόμη κι αν όλοι γνωρίζουν πως στα όνειρα μεταφράζονται σε καλοτυχία. Aπό την άλλη οι Oλλανδοί υποστηρίζουν ότι όποιος σκοτώσει μαύρη γάτα θα έχει 17 χρόνια γρουσουζιά ενώ στην Iταλία αν δουν μια γάτα δίπλα σε έναν άρρωστο ξέρουν πως πλησιάζει το τέλος. Aν πιστεύετε σε όλα αυτά, δοκιμάστε την επόμενη φορά που θα συναντήσετε μαύρη γάτα στο δρόμο, να πάτε 12 βήματα πίσω και τα …μάγια θα λυθούν. 

Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τα όνειρα και τον ονειροκρίτη, ο καθένας δίνει τη δική του ερμηνεία. Oι προλήψεις έχουν στιγματίσει και την τέχνη. Aπό τα hardcore συγκροτήματα μέχρι το Seventh Sign με την Nτεμί Mουρ και την ταινία του Άλφρεντ Xίτσκοκ, «Tο χέρι που σκοτώνει», όπου ένας από τους ήρωες λέει ότι το να βάλει κανείς ένα καπέλο πάνω σε μία καρέκλα φέρνει κακή τύχη. 

Eίναι και η Παρασκευή και 13, κατεξοχήν θέμα θρίλερ, καταραμένη μέρα, ημέρα συμφορών, όπως αποδεικνύεται και ιστορικά. Tο ξόρκι;  Aν γυρίσετε τις τσέπες σας προς τα έξω και ανεβείτε ανάποδα μια σκάλα, μπορεί και να την βγάλετε καθαρή. Στην Iταλία πάντως και το 17 θεωρείται γρουσούζικος αριθμός. 

Kαι στο θέατρο; Λένε πως οι πιο προληπτικοί άνθρωποι στον κόσμο είναι συνήθως ηθοποιοί και σκηνοθέτες. Γι’ αυτό καλό είναι να αποφεύγει κανείς τα σφυρίγματα μέσα στο θέατρο γιατί η επόμενη παράσταση θα είναι καταστροφική. Aν το παρατηρήσετε, δεν θα δείτε ποτέ ομπρέλες πάνω στη σκηνή, αφού δεν υπάρχουν σε κανένα σενάριο για καθαρά προληπτικούς λόγους.  

Aν σας σπάσει κανένας καθρέφτης, θα έρθετε αντιμέτωποι με εφτά χρόνια γρουσουζιάς. Όσοι είναι προληπτικοί, μας συμβουλεύουν να ξεβγάλουμε τα σπασμένα τζάμια με νερό και να τα θάψουμε στο έδαφος. Γιατί ευχόμαστε «Bless you» ή στην υγειά σου σε όποιον φταρνίζεται; Γιατί ο μύθος θέλει την καρδιά να σταματά και να χάνει το ρυθμό της. Mε το χέρι, αιχμαλωτίζουμε την ψυχή, εμποδίζοντας την να αποδράσει. 

Xτύπα ξύλο. Aν τηρούμε το ...έθιμο, καλύτερα να το χτυπάμε τρεις φορές. Kι αν ξεχαστείτε και ανοίξετε την ομπρέλα σας μέσα στο σπίτι, δεν χρειάζεται να ανησυχείτε ιδιαίτερα, εκτός αν είναι μαύρη ή δανεική. Παλιότερα θεωρείτο ότι έφερνε θάνατο στην οικογένεια, σε μια εποχή όμως που δεν υπήρχαν αντιβιοτικά και εφημερεύοντα φαρμακεία. Όλα αυτά άλλαξαν. 

Kαι το κακό μάτι; Oι γιατροί γελούν και μόνο με την ιδέα κι όμως οι γαλανομάτες θεωρούνται οι «ύποπτοι» του παιχνιδιού. Tο ξεμάτιασμα θεωρείται λυτρωτικό, τόσο στην χώρα μας, όσο και στην Iταλία, άλλοτε με χασμουρητό ή με λάδι και νερό, μυστικά γιατροσόφια που μεταδίδονται από γενιά σε γενιά και μόνο από γυναίκα σε άντρα. Στο Mεξικό μπορεί να σπάνε αβγά χήνας και στην Oυκρανία να ρίχνουν κερί σε αγιασμένο νερό, αλλά η ουσία είναι ότι πρέπει να πιστεύεις για να βρεις την υγειά σου. Στην Tουρκία πάντως τα ψεύτικα ματάκια γίνονται ανάρπαστα σε όλα τα μεγέθη για μεγαλύτερη προστασία. 

Όσο ταξιδεύει κανείς, οι ιστορίες για τους ...μαύρους γάτους αλλάζουν. Στην Xαβάη μας συμβουλεύουν να μην κυκλοφορούμε ποτέ με άδειο πορτοφόλι, γιατί θα μείνει για πάντα κενό, όπως επίσης και να μην φοράμε παπούτσια μέσα στο σπίτι γιατί θα έρθει ο διάβολος (!). Στην Aγγλία, αν σας πέσει η χτένα στο πάτωμα, είναι κακό σημάδι ενώ όταν χάνουμε μια βλεφαρίδα, όλοι αυτομάτως κάνουμε ευχή.

Tο ξέρουμε ότι δεν πιστεύετε σε όλα αυτά. Δοκιμάστε από σήμερα να ανάψετε τρία τσιγάρα με το ίδιο σπίρτο, να κοιμηθείτε σε ασιδέρωτα σεντόνια, να φορέσετε καπέλο στο κρεβάτι, να σκοτώσετε αράχνη το βράδυ ή να κόψετε τα νύχια σας νύχτα, να αφήσετε το ψαλίδι ανοιχτό, να δείτε κουκουβάγια μέρα και τα ξαναλέμε... Πάρτε για καλό και για κακό και καμία χάντρα, ένα σκόρδο, ένα κρεμμύδι, έστω κάτι πιο διακριτικό, το γούρι σας ή ένα ματάκι. Πάντως αν θέλετε να μάθετε ποιός θα είναι ο σύντροφος της ζωής σας, δεν έχετε παρά να σταθείτε στην άκρη του δρόμου, να μετρήσετε 10 κόκκινα αυτοκίνητα, να περιμένετε μέχρι να συναντήσετε μία κοκκινομάλλα με μωβ φόρεμα και έναν άντρα με πράσινη γραβάτα και ο αμέσως επόμενος νέος άντρας θα είναι ο μελλοντικός σας σύζυγος. Mην του χαρίσετε μόνο παπούτσια, γιατί αργά ή γρήγορα θα σας εγκαταλείψει. Aν του τα βάλετε κάτω από το κρεβάτι, θα βλέπει απλώς εφιάλτες.                     

Comment

Σαβουάρ-βιβρ για λίγους. Πόσα τσιγάρα να αντέξεις ακόμη;

March 19, 2015 Sandy Tsantaki

Μπορεί να μεγαλώνω, μπορεί να μικραίνω. Μπορεί να είμαι περίεργη, μπορεί να μην είμαι. Μπορεί να φαίνονται μικρά αλλά να είναι μεγάλα. Μπορεί να φαίνονται απλά αλλά να είναι σύνθετα. Να φαίνονται χρωματιστά και να είναι μαύρα. Να τα σκέφτομαι μόνο εγώ ή να είμαστε πολύ περισσότεροι από όσοι νομίζω. Να γκρινιάζω από μέσα μου. Να θυμώνω. Να μουτρώνω. Να το ξεπερνώ. Και να μην το καταλαβαίνει κανείς. Στη ζωή δεν υπάρχουν κανόνες. Μόνο αόρατες, λεπτές γραμμές. Savoir-vivre; Μάλλον savoir-faire. Γιατί η ζωή παίζεται στις λεπτομέρειες. Τι με ενοχλεί σήμερα στην καθημερινότητα μου; Άλλα θέλουν επεξήγηση, κι άλλα μόνο τίτλους. Αρχής και τέλους. 

  • Το τσιγάρο. Όλοι καπνίζουν πλέον, τα πάντα, παντού, όλες τις ώρες της ημέρας, με πάθος, χωρίς ενοχές. Για τον άλλον. Που δεν θέλει να καπνίσει. Είμαι περιτριγυρισμένη από τσιγάρα, στριφτά, άφιλτρα, πούρα, πίπες, μπάφους, καπνό, σε καφέ το πρωί, σε εστιατόρια και μπαρ το βράδυ, σε συναυλίες, σε τράπεζες, σε δημόσιες υπηρεσίες, στο ταξί, στα εμπορικά κέντρα, ακόμη και στο ασανσέρ...

  • Η αγένεια.

  • Τα μούτρα.

  • Η φλυαρία.

  • Ο ενικός. Η υπερβολική άνεση.

  • Η υπερέκθεση των πολιτικών.

  • Οι «μαϊντανοί».

  • Η υπερβολή. Σε όλα. Το’χουμε σαν λαός.

  • Οι αναπάντητες κλήσεις. Σε επαγγελματικές σχέσεις. Τα αναπάντητα emails. Αλλά και τα μηνύματα. Τρία δευτερόλεπτα χρειάζεσαι για να γράψεις: «Το έλαβα, ευχαριστώ».

  • Η εξουσία. Η εξουσιομανία. Και η επίδειξη της με κάθε αφορμή.

  • Η ομοιομορφία. Γυναίκες και άνδρες, αγόρια και κορίτσια, χωρίς καθόλου φαντασία. Στολές.

  • Το κρύο χωρίς ήλιο.

  • Τα διπλοπαρκαρισμένα μηχανάκια και αυτοκίνητα. Ποια συγνώμη;

  • Ο έλεγχος του κινητού ανά πεντάλεπτο όταν είμαστε έξω για φαγητό, στον κινηματογράφο, με φίλους, πάντως όχι μόνοι. Εμμονή; Παραλήρημα; Τρέλα.

  • Τα ποτήρια που μυρίζουν αβγό.

  • Τα κακά των σκύλων στο πεζοδρόμιο, στον δρόμο, στην εξώπορτα του σπιτιού μου.

  • Οι selfies και τα tags χωρίς να σε έχει ρωτήσει κανείς.

  • Τα κουνούπια του Μαρτίου. Και του Απριλίου.

  • Οι μαζικές προσκλήσεις και τα chain letters.

  • Το κουτσομπολιό. Για όλους και για όλα.

  • Οι αποδείξεις σαν είδος προς εξαφάνιση.

  • Η θάλασσα που είναι ακόμη κρύα.

  • Το αναμμένο φως την ημέρα.

  • Τα κλειστά παντζούρια και παράθυρα.

  • Η τεμπελιά.

  • Τα νεύρα.

  • Η σοκολάτα που δεν έχει γεύση σοκολάτας.

  • Το botox που φαίνεται και παραμορφώνει. Τα σιδερωμένα πρόσωπα χωρίς έκφραση.

  • Το άγνωστο. Ότι δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει το επόμενο 24ωρο.

  • Τα σενάρια από το κακό στο χειρότερο.

  • Το ψέμα.

  • Η δυστυχία δίπλα μου. Απέναντι μου. Σε απόσταση αναπνοής.

  • Η βία.

  • Τα λαδωμένα μαλλιά.

  • Η αργοπορία.

  • Το μαύρο.

  • Τα θέματα υγείας.

  • Η αδιακρισία.

  • Η ερώτηση «μήπως ενοχλώ;» Πολύ.

Comment

10 τάσεις που δεν θα θέλαμε να επανέλθουν (ποτέ) στη μόδα

March 16, 2015 Sandy Tsantaki

Η μόδα φεύγει, έρχεται, επιστρέφει μετανιωμένη, αλλάζει, βαριέται, ακριβαίνει, υπερβάλλει, βαλτώνει. Κι εμείς ακολουθούμε, υιοθετούμε, πειραματιζόμαστε, πεισμώνουμε. Κάθε έξι μήνες; Κάθε έξι μήνες, ίσως ακόμη και πιο τακτικά. Και τώρα, με αφορμή την ανακύκλωση των δεκαετιών, και την κρίση σαν άλλοθι, μπορούμε να μιλήσουμε ανοιχτά για τις 10 τάσεις που δεν θα θέλαμε να επανέλθουν ποτέ στη μόδα και φυσικά στη ντουλάπα μας... Oι λόγοι πολλοί. Δεν κολακεύουν κανέναν, προκαλούν την αισθητική μας, δημιουργούν ίλιγγο και αποστροφή. Όσο για τα μπλουζάκια με ντεκολτέ που βλέπουμε όλο και περισσότερους άνδρες να υιοθετούν, μαζί με τις ζακέτες και τα μούσι, θα πρέπει να αφιερώσουμε μια επόμενη στήλη, μαζί με όλες τις υπόλοιπες ανδρικές τάσεις που προκαλούν γαστρικό ίλιγγο. Για την ώρα ας μιλήσουμε για τις γυναίκες: 

1. Βάτες, δεκαετία '80, μαλλί κοκκοράκι. Μαζί με στρινγκ (που φαίνονται ηθελημένα ή όχι να ξεπροβάλλουν με κάθε κίνηση του σώματος), extensions στα μαλλιά, κάλτσες με πέδιλα ή σαγιονάρες, σουτιέν με σιλικόνη, μάτια βαμμένα με μαύρη σκιά σε στιλ ρακούν... Λέμε όχι στις λεπτομέρειες που βγάζουν μάτι και κάνουν τη διαφορά. 

2. Ξύλινα τσόκαρα, αθλητικά πλατφόρμες, σόλες πολυκατοικίες... Έχουμε δει και ψηλοτάκουνες εκδοχές με καρφιά και τις Σπάις Γκερλς σε νέες περιπέτειες. Η αποθέωση της κακογουστιάς. 

3. Σαλβάρια, κρητικά παντελόνια αλλά και παντελόνια αλεξιπτωτιστών. Οι βράκες δεν θα έπρεπε να φοριούνται ούτε από τις πιο καλλίγραμμες κοπέλες, εκείνες που δεν έχουν λόγο να φοβούνται αν το ντύσιμο τους προσθέτει λίγα κιλά. Μη νομίζετε. Οι σχεδιαστές δεν είναι πάντα με το μέρος μας. 

4. Ξεβαμένα, πετροπλυμένα τζιν. Αλλά και ντένιμ από πάνω μέχρι κάτω, δηλαδή τζάκετ με παντελόνι μαζί, στην ίδια ή διαφορετική απόχρωση τζιν. 

5. Αληθινή και ψεύτικη γούνα, χρωματιστή ή φυσική. Η αληθινή για τους αυτονόητους λόγους. Πόσο ματαιόδοξη είστε; Και η χρωματιστή γιατί μοιάζει πάντα φτηνιάρικη, μαδημένη, δεύτερη. 

6. Εμπριμέ παντελόνια. Τόσο κιτς, τόσο δύσκολα να συνδυαστούν μοιάζουν με επικίνδυνη αποστολή με θλιβερό τέλος. Στη δεκαετία του '70 βοηθούσε και το περιβάλλον. Αλλά τώρα; Η μονοχρωμία είναι πάντα μια ασφαλής επιλογή. 

7. Υπερμεγέθη πόντσο. Μια κλασική κάπα κολακεύει περισσότερο. Αλλά κάτι ριχτάρια, κάτι κουβέρτες με κρόσσια που βλέπουμε στην πασαρέλα και μετά στον δρόμο, σε κάνουν να θυμίζεις περισσότερο με άστεγη. 

8. Kολάν. Ναι, συμφωνούμε, ότι είναι η εύκολη λύση. Φοριούνται με μπότες ή μπαλαρίνες, με μακριά πουλόβερ ή φορέματα, στην καλύτερη περίπτωση. Όμως κολάν φορεμένα σαν κανονικά παντελόνια; Έλα που εξακολουθούμε να βλέπουμε κορίτσια και γυναίκες στο δρόμο με χιλιοφορεμένα κολάν που αποκαλύπτουν ιδιαίτερο εσώρουχα, κυτταρίτιδα, ατέλειες, κατευθύνοντας το βλέμμα σε σημεία που δεν θα θέλαμε να εντοπίσουμε. Ή πετάξτε τα, ή φορέστε τα στο σπίτι και στο γυμναστήριο. 

9. Σαλοπέτ, ολόσωμη φόρμα με τιράντες. Ορισμένες κυρίες τις επιλέγουν για την περίοδο της εγκυμοσύνης τους, ίσως επειδή νιώθουν ότι είναι ο καλύτερος τρόπος να κρύβουν την κοιλιά τους. Μέγα λάθος. Το συγκεκριμένο στιλ δεν πηγαίνει ούτε στην Heidi Klum. Στην οικογένεια Γουόλτον και στον Old Mac Donald σίγουρα. 

10. Βελούδινες αθλητικές φόρμες, πάνω κάτω, με στάμπα και στρας. Εδώ και χρόνια οι γυναίκες έχουν εμμονές. Ισιωμένο με σίδερο μακρύ μαλλί, επώνυμη τσάντα-σύμβολο στάτους και φόρμα σε ροζ, κίτρινη, γαλάζια απόχρωση, φορεμένη χαμηλά, δηλαδή ξεχυλωμένη στα οπίσθια με ασορτί ζακέτα και full makeup. Τι θέλουν να δηλώσουν; Είμαι άνετη και το δείχνω. Ο δικός τους ορισμός; Casual chic. Τι συμπληρώνουμε εμείς; Αυτή η στολή της δήθεν αμερικανοφιλίας των juicy σορμπέ συνόλων θα πρέπει να απαγορευτεί να φοριέται. Για τα 16χρονα κορίτσια στο σχολείο ίσως. Για όλες τις υπόλοιπες, δεν ενδείκνυται ούτε για το σούπερμάρκετ...

Comment

Focus στο σινεμά. Oι 50 αποχρώσεις του χρυσού...

March 15, 2015 Sandy Tsantaki

Γιατί να πάει κανείς να δει την ταινία Focus που προβάλλεται εδώ και μία εβδομάδα περίπου στο σινεμά; Προσωπικά δεν είχα διαβάσει τίποτα για το στόρι, είχα δει μόνο το τρέιλερ, και μου αρέσει ο Will Smith. Τόσο απλά. Τελικά δεν έκανα focus στον Will Smith αλλά σε ένα φιλμ που με κέρδισε ήδη από τους τίτλους. Σεναριακά μπορεί να ξέφυγε κάπως, ειδικά στο δεύτερο μέρος της ταινίας, αλλά τουλάχιστον περνάς καλά για 2 ώρες (για την ακρίβεια 105 λεπτά), τρώγοντας τσιπς και πίνοντας Coca-Cola, μαθαίνοντας μυστικά από τους επαγγελματίες κλέφτες, ένα ζευγάρι που χαζεύεις να κοιτάς, σαν σύγχρονους Bonnie and Clyde, ευτυχώς που δεν έπεσε θύμα καμίας ληστείας αργότερα, για να ζήσω καλύτερα το σκριπτ. 

Λατρεύω τις ταινίες με αποδράσεις από τη φυλακή, κλοπές διαμαντιών, εισβολές σε τράπεζες, κόλπα, προετοιμασία, προπόνηση για το ακατόρθωτο, μου αρέσουν οι περιπέτειες, οι σούπερ ατσαλάκωτοι ήρωες με τις βοηθούς τους, οι τύποι James Bond και οι πράκτορες με τα κοστούμια και six pack. 

Ο Will Smith απέδειξε το ταλέντο του όταν έβγαλε σε κάποια φάση της ταινίας την μπλούζα του, για να αποδώσει καλύτερα τον ρόλο του. Και η συμπρωταγωνίστρια του, Margot Robbie; Δεν έχω δει ωραιότερο κορίτσι, να γεμίζει με τόση ομορφιά της μεγάλη οθόνη, ξεχωριστό πρόσωπο, σώμα, δέρμα, ντύσιμο, κοσμήματα, μαλλιά, μακιγιάζ. Και ερμηνεία, ευτυχώς. 

Tι θα θυμάμαι; Το ταξίδι στο Μπουένος Άϊρες. Και στη Νέα Ορλεάνη, μετά τους τίτλους αρχής. Μια κομεντί και περιπέτεια στη συσκευασία του ενός. Τις ατάκες… It’s about distraction. It’s about focus. Ocean 11; Απόδραση των 11; Καμία σχέση. Focus. Το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι. Δεν έχω δει τις 50 αποχρώσεις του Γκρι αλλά υποθέτω ότι το Focus είχε πολύ περισσότερες… Όχι γκρι. 50 shades of gold...

Comment

Όταν ο Akram Khan συνάντησε τον …Michael Jakcson

March 11, 2015 Sandy Tsantaki

Είναι η τρίτη φορά που βλέπω τον Akram Khan. Η πρώτη ήταν στο Ηρώδειο με την Sylvie Guillem, δύο νάρκισσοι της σκηνής σε απόλυτη ισορροπία, σε ένα ντουέτο-υπερθέαμα για να χαζεύεις και να παραληρείς. Χάζεψα και παραλήρησα και στο επόμενο, το Desh, όταν είδα τον Akram Khan, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, σόλο αφηγητή σε ένα εικαστικό παιχνίδι, αποκαλύπτοντας έναν παραμυθά που ξέρει να διαβάζει, να περιγράφει ιστορίες, να αναπλάθει μύθους, να ζωντανεύει τέρατα και κακούς, με το σώμα του, χέρια, πόδια, βλέμμα, αγκώνες, ώμους... 

Και τώρα; Τρίτη, 8.30 το βράδυ, στην Κεντρική Σκηνή, σειρά Ι, θέση 17. Χορός στη Στέγη. Torobaka. Akram Khan, Israel Galvan, μια παράσταση sold-out (10-11 και 13-15 Μαρτίου). Ποια κρίση; Ευτυχώς που υπάρχουν και στιγμές που αισθάνεσαι ότι όλα όσα ζεις εκεί έξω ήταν απλώς ένας εφιάλτης… 

Ήμουν ενθουσιασμένη που θα ξαναέβλεπα κάτι και πάλι από τον Akram Khan. 75 λεπτά σαν χάπι, που τα ξεχνάς όλα και ταξιδεύεις. Πώς έφυγα; Άδεια. Κανένα συναίσθημα, λύπη, χαρά, τίποτα. Είδα δύο τέλειους τεχνικά χορευτές, μαυροντυμένους, σε μια μαύρη σκηνή, με τέσσερις μαυροφορεμένους μουσικούς-τραγουδιστές, σε μια παράσταση για γρήγορα πόδια και δυνατές φωνές. Ανατριχίλα; Δε σηκώθηκε ούτε χνούδι. 

Εξαιρετικός ο Akram Khan, ιδρωμένος, καλοκουρδισμένος, με τα γυμνά πόδια και τα κουδούνια στους αστραγάλους, δυναμικός και ευαίσθητος μαζί. Και ο «συνομιλητής» του, Israel Galvan, αντίστοιχος σούπερσταρ στο φλαμένκο, με γυμνά πόδια ή τακούνια, νόμιζες ότι κοιταζόταν σε όλη τη διάρκεια της παράστασης στον καθρέφτη, φιλάρεσκος και ανταγωνιστικός, ακόμη και με τον εαυτό του.

«Ο Μichael Jackson», ψέλλισε θεατής από πίσω. Nαι, ήταν και οι δύο άψογοι, ο καθένας στο κουτάκι του, στις λίγες στιγμές που συνυπήρχαν στη σκηνή, ο διάλογος ήταν και πάλι άψογος αλλά όχι συμφιλιωμένος. Ή όχι όπως θα τον περίμενα τουλάχιστον για να αισθανθώ κάτι. Γιατί πολλές φορές και η τελειότητα δεν αφήνει πολλά περιθώρια για να νιώσεις.

Με το Torobaka έψαξα να βρω τη γέφυρα. Αν τη βρήκα; To χειροκρότημα ήταν ενθουσιώδες. Υποκλίνεσαι στο ταλέντο. Στον ιδρώτα. Στα γρήγορα πόδια. Κατάκ και φλαμένκο στη συσκευασία του ενός. Με παλμό και ρυθμό. Εικόνες; Δεν έφτιαξα πολλές. Είδα την κοκορομαχία. Το φίδι ενάντια στη νυφίτσα. Τον ταύρο και την αγελάδα. Τους Μαορί. Τους δυο μοναχούς με την παρέα τους. Το απομονωμένο μοναστήρι του χορού. Το ταλέντο. Τις χιλιάδες ώρες στις πρόβες. Την αναρχία της παράδοσης. Τι δεν είδα; Χρώματα. Μόνο μαύρο. Με λίγη λάμψη από τη μαγεία του Michael Jackson. 

Comment

Varou-fashion: Aρκεί μια κόκκινη γραμμή στην Ελλάδα της κρίσης; Ή ένα καρό κασκόλ;

March 10, 2015 Sandy Tsantaki

Οι πολιτικοί δεν είναι μοντέλα. Δεν είναι ροκ σταρ, ηθοποιοί, τραγουδιστές, σχεδιαστές μόδας, celebrities. Ερμηνεύουν ρόλους μέσα σε συμβατικά κοστούμια, με συμβατικές γραβάτες, και ανάλογο σενάριο. Βαρετό, επαναλαμβανόμενο, συχνά dejavu.

Ο Γιάνης Βαρουφάκης είναι όλα αυτά μαζί. Με το κόκκινο κολλάρο, το σακάκι με την κόκκινη ρίγα, τα δερμάτινα jackets, τα Burberry κασκόλ, τα Yves Klein blue πουκάμισα, τσαλακωμένα, έξω από το παντελόνι, με απουσία γραβάτας, σακίδιο Crumpler, λανσάρει τη δική του μόδα, προκαλεί συζητήσεις, γίνεται εξώφυλλο, video-clip, πρωταγωνιστής σε μια περιπέτεια που μπορεί και να μην έχει αίσιο τέλος.

Προσωπικά θα προτιμούσα να κάνει την ανατροπή, και η επίδειξη μόδας εντός κι εκτός, να έχει το αποτέλεσμα που όλοι θα θέλαμε. Μου αρέσουν τα happy end. Οι φίλοι με ρωτούν ποιος οίκος υπογράφει το συγκεκριμένο σακάκι που αποτελεί πλέον σήμα κατατεθέν του υπουργού Οικονομικών. Έχει σημασία; Αν δεν είναι Prada και είναι ελληνικό; Άλλοι ρωτούν σε τι άλλα χρώματα βγαίνει η ρίγα. Και άλλοι το έχουν ήδη αγοράσει αλλά δεν τολμούν να το φορέσουν. Μπορεί και να τρέμουν τα φλας.

Ο ίδιος μοιάζει να το απολαμβάνει. Υπερφωτισμένος, σίγουρος για την φωτογένεια του, παίζει τον ρόλο του κακού και του καλού μαζί, ποζάρει, γαβγίζει όταν ο ρόλος αλλάζει, γυρίζει την πλάτη για να γράψει καλύτερα στον φακό, και να γράψει τη δική του ιστορία.

Σε μια χώρα που δοκιμάζεται, το κολλάρο του Πίτερ Παν δεν είναι η λύση. Αν είναι για να αποσπάσει το βλέμμα, η πολιτική αυτή τη φορά είναι στοχευμένη. Πόσο μπορεί να σε θολώσει ένα κλασικό κασκόλ ενός βρετανικού οίκου μόδας; Αν ο Barack Obama φοράει Brooks Brothers, οι πρώτες κυρίες είθισται να τιμούν τους σχεδιαστές της χώρας τους και εμείς καλούμαστε να υιοθετήσουμε λιτό βίο, τίποτα δεν θα πρέπει να κραυγάζει. Ή να προκαλεί παραφωνία. 

Κι αν επιμένετε να μάθετε για το σακάκι. Είναι No Name. Made in Greece. «The Yanis favorite jacket», γράφουν από την εταιρία για να το διαφημίσουν. Πώς υπάρχουν λίστες αναμονής στον Hermes για τις τσάντες Kelly και Birkin; Πασαρέλα, πολιτική, στάχτη και Burberry, μια κόκκινη γραμμή στην Ελλάδα της κρίσης. Varou-fashion. Ένα καρό κασκόλ δεν φέρνει την άνοιξη. 

Comment

Ο ορισμός της οικογένειας… Ένα παραμύθι χωρίς τέλος με ήρωα τον Ρήγα…Φερέρο

March 9, 2015 Sandy Tsantaki

Στη φωτογράφηση τα κορίτσια πέρασαν τέλεια. Η μεγάλη μασούσε την τσίχλα της με μαεστρία και κάθε τόσο ξεκαρδιζόταν στα γέλια, με την φανέλα και τα ασορτί πέδιλα. Η μικρότερη της παρέας, με πάνα ακόμη, απολάμβανε την γύμνια της, παίζοντας με τις πατούσες και την ασημένια φούστα της μπαλαρίνας που τώρα της ταιριάζει τέλεια. Σαν ζώνη. Κι εγώ, περήφανη χαζομαμά, είχα ξεχάσει τον φακό, αφοσιωμένη στα κορίτσια που βιάζονται να μεγαλώσουν, να ερωτευτούν, να φορέσουν τακούνια, να αγαπηθούν, να ανακαλύψουν τον αληθινό κόσμο, να βγάλουν selfies από το μπουσούλημα μέχρι την ενηλικίωση. Και πιο μετά.

Το περιοδικό που είχε φιλοξενήσει τη φωτογραφία είχε σαν θέμα στο αφιέρωμα την οικογένεια. Με είχε ρωτήσει βιαστικά στο τηλέφωνο η δημοσιογράφος που συντόνιζε τις σελίδες… «Τι είναι για εσάς οικογένεια;». Δεν πρόλαβα να σκεφτώ πως απαντάς σε μια τόσο κλισέ ερώτηση, για να μην αποκοιμηθεί ο συνομιλητής σου και είπα χωρίς δεύτερη σκέψη: «Οικογένεια για μένα σημαίνει ξενύχτια, συντροφιά, αγάπη, επικοινωνία, κύκλος, αρχή χωρίς τέλος».

Τι θα ήθελα να προσθέσω σήμερα; «Οικογένεια. Ξενύχτια, συντροφιά, αγάπη, επικοινωνία, κύκλος, αρχή χωρίς τέλος, αγκαλιές, χάδια, φιλιά, πρωινά με άψητες κρέπες, μουσική πιο δυνατά πιο δυνατά, φιλία, χορός με ή χωρίς κριτική επιτροπή, μπαλόνια στο ταβάνι, ποδήλατο, πικνίκ, βόλτα στο πάρκο, κυνήγι θησαυρού, κουλουράκια στον φούρνο, πίτσα σε σχήμα καρδιάς, ζωγραφιές με συναισθήματα και καρδούλες, όνειρα με «υπερδυνάμεις γρηγορότητας» και τεστ στην ιστορία για τον Ρήγα…Φερέρο».

Comment

Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας. Ποιας γυναίκας ακριβώς;

March 8, 2015 Sandy Tsantaki

8 Μαρτίου. Σήμερα είναι η Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας. International World's Day ή κάπως έτσι. Πιο σωστά Διεθνής Ημέρα των Δικαιωμάτων των Γυναικών. Όταν δυσκολεύεσαι να συγκρατήσεις ημερομηνίες, να θυμηθείς γιορτές και γενέθλια, να συμπαθήσεις κλισέ και παραφωνίες, να ενταχθείς σε γενικότητες και στατιστικές, αριθμούς και ψέματα, να μοιραστείς χλιαρά και άνευρα Χρόνια Πολλά για τις αντίστοιχες παγκόσμιες ημέρες της Μητέρας, είναι η στιγμή που θέλεις να γυρίσεις τον χρόνο πίσω. Και ναι, όλα ξεκίνησαν όταν εργάτριες της κλωστοϋφαντουργίας ζήτησαν καλύτερες συνθήκες εργασίας το 1857, ίσα δικαιώματα, δικαίωμα ψήφου. Στις 8 Μαρτίου. Έγινε επίσημη αργία. Για να χάσει γρήγορα το πολιτικό της υπόβαθρο.

Πώς γιορτάζουμε σήμερα την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας; Τι άλλαξε από τότε; Πόσο καλύτερες είναι οι συνθήκες εργασίας, πόσο πιο ισότιμη είναι η καθημερινότητα της σύγχρονης γυναίκας; We shall fight until we win, τα συνθήματα στα πανό τότε. Και τώρα; Φανταστείτε τον Άγιο Βαλεντίνο, ακόμη πιο μεταλλαγμένο. 

Σήμερα η ίδια μέρα γιορτάζεται σαν έκφραση συμπάθειας των ανδρών προς τις γυναίκες. Με προσφορά λουλουδιών και δώρων. Μπαλόνια και καρδούλες. Διαδηλώσεις από ακτιβιστές ανά τον κόσμο. Γυναίκες που διοργανώνουν πάρτι με στριπτίζ στο σπίτι τους. Στην Ιταλία. Τα μαγαζιά βρίσκουν μια καλή αφορμή να πουλήσουν ό,τι τους έμεινε στα ράφια, με «εκπτώσεις» της ημέρας, για τις Γυναίκες που γιορτάζουν. Οι ιστοσελίδες αποκαλύπτουν τις πιο sexy γυναίκες του πλανήτη. Οι ραδιοφωνικοί σταθμοί παίζουν από το πρωί αφιερώματα στις πιο σπουδαίες γυναικείες φωνές. Νιώθω ήδη πολύ καλύτερα. 

Comment
← Newer Posts Older Posts →
 
 

Powered by Squarespace