Mάθημα φωτογένειας για (ακόμη) καλύτερες selfies...

H φωτογραφία είναι από την φετινή απονομή των Όσκαρ. Δεν την έχει τραβήξει ο Μario Testino, ούτε ο Steven Meisel, ούτε καν ο αγαπημένος μου Tim Walker. Eίναι μια «αυθόρμητη» selfie, από το κινητό της Meryl Streep ή της Jennifer Lopez. Tέλεια βαμένες και οι δύο, μέικαπ, σκιά, eyeliner, περίγραμμα στα χείλη, glitter, τερακότα, διαμάντια, λεύκανση στα δόντια, ψεύτικες βλεφαρίδες, τονισμένα φρύδια-τατουάζ. Δεν θέλεις να πειράξεις τίποτα. Οι ρυτίδες έκφρασης προσθέτουν στο χαμόγελο και των δύο και εύχεσαι να μπορούσες να είναι φίλες σου για να σου διδάξουν τα μυστικά της τέλειας selfie. Η γαλήνη στο βλέμμα τα λέει όλα. Όπως και το χαμόγελο στα μάτια. Μήπως να αρχίσουμε να χαμογελάμε με τα μάτια και να αφήσουμε τα φλας; 

H Monika, τα κομμένα φτερά, ο γάιδαρος και η χρωματιστή μελαγχολία

Δεν είμαι η τυπική φαν της Monika. Όταν είχε πρωτοεμφανιστεί, είχα εντυπωσιαστεί από το ταλέντο της, με είχε παρασύρει στη σκοτεινή της διαδρομή, είχα αποστηθίσει με πάθος στίχους και λέξεις. Κάποια στιγμή την έχασα. Ίσως γιατί ένιωσα ότι υπερεκτέθηκε και βρέθηκε Over the Hill. Όταν την είχα δει στη Στέγη, να ερμηνεύει πετώντας, Make Me Fly, αγόρασα το μαύρο βιβλιαράκι με το cd και τα έξι κομμάτια, για να κολλήσει στο cd player του αυτοκινήτου. Για λίγο. Τις στιγμές με κομμένα φτερά. 

Όταν διάβασα στο email μου ότι θα εμφανιζόταν ξανά, για δύο παραστάσεις, στο Fuzz, στην Πειραιώς, σκέφτηκα ότι θα ήθελα να την ξανακούσω λάιβ. Μια βροχερή Παρασκευή, παραμονές γενεθλίων, βρέθηκα μαζί με αρκετούς φίλους της, σε έναν συναυλιακό χώρο, νουάρ και όχι τόσο συννεφιασμένο από το τσιγάρο, όσο θα περίμενα. Ευτυχώς.

Δεν μπορείς και να κλαις (από μέσα σου), και να τραγουδάς δυνατά, και να μην μπορείς να αναπνεύσεις. Από τον καπνό και τη θλίψη. Τι θα θυμάμαι από την συναυλία της Monika; Τις ιστορίες της. Τις μουσικές αφηγήσεις. Ότι από την πείνα μου, πέρασα τα λεμόνια στον πάγκο του μπαρ, για τσιπς. Τα δύο κορίτσια μπροστά μου που γνώριζαν όλα τα τραγούδια της, καινούργια και παλιά, χωρίς την παρτιτούρα. Την ενορχήστρωση. Τη στιγμή που η Monika έβγαλε τα μαύρα σκουλαρίκια της γιατί την ενοχλούσαν στα αυτιά. Την βάραιναν.

Όχι, όχι, στη μουσική απογείωση, τίποτα δεν πρέπει να σε βαραίνει. Θυμάμαι να φωνάζω τους αγαπημένους μου στίχους: «I'll throw us stars, stars, stars, to wish we'll never die». Τα εισιτήρια των 10 ευρώ που είχαν εξαντληθεί. Το βιολί, τα ντραμς, τις κιθάρες, την Monika, να πετάει πίσω στην πλάτη την κιθάρα, δεμένη σταυρωτά, σαν ακριβή τσάντα που φοβάσαι μην στην κλέψουν. Το crescendo της δράσης, με την 30χρονη ερμηνεύτρια να ξεκινάει υποτονικά, κάθε μύθο, για να τον χτίσει αργά, σχεδόν βασανιστικά. Τα κινητά στον αέρα, σαν κινούμενα συνεργεία καταγραφής ντοκουμέντων.

Το τραγούδι που γράφτηκε στο αεροπλάνο. Την αναφορά στο «Ήταν ένας γάιδαρος με μεγάλα αυτιά». Το Babe χωρίς μικρόφωνο. Το Yes I do με και χωρίς. Την ανακάλυψη του Secret in the Dark. Το φινάλε. 

Όταν μπήκα στο αυτοκίνητο, μετά τη συναυλία, το Make my Fly, έπαιξε δυνατά. Η βροχή συνεχιζόταν, η Πειραιώς ήταν άδεια, η μελαγχολία είχε χρωματιστεί. Στο σπίτι αναζήτησα, δύο νέες εμμονές. Give us Wings και Shake your Hands. Λέω να τα δοκιμάσω και τα δύο... 

Εσάς τι σας αρέσει (και τι δεν σας αρέσει) την άνοιξη; Ξεκινάω πρώτη

Tην άνοιξη μου αρέσει

Την άνοιξη μου αρέσει που έχω τα γενέθλια μου…

Μ’αρέσει που δεν αργεί το καλοκαίρι,

που κυκλοφορώ ξυπόλητη χωρίς ενοχές,

που φοράω όλα τα χρώματα μαζί,

όταν όλοι οι άλλοι κρύβονται στη μαύρη στολή τους.

Την άνοιξη μ’αρέσει να ακούω δυνατά μουσική.

Με ανοιχτά παράθυρα, όπου κι αν είμαι.

Μ’αρέσει να ταξιδεύω, εντός ή εκτός του μυαλού. 

Την άνοιξη δεν μου αρέσει

Δεν μ’αρέσει που αρχίζει ο πόλεμος με τα μεταλλαγμένα κουνούπια.

Δεν μου αρέσει το πρωινό ξύπνημα,

θέλω να χουζουρεύω μέχρι το μεσημέρι, αλλά δεν γίνεται.

Από τη μέρα που γίνεσαι μαμά, κάθε μέρα είναι άνοιξη.

Με αυστηρό στρατιωτικό ωράριο.

Δεν μ’αρέσει που αργούν να ανοίξουν τα θερινά σινεμά…

Eιδικά όταν λερώνομαι με κέτσαπ και μουστάρδα στο δεύτερο hot dog…

Και η Drew Barrymore έχει γενέθλια… «Γυμνή» στον ήλιο

Δεν ξέρω γιατί αλλά κόλλησα με τη συγκεκριμένη φωτογραφία. Η Drew Barrymore ανέβασε αυτή την εικόνα για να μοιραστεί με όλους την χαρά της που γίνεται 40 χρονών. Γυρισμένη προφίλ, άβαφη, ηλιοκαμένη, χαρούμενη, ευγνώμων, ανεπιτήδευτη, γενναιόδωρη, χωρίς κόκκινα χαλιά, μάξι φορέματα, ακριβά κοσμήματα, ψεύτικες βλεφαρίδες, αυτή είναι η αλήθεια του κοριτσιού που γνωρίσαμε 8 χρονών με ξανθιές αλογοουρές στον Εξωγήινο και μετά σε ρομαντικές κομεντί, σαν Άγγελο του Τσάρλι, αλλά και σε φιλμ του Woody Allen, εξώφυλλο στα περιοδικά, μία ηθοποιός, σκηνοθέτης, παραγωγός, που αποτοξινώθηκε, επέστρεψε, χάθηκε, μεταλλάχτηκε, άλλαξε χαμόγελο, έγινε ξανθιά, μελαχρινή, κοκκινομάλλα, δεν σταμάτησε να χαμογελά. Πόσες ηθοποιοί της γενιάς της, μικρότερες, μεγαλύτερες, συνομήλικες, θα έβγαζαν την ίδια φωτογραφία; Γυμνές στον ήλιο; Αυτό που έψαξα και βρήκα είναι κάτι που αποτελεί για μένα motto ζωής: «Νομίζω ότι η ευτυχία σε κάνει να είσαι όμορφος. Τελεία. Οι χαρούμενοι άνθρωποι είναι όμορφοι. Γίνονται καθρέφτης και αντανακλούν αυτή ακριβώς την ευτυχία.» Ποια είναι η πλησιέστερη αμμουδιά; 

Τα γενέθλια δεν είναι (πλέον) αυτά που ήταν… Η-Bday to me!

Σήμερα έχω τα γενέθλιά μου. Όχι ότι θα τα θυμηθεί κανείς -παρά μόνο λίγοι και καλοί-, όπως άλλωστε συμβαίνει κάθε 1η μέρα του Μάρτη. Πάλι καλά(;) που οι «φίλοι» μου στο Facebook, θα μου στείλουν ευχές, μηνύματα, λουλούδια, καρδιές, ποτήρια σαμπάνιας, πολύχρωμα πακέτα, όλα ηλεκτρονικά. Με όλες τις κλισέ ατάκες που προωθούνται με την ίδια ευκολία με το κινητό ή τον ηλεκτρονικό υπολογιστή, μέσω SMS, Twitter, Skype, What's app, Viber και άλλων σύγχρονων εφαρμογών.

Την ημέρα των γενεθλίων σου μπορεί να δεχτείς τηλεφώνημα από το κομμωτήριο που έχεις πάει μια φορά στη ζωή σου -κι όμως σε φακέλωσαν χωρίς να το ξέρεις- και τώρα με πρόσχημα τα γενέθλια, θέλουν να σε καλοπιάσουν, ψάχνοντας για πελάτες. Τι κρίμα που την ημέρα των γενεθλίων σου πλέον κανείς δεν μπαίνει στον κόπο πια να σου τηλεφωνήσει για μια ευχή από καρδιάς, να σου στείλει μια μουσική συλλογή που έφτιαξε ειδικά για σένα, ακόμη σπανιότερα σου στέλνουν λουλούδια...

Τα παιδιά είναι σίγουρα πιο αυθόρμητα και ξέρουν να διασκεδάζουν περισσότερο. Από 18 και πάνω, ίσως και νωρίτερα, αρχίζει η στενογραφία, το τιτίβισμα, η αποξένωση. Ο λόγος συρρικνώνεται, χρόνος για χάσιμο δεν υπάρχει, ό,τι θα λέγαμε παλιότερα με λέξεις, τώρα πληκτρολογείται με τα δάχτυλα. Κι αν ακόμη πολλοί είναι αυτοί που λένε ότι από μια ηλικία και μετά είναι προτιμότερο να αγνοεί ή να ξεχνά κανείς την ημερομηνία γέννησής του, πειράζει που υπάρχουν και εξαιρέσεις; Είναι λάθος δηλαδή να θες να χορέψεις, να τραγουδήσεις, να αγκαλιαστείς με φίλους, να σβήσεις πολλά κεράκια στην τούρτα, να ξενυχτήσεις μετά από καιρό;

Η Kate Moss έχει πει μάλλον το πιο πετυχημένο... «Επιβάλλεται να γιορτάζεις τόσες ώρες, όσες και τα κεράκια πάνω στην τούρτα...». Και για να το εξηγήσουμε. Γίνεσαι 20 χρόνων; Φανταστείτε 20 ώρες ξεφάντωμα. 30; 40; 50; Σε λίγο θα γιορτάζουμε τα γενέθλιά μας για μια βδομάδα. Δεν θα πάμε στις εκκεντρικότητες όμως. Δεν μιλάμε για τέτοιες καταστάσεις. Το μεγαλύτερο δώρο είναι να νιώθεις ότι έχεις φτάσει σε μια ηλικία που μπορείς να επιτρέψεις στον εαυτό σου να ξαναγίνεις παιδί. Όπως τότε που κάθε φορά που είχες γενέθλια, γινόσουν το επίκεντρο της τάξης, όλοι ήθελαν να καθήσουν δίπλα σου, και αργότερα στο πάρτι στο σπίτι ή εκτός, να φωτογραφηθούν μαζί σου, να παίξουν με τα παιχνίδια σου, να ανοίξετε μαζί τα δώρα.

Ειδικά στα 4, μπορείς να τα πεις όλα. Στα 7 αρχίζεις και κάνεις τις επιλογές σου και δεν καλείς όλη την τάξη. Στα 10 είσαι τεράστιος, είναι ο διπλός αριθμός, το ίσιο μπαστούνι, ο κύκλος γεμάτος ελπίδες. Ακολουθούν το μαγικό 13, τα γλυκά 16, το 18 της ελευθερίας. Και του διπλώματος οδήγησης. Και ξαφνικά όλα αλλάζουν. Σταματάς να μετράς με μισά χρόνια, κανείς δεν λέει είμαι 32 και μισό ή 40 στα 41. Τι διαφορά έχει αλήθεια το 37 από το 38; Ειδικά τώρα που το 50 είναι το νέο 40, το 30.

Καθώς μεγαλώνεις, χάνεις την ενέργειά σου για πάρτι-υπερπαραγωγές. Φοβάσαι τα πάρτι-έκπληξη γιατί ποτέ δεν ξέρεις ποιος μπορεί να σου έρθει... ακάλεστος. Ειδικά τώρα που με τα Facebook alerts, την ταυτόχρονη ενημέρωση όλων των χρηστών, αποκλείεται η μέρα σου να περάσει απαρατήρητη. Δεν θέλεις εκπλήξεις, ούτε τυποποιημένα μηνύματα, δεν θέλεις να σε ξεχάσουν αυτοί που πραγματικά έχεις ανάγκη να ακούσεις, δεν θέλεις υπερβολές, με τόση κρίση τριγύρω.

Τι περιμένεις αλήθεια; Μια κάρτα με ένα χειροποίητο δώρο. Κάτι που να δείχνει ότι ο άλλος σε νοιάστηκε. Ένα δώρο που δεν αγοράστηκε για να αγοραστεί, μοιάζει να φτιάχτηκε αποκλειστικά για τον αποδέκτη του, όσο μυστήριος κι αν είναι. Αλλά κυρίως είναι η στιγμή που κλείνεις τα μάτια, μπροστά στην τούρτα των γενεθλίων σου, μαμά πλέον, και την ώρα που κάνεις μια ευχή σιωπηλά, θυμάσαι όλες τις ευχές των προηγούμενων χρόνων. Ειδικά αν τα κεριά είναι από αυτά που δεν σβήνουν παρά μόνο με νερό, μπορείς να «κλέψεις» και να κάνεις τόσες ευχές, όσες και τα χρόνια που συμπληρώνεις...

Όχι άλλες selfies παρακαλώ…

Δεν μεγάλωσα με selfies, κινητά τηλέφωνα, instagram, duck faces, facebook, self-portraits ανά δευτερόλεπτο, ούτε έμαθα να μετράω τη δημοτικότητα μου, τροφοδοτώντας τη φιλαρέσκεια μου ή την αυτοπεποίθηση μου με likes και καρδούλες. Κολακεύομαι όπως όλοι, αλλά μέχρι εκεί. Τον τελευταίο καιρό παρατηρώ όταν είμαι έξω, σε μπαρ, παραστάσεις, συναυλίες, εστιατόρια, την ίδια (ακριβώς) σκηνή. Άνδρες και γυναίκες, αγόρια και κορίτσια, που χάνουν τη στιγμή (επικοινωνούν μόνο όταν δεν επεξεργάζονται το smartphone τους), δεν μιλούν (γιατί δεν υπάρχει χρόνος), δεν ξεκαρδίζονται (γιατί θα χαλάσει η φωτογραφία), γυρίζουν διαρκώς την οθόνη με επαγγελματικές τεχνικές προς το μέρος τους, για να απαθανατίσουν κάθε μειδίαμα, ψεύτικη αγκαλιά, όλες τις στημένες εκφράσεις… Και τα παιδιά επαναλαμβάνουν τις ίδιες γκριμάτσες και συνήθειες, σίγουρα με περισσότερο αυθορμητισμό και κέφι. Το έχω κάνει κι εγώ. Όταν περνάω καλά όμως, ξεχνάω το κινητό στην τσέπη ή στην τσάντα. Το κάνω και λίγο επίτηδες. Δοκιμάζω τις αντοχές μου. Πόση ώρα μπορώ να κρατηθώ μακριά από την οθόνη που αποκαλύπτει μηνύματα, emails, γκλινγκλιν; Δεν με έχω χρονομετρήσει ποτέ αλλά θα το κάνω. Θα έχει πλάκα να το δοκιμάσω για ένα 24ωρο. Πώς θα είναι η ζωή χωρίς selfies; Μια μέρα (και μια νύχτα) χωρίς selfies; Ο χρόνος σας (μας) μετράει από τώρα!

H Cate Blanchett, το γοβάκι της Σταχτοπούτας και το botox της στιγμής

Πόσο ακομπλεξάριστη πρέπει να είναι μια ηθοποιός για να φωτογραφίζεται στις μύτες, να χορεύει σχεδόν με ένα γυμνό πόδι στον αέρα, να αυτοσαρκάζεται και να χαμογελά ταυτόχρονα; Η Cate Blanchett βρέθηκε στο Βερολίνο για να προωθήσει τη Σταχτοπούτα του Kenneth Branagh. H φωτογραφία της μου έφτιαξε το κέφι. Και ύστερα διάβασα τις δηλώσεις της από τη συνέντευξη Τϋπου στην Μπερλινάλε. Πως όλοι την κοιτούσαν περίεργα όταν τους έλεγε ότι παίζει στην Cinderella. «Θα παίξεις τη Σταχτοπούτα», την ρωτούσαν αμήχανα. Η απάντηση της ήταν μια γκριμάτσα και ένα τραβηγμένο πρόσωπο. Με τα χέρια της.

Σαν botox της στιγμής. Φυσικά υποδύεται την κακιά μητριά του παραμυθιού. Και αποδομεί, μαζί με τον σκηνοθέτη, -και το υπόλοιπο καστ-, την ιστορία, για να την γκρεμίσει και να την ξαναχτίσει από την αρχή. Χόλιγουντ, ματαιοδοξία, σινεμά, γκρι χαλί, απομυθοποίηση, instagram, χειροκρότημα, γοβάκια, πρίγκηπες, στάχτη και Burberry. And they lived happily after. 

Γιατί τα σύγχρονα κατοικίδια παίρνουν (ακόμη και) Prozac για τον ύπνο;

Ο Σλόμπονταν παρακολουθούσε προσηλωμένος την αγαπημένη του σειρά στο dvd. Είχε μόλις ολοκληρώσει το δείπνο με τα λαχταριστά φιλετάκια κοτόπουλο με ρύζι μπασμάτι. Ο Πέτρος ετοιμαζόταν για τον καθημερινό του περίπατο. Φόρεσε την καμπαρντίνα Burberry και πήρε μαζί τις καραμέλες που έχει πάντα μαζί του για φρέσκια αναπνοή, ακολουθώντας τις συμβουλές του φίλου του, Βρούτου.

Όχι δεν πρόκειται για τους συνηθισμένους ήρωες μιας ταινίας αλλά για τετράποδα που ζουν σαν αληθινοί βασιλιάδες. Υπάρχουν σκυλιά του σαλονιού που τα βλέπεις σε καλλιστεία ή επιδείξεις υψηλής ζωοφιλίας, με περιποιημένη κόμη και ροζ φιογκάκια στα αυτιά και τα λυπάσαι και άλλα που τα ζηλεύεις για την ανατροφή τους και το πόσο καλοζωισμένα είναι.

Οι φιλόζωοι μπορούν να φτάσουν στα άκρα για να δείξουν την αγάπη τους στα προστατευόμενα τους πλάσματα. Η Ελίζαμπεθ Τέιλορ αποκαλούσε τη Ζάχαρη, (Sugar), σύντροφο της ζωής της. Η Μπάρμπαρα Κάρτλαντ, η βασίλισσα της ροζ λογοτεχνίας, συμπεριφερόταν στα κατοικίδια όπως ακριβώς και στους υψηλούς καλεσμένους της. Αν προσέξουμε τα πρόσωπα τους, θα τρομάξουμε με την ομοιότητα της «ροζ» κυρίας με τα επίσης «ροζ» σκυλάκια της. Το ίδιο ισχύει και για την Μαράια Κάρεϊ με το κουτάβι της, την Χίλαρι Σουόνκ με το φωτογενές σκυλί της, την Εύα Χερτζίκοβα με το μαλτεζάκι της.

Δεν ξέρουμε αν κοιμούνται σε κρεβάτι Gucci ή αν φορούν σινιέ περιλαίμιο, τα αξεσουάρ τους πάντως, -σινιέ κόκκαλα, διαιτητικές σοκολάτες, καπελάκια για τον ήλιο-, έρχονται απευθείας από το Harrods. Εκεί θα βρει κανείς καουμπόικα καπέλα για σκυλιά, γυαλιά ηλίου, κασμιρένια πουλόβερ, τζιν παλτό και περιλαίμια με πολύτιμους λίθους, στρας και αληθινά διαμάντια.

Τα σύγχρονα κατοικίδια φορούν χρωματιστούς φακούς επαφής, έχουν δικά τους τηλέφωνα, προσωπικούς ψυχαναλυτές, παίρνουν ακόμη και Prozac για τον ύπνο. Η υπερβολή ενισχύεται με καταχωρήσεις για κομμωτήρια σκύλων, μανικιούρ, πεντικιούρ, Spa για την καταπολέμηση του στρες, βίντεο made in Japan για γάτες τηλεθέατριες. Το τηλεχειριστήριο μάλιστα μυρίζει κρέας ή ψάρι και οι γάτες με ένα μόνο γδάρσιμο ή ακόμη κι ένα νιάου βλέπουν στην οθόνη τους ποντίκια, ακούνε το κελάηδισμα των πουλιών.

Το πιθανότερο είναι ότι αργά ή γρήγορα θα τα τρελάνουμε. Δύο γιαπωνέζικες εταιρίες κινητής τηλεφωνίας λάνσαραν κινητά που φοριούνται με κλιπ στο κολλάρο των σκυλιών. Με αυτόν τον τρόπο το «αφεντικό» τους μπορεί να τους τηλεφωνεί και να τους μιλάει οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας (!)

Στην Βρετανία οι γάτες απολαμβάνουν ήδη το Cat TV, πρόγραμμα διάρκειας 45 λεπτών με ψυχεδελικές εικόνες, ποντίκια, μπαλόνια, χρυσόψαρα. Τομ και Τζέρι δηλαδή. Αν τα κατοικίδια σας έχουν ανάγκη από διακοπές μπορεί να τα στείλετε σε υπερπολυτελή συγκροτήματα με πριβέ σουίτες με χαλιά για ξύσιμο, κρεβάτια, πολυθρόνες, ραδιόφωνο και τηλεόραση, πισίνα, - θερμαινόμενη φυσικά-, όπως και πλαστικές καρέκλες για να απολαμβάνουν τον καθαρό αέρα στην εξοχή ή σε φάρμες υγιεινής ζωής στην Ουαλία και κέντρα αδυνατίσματος, όπως το Companion Care στο Εδιμβούργο. Κρίση; Γαβ, γαβ, γαβ. 

Ηome Exchange. Ζήστε σαν ντόπιος, όχι σαν τουρίστας...

«Mi casa, su casa». Ή αλλιώς ανταλλαγή σπιτιών, εμπειριών, ίσως και ζωών. Σπίτι με θέα στη λίμνη Κόμο ή μήπως στο Cape Town; Βίλα στο Μαϊάμι ή διαμέρισμα σε φαβέλα της Βραζιλίας; Μονοκατοικία στο Λονδίνο ή loft στο Μανχάταν; Cottage στη Νορμανδία ή penthouse στο Μπουένος Αϊρες; Η ιδέα μοιάζει μαγική. Δωρεάν διαμονή, και ζωή σαν ντόπιος. Έχεις το σπίτι σου, μαγειρεύεις, εξοικονομείς χρήματα, πληρώνοντας μόνο τα αεροπορικά εισιτήρια. Ειδικά αν δεν τρελαίνεσαι για πεντάστερα ξενοδοχεία, δεν διαθέτεις το budget, μετά από λίγες ημέρες διακοπών, όπου κι αν είσαι, θέλεις να γυρίσεις σπίτι σου, το Home Exchange, η μεγαλύτερη κοινότητα ανταλλαγής σπιτιών στον κόσμο, μοιάζει σαν την ιδανικότερη λύση. Αυτή είναι και η γενικότερη φιλοσοφία: «σα στο σπίτι σου οπουδήποτε στον κόσμο.» Με τα χρόνια, η ιδέα έχει εξελιχτεί, οι φανατικοί υποστηρικτές ανταλλαγής σπιτιών ολοένα και πληθαίνουν, μαζί με τις ιστοσελίδες, όπως ακριβώς υπαγορεύει η προσφορά και η ζήτηση με φόντο το ονειρικό σκηνικό του καθένα από εμάς.

Με καταχωρήσεις σπιτιών σε 145 χώρες, στους δημοφιλέστερους προορισμούς, όπως Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Τουρκία αλλά και πιο μακρινούς ή εξωτικούς, όπως Αμερική, Βραζιλία, Αυστραλία, Χονγκ Κονγκ, Εκουαδόρ, Μαυρίκιος...  Σε διεθνές επίπεδο πρόκειται για έναν τρόπο διακοπών τόσο εναλλακτικό, όσο και mainstream. Μέσα στην κρίση, και σαν μια τονωτική ένεση αισιοδοξίας, το Homeexchange.com, απέκτησε επίσημο ελληνικό παράρτημα (gr.homeexchange.com), σε μια περίοδο που λίγες επενδύσεις γίνονται στην χώρα μας, προάγοντας ειδικά ελληνικό τουρισμό και πολιτισμό. Η απόφαση των Γάλλων και Αμερικάνων ιδιοκτητών να επενδύσουν αυτή τη στιγμή στην χώρα μας δηλώνει ότι πιστεύουν ακόμη σε εμάς, υπενθυμίζοντας ότι η Ελλάδα έχει και θα έχει αξία σαν τουριστικός προορισμός και ότι η ζήτηση είναι 30 φορές μεγαλύτερη για εμάς τους Ελληνες, από ότι η προσφορά. Ενώ οι τουρίστες, έχοντας εξασφαλίσει δωρεάν διαμονή, θα καταναλώνουν σε άλλα είδη, ενισχύοντας οικονομικά τον ελληνικό τουρισμό. 

Οι New York Times κατέταξαν το www.homexchange.com στα 19 top sites «for travel savings». Και αυτό λέει πολλά. Ειδικά τώρα, είναι η καταλληλότερη εποχή, για να κανονίσουμε τις διακοπές μας. Πρώτα σπίτια, εξοχικά, διαμερίσματα, αγροκτήματα... Καθώς η Ελλάδα διαθέτει από τα υψηλότερα ποσοστά ιδιοκτησίας σπιτιών στον κόσμο, το Home Exchange απευθύνεται σε όλους αυτούς που διαθέτουν εξοχικό σπίτι και μέχρι σήμερα δεν το χρησιμοποιούσαν παρά για περιορισμένο χρονικό διάστημα μέσα στον χρόνο. Αυτό που ίσως δεν γνωρίζουν πολλοί είναι ότι οι ασφαλιστικές εταιρίες σε όλον τον κόσμο συνιστούν αυτόν τον τρόπο ταξιδιού αφού έτσι τα σπίτια δεν μένουν άδεια και γίνονται πιο δύσκολα στόχος κλοπής. Και ακριβώς επειδή τα μέλη του Home Exchange αγαπούν τα ταξίδια και δεν είναι συνηθισμένοι, ούτε περιστασιακοί τουρίστες, συχνά ταξιδεύουν και εκτός της υψηλής τουριστικής περιόδου. Γιατί οι ανταλλαγές δεν χρειάζεται να είναι παράλληλες... 

Όπως λέει άλλωστε και μια νέα κοπέλα που εμπνεύστηκε πρώτα από μια ταινία και σήμερα μοιράζεται μαζί μας την οικογενειακή της εμπειρία, η Στεφανία Ξυδιά: «Τρομερή ευκαιρία προβολής της χώρας με τρόπο άμεσο, δημιουργικό, εξωστρεφή. Δείχνουμε την ελληνική φιλοξενία. Το μόνο που μας έχει μείνει είναι τα ακίνητα μας. Δεν είναι απλώς ότι μπορείς να ταξιδέψεις αλλά να ζήσεις και μια παράλληλη ζωή. Δηλαδή να ζήσεις σα να ...είσαι μέσα στα παπούτσια ενός άλλου ανθρώπου.» Ή «ζήστε σαν ντόπιος, όχι σαν τουρίστας.»

Στεφανία Ξυδιά-Μέλος Home Exchange

«Μιλάω, ως εκπρόσωπος της οικογένειας. Έχουμε φτιάξει ένα εξοχικό στη Φολέγανδρο, απ’όπου κατάγεται η μητέρα μου, κι εδώ και χρόνια περνάμε εκεί τα καλοκαίρια μας. Εγώ επέστρεψα στην Ελλάδα μετά από χρόνια σπουδών στο εξωτερικό και πριν από χρόνια, είδα με την αδερφή μου, την ταινία «The Holiday» με την Κέιτ Γουίνσλετ, την Κάμερον Ντίαζ και τον Τζουντ Λο, μια ρομαντική κωμωδία βασισμένη στην ιδέα του home exchange. Επιστρέφοντας από το σινεμά με την αδερφή μου, είπαμε αμέσως «θέλουμε να το κάνουμε». Το ψάξαμε, μπήκαμε στο site, και συνειδητοποιήσαμε ότι στην Ελλάδα εκείνη την εποχή υπήρχαν μόλις 10 σπίτια ενώ στην Ισπανία και την Ιταλία, δεκάδες χιλιάδες σπίτια.

Μόλις το ανέφερα ανεπίσημα στον μπαμπά μου, εκείνος μου είπε: «αποκλείεται». Η βασική του ένσταση ήταν ότι «κανείς δεν θέλει να έρθει στην Φολέγανδρο, δεν έχουμε πλακάκια στο μπάνιο, ούτε πισίνα, είναι ένα παραδοσιακό σπίτι…» Με άλλα λόγια, ανησυχούσε ότι το σπίτι μας δεν ήταν «υψηλού επιπέδου» για να μπει εκεί. Με τον αδερφό μου, που είναι μεγαλύτερος, είπαμε: «ας το κάνουμε εμείς, δοκιμαστικά, στα κρυφά, να δούμε τι ψάρια θα πιάσουμε». Oπότε φτιάξαμε ένα προφίλ, ανεβάσαμε φωτογραφίες, ωραία κείμενα, και περιμέναμε. 

Μετά από μία εβδομάδα είχαμε 78 προτάσεις από την Ινδία, τον Καναδά, την Αυστραλία, όλα τα μέρη της γης. Και όλοι μας έλεγαν: «θέλουμε να έρθουμε στην Ελλάδα. Σας ενδιαφέρει το σπίτι μας;» Και μας πρότειναν κάτι σπίτια που ήταν πανέμορφα, σε ωραία μέρη, κεντρικές πόλεις, σε μέρη που θέλαμε να πάμε.

Αυτό έγινε, επειδή με το που μπαίνει ένα σπίτι στο site, βγαίνει ανακοίνωση. Όσοι έχουν δηλώσει σε όλο τον κόσμο ότι θέλουν να έρθουν στην Ελλάδα, ενημερώνονται αυτόματα. Γι’αυτό και η επίθεση ενδιαφέροντος. Τυπώνουμε λοιπόν τη λίστα στον μπαμπά μου και του λέμε, «μπαμπά κοίτα, που θες να πας;» Κι εκείνος δεν το πίστευε. Του δείξαμε τη σελίδα που είχαμε φτιάξει για το σπίτι για να καταλάβει ότι λέγαμε όλη την αλήθεια.

Εκείνος κατάλαβε ότι δεν τους δείχναμε καμία βίλα. Του εξηγήσαμε ότι αυτή είναι η ιδέα, δεν μετράνε ούτε τα τετραγωνικά, ούτε η αξία του σπιτιού, ούτε πόσο καινούργιο ή παλιό είναι. Αξίζει μόνο το προφίλ που φτιάχνεις. Δεν έχει σημασία αν είναι βίλα στο Μαϊάμι ή διαμερισματάκι σε φαβέλα της Βραζιλίας, αυτό είναι. Ο καθένας δείχνει τι έχει και το ανταλάσσει ανάλογα.

Έτσι ο μπαμπάς μου είπε να το δοκιμάσουμε. Η πρώτη ανταλλαγή που κάναμε ήταν όταν πήγανε οι γονείς μας, μόνοι τους, στην Κοπεγχάγη. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή, επειδή είχαμε έλλειψη αυτοπεποίθησης, πήγαμε σε πιο μικρά διαμερίσματα σε πόλεις, όπως στη Βιένη και στην Κοπεγχάγη. Μετά πήραμε λίγο τα πάνω μας και είδαμε όλες τις προτάσεις που έρχονταν και είπαμε να ανεβάσουμε το επίπεδο. Επειδή σπούδασα στο Λονδίνο και έπρεπε να βρω σπίτι εκεί, αποφάσισα αντί να πάω και να μείνω σε ξενοδοχείο για δύο εβδομάδες μέχρι να βρω σπίτι, να οργανώσω ένα home exchange. Για δύο χρονιές λοιπόν, έμεινα σε δύο ωραία σπίτια στο Λονδίνο, σε κεντρικές περιοχές, στο Camden Town και στο Angel. 

Το ένα το ήξερα ότι δεν ήταν το σούπερ σπίτι, το ήθελα μόνο για έναν ύπνο, αυτοί μου είχαν πει ότι θα έμενα με τις γάτες τους. Ήταν κάτι που δεν με πείραξε γιατί είχα κάνει 80 αιτήσεις αλλά επειδή άρχιζαν τα σχολεία, ήταν οι μόνοι που δέχτηκαν. Οι γάτες ήταν τρεις, μπορεί και τέσσερις, είχαν και λαγό, 22 ψάρια και όλο το σπίτι είχε ζώα σε όλες τις μορφές, ξύλινα, μεταλλικά, ταριχευμένα, πλαστικά, γούνινα, έβλεπες παντού ζώα. Το ότι ήμουνα μόνη μου σε ένα μεγάλο σπίτι στο Λονδίνο ήταν παράξενο. Ο λαγός μου έφαγε φορτιστές και καλώδια. Νομίζω ότι υπέφεραν λίγο τα ζώα μαζί μου…

Αυτό που ήταν πολύ ωραίο ήταν που πήγαμε στη Νορμανδία οικογενειακώς, για τα Χριστούγεννα και μείναμε σε ένα υπέροχο σπίτι, με άχυρα στη σκεπή, παλιό, μέσα στο δάσος, ένα όνειρο για τις γιορτές, σε συγκρότημα με πισίνα, ακόμη και με δωμάτιο με home cinema. Κάναμε εκδρομές, περπατήσαμε στο δάσος…

Και ένα άλλο ωραίο home exchange που θυμάμαι ήταν που πήγανε οι γονείς μου με δυο φίλους τους στη Φλωρεντία. Γιατί δεν σου απαγορεύουν να πας με όποιον θες... Σε ένα διαμέρισμα πολυτελές με θέα το Ponte Vecchio, στο κέντρο, ιστορικό σπίτι, ανακαινισμένο κι εκεί είναι που ο πατέρας μου άρχισε να μπαίνει στο κόλπο. Ακόμη δεν το έχει πάρει τόσο ζεστά όσο εμείς. Αλλά θα τον ξεκουνήσουμε να φτάσουμε μέχρι Λατινική Αμερική…

Εγώ πήγα Μπουένος Αϊρες, έκανα μια ανταλλαγή εκεί, σε ένα πολύ ωραίο διαμέρισμα, που είχε και roof garden με φοίνικες και μπαρ, στο κέντρο της πόλης. Ο αδερφός μου πήγε στο Μαϊάμι σε ένα penthouse εκεί, με θέα την Καραϊβική, στον κόλπο της Φλόριντα. Και μετά εγώ έκανα ακόμη ένα exchange στη Νέα Υόρκη για τη δουλειά μου, ως υπεύθυνη για το Διεθνές Ελληνικό Θέατρο και μια μαραθώνια ανάγνωση της Οδύσσειας. Χρησιμοποίησα το διαμέρισμα για τη δουλειά μου, το σπίτι χρησιμοποιήθηκε σαν το γραφείο μας στη Νέα Υόρκη, φιλοξένησα τους Ελληνες μουσικούς που ήρθανε, όλα βέβαια πάντα, σε συνενόηση με τους ιδιοκτήτες.

Οι ίδιοι ήταν μια ενδιαφέρουσα οικογένεια. Εγώ πάντα κορόιδευα το στιλ Αντζελίνα Τζολί με υιοθετημένα παιδιά από όλο τον κόσμο. Εκείνοι είχαν κάνει δικό τους παιδί και είχαν υιοθετήσει άλλα δύο από την Αφρική. Είναι ένα παράδειγμα για το πως έρχεσαι σε επαφή με τελείως άλλες οικογενειακές καταστάσεις και μαθαίνεις να τις εκτιμάς.

Με το home exchange, πέρα από τα αυτονόητα, ότι δηλαδή, έχεις δωρεάν διαμονή, και ζεις σαν ντόπιος σε μια πόλη, καθώς ο «οικοδεσπότης» σου προτείνει εστιατόρια, βόλτες, άγνωστα σημεία, πληροφορίες ανεκτίμητης αξίας, το ίδιο κάνουμε κι εμείς φυσικά στη Φολέγανδρο, με πλήρη οδηγό. Και όλοι τρελαίνονται. Μιλούν για την πιο ωραία εβδομάδα της ζωής τους… Το ζευγάρι από τη Νέα Υόρκη άφησε τα παιδιά του για να γιορτάσει τη δέκατη επέτειο του στη Φολέγανδρο. Οι δυο τους έμειναν 10 ημέρες, έκαναν γιόγκα στη βεράντα, μας είπαν ότι είχαν χρόνια να κοιμηθούν οχτάωρο και κοιμόντουσαν 12ωρα. Γύρισαν ...καινούργιοι. Και μας είπαν: «σας παρακαλούμε. Ελάτε στη Νέα Υόρκη, να ξαναπάμε στη Φολέγανδρο…»

Όσο γι'αυτό που λένε ότι φοβάσαι ότι θα σε κλέψουν, δεν ισχύει. Οταν μπαίνεις σε αυτή τη διαδικασία, πρέπει να έχεις εμπιστοσύνη στον κόσμο, να ξεπεράσεις την καψυποψία, να καταλάβεις ότι είναι «mi casa, su casa». Όπως θα φερθείς στο σπίτι του, έτσι θα φροντίσει κι εκείνος το δικό σου. Για παράδειγμα, η οικογένεια που φιλοξενήσαμε από το Λονδίνο, έσπασε τον νιπτήρα του μπάνιου στο σπίτι, όταν έπεσε κατά λάθος μια κολώνα. Με το που γύρισε, μας έστειλε λεφτά, και αντικαταστήσαμε όλο το σύστημα. Ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Αναλαμβάνεις ότι θα έκανες και στο σπίτι σου. Και συνήθως βρίσκεις το σπίτι σου σε καλύτερη κατάσταση από ότι το άφησες. Μαθαίνεις να φροντίζεις το δικό σου σπίτι. Δεν αφήνεις τη λάμπα καμένη έξι μήνες. Ετσι μαθαίνεις να το θες να είναι πάντα σε τάξη, γιατί είσαι πλέον εκτεθιμένος στην κρίση των άλλων και σε πιάνει το φιλότιμο. Για να είναι ευτυχισμένοι όλοι με την ανταλλαγή.

Εκείνο που χρειάζεται είναι οργάνωση. Είναι δουλειά, εμείς λαμβάνουμε 10 emails την εβδομάδα, έχει τεράστια ζήτηση η Ελλάδα. Κυρίως από Γαλλία, Αμερική, Αυστραλία, Καναδά. Δεν είναι πάντα ωραία τα σπίτια. Όταν έχεις ένα σπίτι κυκλαδίτικο με θέα στο Αιγαίο, δεν το ανταλάσσεις με ένα σπιτάκι στη μέση του πουθενά στη Γαλλία. Αυτό συμβαίνει πολύ συχνά. Απλά απαντάς «ευχαριστούμε αλλά δεν μας ενδιαφέρει άμεσα». Το μόνο που μας έχει μείνει είναι τα ακίνητα μας. Και έτσι δεν είναι μόνο ότι μπορείς να ταξιδέψεις αλλά να ζήσεις και μια παράλληλη ζωή. Δηλαδή να ζήσεις σα να είσαι στα παπούτσια του άλλλου. Δηλαδή εγώ ένιωσα για δύο εβδομάδες ότι ήμουνα businesswoman στη Νέα Υόρκη. Οι γονείς μου ότι ζούσαν στη Φλορεντία. Έχω το σπίτι μου. Μαγειρεύω. Εξοικονομώ χρήματα, ξοδεύοντας μόνο τα αεροπορικά. Και το ωραιότερο, για ανθρώπους που έχουν βγει στη σύνταξη, υπάρχουν άνθρωποι που λένε ότι θα πάνε όλη την χρονιά στην Ευρώπη, δίνοντας το σπίτι τους στη Φλόριντα. Αυτό θα ήταν το όνειρο μου για τους γονείς μου… 

Ο πατέρας μου σκεφτόταν να χτίσει δεύτερο σπίτι στη Φολέγανδρο για πολλούς λόγους. Το φτιάξαμε. Τώρα έχουμε δυο σπίτια στο Home Exchange, δίπλα δίπλα. Κι είμαστε κι εμείς πιο άνετοι τώρα. Είναι όλοι εντυπωσιασμένοι από την Ελλάδα, το σπίτι μας είναι πολύ απλό, ειδικά το πρώτο, δεν έχει Ιντερνετ, τηλεόραση, θέρμανση. Θα ζήσεις σαν χωριάτης στην Ανω Μεριά Φολεγάνδρου, τους δίνεις αυτή την εμπειρία, τη μεγάλη δύναμη της Ελλάδας σε επίπεδο οικοτουρισμού. Είναι αυτό που ονειρεύονται οι ξένοι στην Ελλάδα. Το άσπρο μπλε, με την πέτρα, την ελιά…Κανείς δεν θα ερχόταν στην Ελλάδα για να πάει μόνο στη Φολέγανδρο. Γνωρίζουν κάτι διαφορετικό. Τρομερή ευκαιρία προβολής της χώρας με τρόπο άμεσο, δημιουργικό, εξωστρεφή. Δείχνουμε την ελληνική φιλοξενία. «Mi casa su casa», λοιπόν.

Επόμενοι προορισμοί; Οι Έλληνες δεν ξέρουν να προγραμματίζουν. Αυτό είναι πρόβλημα. Εμείς λέμε ότι δεν μπορούμε να προγραμματίσουμε. Για τον μέσο Ελληνα, είναι λίγο σουρρεάλ όλο αυτό. Εμείς, δεν έχουμε εκμεταλλευτεί, όλες τις δυνατότητες του Home Exchange. Θα μπορούσαμε να το κάνουμε 12 μήνες τον χρόνο, αν και κανείς δεν πηγαίνει για Χριστούγεννα στη Φολέγανδρο.

Mε τη μαμά μου έχουμε την ιδέα, όλο αυτό, να το κάνουμε βιβλίο. Δεν ξέρω αν θα γίνει αλλά έχουμε πολύ ωραίες ιστορίες. Γεννιούνται καταστάσεις που δεν περιμένεις. Ειδικά άμα γνωρίζεις τους ανθρώπους... Αλλιώς είναι σαν ξενοδοχείο, απλά δεν πληρώνεις. Αν τους γνωρίσεις είναι πολύ πιο ωραίο. Κάτι σαν παράλληλες ζωές. Ανταλάσσεις το σπίτι σου με σπίτι με ιστιοπλοϊκό, ποδήλατα, ζώα, αυτοκίνητα, σερφ…

Η αλήθεια είναι ότι φαντάζεσαι τους ανθρώπους. Ιστορίες ανθρώπων. Αναπτύσσεις σχέσεις ανάλογα με το τι είναι ο άλλος. Είναι τρομερός τρόπος δικτύωσης γενικότερα. Ξέρεις ότι γνωρίζεις κάποιον σε κάθε πόλη και ότι αν χρειαστεί, μπορείς να τον πάρεις τηλέφωνο. Οποιοσδήποτε Ελληνας πάει στο Μεξικό, έχει μια αίσθηση αλληλεγγύης και φιλοξενίας. Ζεις την πόλη.

Δεν τους έχουμε γνωρίσει όλους. Αφού δεν κάνουμε ταυτόχρονα ανταλλαγές, δεν τους ξέρουμε όλους. Υπάρχει πάντα ένα μυστήριο. Αλλά είναι ωραίο. Μερικά είναι πιο ψυχρά exchanges και σε άλλα, μπορεί να προκύψουν φιλίες ζωής. Για την ώρα είναι ένα δώρο που δεν έχουμε ακόμη εκτιμήσει.»

William Heinzer-Home Exchange Europe

- Πώς αποφασίσατε να επενδύσετε στην Ελλάδα σε μια τόσο δύσκολη στιγμή για την χώρα; 

- Θέλουμε να προσφέρουμε στους Ελληνες τον πιο ελκυστικό, εναλλακτικό τρόπο να ταξιδεύει κανείς, όπως κάναμε με 15 άλλες χώρες. Και θέλαμε να παρέχουμε στα μέλη μας από όλο τον κόσμο περισσότερες ευκαιρίες να βρουν ανταλλαγή στην Ελλάδα. 

- Πώς θα περιγράφατε την φιλοσοφία του Home Exchange σε κάποιον που δεν έχει ιδέα περί τίνος πρόκειται;

- «Νιώστε σα στο σπίτι σας, οπουδήποτε στον κόσμο». Αυτό είναι κάτι που θα τραβήξει την προσοχή οποιουδήποτε δεν έχει ιδέα για τι μιλάμε. Το «σπίτι» μεταφράζεται σε διαμέρισμα ή βίλα. Το «μείνετε δωρεάν» είναι ένα επιπλέον στοιχείο. Τα μέλη πληρώνουν για την μεταφορά τους και ύστερα δεν κοστίζει παραπάνω απ' ότι αν έμεναν σπίτι τους. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι ένας εναλλακτικός τρόπος να ταξιδεύεις. Μπορείτε να το αποκαλέσετε «κοινωνικό ταξίδι». Χωρίς χρήματα. Ή τουριστικά γκέτο. Τα μέλη μας ζουν στα αλήθεια σαν ντόπιοι. Τους ενημερώνει ο συνέταιρος της ανταλλαγής. Και ο συνέταιρος ανταλλαγής δεν παίρνει σίγουρα προμήθεια 10% αν προτείνει το αγαπημένο του εστιατόριο. Οπότε όλα έχουν να κάνουν με φιλία και εμπιστοσύνη. Χάρη στο Ίντερνετ έχουμε αυτή τη «συνεργατική κατανάλωση». Στοιχηματίζουμε ότι θα γίνει ολοένα και πιο δυνατή. Η «συνεργατική κατανάλωση» μπορεί να είναι μία από τις σωστές απαντήσεις στην κρίση που χτυπά όλες τις δυτικές χώρες.

- Ανταλάσσετε σπίτια σε 145 χώρες. Υπάρχουν μέλη που να έχουν εκμεταλλευτεί όλα τα προνόμια του Home Exchange και να έχουν ταξιδέψει σχεδόν παντού;

- Ο Γερμανός αντιπρόσωπος μας μίλησε πρόσφατα με ένα ζευγάρι συνταξιούχων που είπε ότι έκανε 51 ανταλλαγές. Αυτό είναι σίγουρα πολύ παραπάνω από όσο κάνουν οι περισσότεροι από τα μέλη μας. Αλλά αν πάτε στο «Advanced Search» και αναζητήσετε το box, «Experienced Exchangers» και ύστερα κλικάρετε την λέξη «search» θα δείτε μέλη που αναφέρουν πόσες ανταλλαγές έχουν κάνει. Είμαι σίγουρος ότι θα εντυπωσιαστείτε. 

- Είναι αλήθεια ότι ανταλάσσοντας το σπίτι σου δεν κινδυνεύεις να σε κλέψουν;

- Όλο και περισσότερες ασφαλιστικές εταιρίες προτείνουν την ανταλλαγή σπιτιών σαν έναν τρόπο για να αποθαρρυνθούν οι κλέφτες. Ζω στην Γενεύη, στην Ελβετία, είμαι Γαλλόφωνος. Η Ένωση των Γαλλικών Ασφαλιστικών Εταιρίων αναφέρει το Home Exchange σαν έναν τρόπο για να είσαι ήσυχος όταν λείπεις σε διακοπές.

- Πώς θα προωθήσετε την Ελλάδα στο εξωτερικό; Ποιό θα ήταν το πιο πετυχημένο σλόγκαν σήμερα;

- Ακούσατε για την κρίση στην Ελλάδα; Πηγαίνετε εκεί, συναντήστε ανθρώπους ανταλλάξτε σπίτια. Θα αλλάξετε εικόνα. Δεν υπάρχει κρίση στην φιλοξενία, την φιλία, το τοπίο. 

- Με ποιόν τρόπο μπορεί να επωφεληθεί ο ελληνικός τουρισμός;

- Τα μέλη μας εξοικονομούν πολλά χρήματα. Τουλάχιστον το 50% του οικογενειακού προϋπολογισμού για τις διακοπές. Περισσότερο όταν ανταλάσσουν αυτοκίνητα. Οπότε εξοικονομούν αρκετά χρήματα για να πάνε σε εστιατόρια, να ψωνίσουν σε μαγαζιά, να κινηθούν. Και δεν χρειάζεται να χτίσουν στην ακτή ή στα νησιά. Το Home Exchange είναι ένας τρόπος να προστατευτεί το περιβάλλον.

- Οι Γάλλοι μοιάζουν να τρελαίνονται με την ιδέα να ανταλάσσουν το σπίτι τους. Ποιοί είναι οι πιο ενθουσιώδεις να το κάνουν και ποιοί παραμένουν ακόμη καχύποπτοι;

- Οι πρωταθλητές σε διεθνές επίπεδο είναι οι Δανοί. Οι Γάλλοι έρχονται δεύτεροι, και η χώρα που έρχεται πρώτη στις λίστες είναι η Αμερική. Οι μόνες χώρες που αντιστέκονται ακόμη είναι αυτές που δεν γνωρίζουν για εμάς. Ή φυσικά χώρες που δεν είναι δημοφιλείς για τους τουρίστες. 

Πάσχετε από αϋπνία; Σκεφτείτε καταρράχτες, οργανωμένα πικνίκ στην εξοχή, ταξίδια.

Χαμομήλι και τσάι του βουνού ήπιαμε σε ποσότητα. Και λεβάντα δοκιμάσαμε, και μελισσόχορτο, πασιφλώρα, βαλεριάνα, ματζουράνα... Τίποτα. Η αϋπνία εκεί, επιμένει, δεν λέει να φύγει. Πείσαμε τον ερωτικό μας σύντροφο να μας βοηθήσει να την ξεπεράσουμε μαζί. Γιατί, ως γνωστό, το σεξ καταπολεμά τις αϋπνίες. Μύθος κι αυτό; Καλά, ας παίξουμε με ζωάκια τότε. Αν νομίζετε ότι μετρώντας λευκά και μαύρα πρόβατα, θα κερδίσετε κάτι, είστε γελασμένοι.

Ψυχολόγοι από την Οξφόρδη υποστηρίζουν άλλα... Μην μετράτε προβατίνες, λένε. Σκεφτείτε καταρράχτες, οργανωμένα πικνίκ στην εξοχή, ταξίδια. Κάτι θα ξέρουν. Η αϋπνία είναι ο ίδιος εφιάλτης για όλους παγκοσμίως. Ένας στους δέκα υποφέρει από χρόνιες αϋπνίες ενώ ένα στα πέντε τροχαία ατυχήματα προκαλείται από την απώλεια ύπνου. Για κάθε ώρα ύπνου που θυσιάζουμε τη νύχτα, χάνουμε αυτομάτως έναν βαθμό IQ την επόμενη μέρα.

Έχει συμβεί σε όλους. Σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό. Πέφτουμε στο κρεβάτι για να κοιμηθούμε, πρέπει να ξυπνήσουμε νωρίς αύριο, ο πολυπόθητος ύπνος όμως δεν έρχεται. Καταφεύγουμε τότε στα ηρεμιστικά, στα αγχολυτικά, στο χαμομήλι, στο αλκοόλ.
Άλλοι πίνουν σαμπάνια και τρώνε χαβιάρι. Απορρίπτεται ως υπερτιμημένη θεραπεία. Κι άλλοι έχουν βρει την ...υγειά τους χάρη στα Πρόζακ. Τα ηρεμιστικά όμως δεν είναι η λύση. Τα χάπια, δεν λύνουν το πρόβλημα της αϋπνίας αλλά με τον καιρό το επιδεινώνουν. Ένα ελαφρύ δείπνο, λίγη σωματική άσκηση, ένα βαρετό βιβλίο, ένα ήσυχο δωμάτιο, είναι οι πρώτες λέξεις που θα γραφτούν στο ιατρικό συνταγολόγιο.

Η Άλισον Χάρβεϊ, ψυχολόγος του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, έκανε ένα ενδιαφέρον πείραμα. Χώρισε 50 εθελοντές που πάσχουν από αϋπνία σε τρεις ομάδες, προτείνοντας μια διαφορετική στρατηγική για κάθε ομάδα. Θέλετε να μάθετε ποιοι έκλεισαν πιο γρήγορα και για περισσότερη ώρα τα βλέφαρα τους; Εκείνοι που φαντάστηκαν ανέμελα απογεύματα, εξωτικές διακοπές, μία εκδρομή στον Νιαγάρα, κοιμήθηκαν 20 λεπτά νωρίτερα από όσους μετρούσαν πρόβατα ή εύχονταν να τους έρθει ύπνος. «Είναι πολύ ανιαρό και ανούσιο να μετράς πρόβατα για να μπορέσεις να διώξεις μακριά τις αρνητικές σκέψεις», λέει η ψυχολόγος και μάλλον δεν έχει άδικο.

Υπάρχει όμως και η τακτική τη «απόκρυψης συναισθημάτων». Λέγοντας στους «ασθενείς» να μην σκέφτονται τίποτα που τους αγχώνει ή τους στενοχωρεί. Σαν «το τεστ της πολικής αρκούδας» δεν ακούγεται αυτό; Όταν ζητάς από κάποιον να μην σκεφτεί καθόλου, για παράδειγμα, πολικές αρκούδες είναι σα να τον υποχρεώνεις να του γίνει έμμονη ιδέα.

Τι μπορούμε να κάνουμε για να αποφύγουμε τα υπνωτικά χάπια;
Να αντιμετωπίσουμε τον ύπνο σαν τελετουργία. Να ξαπλώνουμε πάντα την ίδια ώρα. Να κάνουμε πριν ένα ζεστό μπάνιο. Να μην πίνουμε καφέ ή αλκοόλ. Να μην τρώμε πολύ, κυρίως σάλτσες και πικάντικα φαγητά. Η τηλεόραση πρέπει να καταργηθεί από την κρεβατοκάμαρα.
Τον ύπνο δεν μπορούμε να τον βιάσουμε, ούτε να τον έχουμε κατά παραγγελία. Όσοι κοιμούνται καλά, ζουν περισσότερο. Εφτά με οχτώ ώρες αρκούν. Εκείνοι όμως που κάνουν υπνοθεραπεία και ξεραίνονται στο κρεβάτι για 12 ώρες ξυπνούν με πονοκέφαλο και κατάθλιψη. Μην φτάσουμε και στο άλλο άκρο. Οι ψυχολόγοι μάλιστα υποστηρίζουν ότι καλό είναι να αποφεύγεται η ανάγνωση ενδιαφέροντων βιβλίων στο κρεβάτι. Όχι ότι ψάχναμε να βρούμε δικαιολογία... Λίγη γυμναστική κατά τη διάρκεια της ημέρας δεν βλάπτει. Ο Ορφέας θα γίνει ο καλύτερος μας φίλος.
Ένα ποτηράκι ουίσκι μπορεί να σας χαλαρώσει αλλά μην το παρακάνετε. Εξαφανίστε οτιδήποτε μπορεί να σας αγχώνει από την κρεβατοκάμαρα: βιβλία, ραδιόφωνα, τηλεόραση, κομπιούτερ, επαγγελματικά έγγραφα, ακόμη και βερνίκια νυχιών για να αποφύγετε την έντονη μυρωδιά(!) Αν δεν μπορείτε να κοιμηθείτε, σηκωθείτε από το κρεβάτι και κάντε κάτι άλλο. Μετρήστε κακούς λύκους. 

Θεσσαλονίκη, η δεύτερη πόλη της ζωής μου. ΟΚ καρντάσι;

Στη Θεσσαλονίκη πηγαίνω από τότε που δεν θυμάμαι τον εαυτό μου. Από την κοιλιά της μητέρας μου. Οι γονείς μου μεγάλωσαν και ερωτεύτηκαν στη Θεσσαλονίκη, και μετά τις σπουδές τους στην Ιατρική και την Αγγλική Φιλολογία, ήρθαν στην Αθήνα. Κι εγώ, μπορεί να γεννήθηκα στην Αθήνα με την αδερφή μου, όμως πέρασα όλα μου τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, τις γιορτές, τα καλοκαίρια, με τουλάχιστον ένα πέρασμα από τη δεύτερη πατρίδα, τη Θεσσαλονίκη, κοντά στους συγγενείς, τους παππούδες, τα ξαδέρφια, τους θείους, από την Ακρόπολη στην Τούμπα και από εκεί στην Αγία Τριάδα για να φτάσουμε μέχρι το Φίλυρο και τη Χαλκιδική...

Δεν ξέρω δρόμους, χάνομαι κάθε φορά, προτιμώ να περπατάω κι ας μην ξέρω πού πηγαίνω, δεν έχω ιδέα από νυχτερινή ζωή, γιατί οι φίλοι μου δεν ζουν εκεί, η Θεσσαλονίκη για μένα, είναι η πόλη στην οποία, μοιάζει να έχει σταματήσει ο χρόνος. Μια άλλη Ελλάδα, πολύ διαφορετική σίγουρα από την Αθήνα του 2015. Και ως ρομαντική «τουρίστρια» δικαιούμαι να τη βλέπω από μια απόσταση, να την αγαπώ και να την κρίνω, να τη βλέπω με τα μάτια των άλλων, των «δικών» μας που φροντίζουν πάντοτε να μας ξεναγούν και να μας κάνουν να νιώθουμε σαν ντόπιοι, σαν το άλογο που φοράει παρωπίδες.

Όταν βρέθηκα στην πόλη, ως μητέρα πλέον, είδα μια άλλη Θεσσαλονίκη, πιο σύγχρονη, αν και αγχωμένη, πιο ανθρώπινη, αλλά σκοτεινή, μουντή ίσως. Κάτι σαν εθνική κατάθλιψη, ακόμη και στην αιώνια πανεπιστημιούπολη, το «τεράστιο στομάχι», στο οποίο, οι μισοί μαγειρεύουν και οι άλλοι μισοί τρώνε. Πολλά ενοικιαστήρια, με αντίστοιχα πωλητήρια, άδεια μαγαζιά, αγνώριστες γειτονιές.

Και ναι, διέκρινα για ακόμη μια φορά το «σύμπλεγμα» του Βορρά απέναντι στην καθολική εξουσία του κράτους των Αθηνών, κάτι που καταλαβαίνεις στην καθημερινή σου επικοινωνία, μόλις δηλώσεις Αθηναίος. Και η εξήγηση είναι ότι η «Σαλονίκη» ως πολυεθνική πρωτεύουσα έχασε τον ρόλο της με την έλευση των προσφύγων. Όλα θα πάνε καλά, αρκεί να μην ξεκινήσεις συζήτηση για τα αθλητικά...

Με τον καιρό, ξέρεις να αποφεύγεις τις κακοτοπιές. Φτάσαμε με το τρένο, σε ένα ταξίδι που θυμίζει κινηματογραφική ταινία, χαζεύοντας το τοπίο μέσα από τα παράθυρα, όσο μας επέτρεπαν τα γκράφιτι. Ο περίπατος στην παραλιακή, με προορισμό τον Λευκό Πύργο, με το ποδηλατοδρόμιο, η πλατεία Αριστοτέλους, ο κινηματογράφος Ολύμπιον, η Τσιμισκή, η Εγνατίας, και οι παράλληλοι δρόμοι, το γήπεδο του ΠΑΟΚ, η Έκθεση, η Ανω Πόλη και η απίστευτη θέα από τη Μονή Βλατάδων (στην οποία ταΐσαμε και τα παγώνια), τα Λαδάδικα, το Καπάνι, το Παλιό Χρηματιστήριο, η Αγία Σοφία, το Αρχαιολογικό Μουσείο, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, οι Καμάρες...

Ως επισκέπτρια, αυτό που βλέπω στη Θεσσαλονίκη είναι πιο χαλαρούς ρυθμούς, διάθεση για ζωή και διασκέδαση, τώρα πια όλο και περισσότερα ταχυφαγεία με «βρώμικα» ελληνικά χάμπουργκερ, σουβλάκια, χοτ-ντογκ, πιο φθηνά, πιο φθηνά. Δύσκολα δεν θα φας καλά, ειδικά αν ξέρεις, οι γεύσεις είναι μοναδικές και αυθεντικές. Από τα βομβίδια πάνω στη λαδόκολλα μέσα στην αγορά μέχρι την μπουγάτσα. Στην Αγορά Μοδιάνο βρήκα τα ωραιότερα, χειροποίητα τυροπιτάκια με φύλλο, σε έναν φούρνο χωρίς όνομα.

Στη Θεσσαλονίκη δεν θα βρεις εύκολα sushi (γιατί δεν είναι της μόδας), από καφέ, μεζεδοπωλεία και σουβλατζίδικα όμως άλλο τίποτα. Οι ταξιτζήδες θα εκφράσουν με κάθε ευκαιρία την άποψή τους για τον δήμαρχό τους. Οι άνθρωποι είναι πιο ανοιχτοί, πιο επικοινωνιακοί. Το σαλέπι σε κάθε γωνιά, μαζί με τα κάστανα και τα κουλούρια, σε παραπέμπουν σε άλλες εποχές.

Σκυλάδικα και ροκόμπαρα, χαλαρά μπαράκια, το Κέντρο δεν κοιμάται ποτέ. Αλλά αν θέλεις την ηρεμία σου; Μπορείς να περπατήσεις από την παραλία μέχρι το Μέγαρο Μουσικής. Σε κεντρικό βιβλιοπωλείο-πολυχώρο, στο Public, στο υπόγειο, κάθησα στον ωραιότερο χώρο με φως και θέα, ανάγνωση σε γυάλινο σκηνικό.

Το μυστικό στη Θεσσαλονίκη του σήμερα είναι μάλλον να χαθείς στα στενά, εκεί όπου μπορείς να συναντήσεις από βιολογικά καφέ μέχρι μικρές μπουτίκ με άποψη. ΟΚ καρντάσι;

Όταν (κι) ο πάγος έγινε της μόδας...

Έγινε και ο πάγος της μόδας. Μπορεί να γκρινιάζουμε για την κρίση, με κάθε αφορμή, αλλά υπάρχουν κάποιοι που κάνουν χρυσές δουλειές. Όπως όσοι σκέφτηκαν, για παράδειγμα, να ανοίξουν παγοδρόμιο στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη ή αλλού, εδώ και λίγα χρόνια.

Εφιάλτης στον δρόμο με τις πίστες. Δεν βρίσκεις παγοπέδιλα στο νούμερό σου, αν βρεις τελικά, παίρνεις κάτι ιδρωμένα, βρεγμένα, ταλαιπωρημένα ζευγάρια, το εισιτήριο για κάθε άτομο (παιδί ή ενήλικα) δεν πέφτει κάτω από τα 10 ευρώ, δίνεις και 5 ευρώ επιπλέον, αν θέλεις το παιδί σου να σέρνει έναν πιγκουίνο ή μια φώκια. Πλαστικά και τα δύο, για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις. Είκοσι ευρώ για μια βόλτα χέρι - χέρι με τον δάσκαλο, ένα ευρώ για το λόκερ... Σύνολο, ένα πενηντάρι.

Καινούργιες πίστες, αυτοσχέδιες, με τεχνητό πάγο (ή κάτι σαν λευκό παρκέ), βουναλάκια, κακοτεχνίες, σε μέρη που δεν φαντάζεσαι, πίσω από τις τουαλέτες σε παιδότοπους, λούνα παρκ, multiplex, στη μέση του πουθενά, σε κεντρικές πλατείες. Ειδικά από τη στιγμή που προβλήθηκε και το τηλεοπτικό υπερθέαμα με πρωταγωνιστές πρωταθλητές και Έλληνες ηθοποιούς, παρουσιαστές, αθλητές, τραγουδιστές, μοντέλα, όλοι τώρα θέλουν να γίνουν επαγγελματίες σκιέρ. Όχι του τηλεοπτικού πλέον, αλλά του καλλιτεχνικού πατινάζ.

Τόση ορολογία να πάει στράφι; Υπάρχει μια πίστα για όλους.Σε αυτήν την περίπτωση, όσο καλά κι αν κατέχεις το σπορ, κάνεις τον σταυρό σου και εύχεσαι να μη συγκρουστείς μετωπικά με την παρέα των εφήβων που πηγαίνει ανάποδα, με ιλιγγιώδη ταχύτητα, κόντρα στο ρεύμα. Και εδώ δεν είναι Central Park, να έχεις τουλάχιστον άπλα, εδώ η πτώση είναι δεδομένη.

Προστατευτικά κράνη; Επιγονατίδες; Προστατευτικά για αγκώνες και καρπούς; Δεν υπάρχουν. Δεν προσφέρονται. Εκτός και αν τα πληρώναμε κι αυτά. Μαζί με το καρότο για να φτιάξουμε χιονάνθρωπο.

H Αθήνα με ή χωρίς «Αν»

Η φίλη που επέμενε να πάμε στο σινεμά να παρακολουθήσουμε την πρώτη ταινία του Χριστόφορου Παπακαλιάτη ήταν αρκετά επίμονη. Δεν ξέρω αν θα είχα πάρει την απόφαση μόνη μου, είχα ακούσει τόσα πολλά, δεν είχα διαβάσει καμία κριτική, σκεφτόμουνα «κι αν είναι χάλια;». Ξέρω πώς είναι ο εμπορικός, ελληνικός κινηματογράφος, τι να περιμένει κανείς, τι να μην περιμένει, δεν έχει σημασία ποιος αντιγράφει ποιον, αν το «Αν» χτίστηκε στο μοτίβο του «Sliding Doors» (1998) με ή χωρίς την Gwyneth Paltrow ή αν oι πρωταγωνιστές διεκδικούν βραβείο ερμηνείας. Αν και η Θέμις Μπαζάκα μάλλον θα άξιζε βραβείο για τον μονόλογό της.

Αγάπησα τις εικόνες από την πρώτη στιγμή. Ερωτεύτηκα ξανά την Αθήνα, την Πλάκα, τα σοκάκια, το φως, τη νύχτα, τους ανθρώπους της πόλης... Είδα αλλιώς την Αθήνα στο σκοτάδι, μέσα στη βαβούρα, τα ματ, την κρίση, με νέους ανθρώπους που μιλάνε κανονικά, σενάριο που περιγράφει την πραγματικότητα, γρήγορους διαλόγους, μπρος-πίσω, ξεκάθαρο flashback, έξυπνο μοντάζ, ντυμένο όπως πάντα με το ιδανικό σάουντρακ.

Βλέπεις την Αθήνα του σήμερα σ' ένα φιλμ που δεν κρύβει κάτι, δεν ωραιοποιεί γειτονιές, καταστάσεις, με ανατροπές, προβληματισμούς, ανησυχίες, σκέψεις. Αλλά κυρίως περπατάς σε μια όμορφη πόλη για 111 λεπτά. Ξαναθυμάσαι την πόλη σου και την εκτιμάς από την αρχή. Τη βλέπεις ίσως με τα μάτια ενός ξένου και φαντάζεσαι πώς θα ήταν αν την έβλεπε τώρα ένας τουρίστας, είμαι σίγουρη ότι θα έκλεινε εισιτήριο την ίδια στιγμή για να χαθεί στα δρομάκια, να καθίσει στα ίδια καφέ, να δει την Αθήνα με τον ήλιο, την Αθήνα όταν χιονίζει, την Αθήνα με ή χωρίς «Αν»...

Ο τίτλος ακούγεται μάλλον καλύτερα στα αγγλικά... «What if». Τι ανακούφιση και τι γλυκά συναισθήματα. Μέσα σε όλη τη μαυρίλα, τις έντονες σκηνές, τις μπουνιές στο στομάχι, τους μώλωπες, τη βία, υπήρχαν οι μπουκαμβίλιες. Η λατέρνα. Το ηλιοβασίλεμα. Η Ακρόπολη. Η Πανεπιστημίου άδεια. Τα γκράφιτι. Η Πλάκα τις καθημερινές. Χωρίς τίποτα να είναι φολκλόρ. Ή κακόγουστο. Όλα φιλτραρισμένα, καλοσχεδιασμένα, με την αισθητική ενός σκηνοθέτη, σεναριογράφου, ηθοποιού που θα πρέπει σίγουρα να αγαπά την πόλη του. Την Αθήνα του «αν» και του «μπορούμε».

Εξωτικά γλυκά, συνταγές της μόδας, υψηλή ζαχαροπλαστική; Όχι στον Βάρσο

Είναι πολύ λίγα τα μέρη στην Αθήνα που δεν έχουν αλλάξει και δεν θα ήθελες να αλλάξουν απολύτως τίποτα, ούτε λογότυπο. Έχω καθιερώσει να πηγαίνω μία φορά την εβδομάδα στον Βάρσο, στην Κηφισιά. Για πρωινό. Brunch στον Βάρσο. Αβγά μάτια ή ομελέτα, με λουκάνικο, τυρόπιτα ταψιού, τσουρέκι, μπριός, κρέμα, ρυζόγαλο, ζεστή σοκολάτα, φρεσκοστυμένος χυμός πορτοκαλιού, όχι απαραίτητα όλα μαζί.

Πριν από τα Χριστούγεννα η τυρόπιτα ταψιού ήταν διαφορετική. Δεν ήταν κακή η γεύση της, απλώς ήταν διαφορετική, όχι σαν κι αυτή που είχαμε συνηθίσει να τρώμε, κάθε βδομάδα. Όπως μάθαμε, είχε τελειώσει το τυρί. Παραγωγής τους. Τις γιορτές είχαν στολίσει τη βιτρίνα με το κλασικό, πλέον, λευκό δέντρο από κουραμπιέδες. Παραγωγής τους. Μετά τις γιορτές απολαύσαμε ένα διαφορετικό πρωινό, με χιόνι, ζεστά αβγά και μαύρο στρογγυλό ψωμάκι. Εννοείται, παραγωγής τους.

Αν το συγκεκριμένο ζαχαροπλαστείο, καφέ, στέκι, στην οδό Κασσαβέτη, είναι τόσο ρετρό, παλιομοδίτικο, αυθεντικό, είναι γιατί αυτή ακριβώς είναι και η γοητεία του. Οι άνθρωποι που σε σερβίρουν, οι δερμάτινοι καναπέδες με τα μίνιμαλ τραπεζάκια, το τζάκι, οι δύο είσοδοι, οι θαμώνες, ακόμη και το χαρτί και οι σακούλες, με το λευκό και το κόκκινο, μοιάζουν να έχουν παραμείνει ίδια. Έτσι, ακριβώς ξέρεις πάντα τι να περιμένεις.

Σε μια πόλη που δεν αναγνωρίζεις πλέον εύκολα γειτονιές και όλα μοιάζουν σαν να έχουν βγει από καρμπόν, ίδιες αλυσίδες καταστημάτων παντού, παρόμοιες γεύσεις, μυρωδιές, εικόνες, είναι ανακουφιστικό να μυρίζεις τσουρέκι -που μυρίζει τσουρέκι-, να βρίσκεις γιαούρτι, γαλακτομπούρεκο, μαρεγκάκια, σου και τρουφάκια, δίπλες, μελομακάρονα, κουραμπιέδες, όποτε σου... μυρίσουν.

Οι κυρίες με τις λευκές ποδιές μοιάζουν έτοιμες να σε εξυπηρετήσουν. Ζυγίζουν αυτό που έχεις επιλέξει, το συσκευάζουν τη στιγμή που το ζητάς, ακόμη και το τσουρέκι, σου προτείνουν πώς και πότε να το κλείσεις στην ειδική σακούλα, για να διατηρηθεί όσο φρέσκο είναι και αντέχει να είναι.

Γαλακτοζαχαροπλαστείο με παραδοσιακές συνταγές, χωρίς χημικά συντηρητικά και βελτιωτικά στα προϊόντα. Το καταλαβαίνεις αμέσως. Στον Βάρσο δεν θα βρεις εξωτικά γλυκά, συνταγές της μόδας, υψηλή ζαχαροπλαστική. Ευτυχώς. Το κρουασάν με τα καρύδια και τη σοκολάτα δεν υπάρχει οπουδήποτε αλλού. Το ρυζόγαλο μπορεί να είναι καλύτερο και από το σπιτικό. Αλλά είναι κυρίως η ατμόσφαιρα, στον δερμάτινο καναπέ, με φόντο τον κήπο, το ταχυδρομείο και η μίνι γειτονιά έξω από το παράθυρο, που σταματούν τον χρόνο, ανοίγουν την όρεξη, βαλσαμώνουν τις αισθήσεις, για μια εμπειρία, ένα ταξίδι στη δεκαετία του '60. Με την τυρόπιτα ταψιού, αγκαλιά.

Ο «δικός μου» Άμλετ στη Στέγη. Χωρίς κυάλια, από το θεωρείο και την κεντρική σκηνή...

Δεν περίμενα ότι μια τρίωρη παράσταση, με ένα δύσκολο κείμενο και νουάρ περιτύλιγμα, όπως είναι ο Άμλετ του Σαίξπηρ, μέσα από τη ματιά του Γιάννη Χουβαρδά, με μία dream team ηθοποιών (Χρήστος Λούλης, Αμαλία Μουτούση, Άλκηστις Πουλοπούλου, Ορφέας Αυγουστίδης, 12 συνολικά καλλιτέχνες-ορχήστρα σε πολλαπλούς ρόλους), θα ήταν sold-out, ακόμη και μετά την παράταση των παραστάσεων (μέχρι τις 8 Φεβρουαρίου), θα γέμιζε τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, την πλατεία, τον εξώστη πάνω και πιο πάνω, θα προκαλούσε τόσες συζητήσεις, σε μια Ελλάδα που αλλάζει, μουδιάζει, μεταλάσσει ερωτήματα όπως «Να ζει κανείς ή να μην ζει;» σε «Nα είναι κανείς ή να μην είναι», ή «Να είσαι ή να μην είσαι»; 

Η προσωπική μου ανάγνωση στον Άμλετ που είδα ένα βράδυ Πέμπτης, ύστερα από έναν άθλο για να φτάσω στη Συγγρού, με αδικαιολόγητη κίνηση, και ραντεβού από διαφορετικά σημεία της Αθήνας, με 7 ακόμη φίλες, (η μία βλέπει Παπακαλιάτη στο σινεμά και η άλλη αποκλειστικά αργεντίνικα φιλμ), είναι μάλλον πιο σκοτεινή από όσο θα’πρεπε. 

Παρακολουθώ τη δουλειά του Γιάννη Χουβαρδά από την εποχή του Αμόρε, τότε που δεν έχανα παράσταση στο εναλασσόμενο ρεπερτόριο του θεάτρου, ξέρω πλέον ότι δύσκολα θα απογοητευτώ, είδα ηθοποιούς που είχαν ξεπεράσει τα όρια τους, κι είχα ξαναδεί τη χημεία του Χρήστου Λούλη και της Άλκηστης Πουλοπούλου στη σκηνή, πέρυσι, στο θέατρο Πορεία, στις «Παραλλαγές Θανάτου» και πάλι σε σκηνοθεσία Χουβαρδά.

Δεν με πείραξε που για λίγα λεπτά αργοπορίας (το γνωστό πρόβλημα πάρκινγκ), βρέθηκα στο πρώτο θεωρείο, να παρακολουθώ τις δύο πρώτες ώρες της παράστασης, ανάμεσα σε αγνώστους, που κάθε τόσο φώτιζαν την οθόνη του κινητού τους για να συνδεθούν με την πραγματικότητα και τον χρόνο. Μετά το διάλειμμα, βρήκα τη θέση μου στην πλατεία και είδα τον Άμλετ από άλλη οπτική. Πιο κοντά, με μικρότερη απόσταση ασφαλείας. Κάπως σα να είδα την ίδια παράσταση δύο φορές. 

Τι θα θυμάμαι; Ότι μόλις τελείωσε η παράσταση, λίγο μετά τις 12 τα μεσάνυχτα, και βγαίνοντας από το πάρκινγκ-λαβύρινθο της Στέγης, για λίγα λεπτά δεν μπορούσα να μιλήσω. Ένιωθα ότι είχα αδειάσει και ήθελα να επεξεργαστώ κείμενο και εικόνες. Σα να μην ήθελα να κουβεντιάσω με κανέναν την παράσταση, για να μην μου χαλάσει η δική μου επίγευση.

Μια κυρία δίπλα μου στον εξώστη, αποκοιμήθηκε. Και δυο φίλες μου διαμαρτυρήθηκαν για την διάρκεια του έργου, αντέχουν λένε μέχρι δύο ώρες. Καταλαβαίνω ότι η μετάβαση από το τώρα, και όσα συμβαίνουν τριγύρω, σε μια σκοτεινή αίθουσα και τον Άμλετ του Χουβαρδά, αποτελεί από μόνη της άσκηση και πρέπει να είναι κανείς μάλλον σωστά προπονημένος. Προσωπικά μπήκα απευθείας μέσα στο έργο, ένιωσα να τρυπώνω κάπου μέσα στο ξύλινο σπίτι που περιστρεφόταν και άλλαζε κάθε τόσο σχήμα, θαύμασα την υποκριτική του Χρήστου Λούλη, την απόδοση του κειμένου στο σήμερα, δεν βρήκα καμία παραφωνία ή κοιλιά στη διάρκεια του έργου, έκανα από μέσα μου τη σύγκριση ανάμεσα στην Οφηλία (Άλκηστις Πουλοπούλου) και την Γερτρούδη (Αμαλία Μουτούση), εικαστικά και αισθητικά, δεν θα άλλαζα τίποτα. Ούτε λάμπα. 

Έφυγα με σκοτεινές σκέψεις, βαριά διάθεση, σχεδόν παγωμένη, κράτησα τη μουσική, την φράση «Πρέπει να ζήσουμε ό,τι κι αν συμβαίνει», το τραγούδι της Οφηλίας, λίγο πριν από τον θάνατο της, την σκηνή με την μάνα και τον γιο στον καναπέ, την ξιφομαχία και τον διαξιφισμό στα δύο χέρια, την ανατροπή, τη διαφθορά σε κοινή θέα, τον τηλεφωνικό θάλαμο, το ρετρό μαύρο τηλέφωνο με τη νεκροκεφαλή και το ανατριχιαστικό ντριν, το τσαντάκι-κύκνο της Οφηλίας (σαν σύμβολο αθωότητας), το τσιγάρο-συνώνυμο εξουσίας. τη φιγούρα με το μαύρο βέλο στην αρχή της παράστασης, τον Ρόζενγκραντζ και τον Γκίλντερστερν να χορεύουν swing, την παράσταση μέσα στην παράσταση, το θέατρο μέσα στο θέατρο με την Γερτρούδη και τον άνδρα ηθοποιό-κλώνο της, την κινηματογραφική ματιά, με κάτι από Lars von Trier… Όταν άναψαν τα φώτα, μια κυρία μπροστά, ρώτησε τον σύζυγο της: «Κοιμήθηκες;». Όχι. Ξύπνησα. 

Η Ελένη Ψυχούλη μαγειρεύει του καλού καιρού κι εγώ στρώνω το καρό τραπεζομάντηλο

Δεν μαγειρεύω. Μαγείρευα μόνο όταν σπούδαζα στο Λονδίνο, μικρό κορίτσι, 19 χρονών, κάτι σνίτσελ με πατάτες τηγανητές, κοκκινιστό ή λεμονάτο στην κατσαρόλα, μια φορά είχα στήσει μουσακά, το αγαπημένο μου πιάτο ήταν οι κρέπες. Λατρεύω το φαγητό, δεν τρώω ποτέ με ενοχές, μου αρέσει να δοκιμάζω τα πάντα, αλλά όταν είμαι μέσα στην κουζίνα, γίνομαι τόσο λαίμαργη και ανυπόμονη μαζί, που δεν προλαβαίνω ούτε ομελέτα να βγάλω σωστά ψημένη… Με μια κίνηση, η ομελέτα γίνεται scrambled eggs, για την ακρίβεια, ωμή, κίτρινη στραπατσάδα χωρίς ντομάτα. Ευτυχώς που έχω την αδερφή μου και τη μητέρα μου που είναι πολυτάλαντες μαγείρισσες, γιατί εγώ ταλέντο στη μαγειρική δεν διαθέτω, δεν μπορώ να αυτοσχεδιάσω, καταστρέφω και την πιο απλή συνταγή, προτιμώ να απέχω.

Και να απολαμβάνω με πάθος εκπομπές και ταινίες για το φαγητό, να διαβάζω βιβλία μαγειρικής, να κλείνω τα μάτια, να μυρίζω και να ονειρεύομαι. Την Ελένη Ψυχούλη την γνωρίζω πολλά χρόνια, από την εποχή του Bee. Η εκπομπή της, παίζει σε μια δύσκολη για μένα ώρα. Ενθουσιάστηκα όμως όταν ανακάλυψα το βιβλίο της, «Η Ελένη Ψυχούλη μαγειρεύει του καλού καιρού» (εκδόσεις Πατάκη), όπως λέει η ίδια, το «βιβλίο-ιστορία μιας παρέας», το οποίο, «διαβάζεται σαν άλμπουμ διακοπών» και «τρώγεται σαν ένα ταψί γεμιστά με ντομάτες από το μποστάνι».

Έχω αποστηθίσει σχεδόν τις 253 σελίδες, αφού πρώτα πρόσθεσα αλάτι και πιπέρι στις  φωτογραφίες (Makos), σημείωσα με μολύβι αγαπημένες φράσεις στο βιβλίο που ξύπνησαν καμπανάκια μέσα μου, εικόνες, μυρωδιές και γεύσεις από την παιδική μου ηλικία. Ποιός Jamie Oliver; Ποια Nigella Lawson; Ένας φίλος μου, που δεν ζει τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, μου έλεγε πόσο του αρέσει η εκπομπή της Ελένης στον Σκάι. «Σεφ στον αέρα». Τον φαντάζομαι να την παρακολουθεί καθημερινά, να διακτινίζεται στην κουζίνα της, να γεύεται από απόσταση τις συνταγές της, να φαντάζεται αυτή την Ελλάδα, που δεν έχει αλλάξει, που δεν θέλουμε να αλλάξει,μέσα από πρώτες ύλες που ξυπνούν μνήμες. Και αναπαράγουν αναμνήσεις, μέρες καλοκαιριού με το φως του ελληνικού Αυγούστου. Χωρίς μακιγιάζ ή στάιλινγκ. Λιτότητα και απλή ευτυχία. Ή «ένα ολοστρόγγυλο, ολοκληρωμένο σενάριο ευτυχίας» αποτυπωμένο σε ένα βιβλίο μαγειρικής, ακόμη και για εκείνους που δεν μαγειρεύουν... 

Τι σημείωσα για να θυμάμαι; 

«Η ευτυχία είναι μια παρένθεση ανάμεσα σε δύο βουνά και μια παραλία».

«Η μαγειρική, ωστόσο, είναι κάτι πέρα από τις έξυπνες ή τις χαζές συσκευές, τα γκάτζετ, την εργονομία. Η μαγειρική αγνοεί τη χωροταξία και ζητά μόνο φωτιά, μια κατσαρόλα κι ένα κουτάλι».

«Κάτω από το παρεό η άμμος παίρνει το σχήμα μου. Με αγκαλιάζει σαν εραστής που νοιάζεται μόνο για τη δική μου απόλαυση, με ένα αδιόρατο χαρχαλητό γίνεται στρώμα ανατομικό. Κουβαριάζω, τεντώνομαι, αλλάζω πλευρό, το έδαφος σαν λιωμένο παγωτό κουβαριάζεται, τεντώνεται, αλλάζει πλευρό μαζί μου. Κοιμάμαι τον ύπνο του δικού μου κορμιού. Τον ύπνο της άμμου».

«Όταν δεν υπάρχουν συγκλονιστικά νέα, η κατσαρόλα της ημέρας αποκτά ενδιαφέρον, γίνεται είδηση, ρεφρέν του πρωινού, το δικό μου κοκκινιστό θα εμπνεύσει το αυριανό μαγείρεμα της γειτόνισσας».

«Αυτή την παραλία δεν μπορείς να την περιγράψεις. Δεν μπορείς να την προτείνεις. Δεν μπορείς να τη δανείσεις. Όπως θα ντρεπόσουν να δανείσεις στον ξένο, το ξεχειλωμένο μακό ενός τόσο μακρινού παρελθόντος».

«Όταν δεν ήξερα πως διώχνεις τα τσακάλια από το μυαλό σου». 

«Κάπως έτσι οι συνταγές γεννιούνται. Αλλάζουν, παραλλάζουν, εξελίσσονται. Επιβιώνουν. Από μια ερώτηση. «Τι καλό μαγείρεψες σήμερα;»»

«Όσους μουσακάδες και να φας, σε στοιχειώνει η γεύση του μουσακά της δικής σου μαμάς. Όχι επειδή ήταν πιο μαστόρικος ή νοστιμότερος από τους άλλους. Αλλά γιατί ήταν ο αρχέγονος. Ο μουσακάς της παρθενικής αφύπνισης στον κόσμο του μουσακά».

«Οι παλιές γεύσεις νικούν τον χρόνο. Ξεγελούν τα όσα περάσαμε. Μηδενίζουν το κοντέρ. Μυρίζουν μόνο μέλλον».

Kαι οι συνταγές που θα ήθελα να μου μαγειρέψουν;

• Αυγά ονειρεμένα (η στραπατσάδα αλλιώς)
• Πίτες με κατίκι, γιαούρτι και αρωματικά (του Γιώργου) 
• Η χωριάτικη σε ομελέτα
• Σαλάτα φακές με ψητές ντομάτες
• Στο χαρτί και στη στιγμή
• Τα γεμιστά λίγο αλλιώς
• Σουφλέ με τυριά και λουκάνικο (για τα παιδιά)
• Πατατάτο της κατσαρόλας
• Κριθαράκι με κιμά
• Κοτόπουλο με τσάι Earl-Grey (σπεσιαλιτέ του Εμμανουήλ)
• Το βιαστικό κοτόπουλο με μπαλσάμικο
• Χταπόδι 4Χ4 (συνταγή του χωριού, του μπαμπά και του αδερφού της Ελένης)
• Τάρτα μπριάμ
• Τυρόπιτα σαν πίτσα
• Ντοματόρυζο
• Ψωμοκεφτεδάκια
• Η μακαρονάδα ομελέτα
• Σάντουιτς με κοτόπουλο κάρι
• Μαρμελάδα σύκο
• Μάφιν γεμιστά με μαρμελάδα σύκο
• Ανάποδο κέικ με ροδάκινα και αμύγδαλα 
• Πάβλοβα με καλοκαιρινά φρούτα
• Τούρτα με μους σοκολάτα και μαριναρισμένα βύσσινα

Ποιος φοβάται τη μόδα; Τα «ναι» και τα «όχι» του ανδρικού στιλ

Ενημερώνονται για τις τάσεις της μόδας, ταξιδεύουν, έχουν όλους τους σχεδιαστές πλέον με το μέρος τους. Γιατί τότε, οι άντρες εξακολουθούν να φοβούνται τη μόδα; Ο Τζουντ Λο έχει προσωπικό στιλ, ο Μπραντ Πιτ θα ήταν προτιμότερο να δίνει μεγαλύτερη ελευθερία στον στιλίστα του ή ακόμη καλύτερα να τον αλλάξει. Ο Τζορτζ Κλούνεϊ έχει καθιερώσει την μαύρη μονοχρωμία, την ίδια στιγμή που ο Ράσελ Κρόου μπορεί να δηλώνει με κάθε ευκαιρία ότι φοράει Giorgio Armani αλλά δεν έχει αποσπάσει μέχρι σήμερα κανένα βραβείο αισθητικής, εντός ή εκτός απονομής Όσκαρ. Και δεν είναι ο μόνος, απλώς οι σταρ εκτίθενται περισσότερο από τους «κοινούς θνητούς», γι’ αυτό και οφείλουν να δίνουν πάντα το καλό παράδειγμα. 

Όπως ο Παφ Ντάντι… Το ξέρετε ότι για ένα ταξίδι στο Παρίσι, διάρκειας μόλις τεσσάρων ημερών, πήρε μαζί του 40 γραβάτες και 12 κοστούμια; Στο ντύσιμο δεν υπάρχουν κανόνες, ούτε μπορεί να προβλέψει κανείς τι πρόκειται να αντιμετωπίσει σε μία πρεμιέρα ή ένα επαγγελματικό ταξίδι-αστραπή. Σϊγουρα όμως υπάρχουν δικλείδες ασφαλείας. Ειδικά τώρα που έχει αρχίσει να διαμορφώνεται το νέο πρότυπο άνδρα, του άνδρα που δεν φοβάται να περιποιηθεί τον εαυτό του αλλά και να φροντίσει το σώμα του, να φλερτάρει με τον καθρέφτη, να ζηλέψει την τύχη των μοντέλων, να προλάβει τον χρόνο, ό,τι κι αν μπορεί να σημαίνει αυτό. 

Δεν υπάρχουν πλέον δικαιολογίες. Οι τάσεις, είναι εξαιρετικά άμεσες και σαφείς, είναι fun και το πιο σημαντικό, φοριούνται. Αν και έχει κατηγορηθεί συχνά για τον συντηρητισμό της, μαζί και για το πόσο βαρετή έχει καταντήσει, η ανδρική μόδα πλέον απολαμβάνει την ελευθερία της καθώς τα σόου επιφυλάσσουν για τους άνδρες οι δημιουργοί, είναι εμπνευσμένα, αισιόδοξα, ισάξια των γυναικείων σε ευρηματικότητα. 

Μπορεί να μην το έχετε συνειδητοποιήσει αλλά όλοι ασχολούνται μαζί σας. Κι εσείς, ακόμη κι αν δεν έχετε φορέσει ποτέ Dior, δεν έχετε παρά να ακολουθήσετε το ένστικτο σας, να δώσετε έμφαση στο tailoring, να μάθετε ότι τα σακάκια της μόδας είναι τα μονόκουμπα, ότι το sportswear πρωταγωνιστεί και πάλι ενώ εξακολουθούν να μας εμπνέουν και οι στολές των πιλότων, όπως και οι αναφορές στην Ανατολή για να έρθουμε ακόμη πιο κοντά με τη Δύση. 

Θέλετε να μάθετε τι μας αρέσει; Μας αρέσουν οι άνδρες που παρακολουθούν τη μόδα, δεν μας αρέσουν τα θύματα της. Θα θέλαμε επιτέλους να μάθετε τι σημαίνει black tie γιατί τόσες παραλλαγές και τόσες αναγνώσεις σε μία τόσο απλή έννοια δεν φανταζόμασταν ποτέ ότι θα μπορούσαμε να δούμε κάθε φορά που το επιβάλει η περίσταση. Απεχθανόμαστε τις γυναικείες τάσεις προσαρμοσμένες στην ανδρική γκαρνταρόμπα: όλα τα άνιμαλ-πριντ, διαφάνειες, capri παντελόνια… Αντιδρούμε στην αναίτια επίδειξη μυών με κακόγουστα μακό αμάνικα φανελάκια που φοριούνται αυστηρά και μόνο στο γυμναστήριο, κι αυτό κατ'εξαίρεση. 

Μας αρέσουν τα χειροποίητα αξεσουάρ, εκείνα που μοιάζουν σα να κάνουν την παρθενική τους εμφάνιση, σα να φοριούνται για πρώτη φορά. Δεν μας αρέσουν τα συνολάκια, οι ζακέτες, τα καρό παντελόνια, τα γιλέκα με το πουκάμισο, τα έντονα εμπριμέ, τα λύκρα και γυαλιστερά υφάσματα, οι σωμόν και ροζ αποχρώσεις, οι αταίριαστες γραβάτες που παραμένουν κρεμασμένες στο ράφι τουλάχιστον τα τελευταία 20 χρόνια, μας αρέσει το μαύρο, η απουσία γραβάτας αν δεν το επιβάλει ο χώρος, λέμε όχι στο μπουφάν με γραβάτα, στις ανοιχτόχρωμες ζώνες, στα κοντά cargo παντελόνια, στα ρούχα παραλλαγής εκτός στρατοπέδου. 

Προσοχή ακόμη στην αντίθεση του λευκού με το μαύρο αλλά και στην απόλυτη μονοχρωμία, στα ριγέ πουκάμισα, στις βερμούδες, στις φόρμες γυμναστικής (ποτέ στο δρόμο με φόρμα), στα αλεξίσφαιρα γιλέκα (εκτός κι αν είστε πολεμικοί ανταποκριτές), στα σιθρού πουκάμισα, στα εσώρουχα που διαγράφουν, στα μπλουζάκια με τις στάμπες (αυστηρά μέχρι τα 30), στα εκκεντρικά μοτίβα, στο παντελόνι που ανεβαίνει μέχρι το στήθος, στα υπερμεγέθη τζάκετ, στους εκκεντρικούς συνδιασμούς χρωμάτων… Αποφύγετε καλύτερα τις γραβάτες με ήρωες του Ντίσνεϊ, μαζί και τις παλιμπαιδιστικές κάλτσες με ζωάκια, φλούο χρώματα, γράμματα και αριθμούς. 

Μην τρομάζετε. Δεν κερδίζετε τίποτα με το να θυμώνετε. Στο τέλος της ημέρας ένα παντελόνι θα έχει πάντα δύο πατζάκια, ένα σακάκι θα έχει δυο μανίκια και ένα, δυο ή το πολύ τρία κουμπιά. Στην πράξη όμως αν τα πράγματα ήταν τόσο απλά, δεν θα βλέπαμε τόσες κακόγουστες εμφανίσεις από πρωταγωνιστές, κομπάρσους, συνοδούς, στο κόκκινο χαλί, στο δρόμο και παντού. 

Κανένας άντρας δεν θα έπρεπε να φοβάται το χρώμα. Αρκεί να ξέρει τι του πηγαίνει, τι ταιριάζει στην ηλικία του και να έχει δει τις τελευταίες επιδείξεις του Paul Smith και του Louis Vuitton. Αλλά και να είναι sexy. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να ανοίγει το πουκάμισο του για να αποκαλύπτει το δασύτριχο στήθος και την καδένα ή το φανελάκι του παππού που τον προστατεύει από τα ρεύματα. Τα έχουμε ξεκαθαρίσει αυτά. Κανείς δεν κάνει πλέον τέτοια λάθη. Sexy σημαίνει να ράβεις ένα κοστούμι ακολουθώντας τις γραμμές του σώματος κι αν έχεις περάσει μερικές ώρες παραπάνω με τον προσωπικό σου γυμναστή δικαιούσαι να φορέσεις και ένα μαύρο χαμηλοκάβαλο παντελόνι… 

Η Περιστέρα (δεν) φορούσε Prada

Κανείς δεν ασχολείται (ή δεν παραδέχεται ότι ασχολείται) με την εικόνα και την πασαρέλα μέσα κι έξω από τη Βουλή ή το Μέγαρο Μαξίμου κι όμως όλοι γι'αυτό μιλάνε. Για γραβάτες και ταγάρια. Eνδυματολογικούς κώδικες και bespoke συμπεριφορές. Πολιτική & μόδα: μια σχέση αγάπης και μίσους. Αυτός θα ήταν ο κλισέ τίτλος σε μια συντηρητική εφημερίδα. Και ποια είναι η αλήθεια; Στιλιστικά, οι άνδρες εκπρόσωποι της νέας κυβέρνησης, δεν θα έχουν πρόβλημα. Ανοιχτόχρωμο πουκάμισο, κλασικό, δίκουμπο σακάκι, ασορτί κάλτσες με το παντελόνι (και όχι τα παπούτσια), το στιλ χωρίς γραβάτα, μοιάζει να έχει περάσει σαν γραμμή, ακόμη κι αν όταν πρόκειται για θεσμούς, καλό είναι να σέβεσαι το πρωτόκολλο. 

Και οι γυναίκες; Η ιστοσελίδα της αμερικανικής Vogue, στο άρθρο με τίτλο «What Greece's new first lady Peristera Batziana should wear», όπως και τα ξένα ειδησεογραφικά μέσα, καταγράφουν βιτρίνα και περιεχόμενο, προτείνουν τάσεις, συλλογές, πατρόν, made in Italy, France, England, -γιατί ακόμη και η Mary Katrantzou που προτάθηκε, στο Λονδίνο παρουσιάζει τις κολεξιόν της-, αγνoούν κρίση και πολιτικό καθεστώς, αναζητούν νέο μοντέλο made in Greece. 

Τι σχέση μπορεί να έχουν όλα αυτά με την πρωταγωνίστρια των ημερών που είναι κόντρα στις τάσεις της μόδας; Η σύντροφος του πρωθυπουργού δηλώνει (με την εμφάνιση της) ότι απεχθάνεται τα κομμωτήρια και τις υπερβολές. Δεν θα τη φανταζόμασταν λοιπόν να φωτογραφίζεται με μάξι φόρεμα με δαντέλα Alexander McQueen, σε καμία περίπτωση με γκρι ταγέρ Balenciaga με γαλάζια ρίγα, καρό Prada καμπαρντίνα ή παλτό Marni με ζώνη. Όπως η Michelle Obama, ως πρώτη κυρία της Αμερικής, στηρίζει τους Αμερικανούς σχεδιαστές, και αντίστοιχα, η Carla Bruni τους Γάλλους, σαν σύζυγος του πρωθυπουργού της Γαλλίας, το αυτονόητο είναι και το ζητούμενο.

Ή μήπως θα ήταν λάθος να ζητήσουμε από την Περιστέρα Mπαζιάνα να γίνει μέσα σε μία νύχτα (ή μέρα) Michelle ή Carla. Το dress code έχει αλλάξει. Και όχι γιατί αντικαταστάθηκε από το look ταγάρι, όπως έγραψαν πολλοί, γιατί και το ταγάρι είναι ξανά της μόδας, και απαιτεί γνώση και στιλ για να λανσαριστεί σωστά. Τι θα της προτείναμε λοιπόν; Να υποστηρίξει τους Έλληνες σχεδιαστές, τον Βασίλη Ζούλια και τις υπέροχες, ρετρό αναφορές του στην παλιά Αθήνα, τους Deux Hommes, με sur mesure επιλογές που ακροβατούν στο πρετ-α-πορτέ και την couture, γιατί όχι και τη Λουκία, για κάτι κλασικό και αγαπημένο, τη Μary Katrantzou αφού της αρέσουν τόσο τα έντονα μοτίβα, τη Sophia Kokosalaki για άρωμα Κρήτης. 

Δεν είναι ώρα για πειραματισμούς. Όλος ο πλανήτης κοιτάει. Το μαύρο είναι πάντα μια ασφαλής επιλογή, αν θέλει να είναι αόρατη (την είδαμε τη βραδιά των εκλογών να χάνεται στο πλήθος), όπως και το κόκκινο, αρκεί να φοριέται με μέτρο. Τα εμπριμέ, είναι πάντα πιο δύσκολα, εκτός κι αν όλο το υπόλοιπο ύφος είναι υποτονικό. Αν κρίνουμε από τις λίγες κυρίες που εμφανίστηκαν στην ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης, τα παντελόνια κάνουν την επανάσταση τους, με επιθετικές αποχρώσεις. Τουλάχιστον οι γυναίκες πολιτικοί που κραυγάζουν, θα μπορούσαν να μην είναι τόσο loud και στιλιστικά. 

Η φωτογραφία στο Ηρώδειο με τη σύντροφο του νέου πρωθυπουργού της χώρας να φοράει μαύρο εμπριμέ φόρεμα με ντεκολτέ, φούξια και κίτρινα αγριολούλουδα (Desigual μάλλον) και κόκκινα, χαμηλά πέδιλα για περισσότερη άνεση, μάλλον θα εξελιχτεί. Γιατί αν δεν είσαι στη Vogue, δεν είσαι στη μόδα. Ή πιο σωστά, όπως θα θυμούνται ορισμένοι λανσαρίστηκε η ελληνική έκδοση της Vogue, με το μοντέλο με την ελληνική σημαία στο εξώφυλλο, «Eπιτέλους Ελληνίδα».

Ιστορίες για τρίχες, κομοδινί βαφές, περουκίνια και ποστίς, με ή χωρίς οξυζενέ

Γυναίκες που επιμένουν να χτενίζονται σαν την Αλίκη Βουγιουκλάκη, με ξανθή μπούκλα, καμένη από το σίδερο, κορίτσια που τσακίζουν τα μαλλιά τους στις άκρες για να μοιάσουν στην Gisele Bundchen, κυρίες που πηγαίνουν την ίδια ώρα, κάθε μέρα της εβδομάδας, στο κομμωτήριο της γειτονιάς, για να φτιάξουν μια φωλιά με λακ, όπως και τότε, στη δεκαετία του '60. Και οι σύντροφοι τους; Οι νεαροί της παρέας κολλάνε, στην καλύτερη περίπτωση, τα μαλλιά τους με ζελέ όλα πίσω και οι πιο ώριμοι, θέλουν να πιστεύουν, ότι κανείς δεν κατάλαβε ότι η κομοδινί ή κορακίσια απόχρωση στα μαλλιά τους δεν είναι βαφή.

Κι όμως, η μόδα, δεν ξεσπά μόνο σε ρούχα και αξεσουάρ ή σε κοσμήματα. Ακόμη κι αν δεν θέλουμε να το καταλάβουμε, η μόδα των μαλλιών αλλάζει κάθε έξι μήνες, χωρίς φυσικά να γίνονται ριζοσπαστικές αλλαγές σε χρώματα με ή χωρίς οξυζενέ. 

Αλλά δεν θα έβλαπτε μάλλον κανέναν να παρακολουθούσαμε λιγάκι πιο στενά πως προχωράει η τέχνη της ...τρίχας. Και δεν λέμε να αρχίσουμε ξαφνικά να βλέπουμε επιδείξεις των επαγγελματιών με μοντέλα που μεταμορφώνονται στην πασαρέλα από Jessica Rabbit σε Betty Boop μέσα σε δευτερόλεπτα. Αλλά είναι γεγονός. Εδώ και δύο σεζόν περίπου, υπάρχει μια στροφή στα υγιή μαλλιά, για άνδρες και γυναίκες, μαλλιά φυσικά, χωρίς ψαλίδα, δίχως περίεργες μύτες, ουρές, παραφωνίες.

Η εικόνα είναι απογοητευτική. Άνδρες που νομίζουν ότι κοροϊδεύουν τον καθρέφτη τους και αντί να ξυρίζουν το κεφάλι τους όταν βλέπουν τις πρώτες απώλειες, τα χτενίζουν με αντίθετη φορά μήπως και τα συνετίσουν. Γυναίκες που κολλάνε με τρέσες και κόλλα κιτς extensions έναν τόνο πιο ανοιχτά ή πιο σκούρα από τα μαλλιά τους και κάθε φορά που λούζονται, ανατριχιάζουν με αηδία. Αλλά μπορεί να υπάρχει και χειρότερο. Το ποστίς. Με άφτιαχτη, λαδωμένη κόμη, ένα πρόσθετο περουκίνι που θυμίζει την φωλιά του κούκου.

Να ανακεφαλαιώσουμε; Κοιταχτείτε στον καθρέφτη. Αν έχετε καστανά, φυσικά μαλλιά, είστε μέσα στη μόδα. Αν τα μαλλιά σας είναι ράστα, κοτσιδάκια, φυσικές μπούκλες, ίσια από τη μέρα που γεννηθήκατε, μην πειράξετε τρίχα. Οι μες, είναι ντεμοντέ. Οι ανταύγειες, μαύρες σε ξανθά μαλλιά, ξανθές σε καστανά, μπορντώ σε κόκκινα, οτιδήποτε κραυγάζει, οτιδήποτε τεχνητό, απαιτεί καπέλο. Το ξανθό, δεν ταιριάζει σε όλες τις γυναίκες. Η μαύρη ρίζα δεν είναι σέξι. Το κοντό, αγορίστικο μαλλί, ταιριάζει μόνο στις αδύνατες κοπέλες με ψηλό λαιμό και τέλεια χαρακτηριστικά. Το σωστά κομένο καρέ αποτελεί μια ασφαλή λύση.

Η αλογοουρά δεν έφυγε ποτέ από τη μόδα. Η κουπ-λάχανο ανήκει αποκλειστικά στις ελληνικές ταινίες. Η Gwyneth Paltrow έκοψε τα μαλλιά της μέχρι τους ώμους και δημιούργησε τάση. Η Victoria Beckham σετάρει κάθε φορά το συνολάκι της με την τσάντα και την νέα κόμμωση. Και οι εγχώριες σταρ εμφανίζονται την μια μέρα με κοντό καρέ και την άλλη, με κοκκαλωμένη μπούκλα μέχρι τη μέση.

Αντί να πειραματιζόμαστε ή να στοιχειώνουμε το παρελθόν, ας συμφιλιωθούμε με την αληθινή μας εικόνα. Αν γεννηθήκαμε με ίσια μαλλιά, ας σταματήσουμε να ισιώνουμε τα μαλλιά μας. Αν οι άσπρες τρίχες είναι περισσότερες από τις μελαχρινές, δεν υπάρχει λόγος να κυκλοφορούμε με κουφετί, μελιτζανί ή δαμασκηνί μαλλί στο δρόμο. Έχετε δει πόσο γοητευτικός είναι εδώ και χρόνια ο Richard Gere; Μην εκδικείστε τον εαυτό σας με τα μαλλιά σας. Ο κομμωτής έχει πάντα δίκιο. Όταν σας λέει να μην ξανατυλιχτείτε με αλουμινόχαρτα ή ότι έχετε αρχίσει να μοιάζετε επικίνδυνα στην Rapunzel, δεν είναι γιατί θέλει να σας φέρει σε δύσκολη θέση. Είναι γιατί από τη στιγμή που θα ανοίξετε την πόρτα για να βγείτε, θα είστε δυσφήμιση για το κομμωτήριο του...

Salon de Bricolage. Δηλαδή; Ευζωία «do it yourself»

Για να μπεις, πρέπει να είσαι κατ' αρχάς μέλος. Να έχεις την πλαστική, λευκή κάρτα σου μαζί, να χτυπήσεις κουδούνι στη βιομηχανική μαύρη πρόσοψη, να γνωρίζεις έναν τετραψήφιο αριθμό απέξω, να συνοδεύεσαι από μέχρι τρεις φίλους. Στο πρώτο μικρό δωματιάκι αφήνεις το παλτό σου και βγαίνοντας, αρκεί να πεις μόνο το όνομά σου -αν δεν σε έχει προλάβει ο υπεύθυνος- για να το πάρεις πίσω. Καλωσορίσατε σε μια ξεχωριστή λέσχη, μια φωτεινή ιδέα για την πόλη, το Salon de Bricolage, χώρο τέχνης για ποτό και φαγητό.

Και ύστερα μπαίνεις στο σαλόνι-μπαρ που μοιάζει οικείο, θα μπορούσε να είναι γκαλερί, μίνι λοφτ, το νεοϋορκέζικο ή βερολινέζικο σπίτι ενός φίλου ή για να είμαι πιο συγκεκριμένη, το σαλόνι, η κουζίνα και το πατάρι. Το Salon de Bricolage, στην οδό Αλωπεκής, στο Κολωνάκι, αλλάζει ανάλογα με την ώρα ή τη μέρα. Τις Δευτέρες μένει κλειστό, ενώ τις υπόλοιπες ημέρες ανοίγει από τις 7 το απόγευμα και μένει ανοιχτό μέχρι αργά.

Την πρώτη φορά που πήγα νόμιζα ότι θα είμαστε χαλαρά. Μεταξύ μας. Ήταν 10.30. Δύο ώρες μετά, ήρθαμε όλοι πιο κοντά. Η αίσθηση που έχεις είναι σαν να έχεις πάει σε κάποιο πάρτι, νιώθεις άνετα να χορέψεις, να χαιρετήσεις, να μιλήσεις με γνωστούς και φίλους, να επιστρέψεις και να μη βαρεθείς. Γιατί ακόμη κι αν πρόκειται για το πρώτο πριβέ κλαμπ στην Ελλάδα -όχι με την έννοια της αυστηρής πόρτας, αλλά της πιο ιδιωτικής ψυχαγωγίας- η χημεία αλλάζει κάθε τόσο. Η διαμόρφωση του χώρου είναι τέτοια ώστε να μπορεί κανείς να συνυπάρξει με ανθρώπους που δεν γνωρίζει απαραίτητα. Στόχος είναι να συγκεντρωθούν κάτω από την ίδια στέγη άνθρωποι φαινομενικά διαφορετικοί μεταξύ τους, οι οποίοι δίνουν τον ίδιο ορισμό στην έννοια «ψυχαγωγία». Και τον βιώνουν, χωρίς ενοχές.

Ειδικά στον χώρο του «εστιατορίου», της κουζινοτραπεζαρίας για την ακρίβεια, που χωρίζεται με μαύρες κουρτίνες από το υπόλοιπο salon, δικαιολογείται ακόμη και η ονομασία. Βricolage λοιπόν με ένα τραπέζι σαν παζλ, μοναστηριακού τύπου, με ανόμοιες καρέκλες. Η ιδέα είναι ότι μπορεί να κάθεται δίπλα σου η πρώτη κυρία του ελληνικού θεάτρου, ένας σούπερ σταρ stand up comedian,  ή ένα 25χρονο αγόρι που δεν το έχεις ξανασυναντήσει στη ζωή σου. Βρίσκεται όμως στη διπλανή σου καρέκλα. Όχι, δεν είναι ένα ακόμη πριβέ κοσμικό στέκι. Το μπέρδεμα των μελών και της παρέας τους είναι μάλλον το πιο ενδιαφέρον στοιχείο. Οι εκπλήξεις.

Η βιβλιοθήκη με τα αυστηρά επιλεγμένα βιβλία. Η δυνατότητα να φωτογραφηθείς με τον φίλο σου και να σε δουν όλοι για δευτερόλεπτα στη μεγάλη οθόνη, στο πρωτότυπο cinema wall, στο οποίο προβάλλονται και εικόνες σύγχρονης τέχνης. Τα έργα τέχνης στους τοίχους. Το sushi στον επάνω όροφο, μαζί με έναν χώρο οικείο και όσο χρειάζεται μυστηριώδη. 

Πώς γίνεσαι μέλος της λέσχης; Τα μέλη εγκρίνονται από συγκεκριμένη επιτροπή. Πρέπει να πληρώσεις ένα ποσό -εγγραφή και ετήσια συνδρομή-, να περάσεις από πενταμελή επιτροπή και να νιώθεις μάλλον τυχερός, αφού θα πρέπει πρώτα να σε έχουν προτείνει δύο μέλη. Ο αριθμός που έχει οριστεί από την ίδρυση του Bricolage είναι τα μέλη να μην ξεπεράσουν τα 350, γι' αυτό και η επιλογή γίνεται ολοένα και πιο αυστηρή.

Μέσα από την επίσημη ιστοσελίδα του club (www. salon debricolage.gr) ενημερώνεται κανείς για τις δραστηριότητες και τις εκδηλώσεις που έχουν προγραμματιστεί αλλά και για όσα έχουν ήδη γίνει. Προσωπικές ξεναγήσεις, φιλοξενία εικαστικών πρότζεκτ, συναυλιώνμ εκθέσεων φωτογραφίας, σεμιναρίων γευσιγνωσίας, γευστικών δοκιμών… Σαλόνι «ερασιτεχνίας»... Λέσχη συνδρομητικής ψυχαγωγίας. Δηλαδή; Ευζωία «do it yourself», αλλά και τέχνη members only. Στην κουζίνα, αν θέλεις, μπορείς να μαγειρέψεις ο ίδιος. Για 14 άτομα το πολύ...