ΕΥΤΥΧΙΑ ΕΙΝΑΙ… ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΕ ΣΥΝΕΧΕΙΕΣ

Ευτυχία είναι… ένα ζεστό, πράσινο τσάι. Kαι για άλλους ένα κρύο, πράσινο τσάι. 

Η λιακάδα κάτω από την μαύρη τέντα.

Ένα ζεστό μπισκότο με κομμάτια σοκολάτας.

Ένα τραγούδι που έχεις να ακούσεις χρόνια και πετυχαίνεις τυχαία στο ραδιόφωνο.

Ευτυχία είναι… να περπατάς το βράδυ και να αφήνεσαι στην αγκαλιά που σε πηγαίνει αριστερά, δεξιά, ευθεία.

Να κοιμάσαι στο σινεμά. Για λίγο. Να ξυπνάς και να μην έχεις χάσει τίποτα από την πλοκή. Νιρβάνα. 

Να τρως hot-dog με κέτσαπ και μουστάρδα στο θερινό σινεμά και να προσπαθείς να το γεμίσεις στο σκοτάδι με τσιπς για την απόλυτη ...χυδαιότητα. Στο διάλειμμα, να στήνεσαι στην ουρά, για δυο μπάλες παγωτό σοκολάτα. Χωρίς σιρόπι.

Ευτυχία είναι....το χάπι-εντ σε μια γαλλική ταινία. Σε ένα φιλμ του Hollywood. Ιδανικά ένα τέλος που δεν το είχες προβλέψει, στο μυαλό σου είχες γράψει άλλο σενάριο, μπορεί και καλύτερο.

Ευτυχία είναι...να είσαι σε 20 λεπτά στην παραλία. Και να βουτάς όταν όλοι οι άλλοι γκρινιάζουν, καπνίζουν, βρίζουν, παίζουν ρακέτες, τρώνε σάντουιτς, αλείφονται με αντιηλιακό, μιλάνε στο κινητό, τσακώνονται, φυτρώνουν. Βγαίνεις (μόνο) όταν έχει αδειάσει η πλαζ. 

Να τραγουδάς το πρωί. Με ένα τραγούδι για καλημέρα. Πριν ή μετά το ξυπνητήρι.

Να βρίσκεις τρόπους να διασκεδάσεις ακόμη και την πιο βαρετή εκκρεμότητα, εργασία, αγγαρεία. Δεν είναι εύκολο αλλά ποιος είπε ότι είμαστε για τα εύκολα;

Nα αγκαλιαζόμαστε σφιχτά για πέντε λεπτά.

Να αναγνωρίζουμε τα συναισθήματα των άλλων. Και για τις δύσκολες στιγμές να έχουμε ένα μαγικό μπαούλο-usb-θησαυροφυλάκιο στο μυαλό μας με ευχάριστες αναμνήσεις και εικόνες. Αν μπορούμε να το φτιάξουμε κιόλας, ακόμη καλύτερα. Θυμάστε το τελευταίο κομπλιμέντο που δεχτήκατε; Μια επιβράβευση; Μια φράση που σας έκανε να ξεκαρδιστείτε; Γράψτε τα κι αυτά κάπου. Και συγκεντρώστε τα όλα μαζί. Αυτό είναι ευτυχία. Στιγμές. Στο ίδιο παζλ. 

NEXT TOP SURVIVOR. X-SURVIVOR. ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ Ο ΕΠΟΜΕΝΟΣ SURVIVOR;

Διάβασα ότι 10.000 άνδρες και γυναίκες, αγόρια και κορίτσια, αναγνωρίσιμοι και μη, διάσημοι και άσημοι, μαχητές και survivors, τραγουδιστές, ηθοποιοί, γυμναστές, προπονητές, μοντέλα, δήλωσαν συμμετοχή ήδη (και έβαλαν...μέσο), για να είναι εκείνοι που θα τρώνε καρύδες του χρόνου σε ένα νησί μακριά από όλους και όλα. Ορισμένοι έχουν ήδη αρχίσει δίαιτα (γιατί ο φακός προσθέτει κιλά), προπόνηση (στο γυμναστήριο), εξάσκηση μπροστά στην κάμερα για τις πρώτες δηλώσεις. 

Ξεχάσαμε για λίγο το επαγγελματικό πατινάζ. Τα καλλιστεία. Αν κρίνω από τις υπόλοιπες τηλεοπτικές εκπομπές οι υπόλοιποι θέλουν να γίνουν τραγουδιστές. Με συμβόλαιο.  Πρώτο τραπέζι πίστα. Με ευρύ ρεπερτόριο. Όλα για τον λουλουδοπόλεμο. 

Και οι υπόλοιποι; Σεφ. Μάγειρες. Επαγγελματίες με χρυσό σκούφο και αστέρια Michelin. Έστω μια δική τους εκπομπή μαγειρικής. 

Ευτυχώς έχουμε υψηλούς στόχους σαν λαός. Η μόδα επιβάλλει νέα πρότυπα. Τηλεοπτικά. Φωτογενή. Παράταιρα. Για άουτσάιντερ. X Factors. Next Top Models. Shopping Stars. Master Chefs. Voices. Χορευτές. Στυλίστες. Μπλόγκερ. Σταρ. Greece Υou Ηave Τalent. Τώρα και Survivors. So You Think You Can Dance? So You Think You Can Survive? Rendez-vous στη αφε-τε-ρί-α.

ΓΙΑ ΜΑΚΑΡΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΚΗΦΙΣΙΑ... PASTA LA VISTA, BABY

Πέμπτη βράδυ στην Κηφισιά. Λίγο πριν από τις 9 το βράδυ. Καθόμαστε για φαγητό σε ιταλικό εστιατόριο γνωστής αλυσίδας. «Έχετε κάνει κράτηση;», ρωτάει η σερβιτόρα παρά το γεγονός ότι όλα τα τραπέζια είναι άδεια, υπάρχουν μόνο δύο παρέες. «Όχι», η απάντηση. Καθόμαστε σε ένα τραπέζι για να απολαύσουμε την γλυκιά βραδιά και να φάμε. Δεν είναι από τα μέρη που θα επέλεγα ποτέ για φαγητό, γιατί αγαπώ τις όμορφες και τίμιες γεύσεις και στο συγκεκριμένο restaurant, δεν έχω ευχαριστηθεί ποτέ κανένα πιάτο, ούτε καν τη σαλάτα, τα ορεκτικά... Για τα ζυμαρικά, ας μην μιλήσω καλύτερα. Αλλά δέχτηκα ...πίεση από την παρέα. Ο απολογισμός αυτή τη φορά; Πληρώσαμε 45 ευρώ για να φάμε 2 άτομα, pasta και σαλάτα. Κάτι το εμφιαλωμένο νερό, που το επιβάλλουν πλέον χωρίς να ρωτήσουν, το πανέρι με το ψωμί, η έξτρα χρέωση για το είδος του ζυμαρικού (επειδή ήταν tortellini και όχι πένες;), μείναμε με μια γλυκόπικρη γεύση. Φύγαμε αφήνοντας μια μερίδα υπεραλατισμένα και άκρως al dente τορτελίνι με όξινη κόκκινη σάλτσα που υποτίθεται ότι ήταν …κιμάς με σάλτσα ντομάτας (αλλά τον κιμά έψαχνες να τον βρεις) και πένες napoletana που απλώς ήταν …ξινές. Στη σαλάτα Caprese η ντομάτα σχεδόν δεν κοβόταν… Όταν θέλησα να ζητήσω μαζί με τον λογαριασμό να μιλήσω για κάποιον υπεύθυνο, ο σερβιτόρος ζήτησε να μάθει τι είχε συμβεί. Ψέλλισα πως η σάλτσα ήταν κάπως όξινη, μάζεψε βιαστικά τα γεμάτα ακόμη πιάτα και δεν επέστρεψε ποτέ. Όσο για την «υπεύθυνη» του ιταλικού εστιατορίου, ακόμη μας ψάχνει....

ΠΩΣ ΣΕ ΛΕΝΕ; ΣΑΝΤΡΥ; SHANTI; KANTI; ΣΑΝΔΗ; ΑΠΟ ΠΟΥ ΒΓΑΙΝΕΙ;

Σήμερα γιορτάζει το μεγάλο μου κορίτσι. Η Πελαγία που έγινε Πελούσα και έχει ένα όνομα τόσο ξεχωριστό, όσο και η ίδια. Και το μεγάλο μικρό κορίτσι, η μαμά μου. Η Πελούσα που βαφτίστηκε Πελούσα. Το όνομα είναι αρχαίο Μακεδονικό. Με δύο λ, ρωτούν ξανά και ξανά όσοι το ακούν για πρώτη φορά; Έχει σχέση με την Πέλλα; Όχι. Είναι με ένα. Σίγουρα δεν είναι ισπανικό; 

Oι δικές μας ιστορίες έχουν ελληνικές ρίζες. Κάπως έτσι η Παναγιώτα έγινε Ιώ, η Δήμητρα έγινε Ντέμη, κάπως έτσι γνωρίσαμε τον Αιμίλιο και την Αιμιλιάνα, τον Σπύρο και την Σπυριδούλα, την Εριάννα, την Εριγόνη, την Έλια, την Κίττυ, την Ίντα, τον Ντένη, τον Πασχάλη, τον Πέλλο, τον Αύγουστο, αγόρια απέκτησαν κοριτσίστικα ονόματα (και το αντίθετο), ας είναι καλά τα ονόματα των γιαγιάδων και των παπούδων που πρέπει να μας στοιχειώνουν για πάντα. 

Τι να πω κι εγώ; Από τότε που γεννήθηκα και άρχισα να μιλάω, απολογούμαι για το όνομα μου. Συστήνομαι και επαναλαμβάνω το ίδιο ποίημα. Συνήθως το λέω δύο φορές γιατί δεν είναι κατανοητό με την πρώτη. Πριν από λίγες ημέρες βρέθηκα σε ένα αστυνομικό τμήμα και με έγραψαν Σάντρυ. Μια χαρά. Συνήθισα πλέον, δεν διορθώνω καν. 

Τα έχω ακούσει όλα. Κάντι Κάντι. Σίντυ. Shanti (με ανάλογη προφορά). Σάνδη. Στο σχολείο τα αγόρια μου είχαν βγάλει και αντίστοιχο τραγούδι. Πολυφωνικό. Τα χρόνια πέρασαν και οι ερωτήσεις δεν άλλαξαν. Πώς σε λένε; Από που βγαίνει; Γιατί ξενικό; Από που είσαι; Γιατί δεν το άφησες Κυριακή, όπως σε βάφτισαν; 

Αμαρτίες γονέων. Είναι ωραία τα περίεργα ονόματα. Όπως είναι ωραίοι οι περίεργοι άνθρωποι. Ας αποδεχτούμε το διαφορετικό. Ας συμφιλιωθούμε με ό,τι δεν έχουμε συνηθίσει. Ας μάθουμε κάτι καινούργιο. Γιατί μπορεί τα αρχαιοελληνικά ονόματα να είναι διαχρονικά της μόδας, όμως αν την γιαγιά σου την έλεγαν Κυριακή και όχι Αφροδίτη, δεν χρειάζεται να απολογείσαι για το υπόλοιπο της ζωής σου. Με λένε Σάντυ και είμαι καλά. Σ-Α-Ν-Τ-Υ. Με ύψιλον παρακαλώ.