ΕΥΤΥΧΙΑ ΕΙΝΑΙ… ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΕ ΣΥΝΕΧΕΙΕΣ

Ευτυχία είναι… ένα ζεστό, πράσινο τσάι. Kαι για άλλους ένα κρύο, πράσινο τσάι. 

Η λιακάδα κάτω από την μαύρη τέντα.

Ένα ζεστό μπισκότο με κομμάτια σοκολάτας.

Ένα τραγούδι που έχεις να ακούσεις χρόνια και πετυχαίνεις τυχαία στο ραδιόφωνο.

Ευτυχία είναι… να περπατάς το βράδυ και να αφήνεσαι στην αγκαλιά που σε πηγαίνει αριστερά, δεξιά, ευθεία.

Να κοιμάσαι στο σινεμά. Για λίγο. Να ξυπνάς και να μην έχεις χάσει τίποτα από την πλοκή. Νιρβάνα. 

Να τρως hot-dog με κέτσαπ και μουστάρδα στο θερινό σινεμά και να προσπαθείς να το γεμίσεις στο σκοτάδι με τσιπς για την απόλυτη ...χυδαιότητα. Στο διάλειμμα, να στήνεσαι στην ουρά, για δυο μπάλες παγωτό σοκολάτα. Χωρίς σιρόπι.

Ευτυχία είναι....το χάπι-εντ σε μια γαλλική ταινία. Σε ένα φιλμ του Hollywood. Ιδανικά ένα τέλος που δεν το είχες προβλέψει, στο μυαλό σου είχες γράψει άλλο σενάριο, μπορεί και καλύτερο.

Ευτυχία είναι...να είσαι σε 20 λεπτά στην παραλία. Και να βουτάς όταν όλοι οι άλλοι γκρινιάζουν, καπνίζουν, βρίζουν, παίζουν ρακέτες, τρώνε σάντουιτς, αλείφονται με αντιηλιακό, μιλάνε στο κινητό, τσακώνονται, φυτρώνουν. Βγαίνεις (μόνο) όταν έχει αδειάσει η πλαζ. 

Να τραγουδάς το πρωί. Με ένα τραγούδι για καλημέρα. Πριν ή μετά το ξυπνητήρι.

Να βρίσκεις τρόπους να διασκεδάσεις ακόμη και την πιο βαρετή εκκρεμότητα, εργασία, αγγαρεία. Δεν είναι εύκολο αλλά ποιος είπε ότι είμαστε για τα εύκολα;

Nα αγκαλιαζόμαστε σφιχτά για πέντε λεπτά.

Να αναγνωρίζουμε τα συναισθήματα των άλλων. Και για τις δύσκολες στιγμές να έχουμε ένα μαγικό μπαούλο-usb-θησαυροφυλάκιο στο μυαλό μας με ευχάριστες αναμνήσεις και εικόνες. Αν μπορούμε να το φτιάξουμε κιόλας, ακόμη καλύτερα. Θυμάστε το τελευταίο κομπλιμέντο που δεχτήκατε; Μια επιβράβευση; Μια φράση που σας έκανε να ξεκαρδιστείτε; Γράψτε τα κι αυτά κάπου. Και συγκεντρώστε τα όλα μαζί. Αυτό είναι ευτυχία. Στιγμές. Στο ίδιο παζλ. 

NEXT TOP SURVIVOR. X-SURVIVOR. ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ Ο ΕΠΟΜΕΝΟΣ SURVIVOR;

Διάβασα ότι 10.000 άνδρες και γυναίκες, αγόρια και κορίτσια, αναγνωρίσιμοι και μη, διάσημοι και άσημοι, μαχητές και survivors, τραγουδιστές, ηθοποιοί, γυμναστές, προπονητές, μοντέλα, δήλωσαν συμμετοχή ήδη (και έβαλαν...μέσο), για να είναι εκείνοι που θα τρώνε καρύδες του χρόνου σε ένα νησί μακριά από όλους και όλα. Ορισμένοι έχουν ήδη αρχίσει δίαιτα (γιατί ο φακός προσθέτει κιλά), προπόνηση (στο γυμναστήριο), εξάσκηση μπροστά στην κάμερα για τις πρώτες δηλώσεις. 

Ξεχάσαμε για λίγο το επαγγελματικό πατινάζ. Τα καλλιστεία. Αν κρίνω από τις υπόλοιπες τηλεοπτικές εκπομπές οι υπόλοιποι θέλουν να γίνουν τραγουδιστές. Με συμβόλαιο.  Πρώτο τραπέζι πίστα. Με ευρύ ρεπερτόριο. Όλα για τον λουλουδοπόλεμο. 

Και οι υπόλοιποι; Σεφ. Μάγειρες. Επαγγελματίες με χρυσό σκούφο και αστέρια Michelin. Έστω μια δική τους εκπομπή μαγειρικής. 

Ευτυχώς έχουμε υψηλούς στόχους σαν λαός. Η μόδα επιβάλλει νέα πρότυπα. Τηλεοπτικά. Φωτογενή. Παράταιρα. Για άουτσάιντερ. X Factors. Next Top Models. Shopping Stars. Master Chefs. Voices. Χορευτές. Στυλίστες. Μπλόγκερ. Σταρ. Greece Υou Ηave Τalent. Τώρα και Survivors. So You Think You Can Dance? So You Think You Can Survive? Rendez-vous στη αφε-τε-ρί-α.

ΓΙΑ ΜΑΚΑΡΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΚΗΦΙΣΙΑ... PASTA LA VISTA, BABY

Πέμπτη βράδυ στην Κηφισιά. Λίγο πριν από τις 9 το βράδυ. Καθόμαστε για φαγητό σε ιταλικό εστιατόριο γνωστής αλυσίδας. «Έχετε κάνει κράτηση;», ρωτάει η σερβιτόρα παρά το γεγονός ότι όλα τα τραπέζια είναι άδεια, υπάρχουν μόνο δύο παρέες. «Όχι», η απάντηση. Καθόμαστε σε ένα τραπέζι για να απολαύσουμε την γλυκιά βραδιά και να φάμε. Δεν είναι από τα μέρη που θα επέλεγα ποτέ για φαγητό, γιατί αγαπώ τις όμορφες και τίμιες γεύσεις και στο συγκεκριμένο restaurant, δεν έχω ευχαριστηθεί ποτέ κανένα πιάτο, ούτε καν τη σαλάτα, τα ορεκτικά... Για τα ζυμαρικά, ας μην μιλήσω καλύτερα. Αλλά δέχτηκα ...πίεση από την παρέα. Ο απολογισμός αυτή τη φορά; Πληρώσαμε 45 ευρώ για να φάμε 2 άτομα, pasta και σαλάτα. Κάτι το εμφιαλωμένο νερό, που το επιβάλλουν πλέον χωρίς να ρωτήσουν, το πανέρι με το ψωμί, η έξτρα χρέωση για το είδος του ζυμαρικού (επειδή ήταν tortellini και όχι πένες;), μείναμε με μια γλυκόπικρη γεύση. Φύγαμε αφήνοντας μια μερίδα υπεραλατισμένα και άκρως al dente τορτελίνι με όξινη κόκκινη σάλτσα που υποτίθεται ότι ήταν …κιμάς με σάλτσα ντομάτας (αλλά τον κιμά έψαχνες να τον βρεις) και πένες napoletana που απλώς ήταν …ξινές. Στη σαλάτα Caprese η ντομάτα σχεδόν δεν κοβόταν… Όταν θέλησα να ζητήσω μαζί με τον λογαριασμό να μιλήσω για κάποιον υπεύθυνο, ο σερβιτόρος ζήτησε να μάθει τι είχε συμβεί. Ψέλλισα πως η σάλτσα ήταν κάπως όξινη, μάζεψε βιαστικά τα γεμάτα ακόμη πιάτα και δεν επέστρεψε ποτέ. Όσο για την «υπεύθυνη» του ιταλικού εστιατορίου, ακόμη μας ψάχνει....

ΠΩΣ ΣΕ ΛΕΝΕ; ΣΑΝΤΡΥ; SHANTI; KANTI; ΣΑΝΔΗ; ΑΠΟ ΠΟΥ ΒΓΑΙΝΕΙ;

Σήμερα γιορτάζει το μεγάλο μου κορίτσι. Η Πελαγία που έγινε Πελούσα και έχει ένα όνομα τόσο ξεχωριστό, όσο και η ίδια. Και το μεγάλο μικρό κορίτσι, η μαμά μου. Η Πελούσα που βαφτίστηκε Πελούσα. Το όνομα είναι αρχαίο Μακεδονικό. Με δύο λ, ρωτούν ξανά και ξανά όσοι το ακούν για πρώτη φορά; Έχει σχέση με την Πέλλα; Όχι. Είναι με ένα. Σίγουρα δεν είναι ισπανικό; 

Oι δικές μας ιστορίες έχουν ελληνικές ρίζες. Κάπως έτσι η Παναγιώτα έγινε Ιώ, η Δήμητρα έγινε Ντέμη, κάπως έτσι γνωρίσαμε τον Αιμίλιο και την Αιμιλιάνα, τον Σπύρο και την Σπυριδούλα, την Εριάννα, την Εριγόνη, την Έλια, την Κίττυ, την Ίντα, τον Ντένη, τον Πασχάλη, τον Πέλλο, τον Αύγουστο, αγόρια απέκτησαν κοριτσίστικα ονόματα (και το αντίθετο), ας είναι καλά τα ονόματα των γιαγιάδων και των παπούδων που πρέπει να μας στοιχειώνουν για πάντα. 

Τι να πω κι εγώ; Από τότε που γεννήθηκα και άρχισα να μιλάω, απολογούμαι για το όνομα μου. Συστήνομαι και επαναλαμβάνω το ίδιο ποίημα. Συνήθως το λέω δύο φορές γιατί δεν είναι κατανοητό με την πρώτη. Πριν από λίγες ημέρες βρέθηκα σε ένα αστυνομικό τμήμα και με έγραψαν Σάντρυ. Μια χαρά. Συνήθισα πλέον, δεν διορθώνω καν. 

Τα έχω ακούσει όλα. Κάντι Κάντι. Σίντυ. Shanti (με ανάλογη προφορά). Σάνδη. Στο σχολείο τα αγόρια μου είχαν βγάλει και αντίστοιχο τραγούδι. Πολυφωνικό. Τα χρόνια πέρασαν και οι ερωτήσεις δεν άλλαξαν. Πώς σε λένε; Από που βγαίνει; Γιατί ξενικό; Από που είσαι; Γιατί δεν το άφησες Κυριακή, όπως σε βάφτισαν; 

Αμαρτίες γονέων. Είναι ωραία τα περίεργα ονόματα. Όπως είναι ωραίοι οι περίεργοι άνθρωποι. Ας αποδεχτούμε το διαφορετικό. Ας συμφιλιωθούμε με ό,τι δεν έχουμε συνηθίσει. Ας μάθουμε κάτι καινούργιο. Γιατί μπορεί τα αρχαιοελληνικά ονόματα να είναι διαχρονικά της μόδας, όμως αν την γιαγιά σου την έλεγαν Κυριακή και όχι Αφροδίτη, δεν χρειάζεται να απολογείσαι για το υπόλοιπο της ζωής σου. Με λένε Σάντυ και είμαι καλά. Σ-Α-Ν-Τ-Υ. Με ύψιλον παρακαλώ. 

ΑCCESSORIZE ME AΡΩΜΑ ΚΑΡΥΔΑΣ ΚΑΙ BURGER ΚΡΟΚΟΔΕΙΛΟΥ

Ποιο Survivor; Ποια Δομινικανή Δημοκρατία; Αφού ρώτησα πέντε οδηγούς ταξί, στην Πανεπιστημίου, στην πλατεία Ομονοίας, στο Εθνικό Θέατρο, έναν ποδηλάτη, λίγο πιο κάτω, κάτι θαμώνες μπαρ νωρίς το απόγευμα της Τετάρτης στον Κεραμεικό, βρέθηκα σε ένα μαγικό μέρος. The Big Cahuna, ένα πρώην εγκαταλελειμένο συνεργείο, πάνω σε έναν πεζόδρομο με μίνι σπίτια με γκράφιτι, καθαρό ουρανό, και μέσα, μουσική, χρώματα, μπαλόνια με καρπούζια, μια εμπνευσμένη καλύβα-ανοιχτή κουζίνα με άρωμα Καραϊβικής, πράσινα κοκτέιλ, σκυλιά, μπλόγκερ, καλλιτέχνες που ζωγράφιζαν λουλούδια και ροζ φλαμίνγκο σε τσάντες tote από καραβόπανο, σε τζιν ή λαδί αποχρώσεις. Και για περισσότερο bling bling, υπήρχαν σιδερότυπα Love, παγόνια και άγκυρες. Η πρόσκληση για να γνωρίσουμε την καινούργια συλλογή Αccessorize και Monsoon για το καλοκαίρι μυρίζει πάντα αντιηλιακό. Αυτή τη φορά είχε και άρωμα καρύδας. Αλλά και μάνγκο. Τι θα θυμάμαι; Τις μπανάνες με τον ανανά, δίπλα στα κοσμήματα. Τις διάφανες τσάντες Summer Love και Take me to Paradise. Τους παπαγάλους, τα ψάθινα καπέλα, την αφίσα για το Malibu. Τα flip-flops. Και την πληροφορία που είχα διαβάσει ότι στο συγκεκριμένο μέρος μπορείς να φας burger με κροκόδειλο. Parrot burger; Watermelon hot-dog; The Accessorize Times. 

ΜΑΤΙΑ ΕΡΜΗΤΙΚΑ ΑΝΟΙΧΤΑ. WHO’S AFRAID OF DIMITRIS DASSIOS?

Orlando. Dassios. Kyris. H Εsther κλείνει τα μάτια της. Mπορούμε να τα ανοίξουμε τώρα; Την Τρίτη το βράδυ, όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν στην οδό Ηρακλείτου (&Σκουφά). Σε μια γκαλερί που δεν είχα ανακαλύψει, την είχα αφήσει σαν Σπίτι της Κύπρου. Και τώρα, ως Evripidis Gallery, θύμιζε πάρτι της μόδας και της φωτογραφίας, με ανθρώπους που αγαπούν την ελληνική μόδα ειδικά όταν ταξιδεύει, αφηγείται ιστορίες, από την καλή και την ανάποδη, μπερδεύει υλικά, τζιν με χρυσάφι, φλουριά με χιτώνες, ανατυπώνει εικόνες σε συνέχειες, λεπτομέρειες στον τοίχο, στο ύφασμα, κινείται με κρόσσια, τραγουδά μια έθνικ μελωδία που εξελίσσεται και δυναμώνει… 

Φαντάζομαι να φοράω τα τζιν μπουφάν του Δημήτρη Ντάσσιου, με μανίκια ή χωρίς, τα γιλέκα με τα πληθωρικά στολίδια, ή τα τζιν τζάκετ που θυμίζουν τα ρούχα του βασιλιά, και να ερμηνεύω ρόλους. Να τραγουδάω, να χορεύω, να πετάω ό,τι κοσμήματα φοράω, να αρκούμαι σε ένα μαύρο φόρεμα (ή λευκό, μάλλον καλύτερα κόκκινο) και να αισθάνομαι περήφανη που είμαι Ελληνίδα. «Ιs this Rifat Ozbek? Νο. Δις ις Dimitris Dassios. Ας σιν μπάι δε φοτόγκραφερ Vangelis Kyris». Who’s afraid of Virginia Wolf? Who’s afraid of Dimitris Dassios?

IΣΤΟΡΙΕΣ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟΥ

Το αεροδρόμιο αποτελεί αγαπημένο προορισμό. Όχι μόνο όταν ταξιδεύουμε αλλά και όταν θέλουμε να αποδράσουμε αλλά παραμένουμε στη βάση μας. Πηγαίνουμε όταν η πόλη κοιμάται, ή μόλις έχει ξυπνήσει, ξαναπηγαίνουμε σε γιορτές, γενέθλια, επετείους, δικές μας ημερομηνίες, ντυνόμαστε, βαφόμαστε, φτιάχνουμε το σενάριο της ημέρας και «προσγειωνόμαστε» ή «απογειωνόμαστε» ανάλογα με την περίσταση. Διαλέγουμε είδος κουζίνας, από γιαπωνέζικη μέχρι ιταλική και τζανκ, ψωνίζουμε μικροδωράκια, ξένα περιοδικά, σοκολάτες σε XL συσκευασίες, παρατηρούμε τους ανθρώπους που φεύγουν κι έρχονται, τι διαβάζουν, τι τρώνε, τι κρατάνε, τι πετάνε. Τα ζευγάρια που σφιχταγκαλιάζονται. Τις οικογένειες που περπατούν σε μίνι τρενάκια. Τους Ιάπωνες που κουβαλάνε βαλίτσες σε όλα τα μεγέθη με λογότυπα-κράχτες. Τους μοναχικούς ταξιδιώτες.

Ελ Βεν, Πρωτομαγιά. Κατάστημα με ρούχα, παιδικά και γυναικεία, αξεσουάρ, εσώρουχα… Στο ταμείο απέναντι μας εμφανίζεται τουρίστρια με δεμένο χέρι και απλώνει σαν χαρτοπετσέτες-χαρτονομίσματα ευρώ μοβ, πράσινα, καφέ, γαλάζια, κόκκινα… Σαν ψεύτικα χρήματα από τη Monopoly. Η πωλήτρια τα χάνει αλλά μετά μας εξηγεί πως δεν είναι η πρώτη φορά. Και λέει την ιστορία της… Για Ρώσους που εμφανίζονται αποκλειστικά με 500ευρα για να αγοράσουν ένα εσώρουχο των 8 ευρώ. Για Ελληνίδες μάνες που ψωνίζουν όλα τα κοκκαλάκια για τα μαλλιά για την κορούλα που γκρινιάζει και πληρώνουν 260 (!). Για Ρωσίδες μαμάδες που αγοράζουν φορέματα για τις κόρες τους, ξοδεύοντας περισσότερα από 1200 ευρώ. Επόμενη πτήση για Las Vegas; 

ΜΑΘΗΜΑ ΕΥΓΕΝΕΙΑΣ ΣΤΟ ΦΑΝΑΡΙ

Είναι εκεί κάθε μέρα. Και κάθε απόγευμα.  Πάντα χαμογελαστός, ανάλαφρος. Βρέξει χιονίσει. Στο πόστο του, στο φανάρι. Δεν σε πιέζει ποτέ, σε πλησιάζει διακριτικά και παίζει πάντα την ίδια κασέτα. «Καλημέρα. Είσαι καλά; Αδερφή σου είναι αυτή; Mην κόψεις τα μαλλιά σου... Αύριο;» Χαμογελάς και ενδίδεις. Χαμογελάς και παρατηρείς. Δεν απαντάς. Ή απαντάς και παρακολουθείς τον τρόπο που φλερτάρει ο επαγγελματίας ευγενής των φαναριών, μετανάστης, με καθαρά ελληνικά και χαμόγελο. Θα μπορούσε να σε πλησιάζει στο παράθυρο σκυθρωπός με το ειδικό καθαριστικό, σχεδόν απειλητικά. Έχει συμβεί πολλές φορές. Κι όμως ο παρά λίγο υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων, κομμωτής, πλαστικός, πολιτικός, καθαριστής παρμπρίζ, έχει τον τρόπο του. Και σε κερδίζει με την θετική του ενέργεια (και τα εμμονικά κοπλιμέντα) κάθε φορά. Ναι, αδερφή μου είναι (η κόρη μου στη θέση του συνοδηγού). Είμαι καλά... Δεν θα κόψω τα μαλλιά μου. Όχι αύριο. Σήμερα. 

MAΪΟΣ ΕΙΝΑΙ... Η ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΜΕΣΑ ΜΑΣ

Την πρώτη μέρα του Μαϊου πηγαίνουμε για μπάνιο. Στη θάλασσα ή την λίμνη. Θα μπορούσαμε να πετάξουμε και χαρταετό (επειδή δεν είχε αέρα την Καθαρή Δευτέρα αλλά και τότε είχαμε πάει για μπάνιο και τον είχαμε βουτήξει στη θάλασσα, στέλνοντας ευχές) αλλά θα έμοιαζε μάλλον περίεργο. Είναι ένας μήνας ακριβώς πριν από το καλοκαίρι, σκέφτεσαι ότι θα σταματήσει το πρωινό ξύπνημα, θα κλείσουν τα σχολεία, σε φαντάζεσαι ξυπόλητη, με μαγιό, και χαμόγελο-φέτα από καρπούζι. Θα πάμε για βουτιές λοιπόν, κι ας έχει σύννεφα στον ουρανό και μετά θα πάμε στο κτήμα για πικνίκ. Να φάμε, να ξαπλώσουμε σε υπερμεγέθη παρεό, να μαζέψουμε λουλούδια και κλαδιά, να φτιάξουμε το δικό μας στεφάνι. Έχουμε πάντα σουγιά μαζί, σπάγκο θα ζητήσουμε από τους διπλανούς, κι αν δεν βρούμε, όλο και κάτι θα σκεφτούμε για να δέσουμε τα φύλλα, τα λουλούδια, τα κλαδιά.  Το πρωτομαγιάτικο στεφάνι πρέπει να είναι ατίθασο. Του αγρού. Ανάγλυφο, χρωματιστό, αυτοσχέδιο, παραμυθένιο. Το δικό μας πάντως έτσι βγαίνει πάντα. Και μετά θα το κρεμάσουμε στην πόρτα του σπιτιού για να το δούμε να αλλάζει, να ξεραίνεται, να αποχρωματίζεται, να μαραίνεται, να μαζεύει, να εξημερώνεται, να ...καλοκαιριάζει. Μάιος είναι... Να ανθίζουν τα μαλλιά σου (με ανάλογα, μίνι στεφάνια) και να βουτάς στο νερό για να προσθέσεις στη μαγεία, και λίγο αλάτι. Με Bee Gees και First of May στο σάουντρακ. «But you and I, our love will never die. But guess we'll cry come first of May.»

ΚΡΙΣΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ...

Kρίση σημαίνει... να δουλεύεις και να μην έχεις ποτέ χρήματα.

Να παρακαλάς (σχεδόν) για να πληρωθείς στην ώρα σου. Κάθε μήνα, όλους τους μήνες.

Να πληρώνεις μόνο λογαριασμούς (πριν λήξουν, αφότου λήξουν), κινητό, σταθερό, ρεύμα, νερό, ενοίκιο, ΕΝΦΙΑ, δίδακτρα, σούπερμαρκετ, ασφάλεια αυτοκινήτου, ασφάλεια ζωής, βενζίνη, και να είσαι πάντα πίσω. 

Να προσπαθείς να βρεις ηλιαχτίδες στο σκοτάδι. Και να τις βρίσκεις. Ίσως όχι όλες τις ημέρες.

Κρίση είναι...να ξυπνάς τη νύχτα και να σκέφτεσαι Να ξυπνάς και να σκέφτεσαι τα ίδια. Να εύχεσαι να ήταν όνειρο. Και εφιάλτης μαζί.

Κρίση... Χωρίς λύση. Ο χρόνος παρατείνεται, αποκτά άλλη διάσταση, ελπίζεις, παραδίνεσαι, αφήνεσαι, φτιάχνεις τον δικό σου κόσμο. Νομίζεις ότι ζεις σε μια άλλη πραγματικότητα.

Να περπατάς και να παραμιλάς στον δρόμο. Δεν το έχετε παρατηρήσει; Εγώ το βλέπω πια συχνά. Δεν απέχουμε και πολύ όλοι. 

Και ναι, θέλουμε να είμαστε αισιόδοξοι. Η κρίση έχει γεννήσει ευκαιρίες.

Έχει δημιουργήσει και ενοχές. Αισθάνεσαι ενοχές που μπορείς και έχεις τα αυτονόητα. Και την φαντασία να σκηνοθετείς τη ζωή σου με χρώματα.

Γιατί η κρίση είναι μαύρη. Η κρίση είναι το κέντρο της Αθήνας, οι άνθρωποι που μένουν στο δρόμο, πεινούν, κρυώνουν, ζουν σαν αδέσποτα σκυλιά, κρίση είναι το μπλε βαθύ, σχεδόν μαύρο.

Δεν με ενδιαφέρει η κρίση των τηλεοπτικών δελτίων. Η κίτρινη κρίση, η κόκκινη κρίση, η κρίση των τελάληδων. Ψάχνω να βρω την αλήθεια της. Προσπαθώ να μην συγκρίνω με το πριν. Με ενδιαφέρει το τώρα και το μετά. Και ο ρεαλισμός της. 

Κρίση είναι... Μια μελωδία, χωρίς στίχους, εμμονική, με crescendo, και pianissimo. Να ελπίζουμε και σε fortepiano κάποια στιγμή; 

TΙ ΑΚΟΥΣΑ ΧΘΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΗΜΕΙΩΣΩ ΣΗΜΕΡΑ

Όταν τρέχεις στον Μαραθώνιο, πρέπει να τρως πρωτεϊνη για να έρθει σε ισορροπία το σώμα σου.

Οι Αυστραλοί θεωρούνται οι πιο χαρούμενοι άνθρωποι στον πλανήτη.

Υπάρχουν ακόμη …ακυκλοφόρητα τραγούδια των Beatles. Οr so they say. 

Το ελληνικό Mamma Mia κατεβαίνει την Κυριακή και βρίσκεις εισιτήριο με δυσκολία…

Η stevia απαγορεύεαι αυστηρά για τα παιδιά.

Οι σχεδιαστές μόδας έχουν τρελαθεί. «I’m thin and gorgeous», μπορεί να διαβάσει κανείς στα sneakers των Dolce&Gabbana με διάφορα συνθήματα σε στιλ graffiti. Κι αν δεν είμαι thin; Eίμαι ακόμη πιο fabulous;

Ο οίκος Balenciaga μας προτείνει να κρατήσουμε για το καλοκαίρι υπερμεγέθεις τσάντες σαν αυτές που μας δίνουν όταν αγοράζουμε ένα πάπλωμα ή μια κουβέρτα. Υπάρχει μάλιστα και η ακριβή εκδοχή της κλασικής, ανθεκτικής τσάντας IKEA που κοστίζει 2.150 δολάρια (!) Μπορείς σχεδόν να μυρίσεις τα κεφτεδάκια…

Και η ερώτηση της ημέρας; Mαμά στην κόρη: «Πώς ήταν η επίσκεψη στο Ισλαμικό Μουσείο;».  Και η αυθόρμητα βαριεστημένη απάντηση: «Δεν είχε τίποτα! Αραβουργήματα. Tων Αράβων τα …βουργήματα.»

ΤΣΙΝ-ΤΣΑΝ-ΤΣΟΝ-ΤΣΑΝ-ΤΣΙΝ-ΤΣΟΝ... ΙΩΩΩΩΩΩΩ... ΜΑΜΑΑΑΑΑΑΑ...

Tον Απρίλιο έχουν γενέθλια η κόρη μου (η μικρή που γίνεται μεγάλη και καμαρώνει, ένα παιδί σε σώμα δεσποινίδας), η μαμά μου (η μία και μοναδική που όλο και μικραίνει), και κολλητές μου φίλες (που τις αγαπώ και ομορφαίνουν κάθε χρόνο και περισσότερο.) Στα γενέθλια τους θέλω να τα κάνω όλα. Να φουσκώσω μπαλόνια, να γεμίσω το σπίτι με λουλούδια, να κρύψω δώρα παντού με αυτοσχέδιο περιτύλιγμα, να καθήσουμε σε έναν μικρό κύκλο στο πάτωμα, να βάλουμε δυνατά μουσική και να παίξουμε Pass The Parcel, να γράψω ευχές σε κάρτες γενεθλίων, χειροποίητες ή υπερμεγέθεις, ιδανικά μουσικές κι αυτές. Τις ανοίγεις, τρομάζεις λίγο και ακούς ολόκληρο το ηχογραφημένο τραγουδάκι, ξανά και ξανά, ανοιγοκλείνοντας μέχρι να τελειώσει η μίνι, στρογγυλή μπαταρία. Να χορέψουμε με πάθος, σα να θέλουμε να σπάσουμε το πάτωμα, να λαχανιάσουμε, να τραγουδήσουμε τόσο δυνατά που δεν θα ακούμε πια την φωνή μας. Να στολίσουμε μια τούρτα με σοκολάτα, μέσω, έξω, πάνω, κάτω, ψηλή, τροφαντή, πελώρια, και να την γεμίσουμε με sprinkles σε όλα τα χρώματα, να κρατήσουμε κεριά-πυροτεχνήματα στα χέρια και να τραγουδήσουμε το Happy Birthday σε ό,τι γλώσσα γνωρίζουμε, παράφωνα, σε όλες τις εκδοχές. Στις 27 του μηνός, το κορίτσι μου γίνεται 11 χρονών. Την επομένη, στις 28, το άλλο μου κορίτσι, η μαμά μου, γίνεται όσο αισθάνεται: 50; Το πολύ. Και στις 29, λίγο πριν, λίγο μετά, γεννήθηκαν κορίτσια και αγόρια που έχουν κάθε λόγο να γιορτάζουν. Και να το φωνάζουν. Ποιο Facebook; Στην κουζίνα. Εκεί όπου οργανώνονται το ωραιότερα πάρτι γενεθλίων…

ΠΟΙΟΣ ΚΟΡΝΑΡΕΙ ΠΡΙΝ ΑΝΑΨΕΙ ΤΟ ΦΑΝΑΡΙ ΠΡΑΣΙΝΟ;

Δεν σταματάει στο stop, κι αν τολμήσεις να κορνάρεις μπορεί και να κατέβει να σου επιτεθεί. Μιλάει στο κινητό, καπνίζει, τρώει πρωινό, πίνει φραπόγαλο, ακούει ραδιόφωνο στη διαπασών και οδηγεί. Στα φανάρια αδειάζει το τασάκι έξω απ' το παράθυρο. Διπλοπαρκάρει, σε έχει κλείσει για τουλάχιστον 15 λεπτά της ώρας και όταν τελικά εμφανίζεται δε ζητάει συγνώμη, μπαίνει στο αυτοκίνητο και φεύγει εκνευρισμένος. Μου έχει συμβεί. Κυρία με ψώνια επιστρέφει στο αυτοκίνητο της και όταν τολμώ να της πω ότι δεν σέβεται τον χρόνο του άλλου, φεύγει αναστατωμένη, μονολογώντας. «Μου χαλάσατε τη μέρα», φωνάζει σε έξαλλη κατάσταση. Εμένα να δείτε...

Οδηγούμε αναζητώντας τον χαμένο χρόνο. Γυναίκα καταδικάστηκε σε φυλάκιση 27 μηνών επειδή έστελνε μήνυμα στο Facebook ή ανανέωνε το Status της και σκότωσε με το αυτοκίνητο έναν άνθρωπο. Ποιος δεν οδηγεί και δεν στέλνει παράλληλα μηνύματα; Όχι στο φανάρι. Την ώρα που το αυτοκίνητο είναι σε κίνηση... The Don't Text & Drive Times.  

Μπορεί να μην έχει καν πινακίδες. Αλλά δεν πτοείται. Του αφαίρεσαν το δίπλωμα επειδή οδηγούσε μεθυσμένος, αλλά πάλι δεν θα αφήσει το αυτοκίνητο σπίτι. «Σιγά μην με πιάσουν...» 

Τα έχεις δει όλα. Οδηγείς στην Αττική Οδό και την ώρα που πας να περάσεις με το e-Pass, έρχεται και σου κολλάει από πίσω αυτοκίνητο, για να μην πληρώσει και να προλάβει να περάσει από την μπάρα. Ή να σε τρακάρει. Κι όταν σε τρακάρει, κι εσύ περιμένεις αιμόφυρτη το ασθενοφόρο, εκείνος κοιτάει με τη γυναίκα του αν μπήκε μέσα η πόρτα της ...κούρσας. Based on a true story. 

I AM ME. YOU ARE YOU. ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ;

Αν δεν (πολυ)πιστεύεις στα ζώδια, δεν έχεις πάει ποτέ σε μέντιουμ, καφετζού, μελλοντολόγο, αλλά απολαμβάνεις κάθε φορά που η κολλητή σου διαβάζει τις κάρτες Ταρώ και στις αναλύει, όταν ανακαλύπτεις βιβλία, σεμινάρια, affirmations, για να θυμηθείς ότι γεννήθηκες με θετική σκέψη για τα πράγματα και θέλεις απλώς μια γλυκιά υπενθύμιση, αρκούν μερικές λέξεις στη σωστή σειρά για να ξυπνήσεις… Aντιγράφω από τις σημειώσεις μου, ό,τι με εμπνέει. Γιατί η ευτυχία είναι το όχημα, εγώ είμαι οι περιστάσεις, όλα τα άλλα είναι θόρυβος. Και αν θέλεις να χαρίζεις ευτυχία, μπορείς να το κάνεις. Στα ελλληνικά ή στα αγγλικά, γιατί καμιά φορά πρέπει να μπαίνουμε σε άλλο ρόλο με νέο κοστούμι. Και accent.  

Κανόνας 1. Get of out of your comfort zone.

2. Οι στόχοι είναι αλλαγές. Και πρέπει να ονειρευτώ τον εαυτό μου μέσα στην αλλαγή. 

3. Capture the moment. Η αλλαγή γίνεται σε ένα δευτερόλεπτο. 

4. Άλλο βούληση, άλλο θέληση; Όλα τα άλλα είναι δικαιολογίες.

5. Ι am me. Πώς θέλω να ζήσω τη ζωή μου. 

6. Μικρά βήματα, μικρές νίκες κάθε μέρα.

7. Αν σου αρέσει αυτό που ζεις, μπορείς πάντα να κουνηθείς. Δεν είσαι δέντρο. Με ρίζες.

8. Σκότωσε τον συνειρμό που σε εμποδίζει να αλλάξεις κάτι που δεν σου αρέσει. Άλλαξε συνειρμούς, όχι περιστάσεις. 

9. Βγάλε τους κριτές από το κεφάλι σου.

10. Άλλαξε σύστημα πεποιθήσεων. Και συνειδητοποίησε ότι κανείς δεν μπορεί να σε σταματήσει. Άκουσε το καμπανάκι μέσα σου. 

11. Γράψε σε ένα χαρτί (ή στο κομπιούτερ) τι σε συνδέει εμμονικά με το παρελθόν. Το ξέρεις πως ό,τι αφήνεις πίσω, πονάει. 

12. Προσπάθησε να γίνεις η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου. 

13. Επανάλαβε δυνατά μια θετική δήλωση. Κάθε μέρα. Κόλλησε την στον καθρέφτη του μπάνιου. Δύο φορές; Ποτέ δεν είναι αρκετές.

14. Ευχαριστώ για όλα αυτά που έχω. Είμαι η Σάντυ και είμαι ευγνώμων για όλα όσα έχω.  Ακούω την φωνή μου. Φροντίζω τον εαυτό μου, το σώμα, την ψυχή, το πνεύμα. Πέντε λεπτά κάθε μέρα. Δέκα λεπτά; 500 Days with Summer. 

ΤΙ ΕΜΑΘΑ ΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ...

Aν είσαι Γάλλος και δεν μπορείς για κάποιο λόγο να ψηφίσεις, μπορείς να εξουσιοδιοτήσεις κάποιον άλλον να πάει και να ψηφίσει για σένα.

Το Λος Άντζελες θα γιορτάζει Παγκόσμια Ημέρα La La Land. 

Τα κουνούπια ετοιμάζονται για τη νέα σεζόν Άνοιξη/Καλοκαίρι 2017. Μαζί με τις κατσαρίδες. 

Η κλοπή πορτοφολιών είναι ανεξέλεγκτη. Μέρα-νύχτα και παντού.  

 Τα κομμωτήρια το Πάσχα δεν είχαν ελεύθερο λουτήρα για λούσιμο. 

 Ο Λυκαβηττός είναι τα νέα Εξάρχεια.

 Υπάρχει φρέσκια ελληνική μπίρα, ξανθιά και μαύρη, που λήγει στις δύο εβδομάδες.

 Στη Γαλλία για να κλείσεις θέση στην όπερα πρέπει να το φροντίσεις έναν χρόνο πριν. Αλλιώς θα την πληρώσεις χρυσή.

Για να έρθεις από το Παρίσι στην Αθήνα το εισιτήριο ξεπερνά τα 300€. Για να πας στο Μάντσεστερ θέλεις 80€. Ποιος θέλει να πάει στο Μάντσεστερ;

STORIES OF LOVE AND HATE

Λατρεύω να μισώ την Cara Delevigne. Που ευτυχώς εξαφανίστηκε γιατί ήταν ο απόλυτος μαϊντανός της πασαρέλας.

Την Kim Kardashian. Και τις αναρτήσεις, εμφανίσεις, πλαστικές αναμετρήσεις.

Tην Κylie Jenner. Να διαδηλώνει για να διαφημίσει την Pepsi. 

Τις αδερφές τους που μπερδεύω συνεχώς τα ονόματα τους. Την μαμά-μάνατζερ που θυμίζει πλέον άνδρα και τον μπαμπά τους που έκανε αλλαγή φύλου για να πρωταγωνιστήσει σε τηλεοπτικό reality, σόλο αυτή τη φορά.

Και στα δικά μας; Ποιους βαρέθηκα να βλέπω;

Τους πολιτικούς που μιλούν και εξακολουθούν να μην λένε τίποτα. 

Τα κοράκια που εμφανίζονται κάθε φορά που πεθαίνει συνάδελφος τους για να τον εκθειάσουν με βαρύγδουπες δηλώσεις. Έστω κι αργά.

Την απέναντι που επιμένει να παρκάρει σε δύο θέσεις για να μην βρίσκει κανείς άλλος θέση. 

Tον μάνατζερ ράγκμπι και όλους τους wannabe Survivors που μόλις πέταξαν από την Δομινικανή Δημοκρατία στοιχειώνουν ό,τι κινείται.

Λυπηθείτε μας. Είπαμε. Κι εμείς Survivors είμαστε και δεν κάνουμε έτσι. 

THE TSAKIRIS MALLAS TIMES IN WONDERLAND

Τι κοινό μπορεί να έχουν πέδιλα και flatforms με art de la table, μια ανθισμένη αυλή στο Ψυχικό και ψηλοτάκουνα μέσα στα πιάτα με τα μαχαιροπίρουνα-ετοιμοπόλεμα; Η πρόσκληση ήταν για την Πέμπτη, από το πρωί μέχρι το απόγευμα, για να γνωρίσουμε την καλοκαιρινή συλλογή παπουτσιών Tsakiris Mallas στο Albion. Δεν φάγαμε γιατί όταν αγαπάς τα παπούτσια θέλεις να τα δοκιμάσεις όλα, ειδικά όταν είναι σε έναν απρόσμενο χώρο, όχι σε μια βιτρίνα, ούτε μέσα στα κουτιά, αλλά τοποθετημένα σε ένα ατέλειωτο τραπέζι.

Τι είχε το ...μενού; Εγώ ξεχώρισα τα «ορεκτικά» που θα ήθελα να παραγγείλω, το «κυρίως» και το ...επιδόρπιο. Λευκά flatforms για το πρωί, με παντελόνες και τζιν, μαύρα έθνικ πέδιλα με χρώματα σαν αφηρημένο έργο τέχνης, και αντί για σοκολάτα, κάτι μπεζ ψηλοτάκουνα σανδάλια που θα μπορούσε να φορέσει η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων όταν ενηλικιωθεί. Μέχρι τότε προσφέρομαι να ερμηνεύσω εγώ αυτόν τον ρόλο. Η Σάντυ στη Χώρα των Θαυμάτων. Eat Me. Drink Me. Wear Me. Pump it Up. You Can Leave Your Shoes On. 

TO ΣΑΒΟΥΑΡ-ΒΙΒΡ ΤΟΥ ΚΙΝΗΤΟY

Το κινητό έχει γίνει προέκταση του χεριού μας. Κατάσκοπος, ρουφιάνος, συνωμότης, συντροφιά, σκηνοθέτης, ντοκιμενταρίστας, dj, φωτογράφος, ξυπνητήρι, θερμιδομετρητής, διατροφολόγος, προσωπικός γυμναστής, διερμηνέας, οικονομολόγος, υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων, ο ….κόσμος μας όλος. Και πώς μεταφράζεται αυτό; Στον απόλυτο ναρκισσισμό. Στην απόλυτη ανασφάλεια. Κοινωνικά συμπεριφερόμαστε σπασμωδικά, κανείς δεν μιλάει, κανείς δεν αντιδρά. Μήπως πρέπει να πούμε τι μας ενοχλεί; Τι δεν θα θέλαμε να κάνουμε και να μας κάνουν; Γιατί βάζεις tags χωρίς να με ρωτήσεις; Γιατί ανεβάζεις κοινές μας στιγμές χωρίς να το ξέρω; 

Το κινητό θα έπρεπε να απαγορεύεται αυστηρά την ώρα του φαγητού. Είναι αντικοινωνικό, και εξαιρετικά αγενές, να τσεκάρουμε κάθε τόσο το τηλέφωνο μας, όταν έχουμε βγει έξω για φαγητό με φίλους ή όταν τρώμε στο σπίτι με την οικογένεια μας. Στο σινεμά, δεν σηκώνουμε ποτέ το κινητό, το έχουμε πάντα κλειστό ή στο αθόρυβο, δεν κοιτάμε την οθόνη ανά 10 δευτερόλεπτα μέσα στο σκοτάδι, δεν το σηκώνουμε για να ψιθυρίσουμε δήθεν και να πούμε την ιστορία της ζωής μας. Το ίδιο ισχύει και στο θέατρο. Στο αεροπλάνο. Κινητό; Ούτε για αστείο. Το κλείνουμε πριν από την απογείωση, το ανοίγουμε ξανά όταν έχουμε βγει από το αεροσκάφος. 

Αποτοξίνωση τώρα. Δεν χρειάζεται να ελέγχουμε κάθε 5 λεπτά, τα emails μας, τα γραπτά μηνύματα, το Viber, το Messenger, το Instagram, να ψάχνουμε το κινητό του φίλου μας, του παιδιού μας, και ξανά από την αρχή. Πότε θα αρχίσουμε να νοσταλγούμε την εποχή προ κινητών; Μπορούμε να δοκιμάσουμε να ζήσουμε μια μέρα, μια εβδομάδα, έναν μήνα, χωρίς wifi, χωρίς Bluetooth, δεδομένα, προσωπικό hotspot, γνωστοποιήσεις, συνθηματικό, υπομνήσεις, Face Time; Mην ενοχλείτε. Αναζητήστε το στις Ρυθμίσεις. Έτσι για αλλαγή. 

ΓΑΤΟΣ, Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΦΙΛΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Μετά τον Βρούτο (και για 13 χρόνια μικρό μου…αδερφό, ένα σκοτσέζικο κόλεϊ από τον δρόμο), τον Σλόμπονταν (Μιλόσεβιτς, για 13 χρόνια το πειραχτήρι με ουρά που βρέθηκε κουτάβι κάτω από ένα αυτοκίνητο στη γειτονιά), την Λουίζα (Ουίζα), τον Φανούρη (Κοκκόνι), το Πάπι (Παπί), και όλα τα υπέροχα σκυλιά που βρέθηκαν στη ζωή μας, για χρόνια σνόμπαρα τις γάτες, ίσως γιατί νόμιζα ότι οι γάτες είναι αλαζονικές, σνομπ κι εκείνες, συμφεροντολόγες, αγενείς, επιθετικές χωρίς λόγο, λαίμαργες, αχάριστες, μοναχικές, δεν είχαν όλες τις αρετές του σκύλου… Μέχρι τη μέρα που εμφανίστηκε στη ζωή μας, από το πουθενά, ύστερα από καθυστέρηση του πλοίου στο λιμάνι των Σπετσών, έξω από την ψαραγορά, ο υπέροχος κύριος Μποφόρ, ένας γάτος με στολή, βλέμμα και συμπεριφορά σκύλου. Και κουνιστή ουρά. 

• Τρυφερός, χουρχουρίζει, σε φιλάει, σου ανοίγει την κοιλιά για να τον χαϊδέψεις, σε περιμένει στην πόρτα.
• Του μιλάς και σου απαντάει.
• Είναι πεντακάθαρος.
• Αγαπάει το φαγητό. Είναι γκουρμέ.
• Εξαιρετικά κοινωνικός με όλους. Άνδρες-γυναίκες. Παιδιά-μεγάλους. 
• Λίγο κουτσομπόλης. Όσο κουτσομπόλης πρέπει.
• Είναι και ξυπνητήρι. Διακριτικό. Ο πρώτος που σηκώνεται, μετά από σένα.
• Επίμονος και πεισματάρης.
• Παίζει με τις βελούδινες πατούσες του κάτω από το πάπλωμα. Με τα μαλλιά σου. Τα ρούχα σου. Ό,τι παίζεις κι εσύ. 
• Του φωνάζεις «Κούκλε», και γυρίζει. Ε, είναι και λίγο νάρκισσος.
• Στο ...«Χοντρoύλη», πάλι γυρίζει. Έχει χιούμορ.
• Εϊναι αυτάρκης. Δεν χρειάζεται να τον πηγαίνεις βόλτα. Από τις Σπέτσες, ταξίδεψε στην Κρήτη, στην Λευκάδα, και πίσω στην Αθήνα, και πλέον προτιμά να μένει σπίτι. 
• Του αρέσει να είναι περιποιημένος. Γουργουρίζει ακόμη κι όταν τον έχεις αγκαλιά για να του κόψεις τα νύχια.
• Έχει τρυφερά μουστάκια και είναι σαν τον Clark Gable στο Όσα Παίρνει ο Άνεμος.
• Τρελαίνεται για τόνο. Και τσιπς. Και για κιμά. Χωρίς τα μακαρόνια.
• Σε ζυμώνει με τα παπουτσάκια στο πρόσωπο. Το καλύτερο μασάζ.
• Ποζάρει στις φωτογραφίες. Στήνεται σαν επαγγελματίας μοντέλο.
• Δεν λέει ποτέ όχι στο ζούληγμα και στις αγκαλιές.
• Αν θελήσει να αποδράσει, το κάνει διακριτικά χωρίς να προκαλεί. Ούτε να γκρινιάζει. Φεύγει με ένα σάλτο.
• Είναι επαγγελματίας χορευτής.
• Στοργικός, ο πρώτος που καταλαβαίνει αν κάποιος είναι άρρωστος ή μελαγχολικός.
• Χαίρεται όταν τρως και γουργουρίζει κι εκείνος.
• Είμαι σίγουρη πως αν ζούσαν ο Βρούτος και ο Σλόμπονταν, θα έκαναν την ωραιότερη τριάδα με τον Μποφόρ. Δύο αρσενικοί σκύλοι κι ένας αρσενικός γάτος, παντός καιρού. Ένας σκύλος με καρδιά ανθρώπου (ο Βρούτος), ένας σκύλος Survivor (ο Slobodan) κι ένας γάτος που σε λίγες ημέρες θα μιλήσει. Για να εκφωνήσει το δελτίο καιρού. Ο Monsieur Beaufort. 

EΦΤΑ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ ΣΕ 7 ΜΕΡΕΣ (ΚΑΙ ΝΥΧΤΕΣ)

• Η καρύδα είναι το νέο quinoa. 
• Πάσχα, Χριστούγεννα, Καθαρή Δευτέρα, Αγίου Πνεύματος, Δεκαπενταύγουστο, η κρίση πάει διακοπές. 
• Και εγένετο...Ταγιπιστάν. 
• Τα ανδρικά κομμωτήρια έχουν newcomer. Η κόμμωση του Kιμ Γιονγκ Ουν θα φορεθεί πολύ. Άραγε ποιος θα νικήσει; Μήπως ο Donald Trump με το περουκίνι του;
• Οι μετεωρολόγοι σπανίως πέφτουν μέσα.
• Τα αρνιά δεν είναι φωτογενή για selfies. Ούτε ο Επιτάφιος προσφέρεται στα φλας.
• Η Κέρκυρα προσφέρεται για πενταήμερη εκδρομή και ανέκδοτα με τον Τοτό.