Υπάρχουν στ’ αλήθεια καταστροφικά φορέματα;

Αθάνατα, μυθιστορηματικά, ενοχλητικά, μαρτυριάρικα, θορυβώδη, προκλητικά, επεισοδιακά, καταραμένα, πείτε τα όπως θέλετε. Ένα φόρεμα αρκεί να φέρει την καταστροφή, να κάνει καριέρα, να απογειωθεί, να γίνει διάσημο για 15 λεπτά, το επίκεντρο του κόσμου, πολιτικό ζήτημα, καλλιτεχνικό γεγονός, ακόμη και πρωτοσέλιδο με χάντρες και σατέν.

Όπως έγινε με «τη Συνάντηση», έργο του Δημήτρη Τσουμπλέκα, στην έκθεση Pret-(Art)-Porter του Ιδρύματος ΔΕΣΤΕ, χρόνια πριν, με πρωταγωνίστριες δύο κοπέλες που φορούσαν πανομοιότυπο εμπριμέ μίνι φόρεμα, -αυθεντικό Tseklenis, το ξέρω καλά γιατί η μία ήμουν εγώ-, στην ίδια δεξίωση. Ευτυχώς που το συμβάν ήταν σκηνοθετημένο, όπως και το μαλλιοτράβηγμα. Η μητέρα μου όμως μου έχει περιγράψει ακριβώς την ίδια σκηνή, χρόνια πριν, και πάλι με δημιουργία του Γιάννη Τσεκλένη, αυτή τη φορά γεωμετρική και με αληθινή φιλονικία. Ευτυχώς που η μητέρα μου είχε αγοράσει το δικό της από το Λονδίνο (και είχε αντισταθεί στο τμήμα Tseklenis στο Harrods).

Η επιτυχία του σχεδιαστή είναι αδιαμφισβήτητη, αν και όχι πάντα. Υπάρχουν φορέματα που δημιουργήθηκαν για να μείνουν στην ιστορία και άλλα που εξελίχτηκαν σε ...κολασμένα. Επτά χρόνια φαγούρα, 1955, Μπίλι Γουάιλντερ, ένα λευκό άσπρο πλισέ εξώπλατο φουστάνι, ηλεκτρισμός και η Νόρμα Τζιν γράφει ιστορία ως σεξ σύμβολο του ’50 και του αιώνα. Είναι το φόρεμα που αντιγράφηκε όσο κανένα άλλο για τον ερωτισμό που απέπνεε, το ναρκισσισμό, το παιχνίδι. Οι γυναίκες λάτρευαν την Μέριλιν, αντέγραφαν κάθε της κίνηση. Όπως όταν έβαψε τα μαλλιά της πυρόξανθα για να αποδείξει ότι Οι άντρες προτιμούν τις ξανθές, (τότε ξανθοί ήταν μόνο οι άγγελοι και οι έφηβοι) και εξαντλήθηκε το οξυζενέ από τα ράφια.

Αν δεν εξαντλείται κάτι είναι η λίστα με τα ρούχα που ...μιλάνε, φουστάνια που αφηγούνται ιστορίες για γυναίκες που άλλαξε η ζωή τους μέσα σε μια νύχτα ή άλλες που απογείωσαν τη ζωή των άλλων με μία μόνο στιγμιαία επιλογή. Και δεν είναι μόνο το κόκκινο φουστάνι, εκείνο που σε κάνει να μοιάζεις πυρκαγιά, είναι ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Όπως το 1805, τότε που η αυτοκράτειρα Ιωσηφίνα γευμάτισε έξω φορώντας λευκό νεγκλιζέ που το συγκρατούσε μόνο μια λεπτή κορδέλα στους ώμους. Μόλις πήρε την έγκριση από το Ναπολέοντα, - αφού επρόκειτο για κάτι ιδιαίτερα τολμηρό για την εποχή-, έγινε ανάρπαστο.

Οι επιταγές της μόδας υπήρχαν πάντοτε για να μας πονοκεφαλιάζουν. Στις αρχές του ’20 οι γυναίκες θέλησαν να απελευθερωθούν μια για πάντα από τα μακριά βαριά φορέματα και τους στενούς κορσέδες, ενώ εκείνες που τολμούσαν να κυκλοφορήσουν στο δρόμο με ρούχα που ξεπερνούσαν τις τρεις ίντσες πάνω από τον αστράγαλο, κατέληγαν με χειροπέδες.

Η μόδα απαιτεί θυσίες, πόσες φορές πρέπει να το πούμε; Για ένα έργο υψηλής ραπτικής του Jean-Paul Gaultier χρειάζονται 360 εργατοώρες, περισσότερες από 10.000 παγέτες, 31 διαφορετικά μοτίβα. Και δεν θα πρέπει να ξεχνάτε πως πριν καλά-καλά κάνει την πρώτη του δημόσια εμφάνιση το τέλειο μαύρο φόρεμα, θα γίνουν αναρίθμητες πρόβες.

Γιατί κανένα φόρεμα, όσο αψεγάδιαστο κι αν είναι, δεν γεννήθηκε για να ταιριάξει σε όλες τις σύγχρονες Σταχτοπούτες. «Συχνά το σκίτσο είναι τέλειο αλλά στην πρόβα για κάποιο άγνωστο λόγο δεν έχει το ίδιο αποτέλεσμα», έλεγε ο Bill Blass. Πάντως για την Donna Karan είναι «η γυναίκα που κάνει τα ρούχα. Έχω δει κυρίες να φορούν δημιουργίες μου και να θέλω να πεθάνω από τον τρόπο και μόνο που τα είχαν ταιριάξει μεταξύ τους».

Ευτυχώς η πριγκίπισσα Νταϊάνα ήξερε να «χρησιμοποιεί» τη μόδα και να εξωτερικεύει τις προθέσεις της μέσω των ρούχων που επέλεγε για να κάνει ένα fashion statement. Σαν Lady Diana Spencer ακόμη, μαγνήτιζε τα φλας, φορώντας μία στράπλες μαύρη τουαλέτα του David Emanuel για μία φιλανθρωπική εκδήλωση στην Βασιλική Όπερα του Λονδίνου. Και αργότερα, όταν ως πριγκίπισσα της Ουαλίας, θέλησε να δηλώσει την ανεξαρτησία της από την μοναρχία, επέλεξε ένα μαύρο σιφόν μίνι φόρεμα Valentino. Θα μπορούσε να προτιμήσει ένα αυστηρό κοστούμι αλλά το μυστικό της όπλο ήταν πάντα ένα βραδυνό φόρεμα, ακόμη κι αν αυτό κάποιες φορές της γύρισε μπούμερανγκ. Την πρώτη το 1980, ποζάροντας στο Pimlico με μία διάφανη φούστα και τη δεύτερη, τον επόμενο χρόνο, όταν επέλεξε από τον Εmanuel, δημιουργία τόσο αποκαλυπτική που αναγκάστηκε να περάσει όλο το βράδυ καθιστή.

Είναι και οι ίδιοι δημιουργοί που έχουν «καεί» από τα ίδια τους τα σχέδια. Ο Κarl Lagerfeld αναγκάστηκε να απολογηθεί στους μουσουλμάνους για το μαύρο φόρεμα με το οποίο εμφανίστηκε η Κλόντια Σίφερ γιατί αποτέλεσε όπως υποστήριζαν προσβολή για τη θρησκεία τους, καθώς το αραβικό ποίημα που τον ενέπνευσε ήταν απόσπασμα από το Κοράνι. Και τα τρία πανάκριβα φορέματα που είχε σχεδιάσει θυσιάστηκαν στην πυρά. Το ξακουστό tuxedo dress οδήγησε τον Yves Saint Laurent στο παρελθόν και τον Ralph Lauren στα δικαστήρια αφού ο πρώτος διεκδικούσε τα πνευματικά δικαιώματα για την αυθεντικότητα του σχεδίου.

Κανείς δεν φαντάζεται τι συμβολίζει τελικά ένα κομμάτι ύφασμα. «Η Βασίλισσα τους θαμπώνει». Ο τίτλος αναφέρεται σε μία λευκή, μπλε τουαλέτα που φορούσε η Βασίλισσα της Αγγλίας στην πρώτη της επίσκεψη στη Γερμανία το 1965 με την υπογραφή του Sir Hardy Amies που σχεδίασε ειδικά για την περίσταση ένα φόρεμα που θα συμβόλιζε ευπορία και ισχύ για ένα έθνος που είχε αναμετρηθεί με την Γερμανία είκοσι χρόνια πριν. Χάρη σε ένα φόρεμα αύξησε τη δημοτικότητα της το 1987 η «Σιδηρά Κυρία», Μάργκαρετ Θάτσερ, που άλλαξε το image της προκειμένου να συναντήσει την Ραϊσα Γκορμπατσώφ στη Ρωσία.

Με το εικονικό κοντρόλ του χρονοντούλαπου της μόδας, μεταφερόμαστε πίσω στην Αγγλία και στο 1994 για να συναντήσουμε μία άγνωστη τότε σταρ, περισσότερο γνωστή σαν τη συνοδό του Χιου Γκραντ, την Ελίζαμπεθ Χέρλι που γνώρισε την επιτυχία χάρη σε ένα ή για να είμαστε ακριβείς, μισό φόρεμα. Είναι απίστευτο πως μπορεί να αλλάξει η ζωή σου χάρη σε ένα μαύρο μεταξωτό κρεπ ρούχο και 24 στρατηγικά τοποθετημένες παραμάνες...

«Μου αρέσει να ντύνω τα «εγώ»» έλεγε χαριτολογώντας ο Gianni Versace. Πολλά «εγώ» έκαναν την εμφάνιση τους τις τελευταίες δεκαετίες. Πέγκι Γκούγκενχαϊμ με χρυσό λαμέ Poiret στις αρχές του ’20, Τζοζεφίν Μπέικερ με Patou, Τζάκι Κένεντι- Ωνάση με Valentino, Μαρίζα Μπέρενσον με σιφόν Yves Saint Laurent και φτερά στρουθοκαμήλου, Μπιάνκα Τζάγκερ με χρυσές παγέτες το 1974. Είναι και το κίτρινο ballgown με λεοπάρ λεπτομέρειες που σχεδίασε ειδικά για την Daisy Fellowes το 1951 ο Christian Dior, η Ντοβίμα και πάλι με Dior στο Cirque d’ Hiver το 1955 μέσα από τον φακό του Avedon, η Λάιζα Μινέλι με Halston στο Στούντιο 54, η Σίντυ, η Ναόμι, η Κρίστι και η Λίντα ως αιλουροειδή στην πασαρέλα το 1992 με μίνι φουστάνια Gianni Versace.

Αυτό είναι το παραμύθι. Το κορίτσι της διπλανής πόρτας μπορεί να μεταμορφωθεί στην ωραία της ημέρας. «Μπορεί να μην με έχρισε καλή ηθοποιό, σίγουρα όμως με βοήθησε να γίνω σταρ του Χόλιγουντ», δήλωσε χωρίς φόβο και πάθος η Ράκελ Γουέλτς για το μικροσκοπικό γούνινο ανσάμπλ που φόρεσε, στο ξεκίνημα της καριέρας της, το 1966, για το «One million years BC».

Ορισμένες αλήθειες δεν θα τις μάθουμε ποτέ. Ίσως να’ναι καλύτερα έτσι. Ολοι θαυμάζουμε την Ρίτα Χέιγουορθ με το μαύρο σατέν στράπλες Jean Louis φόρεμα στον ρόλο της μοιραίας Τζίλντα. «Δεν υπήρξε ποτέ γυναίκα σαν την Τζίλντα» έγραφε η αφίσα. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι κάτω από αυτό το τόσο απλό εξωτερικά φόρεμα κρυβόταν μία πολύπλοκη κατασκευή από μπανέλες και βάτες ή πως το φόρεμα της Τζίλντα σχεδιάστηκε ειδικά για να αποσπά την προσοχή του θεατή από το στομάχι αφού η Ρίτα Χέιγουορθ είχε πρόσφατα γεννήσει;

Μυστικά και ψέμματα ίσον μόδα και σινεμά. Η Όντρεϊ Χέπμπορν, με την βοήθεια του καλού της φίλου Hubert de Givenchy, μας χάρισε τον ορισμό του αψεγάδιαστου μικρού μαύρου φορέματος στο Πρόγευμα στο Τίφφανυς χωρίς κανείς να μπορεί να πει με σιγουριά ποιος είχε την αρχική ιδέα. Το διάφανο σχέδιο του Jean Louis με το οποίο η Μέριλιν τραγούδησε στον John F. Kennedy, Happy Birthday Mr President, ράφτηκε πάνω στις καμπύλες του σώματος της, αφήνοντας λίγα περιθώρια για να αναπνεύσει και έμεινε, για να ζωντανεύει κεφάλαια ιστορίας, να δημοπρατηθεί, να γίνει κειμήλιο εκείνων που νομίζουν ότι η λάμψη αγοράζεται με το μέτρο.

Χρυσόσκονη, χρώμα, ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, ηχηρά ονόματα, αναμνήσεις, ενστάσεις, ματαιοδοξία. Η Ούμα Θέρμαν έλαμψε το 1995 με το Prada της όταν κανείς δεν περίμενε ότι θα επέλεγε τελικά την Miuccia –ειδική παραγγελιία φυσικά- για το Shrine Auditorium και μάλιστα λιλά, ρομαντικό, τόσο παραμυθένιο, όσο και η εσάρπα από οργάντζα που κρατούσε. Τι κι αν την επόμενη χρονιά είπε το ναι στη Chanel και στον Jean Paul Gaultier; Κανείς δεν έχει ξεπεράσει ακόμη την εποχή της Σερ και του αποκαλυπτικού αγγίγματος του Βob Mackie.

Τα κάνει ...αόρατα. Για να μη μιλήσουμε για τους κώνους του Jean-Paul Gaultier για την Blonde Ambition της Μαντόνα ή τα κομπινεζόν της Κόρτνεϊ Λαβ, της Κάρλι Σάιμον, της Ελίζαμπεθ Τέιλορ, οι οποίες, εμφανίστηκαν με lingerie για να δώσουν το σύνθημα και να τις μιμηθούν εκατομμύρια γυναίκες με λιγότερη αυτοπεποίθηση και περισσότερες ενοχές.

Η μοναδικότητα είναι το ζητούμενο σήμερα. Δεν το ρισκάρεις να εμφανιστείς με το ίδιο φόρεμα γιατί απλά δεν θες να ξέρεις ποια θα είναι η άλλη που θα το φοράει. Όταν ντύνεσαι για βράδυ, αυτομάτως αποδράς, φοράς μια αστραφτερή πανοπλία, γίνεσαι μία άλλη. Όποια προλάβει λοιπόν...

Οι απόψεις διήστανται πάντως ακόμη για τον εφευρέτη του μικρού μαύρου φορέματος: άλλοι αποδίδουν τα σκήπτρα στην Coco κι άλλοι στον Hubert de Givenchy. Το θέμα είναι τι ζητάει κανείς. Για τον Nolan Miller, τον αποκλειστικό σχεδιαστή των συζύγων Κάρινγκτον και Κόλμπι της «Δυναστείας», «το μεγαλύτερο επίτευγμα της καριέρας μου ήταν να πείσω την Γούπι Γκόλντμπεργκ να φορέσει σουτιέν και τακούνια». 

Το γλωσσάριο της μυστικής μόδας των εσωρούχων. Το Α και το Ω του αόρατου στιλ

Οι Dolce & Gabbana αποκαλύπτουν σε κάθε συλλογή τους σέξι εσώρουχα που ξεπροβάλλουν μέσα από αιθέρια φορέματα και αποκαλυπτικά τοπ. Άσχετα με τις τάσεις της μόδας, πάντα έχει πλάκα να παίζουμε με λέξεις και σατέν απορίες. Αν νιώθετε μπερδεμένοι με τους όρους του haute lingerie, οι Sandy Times σας ξεναγούν στον θαυμαστό κόσμο των εσωρούχων.

Σουτιέν
Μινιμαλιστικό ρούχο που φοριέται για να υποστηρίζει το στήθος. Με μπρατέλες ή στράπλες. Μπορεί να ενισχυθεί με μπανέλα ή κρυφά μαξιλαράκια. Κάθε γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της πρέπει να γνωρίζει το σωστό νούμερο (ελάχιστες το ξέρουν) και να κρύβει τουλάχιστον οχτώ σέξι σουτιέν στο συρτάρι της. Για παν ενδεχόμενο. Αν πετύχει τον στόχο, θα ανέβει αυτομάτως το ηθικό της. Για τους άνδρες, κυρίως για τα αγόρια που δεν λένε να μεγαλώσουν, πρέπει να περάσει αρκετός χρόνος για να μάθουν τον σωστό συνδυασμό και να ανοίξουν το ...χρηματοκιβώτιο με επιτυχία.

Σλιπ
Τα γυναικεία σλιπ κυκλοφορούν σε διαφορετικές γραμμές και πρωτότυπα σχέδια.
Α. Κιλοτάκι. Διάφανο ή ματ. Σεμνό και απέριττο.
Β. Στρινγκ. Η ιδανική λύση για ένα στενό παντελόνι. Δεν διαγράφεται.
Γ. Σορτσάκι. Ανάλαφρο, αν και μάλλον όχι και τόσο αισθησιακό. Για τις μοναχικές νύχτες.

Όσα σετ εσωρούχων κι αν συνωστίζονται στα αρωματισμένα συρτάρια, δεν είναι ποτέ αρκετά. Πάντοτε υπάρχει μία νέα απόχρωση, ένα δελεαστικό κομμάτι που περιμένει στην βιτρίνα.

Chemise
Είδος ριχτού γυναικείου εσωρούχου της παλαιάς εποχής. Αγκαλιάζει τους γοφούς και είθισται να είναι σατέν. Έτσι, για να τηρούμε τις παραδόσεις. Πώς να ξεχάσουμε την Κιμ Μπέισιντζερ στις «91⁄2 βδομάδες»; Όλες όσες θέλησαν να τις μοιάσουν, έσπευσαν να αγοράσουν λευκή chemise.

Μάλλον όχι τα αγαπημένα των ανδρών. Εκτός κι αν φορεθούν μέσα από σακάκι, -χωρίς σουτιέν-, σε ένα απελπιστικά μονότονο πάρτι.

Καμιζόλα
Αιθέριος κορσές που δένει μπροστά με κορδελάκια. Σταματά στη μέση και φοριέται πάνω από το σουτιέν. Η λέξη camisole σημαίνει στα γαλλικά παπλωματοθήκη.

Σίγουρα όχι η ιδανική λύση για την καθημερινότητα. Το καλοκαίρι πάντως φοριέται και σαν ... αξεσουάρ ύπνου.

Για τους άνδρες, οτιδήποτε λύνεται εύκολα και γρήγορα, δεν αποτελεί πρόβλημα αλλά πρόκληση.

Μπουστάκι
Ολόσωμος στηθόδεσμος, τις περισσότερες φορές, στράπλες, που αγκαλιάζει τα πλευρά και τονίζει τη μέση με εσωτερικές μπανέλες. Συνδυάζεται τέλεια με ζαρτιέρες.

Για τις γυναίκες που θέλουν να ξεχωρίζουν και να νιώθουν όμορφες και σέξι όλες τις ώρες της ημέρας. Μέση-δαχτυλίδι και ανόρθωση ηθικού και στήθους στη στιγμή. Το Moulin Rouge στοιχειώνει τον ανδρικό πληθυσμό με ροζ φαντασιώσεις και σατέν κορδέλες.

Κορσές
Ενισχυμένο ρούχο που υπογραμμίζει την γυναικεία σιλουέτα και τον κορμό. Συνήθως δένει πίσω και μπροστά. Απαραίτητο αξεσουάρ για τις ιδιαίτερες νύχτες. Φέτος φοριέται και εκτός κρεβατοκάμαρας.

Νυχτικιά
Μακριά και αιθέρια, σαν βραδυνό φόρεμα. Μπορεί να είναι και μέχρι το γόνατο. Το μήκος καθορίζεται από τις αναλογίες κάθε γυναίκας. Η Κάιλι Μινόγκ ως μοντέλο του Αgent Provocateur φοράει αποκλειστικά μίνι. Σούπερ μίνι. Το βαθύ ντεκολτέ αποτελεί must. Όπως και τα λεπτεπίλεπτα τιραντάκια. Η δαντέλα προκαλεί την φαντασία.

Ολόσωμο
Φόρμα από λύκρα ή κοτόν που καλύπτει το σώμα, σαν λεοπάρ φορμάκι γυμναστικής. Με λεπτά τιραντάκια. Ενδείκνυται περισσότερο για τις κρύες ημέρες και νύχτες του χειμώνα. Αν δεν ήταν ρούχο και ήταν παιχνίδι, θα λεγόταν σπαζοκεφαλιά. Άντε να βρεις πως μπαίνει και πως ...βγαίνει.

Baby-doll
Μίνι φόρεμα που καλύπτει τους γοφούς. Γνωστό και ως κομπινεζόν. Άλλα είναι ημιδιαφανή και άλλα συνδυάζονται με ασορτί κιλοτάκι. Οι λαμπερές ντίβες του Χόλιγουντ παραδίδουν μαθήματα στυλ μέσα από την μεγάλη οθόνη, ακόμη και σήμερα. Οι άντρες τα λατρεύουν. Μετά τα σέξι εσώρουχα, τα μπέιμπι-ντολ είναι πρώτα στη λίστα δώρων για τα ...μωρά τους.

Καλτσοδέτες
Ματ ή γυαλιστερές, με δαντέλα ή χωρίς στο τελείωμα, με λάστιχο ή σιλικόνη, μπορεί να μην είναι τόσο σέξι όσο οι ζαρτιέρες αλλά σίγουρα είναι πιο πρακτικές. Τα καλσόν δεν είναι σέξι, αυτό πρέπει να το πούμε. Από τότε που γεννήθηκαν οι καλτσοδέτες με σιλικόνη, όλες οι γυναίκες κρύβουν τουλάχιστον πέντε σετ στην γκαρνταρόμπα τους.

Ζαρτιέρες
Η ιδανική λύση αν έχετε όλο τον χρόνο μπροστά σας. Η περιγραφή είναι μάλλον περιττή... Ρίτα Χέιγουορθ και «Τζίλντα». Μέριλιν Μονρόε, Νικόλ Κίντμαν, Άβα Γκάρντνερ. Ατελείωτες γάμπες και ένα μειδίαμα στα χείλη. Ο Χέλμουτ Νιούτον δεν φωτογράφιζε ποτέ χωρίς ασπρόμαυρο φιλμ και σέξι ζαρτιέρες. Κάτι δεν θα ήξερε παραπάνω; 

Mόδα: χάπι ευτυχίας ή φάρμακο για την κατάθλιψη; Και οι παρενέργειες;

Υπάρχει ο εθισμός στην ηρωίνη και το αλκοόλ, στη σοκολάτα και στην coca-cola, στη νικοτίνη και στην καφεϊνη, κανείς δεν παραδέχεται όμως την εξάρτηση του στη μόδα. Κι όμως όσο κι αν προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας και τους άλλους ότι είμαστε απολύτως υγιείς, ο εθισμός υπάρχει, η εξάρτηση στις βιτρίνες, τις ετικέτες, τις τάσεις δεν κρύβεται. Ψωνίζω άρα υπάρχω. Το shopping ως τρόπος ζωής, η γλυκιά εκδίκηση της μόδας απέναντι στην πολιτική και τα προβλήματα της καθημερινότητας, όπως λεέι και η Χίλαρι Κλίντον, «fashion as therapy or even sweet revenge». Οι Βρετανοί μιλούν για shopaholism, ο Γούντι Αλεν για απιστίες και αμαρτίες, εγώ δεν ξέρω πια αν πρόκειται για απιστία ή απληστία. Κι όμως μπορώ να σκεφτώ τουλάχιστον 25 + έναν λόγους για τους οποίους η μόδα είναι η επικρατέστερη εναλλακτική μέθοδος της ψυχοθεραπείας, το μόνο αντίδοτο στην μελαγχολία, ακόμη κι αν η δράση του δεν κρατάει πολύ.

Μια βόλτα στα μαγαζιά, ακόμη και για νυχτερινό windowshopping, είναι αρκετή για να μας τονώσει το ηθικό. Η πρωινή περιήγηση στα μαγαζιά μπορεί να λειτουργήσει σαν το καλύτερο όπλο κατά της κατάθλιψης, όπως ένα ταξίδι- αστραπή στο Λονδίνο ή στο Παρίσι.

Μπορεί ένα ρούχο να στοιχίζει κάτι παραπάνω από ένα κουτάκι Πρόζακ ή Ταβόρ αλλά παχαίνει λιγότερο από ένα μπολ μους σοκολάτα και έχει σίγουρα πιο ευεργετικά αποτελέσματα από ότι η κατανάλωση μίας φιάλης ουίσκι. Καταλαβαίνεις ότι είσαι εθισμένος στη μόδα, αν διαμαρτύρεσαι διαρκώς ότι δεν έχεις τι να βάλεις ενώ δεν έχεις μπει ποτέ στον κόπο να φορέσεις όλα τα παπούτσια που στοιβάζονται στα κουτιά τους, αν αγοράζεις ρούχα χωρίς καν να τα δοκιμάζεις, αν κρατάς γερά στην αγκαλιά σου το νέο απόκτημα από φόβο μην στο πάρει κανείς, αν όπως οι τζογαδόροι και οι χρήστες ναρκωτικών ουσιών, ξέρεις τη μανία σου για αγορές αλλά δεν κάνεις τίποτα για να την θέσεις υπό έλεγχο. 

Η Τζάκι Κένεντι-Ωνάση μπορούσε να ξοδέψει 100.000 δολάρια σε λιγότερο από δέκα λεπτά, όπου κι αν βρισκόταν στον πλανήτη. Ο Τρούμαν Καπότε που συνήθιζε να τη συνοδεύει στα ψώνια, έγραφε πως την θυμόταν να παραγγέλνει με απίστευτη ηρεμία δύο ντουζίνες ολομέταξα πουκάμισα σε διαφορετικές αποχρώσεις και να συνεχίζει με τον ίδιο ενθουσιασμό τις αγορές της. «Έμοιαζε υπνωτισμένη, ζαλισμένη». Η Νταϊάνα σε ένα ταξίδι της στην Ιταλία, είχε αγοράσει δύο πανομοιότυπα φορέματα Gianni Versace, σε μαύρο και λευκό, μόνο και μόνο επειδή δεν ήξερε ποιο να διαλέξει. 

Παθολογική συνήθεια; Όσοι κριτικάρουν τη μόδα, μιλούν για αρρώστια. Όλοι κρύβουμε μια μικρή Τζάκι μέσα μας. «Όσα ζευγάρια Blahnik κι αν έχω στη ντουλάπα μου, σίγουρα έχουν μεγαλύτερη διάρκεια από το σεξ», έχει πει η Μαντόνα. Η σύγχρονη Αμερικανίδα κρύβει τουλάχιστον 30 ζευγάρια στην παπουτσοθήκη της ενώ η Τζέιν Μάνσφιλντ είχε 200 στιλέτο. Η αυτοκράτειρα Ιωσηφίνα αγόρασε 760 ζευγάρια παπούτσια μέσα σε ένα χρόνο… Μπορεί να μην θεραπεύεται η ημικρανία ή ο στομαχόπονος με την αγορά μιας τσάντας, αλλά σίγουρα μειώνεται το στρες, έστω και στιγμιαία.

Η ψυχολογία του φαίνεσθαι δεν απέχει και τόσο από την ψυχολογία των χρωμάτων και της απιστίας. Δεν θα μιλήσουμε για τις νέες ψυχαναλυτικές μεθόδους, για συμπλέγματα και χρωματικά τεστ. Η μόδα επηρεάζει ακόμη και τη σχέση των δύο φύλων. Η ζήλεια είναι παράσιτο του έρωτα και η μόδα ψευδαίσθηση της ζωής. Γιατί; Γιατί όταν σκεφτόμαστε πως θα μοιάζει το μέλλον, οραματιζόμαστε περισσότερα παπούτσια.

Δεν θα φανταζόμασταν όμως ίσως ποτέ ότι θα βρισκόταν κάποιος που θα ανακάλυπτε το anti-shopping pill για όσους δηλώνουν εθισμένοι στις βιτρίνες. Η είδηση γράφτηκε ήδη στο περιοδικό Time. Την επόμενη φορά που θα θελήσετε να αποκτήσετε όλες τις τάσεις της σεζόν με τη μία, γεμίστε ένα ποτήρι νερό για να καταπιείτε το χάπι πιο εύκολα.

Έτσι κι αλλιώς η μόδα είναι ένα φωτοτυπικό μηχάνημα. Οτιδήποτε λανσάρεται στο κοινό από ένα φωτογενές πρόσωπο, βγαίνει στη συνέχεια σε εκατομμύρια πολύχρωμα αντίτυπα. Η ζωή είναι μικρή για να είναι μονόχρωμη, μονότονη, επίπεδη. «Το μεγαλύτερο λάθος της καριέρας μου ήταν ότι άρχισα να γερνάω. Αν είχα μείνει νέα και ακίνητη σαν την Ωραία Κοιμωμένη του Ντίσνεϊ, θα ήμουν σίγουρα πιο δημοφιλής», είπε πει η Σιμόν Σινιορέ.

Εθισμένη εγώ; Η μόδα είναι σαν τη σοκολάτα. Οι λιτοδίαιτοι, οι σαρκαστές της μόδας, θα το παίξουν αδιάφοροι. Οι λαίμαργοι δεν θα αρκεστούν ποτέ σε ένα μόνο σοκολατάκι. 

Feeling blue: Μερικοί το προτιμούν…denim

Όλοι έχουμε να αφηγηθούμε μια ιστορία με την «μπλε στολή». Στο σχολείο είχα 11 τζιν. Το πιο αγαπημένο μου παντελόνι, (σε αντρική γραμμή, χαμηλοκάβαλο) έλιωσε και κατέληξε να γίνει σορτσάκι για τις διακοπές ενώ το τζάκετ που ζήλευαν όλοι (κεντημένο Katharine Hamnett) μάλλον εκλάπη. Γνωρίζω και τη συμμαθήτρια μου που το φλέρταρε. Από τότε σταμάτησα να τα μετράω. Πρόσφατα απέκτησα μία τζιν φούστα που μοιάζει περισσότερο με κομμάτι υψηλής ραπτικής, ένα τζιν πουκάμισο σε στυλ Jackie O, κι ένα limited-edition τζιν Levis με τρουκ και φερμουάρ. 

Όχι, δεν θα μιλήσουμε για μια ακόμη φορά για την ιστορία των τζιν. Την έχουμε αποστηθίσει πια. Άλλωστε αν παρατηρήσουμε το σήμερα, θα έχουμε δει όλες τις δεκαετίες να παρελαύνουν μέσα από ανορθόδοξες τσέπες, αυθεντικά κουμπιά, αλλόκοτες ραφές, πρωτότυπους συνδυασμούς υλικών. Εκείνο που έχει σημασία είναι πως θα το φορέσουμε χωρίς να το προδώσουμε. Υστερα από τόσα χρόνια, δεν υπάρχουν περιθώρια για λάθη. Τι έχει περάσει κι αυτό... Ο Helmut Lang το πιτσίλισε με το λευκό πινέλο του μπογιατζή, ο Jean Paul Gaultier το ανακύκλωσε και το σύρραψε σε ball gown, ο Alexander McQueen το εκδικήθηκε ήδη από την πρώτη του αποκλειστική ντένιμ συλλογή με ασύμμετρες φούστες και ψαλιδισμένα παντελόνια. Το τζιν μπήκε στην μπανιέρα, άλλαξε χρώμα, το ίδιο μοντέλο φορέθηκε από άντρες και γυναίκες, απέκτησε χρυσοκέντητες τρέσες από την Ινδία, πολύχρωμα μπαλώματα, σκισίματα, παραμάνες και αλυσίδες, φτερά στα τελειώματα, έγινε το χαϊδεμένο παιδί των designers ανά τον κόσμο.

Ποιοι το καθιέρωσαν; Ο Μάρλον Μπράντο ως σύμβολο της απελευθέρωσης στο The wild one, ο Τζακ Κέρουακ, ο Μπομπ Ντίλαν, η Μέριλιν Μονρόε φορώντας το αντρικό 501 χαμηλά στη μέση τη δεκαετία του ’50, η Άβα Γκάρντνερ το 1947, η Μπριζίτ Μπαρντό το ’60, η Οντρεϊ Χέμπορν με αντρική γραμμή το 1968 ενώ ο Μπινγκ Κρόσμπι φόρεσε σμόκιν από ντένιμ το 1951. Άγνωστα πρόσωπα όπως ο Μπραντ Πιτ ξεκίνησαν την κινηματογραφική τους περιπέτεια στο Χόλιγουντ από ένα σποτ της Levis. Ρούχα αντοχής τότε. Όχι και ανοχής όμως. Τότε το πανί κοβόταν σύμφωνα με το πατρόν των παντελονιών που φορούσαν οι ναύτες στο ιταλικό λιμάνι της Genoa, σχεδιαζόταν για χρυσοθήρες και καουμπόηδες, γαιοκτήμονες, εργάτες στο σιδηρόδρομο, παίκτες του αμερικανικού ποδοσφαίρου, πεζοναύτες στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, με το 501 ως είδος εν ανεπαρκεία, το τζιν αποτελούσε συνώνυμο της εξέγερσης... Μήπως είναι πολύ αργά πλέον για επαναστάσεις;

Κανόνας πρώτος: Οτιδήποτε πετροπλυμένο, ξεθωριασμένο τόπους-τόπους ή με ρεβέρ, οτιδήποτε συνοδεύεται από ετικέτα αγνώστου προελεύσεως ή έχει ξεμείνει στα ράφια σε γραμμή μπάγκι, απλώς δεν ανήκει στην οικογένεια των τζιν. Κανόνας δεύτερος: Για κάθετι εξεζητημένο, η συμβουλή της Vogue είναι μία και διαχρονική: don’t try this at home. Κανόνας τρίτος: Ένα τζιν παντελόνι δεν φοριέται ποτέ με ασορτί πουκάμισο και αξεσουάρ. Εκτός κι αν θέλετε να σας περάσουν για ξεχασμένο ανθρακωρύχο ή αν προσπαθείτε να μιμηθείτε την Μπρουκ Σιλντς στα 15 της στον ρόλο του μοντέλου του Calvin Klein. Σύνθημα τότε; Τίποτα δεν μπορεί να μπει ανάμεσα σε μένα και το Calvin μου. Κανόνας τέταρτος: Ένα τζιν, όσο άχρωμο κι αν είναι, πρέπει να συνδυάζεται σωστά και κυρίως να έχει σωστή εφαρμογή. Μόνον η Levis κρύβει περισσότερες από 170 φόρμουλες, προτείνοντας ακόμη και τζιν κατά παραγγελία, πολύ απλά γιατί κανένα σώμα δεν μοιάζει με το άλλο. Κανόνας πέμπτος: Η Σίντι Κρόφορντ, για το Fair Game, έβαλε 60 τζιν μέχρι να καταλήξει σε δύο τελικά σχέδια. Κατά μέσον όρο δοκιμάζουμε 12 διαφορετικές γραμμές μέχρι να νιώσουμε σίγουρες. Τι λέει μια Αμερικανίδα ψυχολόγος; «Οι άντρες ήταν οι πρώτοι που φόρεσαν τζιν και ένιωσαν καλά. Οι γυναίκες αργούν ακόμη να βρουν το ...ταίρι τους. Γι’ αυτό και το 40% των ανδρικών τζιν, φοριέται αποκλειστικά από γυναίκες». Κανόνας έκτος: Προσοχή στα αξεσουάρ. Εδώ και πολλά χρόνια δεν θα μπορούσαμε να διανοηθούμε να συνδυάσουμε ένα τζιν με γόβες. Ακόμη και σήμερα που έχουν απελευθερωθεί οι αξίες, που όλα (;) επιτρέπονται, οι λευκές γόβες, οι τιράντες, τα γιλέκα, τα στράπλες, οι γραβάτες, απαγορεύονται αυστηρά. Κανόνας έβδομος: Τζιν σημαίνει αντιθέσεις. Το καθημερινό αναζητά λίγη λάμψη. Σήμερα ένα τζιν μπορεί να φορεθεί ακόμη και βράδυ, μαζί με το κατάλληλο τοπ. Δεν χρειάζεται απαραιτήτως να είναι εφαρμοστό. Η Καρολάιν Μπεσέτ-Κένεντι συνήθιζε να φοράει το αγαπημένο της τζιν, ένα νούμερο μεγαλύτερο πάντα, συνδυάζοντας το με το λευκό, κλασικό, ανδρικό πουκάμισο. Τι λέει ο Jean Paul Gaultier; «Τα τζιν δεν είναι καλύτερα ή χειρότερα από τα υπόλοιπα ρούχα, είναι απλώς αθάνατα». Κανόνας όγδοος: Ευτυχώς που υπάρχει και η μόδα των μεταχειρισμένων τζιν, με σημάδια εκ γενετής. Τα vintage jeans, που προδίδουν την ημερομηνία παραγωγής τους από κυρίαρχα χαρακτηριστικά, γίνονται ανάρπαστα κάθε σεζόν. Προσέξτε τις λεπτομέρειες: δώστε έμφαση στην μικρή πέμπτη τσέπη, την watchpocket από το 1873, στο γαζί από πορτοκαλί κλωστή στις τσέπες, στο διπλό τόξο που συμβολίζει τα φτερά του αετού, στο μπλε σύμβολο της ανεξαρτησίας.  Κανόνας ένατος: Είναι και οι γιατροί των τζιν από το Λος Άντζελες, οι οποίοι, μας συμβουλεύουν αν θέλουμε να διατηρήσουμε το σκούρο χρώμα, να το πλένουμε γυρισμένο το μέσα έξω αφού προσθέσουμε πρώτα μερικές σταγόνες ξύδι. Τελευταίος κανόνας: Σαν τηλεγράφημα. Αφεθείτε στο άγγιγμα του μπλε βελούδου. Και μην ξεχνάτε. Ένα κομμάτι μπλε ύφασμα αρκεί να φέρει την καταστροφή. 

Η μόδα χρόνια δεν κοιτά; Λίγο πιο νωρίς, λίγο πιο αργά. Χάσμα γενεών. Τα μικρομέγαλα της μόδας…

Όπως το Γλυκό Πουλί της Νιότης, όλοι ονειρευόμαστε το μαγικό φίλτρο της αιώνιας νεότητας. Όσο κι αν κλέβουμε δευτερόλεπτα από την αντίστροφη μέτρηση, το ερώτημα παραμένει: τα ρούχα κάνουν την ηλικία ή τα χρόνια τη μόδα;

Πες μου τι φοράς, να σου πω πόσο χρονών είσαι. Αν μιλούσαν οι ετικέτες, θα μπορούσαμε έστω να μαντέψουμε την ημερομηνία γέννησης. Η Μάιλι Σάιρους βιάζεται να μεγαλώσει, όπως και η Ντακότα Φάνινγκ. Η Ιμάν, η Ροζάνα Αρκέτ, η Γκόλντι Χον προτιμούν να ντύνονται πιο νεανικά, χωρίς να αποκαλύπτουν τις ρυτίδες στο πρόσωπο τους. Από τη μια οι γυναίκες εκφράζουν μέσα από τις τάσεις που επιλέγουν να υιοθετήσουν κάθε νέα σεζόν τις νεανικές τους ανησυχίες και από την άλλη, ολόφρεσκιες παρουσίες μεγαλοπιάνονται σαν τα μικρά κοριτσάκια στο μπουντουάρ της μαμάς τους που δοκιμάζουν γόβες και κόκκινα κραγιόν και το μόνο που κατορθώνουν είναι να μουντζουρωθούν. Η αλλαγή ρόλων είναι απρόσμενη, όσο και αναπάντεχη. Τα νέα κορίτσια είναι υπέροχα ό,τι κι αν φορέσουν, εκτός φυσικά κι αν το παρακάνουν, όπως τα μικρομέγαλα που δεν ξέρουν τι σημαίνει μέτρο. Και αυτό ακριβώς είναι το παράδοξο. Συχνά οι ίδιοι οι σχεδιαστές είναι εκείνοι που ξεχνούν πως υπάρχουν και γενιές γυναικών που δεν έχουν την διάθεση αν ξαναθυμηθούν τις παλιές τους δόξες.

Είναι η πρώτη ίσως φορά που οι «δανεικές» ή έστω οι «παλιότερες» τάσεις πηγαίνουν καλύτερα και θα έπρεπε να υιοθετούνται αποκλειστικά από νέους ανθρώπους και νέες τάσεις, νεανικά ρούχα, όπως στενά παντελόνια, κολλητά φορέματα, άνετο στιλ, που θα αναδειχτεί καλύτερα σε όχι και τόσο νεαρές υπάρξεις.

Χάσμα γενεών; Μπορείτε να το πείτε κι έτσι. Καλύτερα να ξεχάσουμε τις εποχές που μαμά και κόρη μοιράζονταν μία κοινή γκαρνταρόμπα. Οι ρόλοι αλλάζουν. Τι σημαίνει τελικά εν έτει 2015 να ντύνεται κανείς ανάλογα με την ηλικία του; Σίγουρα δεν σημαίνει να κυκλοφορείς με την ταυτότητα σε μεγέθυνση. Εκτός κι αν είσαι μέχρι 35. Όπως λέει και ο Μichael Kors, «όλες οι γυναίκες σήμερα είναι 35άρες».

Χρειάζεται προσοχή. Μία κοπέλα 26χρονών θα μοιάζει μαμαδέ με υπερσυντηρητικό ντύσιμο, υπερβολικό μακιγιάζ και ένα κλασικό σινιόν. Όπως και μια 40άρα που επιλέγει (ακόμη) Juicy Couture και υπερβολικά στενά ρούχα. Με έντονο μέικαπ μπορεί να μοιάζει με ξεχασμένη σταρ του Χόλιγουντ ή χορεύτρια των παιδικών μας χρόνων.

Θυμηθείτε την Ελίζαμπεθ Τέιλορ και την Λορίν Μπακόλ στο ξεκίνημα της καριέρας τους, πριν ακόμη κλείσουν τα 20. Έμοιαζαν με 35χρονες κυρίες για να το μετανιώσουν πολύ γρήγορα. Το ζητούμενο είναι πώς να μην γελοιοποιηθούμε και να πετύχουμε τον τέλειο ή έστω τον ιδανικό συνδιασμό. Όλα παίζουν τον ρόλο τους και κυρίως οι λεπτομέρειες που θεωρούμε ότι θα περάσουν απαρατήρητες. Γι’ αυτό καλό είναι να αποφεύγει κανείς το total look. Αυτοπεποίθηση, χαμόγελο, σιγουριά.

Γυναίκες που έχουν αφήσει πίσω την πρώτη νιότη, μπορούν να εκσυγχρονίσουν τη ντουλάπα τους με κομμάτια πιο casual. Αν μπερδευτήκατε λίγο, οι μαμάδες προσπαθούν να μοιάσουν στις κόρες και οι κόρες στις μαμάδες. Κι εμείς εδώ; Γυναίκες των –ήντα και κάτι, παίρνουν σιγά-σιγά τη μεγάλη τους εκδίκηση. Ανανεωμένες, με πιο νεανικό στυλ, εισβάλλουν στα μηνιαία περιοδικά, ως μοντέλα, συμμετέχουν σε πρωτότυπους διαγωνισμούς με 40χρονες κυρίες που θέλησαν να υπογράψουν συμβόλαιο στο ίδιο πρακτορείο μοντέλων με τη Νάντια Αουερμαν και την Αμπερ Βαλέτα. «Δεν θέλουμε πλέον να βλέπουμε 20χρονες κοπέλες αλλά γυναίκες συνομήλικες μας», λένε με ανακούφιση.

Υπάρχει μέση οδός άραγε; Κάποτε οι κανόνες ήταν ξεκάθαροι. Τώρα οι άγραφοι νόμοι αφήνουν περιθώρια για αταξίες. Κανείς δεν θα εμποδίσει την Λορίν Χάτον και την Ιζαμπέλα Ροσελίνι να εμφανίζονται στη ζωή μας ως διαχρονικά πρότυπα ομορφιάς.

Η γλώσσα του σώματος αποκαλύπτει πολύ περισσότερα για εμάς από όσα θέλουμε να πιστεύουμε. Κανείς δεν λέει πως θα πρέπει να πετάξουμε το μπουστιέ στα 40 μας. Υπάρχουν πράγματα που δεν μπορείς να διανοηθείς να φορέσεις όταν είσαι 60, το ίδιο θα μπορούσε να ισχύει όμως και για τις 25χρονες. Σορτσάκια για τις 28άρες και στράπλες φορέματα για όσες έχουν κλείσει τα 45; 

Αν νιώθεις εικοσάρα, ντύνεσαι σαν εικοσάρα, χωρίς υπερβολές, καυτά μίνι και σιδεράκια στα δόντια φυσικά. Εξακολουθεί να μοιάζει περίεργο όταν βλέπεις την πλάτη μιας γυναίκας στο δρόμο με υπέροχα μακριά μαλλιά για να ανακαλύψεις σε δευτερόλεπτα ότι ανήκει στην γενιά των 50 και κάτι. Υπάρχουν γυναίκες που αδιαφορούν για τα κλισέ του παρελθόντος που ήθελαν τη μόδα να αλλάζει με κάθε νέα δεκαετία που σβήνει στη γενέθλια τούρτα.

Κανείς δεν θέλει να εξοικειωθεί με την τρομοκρατία της μόδας και των τάσεων. Οι νόμοι γίνονται και γράφονται για τον στρατό και όχι για την καθημερινότητα μας. Τα χρόνια και η μόδα δεν κρύβονται. Γιατί θα έπρεπε τα έντονα χρώματα να φοριούνται αποκλειστικά από τη νέα γενιά και η παλιότερη να αφοσιώνεται στο μαύρο; Αυτό ίσχυε κάποτε, όχι πια. Ειδικά τώρα που αναθεωρούμε τις απόψεις μας περί γήρανσης και όλες οι γυναίκες μιας κάπως πιο προχωρημένης ηλικίας, -για να τηρήσουμε το πολιτικώς ορθό της υπόθεσης-, έχουν βρει τρόπους για να πολεμήσουν τον χρόνο, η μόδα πρέπει να είναι σύμμαχος και όχι εχθρός. Γιατί δηλαδή θα πρέπει να ντυνόμαστε σύμφωνα με κανόνες και όχι ανάλογα με το τι μας πηγαίνει στον καθρέφτη;

Η σχέση μόδας και ηλικίας όμως παραμένει ένα ευαίσθητο θέμα που κρύβει ερωτηματικά, προκαλεί συζητήσεις, δεν καταλήγει όμως με την ίδια ευκολία σε συμπεράσματα. Όσο μεγαλώνουμε το προσωπικό στιλ γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο, αυστηρό αλλά όχι λογοκριμένο. Όσο κι αν μοιάζει τετριμμένο, όλα λάμπουν όταν έχεις συμφιλιωθεί με την εικόνα σου. Οι νέοι δεν μονοπωλούν τα σκήπτρα του στιλ. Μπορείς να είσαι καλοντυμένος ή κακοντυμένος, φωτογενής ή αδιάφορος, σε οποιοδήποτε στάδιο της ζωής σου.

Κανείς δεν μπορεί να ορίσει ή να επιβάλλει την άποψη ότι η μόδα θα έπρεπε να συμβαδίζει απόλυτα με το πιστοποιητικό γεννήσεως κυρίως των γυναικών του πλανήτη, γιατί οι άνδρες βγαίνουν πάντοτε ατσαλάκωτοι από ανάλογα debates. 

Η άμυνα είναι μόνη λύση. Όχι η επίθεση με πανκ σύνολο και εκκεντρικό κούρεμα. Αν λάβει κανείς υπόψιν του όλα τα μηνύματα που εισπράττουμε καθημερινά, θα έπρεπε αν είμασταν όλες κλεισμένες σε ψυχιατρική κλινική με ινστιτούτο αδυνατίσματος και αισθητικής μαζί.

Οι κώδικες άλλαξαν. Στη μόδα δεν υπάρχουν πια απαγορευτικά σινιάλο. Καταργήθηκαν. Οι τάσεις δεν έχουν ηλικία, εμείς μόνο ξέρουμε πόσο νιώθουμε. Ο στίχος του Prince λειτουργεί σαν κατακλείδα: «Act your age not your shoe size». Δώστε μια υπόσχεση στον εαυτό σας: Δεν θα ξαναπείτε ποτέ τι νούμερο παπούτσια φοράτε... 

Vintage μόδα, vintage διάθεση, vintage θησαυροί

Η μόδα λέει κάτι για εμάς. Ακόμη κι αν δεν το πιστεύουμε πολλές φορές, κυρίως επειδή δεν μας συμφέρει, τα ρούχα και τα αξεσουάρ που επιλέγουμε να φορέσουμε, υποδηλώνουν στον υπόλοιπο κόσμο ποιοι είμαστε και ποιες είναι οι διαθέσεις μας. Και τώρα που τα χρήματα λιγοστεύουν και οι προτεραιότητες είναι άλλες, ας ανακαλύψουμε ή έστω ας θυμηθούμε τι σημαίνει vintage. 

Και κυρίως πως φοριέται. Γιατί δεν είναι μόνο τα χρήματα που θα γλιτώσετε. Φανταστείτε ένα αυθεντικό φόρεμα από τη δεκαετία του '40 με πλατφόρμες και κόκκινο κραγιόν. Αρκεί να μην μυρίζει ναφθαλίνη. Πώς μπορείτε να αναβαθμίσετε στο σήμερα ένα αγαπημένο ή ξεχασμένο ρούχο του παρελθόντος;

Δοκιμάστε να προσθέσετε κουμπιά, φλούο, πλαστικά, ανομοιογενή. Ή μια απλή δερμάτινη, καφέ ζώνη στη μέση. Αμέσως θα αλλάξει. Ακόμη και η Michelle Obama υποστηρίζει οτιδήποτε vintage, όπως και το μοντέλο-παρουσιάστρια-μούσα Alexa Chung, τα δύο άκρα δηλαδή.

Κι αυτό λέει κάτι. Οτι μπορούμε κι εμείς επιτέλους να το τολμήσουμε. Για να βγούμε κερδισμένες από όλες τις απόψεις. To στιλ vintage απαιτεί από κάθε γυναίκα να είναι και ηθοποιός. Για να ερμηνεύσει τον ρόλο της μέχρι τέλους.

Η σωστή αναβίωση του ρούχου θυμίζει ταινία, φωτογραφία, πίνακα. Οι αναφορές πρέπει να είναι συγκεκριμένες. Αντισταθείτε στις βάτες, στα δαντελωτά κολάρα, στα καπέλα, αν δεν μπορείτε να τα υποστηρίξετε.

Και επίσης επενδύστε στις αντιθέσεις. Μια μοντέρνα τσάντα εκσυγχρονίζει τέλεια το σύνολο με απόλυτη αρμονία. Το μυστικό δεν είναι να γερνάς με τα ρούχα, ούτε να προδίδεις την ηλικία του φορέματος ή τη δική σου. Το τέλειο vintage είναι κανείς να μην μπορεί να καταλάβει την προέλευση του θησαυρού που μόνο εσύ έχεις…

Ποιον συμβουλευόμαστε στις εκπτώσεις; Kαθρέφτη, κινητό ή φίλη;

Πώς ψωνίζουμε σε περίοδο κρίσης, αν ψωνίζουμε; Τώρα που οι εκπτώσεις συνεχίζονται, θα πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί με το τι αγοράζουμε, γιατί το αγοράζουμε, από που το αγοράζουμε, τι κρύβεται πίσω από τα καρτελάκια και τα δελεαστικά ποσοστά στις βιτρίνες... Όσο καλύτερα προετοιμασμένοι είμαστε, τόσο το καλύτερο για όλους. Κυρίως για την αυτοπεποίθηση μας, την ψυχολογία και το πορτοφόλι μας. 

1. Οι εκπτώσεις απαιτούν στρατιωτική πειθαρχεία αν έχετε κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό σας που θέλετε να αποκτήσετε. Το πιο σωστό είναι να έχετε προγραμματίσει από πριν τι είναι αυτό που θέλετε να αγοράσετε. Χρειάζεστε στα αλήθεια ακόμη ένα ζευγάρι μαύρες μπότες ή μαύρο φόρεμα; Το να αγοράζει κανείς κάτι, μόνο και μόνο επειδή είναι σε προσφορά, μεταφράζεται σε πεταμένα λεφτά. Δημιουργήστε μια λίστα από τα πράγματα που χρειάζεστε και έχετε την μαζί σας. Κοιτάξτε πρώτα τη ντουλάπα σας και μετά φτιάξτε τη λίστα. Κρίμα δεν είναι να αγοράσετε πάλι μία από τα ίδια; Δέκα τζιν και ούτε μια στενή φούστα μέχρι το γόνατο; 

2. Φτάστε εγκαίρως. Όσο πιο νωρίς, τόσο το καλύτερο. Και οι υπάλληλοι θα μπορούν να σας εξυπηρετήσουν και όλα θα είναι πιο τακτικά στις θέσεις τους. Είναι πολύ δυσκολότερο να ανακαλύψεις έναν θησαυρό στα καλάθια, στη σωρό, από το πάτωμα ή τα ...δοκιμαστήρια. Παρόλ'αυτά σε περίοδο εκπτώσεων πρέπει κανείς να είναι ετοιμοπόλεμος. Το χάος είναι στο πρόγραμμα.

3. Πηγαίνετε μόνοι σας. Αφήστε την παρέα για μια άλλη φορά. Χωρίς την κολλητή ή τον κολλητό, τον σύντροφο, τα παιδιά. Είναι πολύ πιο εύκολο να κινηθείτε μόνοι, μέσα στον κόσμο. Μπορείτε ακόμη και να ακούτε μουσική, η κλασική ειδικά στα αυτιά, θα σας μεταφέρει ζεν διάθεση. Αγνοήστε ό,τι δεν σας ενδιαφέρει, κρατάτε πάντα τις αποδείξεις, μην κοιτάτε την τιμή ή το νούμερο πάνω στην κρεμάστρα αλλά εμπιστευτείτε μόνο το καρτελάκι. Και πριν φτάσετε στο ταμείο, σκεφτείτε: ναι, το θέλετε αλλά θα το φορέσετε; Και αν ναι, πότε και που; 

4. Οι εκπτώσεις έχουν αλλάξει. Αν δεν αντέχετε την πολυκοσμία, υπάρχει πάντα και Ίντερνετ. Και αν αλλάξετε γνώμη, μπορείτε πάντα να τα επιστρέψετε. Όπως λέει και ο Marc Jacobs, «η μόδα δεν είναι αναγκαιότητα. Ανεβάζει τους χτύπους της καρδιάς σου. Είναι ιδιοτροπία. Δεν την χρειάζεσαι. Την θέλεις». Μην ξεχνάτε τον προϋπολογισμό σας. Η επιθυμία δεν είναι δικαιολογία για χρέη... 

5. Τι να ψάξετε ενόψει του καλοκαιριού; Φωτεινές, εκτυφλωτικές, όχι σκούρες αποχρώσεις. Kίτρινο, σίγουρα. Παστέλ, ναι. Αντί για δεκαετία του '40, επενδύστε σε αυτή του '50, όπως και στη δεκαετία του '20, αντί για τα seventies. Δαντέλα και crochet. Ρίγες και πουά. Θηλυκότητα και ανδρόγυνο στιλ. Όχι άλλες παγέτες, απλικέ μοτίβα ναι. Αγοράστε οτιδήποτε φλόραλ, σπορ, φουλάρια, τζιν που μοιάζουν σα να πλύθηκαν στη θάλασσα...

Όταν η μόδα a la garconne συναντά την κουτύρ στη ντουλάπα μας...

Ειδικά φέτος τον χειμώνα έχουμε κάθε λόγο να μην είμαστε θύματα της μόδας. Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι τα ρούχα μας θα πρέπει να μυρίζουν ναφθαλίνη, ούτε ότι θα κυκλοφορούμε μαυροντυμένοι, μίζεροι, ανέμπνευστοι. Για να μην μπερδευτούμε με όλες τις τάσεις που προέκυψαν από τις επιδείξεις στη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο, στο Μιλάνο, το Παρίσι, για τον χειμώνα του 2015, ας κρατήσουμε τις πιο μεταβατικές για τώρα. Μαζί και τις πιο ανέξοδες, γι'αυτό και εύκολες.

1. Χρώμα. Οι Ιταλοί μιλούν για coloramania κι εμείς δεν έχουμε λόγο να τους αμφισβητήσουμε. Εμπνευστείτε και τολμήστε, προκαλέστε, με έντονες αποχρώσεις, κίτρινο, μοβ, πράσινο, μονοχρωμία με πολυτελείς σιλουέτες και μια παλέτα απόλυτα ποπ, και ηλεκτρονική μαζί με δυναμική ενέργεια κυρίως.

2. Μάξι. Μην πάει το μυαλό σας σε κάτι επίσημο, ανιαρό, δυσκολοφόρετο. Τα φορέματα και οι φούστες του φετινού χειμώνα είναι μακριά και αιθέρια ή στενά και σέξι. 

3. Κουτύρ. Η λάμψη είναι ευπρόσδεκτη. Για τις νύχτες του χειμώνα, προτιμήστε παγέτες, φραμπαλάδες, φρου-φρου. Όχι όλα μαζί αλλά η διάθεση πρέπει να είναι κόντρα στη διάθεση μας. Πιο λαμπερή, λιγότερο μαύρη, σίγουρα πιο φωτεινή. 

4. Α λα γκαρσόν. Λευκά πουκάμισα, μαύρα σακάκια, παντελόνια σε ανδρική γραμμή, με ή χωρίς τσάκιση στη μέση. Τα μποτάκια και τα γάντια κάνουν τη διαφορά. Ακόμη και οι πλέον εκκεντρικοί σχεδιαστές στο Λονδίνο, μπέρδεψαν την γυναικεία με την ανδρική γκαρνταρόμπα. Φανταστείτε κλασικά μοντγκόμερι, σακάκια με καινούργια πέτα, φερμουάρ, τσέπτες παντού. Εσείς δεν έχετε παρά να διαλέξετε την ροκ εκδοχή, με περισσότερο δέρμα, την πιο κλασική, με μικρά καρό, ή την φουτουριστική με ντραπέ γραμμές. Ή όταν η Savile Row συνάντησε την κρίση. 

Υψηλή μόδα: στην haute couture σήμερα λίγοι αγοράζουν, πολλοί βλέπουν

Προσωπικά έχω βαρεθεί να ακούω ότι η υψηλή ραπτική δεν είναι για όλους. Γιατί, το πρετ-α-πορτέ είναι; Το παραμύθι είναι το ζητούμενο. Όχι όλοι, ορισμένοι σχεδιαστές μόδας, κυρίως όσοι υποστηρίζονται από ιστορικούς οίκους -την καλή τους νεράιδα-, στήνουν κάθε έξι μήνες μια υπερπαραγωγή, ένα υπερθέαμα, ένα καλοστημένο έργο που διαρκεί πολύ λίγο αλλά το θυμάσαι για πάντα.

Και τώρα που παρουσιάζονται οι επιδείξεις υψηλής ραπτικής στο Παρίσι, μπορούμε τουλάχιστον να κλείσουμε τα μάτια, να φανταστούμε, να αναζητήσουμε τα βίντεο στο youtube ή απευθείας στην επίσημη ιστοσελίδα κάθε οίκου και να διακτινιστούμε σε παλάτια, στο Λούβρο, μουσεία, γκαλερί.

Ποιες φορούν κουτύρ; «Όσες είναι σε θέση να αγοράσουν ρούχα υψηλής ραπτικής, είτε έχουν γεννηθεί με λεφτά ή παντρευτεί με τα λεφτά, είτε βγάζουν το δικό τους εισόδημα», είχε πει ο Gianni Versace. Γυναίκες που απολαμβάνουν να αποχωρίζονται χιλιάδες ευρώ για να αποκτήσουν κάτι ξεχωριστό από τα μεγαλύτερα ατελιέ.

Δεν έχουν σημασία οι τάσεις. Η κουτύρ δεν λάνσαρε ποτέ τάσεις. Είναι ο μόνος τρόπος ίσως να απογυμνωθούν τα μοντέλα και να φανεί το χειροποίητο στοιχείο, η λεπτομέρεια, το κέντημα, η δουλειά που γίνεται νύχτες και ημέρες πριν από τις επιδείξεις haute couture στα ατελιέ κάθε οίκου. Το μυστικό με την haute couture είναι να βλέπεις τα φορέματα να κινούνται και να ζωντανεύουν πάνω στην πασαρέλα, γιατί ακόμη και ο βηματισμός των μοντέλων είναι διαφορετικός απ' ό, τι στο πρετ-α-πορτέ, πιο αργός και ντελικάτος.

Μόνο έτσι μπορεί να εκτιμήσει κανείς ένα ρούχο για το οποίο χρειάστηκαν εκατοντάδες ώρες για να φτιαχτεί. Να μην ξέρουν τι θα φορέσουν στα Όσκαρ σε λίγες ημέρες; Κεντήματα, ροζ και μπεζ, απαλές αποχρώσεις, ρομαντισμό με έμπνευση από την Ιαπωνία, αρχαιοελληνική κομψότητα, αξεσουάρ σαν μακαρόν, σιλουέτες δανεικές από το κλασικό New Look του Dior. 

Με την ταχύτητα που διαδίδονται όλα πλέον, δεν είμαστε αποκλεισμένοι από τίποτα. Μόλις ακουγόταν το χειροκρότημα από μια επίδειξη, μπορούσε κανείς να δει φωτογραφίες και σχόλια στο Twitter, αναλύσεις και κριτικές σε blogs. Το Παρίσι είναι η πρωτεύουσα της υψηλής ραπτικής. Η Ρώμη δεν είναι. Δεν είναι εδώ και χρόνια. Και αυτή είναι η αλήθεια. Ακόμη και στην Ελλάδα ορισμένοι δημιουργοί καυχιούνται ότι είναι κουτυριέ, αλλά δεν γνωρίζουν καν τι σημαίνει αυτό γιατί αν δεν είσαι μέλος του Chambre Syndicale de la Haute Couture, απλά δεν υπάρχεις.

Μετά την αποχώρηση του Yves Saint Laurent από το ρινγκ, η haute couture δεν θα είναι ποτέ η ίδια. Αυτό κανείς δεν μπορεί πλέον να το αμφισβητήσει. Μπορεί οι πρώτες σειρές στα σόου να γεμίζουν από χαμόγελα, χλιδή και φλας αλλά δύσκολα θα βρεθεί ένας σχεδιαστής που θα συνοψίζει την ιστορία της υψηλής ραπτικής.

Όπως και να 'χει, η αυτοκράτειρα Ευγενία θα πρέπει να είναι ενθουσιασμένη: όταν τον 19ο αιώνα διεκδίκησε την αποκλειστικότητα από τον Charles Frederick Worth, έγινε η πρώτη πελάτισσα υψηλής ραπτικής κι εκείνος άνοιξε τον πρώτο οίκο couture. Από τότε η σχέση σχεδιαστή - πελάτη άκμασε για έναν αιώνα και, παρά τις δυσοίωνες επισημάνσεις των κυνικών της μόδας ότι οι πελάτες υψηλής ραπτικής αποτελούν είδος υπό εξαφάνιση.

Ολόκληρος ο κόσμος παρακολουθεί: 850 δημοσιογράφοι, λαμπεροί καλεσμένοι, 300 φωτογράφοι, για να μην μιλήσουμε για τις 700 μοδίστρες που ξενυχτούν κάθε φορά βδομάδες ολόκληρες προκειμένου να βγάλουν τα πατρόν υψηλών προδιαγραφών καθώς για την δημιουργία ενός φορέματος υψηλής ραπτικής απαιτούνται 100 με 400 ώρες προσήλωσης και τουλάχιστον 500 μέτρα τούλι. 

Ο Karl Lagerfeld εξηγεί: «Οι ακριβές γυναίκες έχουν ακριβό γούστο, ακριβό σώμα και ακριβές ιδιοτροπίες». Αναρωτιέστε πόσο είχαν τα φορέματα του οίκου Chanel; Στον κόσμο της υψηλής ραπτικής δεν ρωτάς, αγοράζεις. Αν τελικά αντέχεις την απάντηση, οι vendeuses θα σας συμβουλέψουν να μη φάτε τίποτα ένα 24ωρο πριν από την πρώτη πρόβα. Γιατί και η κουτύρ απαιτεί θυσίες. Some like it haute...

Resolutions του στιλ για το 2015. Μαύρο τέλος. Μακό μίας χρήσεως, στην ανακύκλωση...

Κάθε χρόνο, τα ίδια. Υποσχέσεις (που δεν τηρούνται), προσδοκίες (που δεν εκπληρώνονται), όνειρα (που παραμένουν όνειρα). Και αν το 2015 είναι διαφορετικό; Όλα παίζουν. Ειδικά στο κομμάτι της μόδας, της ελεγμένης πλέον κατανάλωσης, τα resolutions του στιλ μπορούν να αποδειχτούν σωτήρια. Ποτέ δεν είναι αργά λοιπόν για να αποκτήσουμε ορισμένες νέες συνήθειες που θα μας ανανεώσουν χωρίς να θυσιάσουμε κάτι από τη γκαρνταρόμπα μας, απαραίτητα.

Αποχωριστείτε ρούχα και αξεσουάρ που προδίδουν την ηλικία τους. Οτιδήποτε έχει συμπληρώσει μια δεκαετία ζωής, μπορεί να αποτελέσει έκθεμα στο οικογενειακό σας μουσείο ενδυματολογίας. Ή απλώς να ανακυκλωθεί. Επιχειρήστε μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή σας. Αν φορούσατε μέχρι σήμερα αποκλειστικά μαύρο, δοκιμάστε να προσθέσετε χρώμα στη ντουλάπα σας. Θα εκπλαγείτε από τις αντιδράσεις των άλλων και του καθρέφτη σας. Σε περίοδο κρίσης, η μόνη λύση είναι να ψωνίζουμε στην περίοδο των εκπτώσεων. Όχι κουρέλια και μακό μίας χρήσεως αλλά αξεσουάρ κυρίως που αντέχουν στον χρόνο, και δεν μπορούσαμε να αγοράσουμε στο αρχικό τους κόστος. 

Όσο μεγαλώνουμε, καλό είναι να αποφεύγουμε τα ρούχα που κολλάνε πάνω στο σώμα. Δεν υπάρχει λόγος να δείχνουμε πόσο αδύνατοι ή γυμνασμένοι είμαστε με κολλητές μπλούζες, σακάκια ή παντελόνια. Δεν υπάρχει ίσως τίποτα πιο άκομψο από ένα τζιν-κολάν για γυναίκες και άνδρες που συμπεριφέρονται σαν τον Brad Pitt και την Angelina Jolie με τη διαφορά πως οι τρίτοι δεν τους αντιμετωπίζουν ακριβώς έτσι.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να αγαπήσετε περισσότερο τον εαυτό σας, τη νέα χρονιά, μαζί με τις ατέλειες του. Πειραματιστείτε με το στιλ σας λιγάκι ακόμη. Σίγουρα θα υπάρχουν ρούχα που σας κολακεύουν περισσότερο αλλά δεν τα έχετε ανακαλύψει ακόμη. Για τους άνδρες, ένα καλοραμένο, σπορ, μαύρο σακάκι και ένα ασορτί παντελόνι σε ίσια γραμμή μπορεί να κάνει θαύματα. Να γίνει, στολή. Και για τις γυναίκες, ένα καθημερινό μαύρο φόρεμα, σταυρωτό ή ντραπέ, με τα κατάλληλα αξεσουάρ, δεν θα πρέπει να λείπει από τη γκαρνταρόμπα τους.

Mην στενοχωριέστε επειδή δεν διαθέτετε το budget. Δεν σημαίνει ότι επειδή αγοράσαμε ολόκληρη τη βιτρίνα, θα είμαστε και καλοντυμένες. Μην επηρεάζεστε από αυτό που φοράει η καλύτερη σας φίλη ή μια γνωστή σας που θαυμάζετε. Αναδείξτε τα δικά σας δυνατά σημεία. Και μην ξαναυποκύψετε σε φτηνιάρικα κοσμήματα, παπούτσια, τσάντες, πουκάμισα, φορέματα, κοστούμια, που κραυγάζουν την τιμή τους. Ζητήστε από τις φίλες σας να σας βαθμολογήσουν για το στιλ σας και κάντε το ίδιο κι εσείς. Χωρίς κακία. Ζητήστε τους να σας φωτογραφίσουν με το καλύτερο σας σύνολο. Αν δυσκολεύονται να το προσδιορίσουν, μάλλον έχετε δουλειά μπροστά σας μέσα στο 2015.

Resolutions-υποσχέσεις-δεσμεύσεις με στιλ για το 2015

1. Επενδύστε σε όμορφα και ντελικάτα εσώρουχα.

2. Τολμήστε ακόμη πιο εντυπωσιακά κοσμήματα. Faux φυσικά. Ακόμη και διαμάντια.

3. Αγοράστε ένα σακβουαγιάζ με υπογραφή για τις εκπτώσεις. Όταν ταξιδεύουμε, οι βαλίτσες μας προδίδουν περισσότερα ακόμη και από την προσωπική μας τσάντα.

4. Παίξτε με υφάσματα. Δοκιμάστε κάτι, όπως μαλλί, ζέρσεϊ, μετάξι, που δεν είχατε τολμήσει μέχρι τώρα.

5. Κάντε δώρο στον εαυτό σας ένα μεγάλο πορτοφόλι για να οργανώσετε τη ζωή και τα οικονομικά σας.

6. Πειραματιστείτε με άνιμαλ-πριντ. Μικρές δόσεις κάθε φορά. 

7. Να ντύνεστε πάντα σε σχέση με τον καιρό. Ανακαλύψτε την τέλεια ομπρέλα, το τέλειο αδιάβροχο και τις ιδανικές μπότες για νερό και χιόνι.

8. Μικρά σκουλαρίκια. Σας φωτίζουν και σας κρύβουν χρόνια, με την αντανάκλαση τους.

9. Χρησιμοποιήστε την πιστωτική σας κάρτα, αν θέλετε να πληρώσετε με δόσεις την τσάντα των ονείρων σας.

10. Βρείτε το στιλ σας. Κάτι που σας κάνει να ξεχωρίζετε από όλους τους υπόλοιπους. Τζιν με γιλέκο, πουκάμισο χωρίς γραβάτα, παλτό με ζώνη. Τελικά είναι ωραίο να είσαι διαφορετικός. 

And the Oscar of Style goes to...

H μεγαλύτερη επίδειξη μόδας της χρονιάς δεν γίνεται στο Παρίσι, ούτε στη Νέα Υόρκη αλλά στην απονομή των Όσκαρ. Λέγεται πώς όταν ήταν μικρή η Sharon Stone συνήθιζε να προβάρει τη στιγμή που θα της απονέμονταν το Όσκαρ μπροστά στον καθρέφτη της τουαλέτας, κρατώντας αντί για μικρόφωνο, το αποσμητικό της μητέρας της. Τα τελευταία χρόνια είναι σταθερά υποψήφια για το Όσκαρ Καλύτερης Εμφάνισης μαζί με άλλες φωτογενείς σταρ του Χόλιγουντ που παρελαύνουν, αποκαλύπτοντας στις κάμερες με κάθε λεπτομέρεια τι φοράνε. Όλες οι σταρ διεκδικούν την αποκλειστικότητα και ονειρεύονται τη σχέση της Audrey Hepburn με τον Hubert de Givenchy. Ο κινηματογράφος και η μόδα, ίσως οι δυο πιο φαντασμαγορικές βιομηχανίες στον κόσμο, ζουν εδώ και χρόνια ένα τρυφερό ειδύλλιο αγάπης και μίσους, υπεροψίας και λατρείας, κάτι σαν τον Fred Astaire με την Ginger Rogers.

Οι ηθοποιοί ποζάρουν σαν επαγγελματίες μοντέλα, φορούν παραμυθένια φορέματα και κοσμήματα δισεκατομμυρίων ενώ οι σχεδιαστές γίνονται οι σκηνοθέτες της βραδιάς, διεκδικώντας ένα ή περισσότερα χρυσά αγαλματίδια. Τα βραβεία απονέμονται πριν ακόμη οι καλεσμένοι βρουν τις θέσεις τους. Η σχέση πάθους του Χόλιγουντ με τη μόδα, μια υπερπαραγωγή με κοινό ολόκληρο τον πλανήτη, αποκαλύπτεται στο κόκκινο χαλί της εισόδου. Με τις κάμερες να καταγράφουν την κάθε κίνηση και να την αναμεταδίδουν με συχνότητα ριπής πολυβόλου, αυτή η παράσταση αποκλείει αυστηρά σεμνότυφες, μελαγχολικές και υποτονικές εμφανίσεις.

Ποιοι είναι σήμερα οι αγαπημένοι σχεδιαστές των σταρ; Tom Ford, Prada, Gucci, Valentino, Versace, Badgley Mischka, Michael Kors, Dolce&Gabbana, Victor Alfaro, Vera Wang. Κάθε τους δημιουργία πρέπει να είναι μοναδική, απρόσμενη, το ένδυμα που θα ντύσει μια στιγμή ονείρου. Συνένοχοι σ’ αυτή την συνωμοτική σχέση, σταρ και σχεδιαστές, προφυλάσσουν την «πρεμιέρα» τους από όσους θέλουν να καταστρέψουν το σασπένς. Συχνά μάλιστα ούτε οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές γνωρίζουν την εξέλιξη της ιστορίας όταν η παραγγελία γίνεται λίγες ημέρες πριν. Καμία ντίβα που θέλει να προφυλάξει τον τίτλο της δεν αποφασίζει τι θα φορέσει εγκαίρως.

Mέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, γνωρίζουμε μόνο τις υποψηφιότητες για τα Όσκαρ, φανταζόμαστε τις σταρ να κλαίνε με αδιάβροχο μάσκαρα από συγκίνηση και να ευχαριστούν την κομμώτρια και τον προσωπικό τους διαιτολόγο αλλά κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά τι θα φοράει κάθε λαμπερή πρωταγωνίστρια του σινεμά στην πιο αστραφτερή πασαρέλα του κόσμου. Ο Tom Ford κεντούσε το φόρεμα της Helen Hunt για τον Gucci μέχρι την τελευταία στιγμή ενώ η Sharon Stone δεν φόρεσε ποτέ το φόρεμα της Vera Wang που είχε σχεδιαστεί ειδικά γι’αυτήν, για να εμφανιστεί το 1996 με ένα μαύρο Gap μπλουζάκι, φούστα Valentino και μεταξωτό παλτό Αrmanί, κάνοντας την επανάσταση της.

Στη μόδα όπως άλλωστε στον κινηματογράφο, δεν υπάρχουν προγνωστικά, ούτε σχεδιαστές-φαβορί παρά μόνο ένα καλοσκηνοθετημένο πέπλο μυστηρίου. And the Oscar of Style goes to... Οι ηθοποιοί δύσκολα αποχωρίζονται τους αγαπημένους τους σχεδιαστές, πόσο μάλλον σε τέτοιες στιγμές. Οι επίδοξοι μνηστήρες όμως είναι πολλοί και το φλερτ επίμονο. Η πολιορκία συνοδεύεται από ανθοδέσμες, τρυφερές κάρτες, καθημερινά τηλεφωνήματα, προσκλήσεις σε δείπνο, αεροπορικά εισιτήρια α’ θέσης, φορέματα και κοσμήματα για δώρα... Και όλα αυτά για μία μόνο βραδιά. Τι κι αν η Gwyneth Paltrow εμπιστεύτηκε τον Ralph Lauren την σημαντικότερη στιγμή της καριέρας της; Όλα ανατρέπονται στον χορό των δισεκατομμυρίων.
«Το χειρότερο είναι όταν βλέπεις το φόρεμα να φοράει την ηθοποιό, αντί να το φοράει η ίδια», προειδοποιεί ο Tom Ford.
Κάποτε στην απονομή των Όσκαρ τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα, πιο αναμενόμενα αφού οι σταρ δύσκολα πειραματίζονταν με το ίματζ τους. Η Μισέλ Φάιφερ φορούσε Αrmani, η Ούμα Θέρμαν Prada, η Γκουίνεθ Πάλτροου Calvin Klein, η Νικόλ Κίντμαν Dolce&Gabbana. Μόνον η Σερ τολμούσε να γδυθεί αντί να ντυθεί. Το σύγχρονο σταρ σύστεμ απαιτεί όμως από κάθε σταρ που σέβεται τον εαυτό της να είναι αναποφάσιστη. Γυναίκες όπως η Μαντόνα και η Σάρον Στόουν αλλάζουν διαρκώς γνώμη. Η Μαντόνα δεν λέει όχι στον Olivier Theyskens, έχει φορέσει όμως και Bob Mackie. O Armani από την άλλη, ξέρει να περιποιείται τις φίλες του, την Γκλέν Κλόουζ, την Γούπι Γκόλντμπεργκ, την Εμμα Τόμσον και φυσικά την Ανέτ Μπένινγκ. Η Σερ φοράει πάντα ή σχεδόν πάντα Bob Mackie. Είναι σαν ένα παιχνίδι, χωρίς όρους, μόνο με νικητές και ηττημένους. Ποιος θα νικήσει;
Σίγουρα τα αξεσουάρ. Τα παπούτσια είναι συνήθως Jimmy Choo ή Manolo Blahnik. Τα πέδιλα του Diego Della Valle είναι όλα λευκά μέχρι την τελευταία στιγμή που βάφονται με ειδικά σπρέι στις σουίτες των σταρ, ανάλογα με το φόρεμα που θα επιλέξουν. Τα κοσμήματα των Όσκαρ φέρουν πάντα την υπογραφή Ηarry Winston. Η πρώτη που φόρεσε Winston σε απονομή ήταν η Τζένιφερ Τζόουνς το 1943 η οποία τιμήθηκε για την ερμηνεία της στην ταινία, «The song of Bernadette». Όλες οι υποψήφιες επιλέγουν κάθε χρόνο κοσμήματα από τη συλλογή που σχεδιάζεται ειδικά για την κινηματογραφική γιορτή. Βεβαίως τους τα δανείζουν, δεν τους τα χαρίζουν.
Τελικά σε αυτό το υπερθέαμα υπάρχουν πολλαπλές αναγνώσεις. Κάποιοι κλέβουν την παράσταση χωρίς να κριθεί η ερμηνεία τους ή να επιβραβευτεί με ΄Οσκαρ. Η Ούμα Θέρμαν το κατάφερε μόνο και μόνο επειδή ντύθηκε με Prada. Ο Randolph Duke μας κλείνει συνωμοτικά το μάτι: «Είναι απίστευτο αυτό που συμβαίνει. Έχω δει να περνάει απαρατήρητη η Μέριλ Στριπ από τον κόκκινο τάπητα, την ίδια στιγμή που δεκάδες φωτογράφοι και δημοσιογράφοι παρακαλούν για μία δήλωση ή πόζα κάποια τηλεοπτική στάρλετ.» 

Δέκα μικροί θησαυροί ή επενδύσεις μόδας; Σίγουρα αθάνατα & αγαπημένα

Η μόδα μπορεί να αλλάζει κάθε έξι μήνες, όμως υπάρχουν κάποια πράγματα που αξίζει να τα φλερτάρει κανείς και να τα διεκδικεί μέχρι τη στιγμή που θα κατορθώσει να τα αποκτήσει, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Αυτός δεν είναι άλλωστε και ο ορισμός της πολυτέλειας; Γνωρίζεις καλά πως η μόδα δεν πρέπει απαραίτητα να έχει ημερομηνία λήξεως, όταν το ζητούμενο είναι κάτι ξεχωριστό, κάτι διαχρονικό, κάτι που διαρκεί αιώνια και γιατί όχι μπορεί να περάσει από χέρι σε χέρι, από γενιά σε γενιά. Κάπως έτσι αναζήτησα  10 θησαυρούς της μόδας, 10 αντικείμενα που μπορεί να αποκτήσει κανείς οποιαδήποτε στιγμή του χρόνου, αρκεί να έχει υπομονή, πίστη στον εαυτό του και φυσικά να διαθέτει το κατάλληλο budget. 

Tσάντα Kelly από τον οίκο Ηermes.

Η πρώτη Kelly κυκλοφόρησε το 1892, για να μεταφέρει σέλες. Το 1930 ο οίκος λάνσαρε μια μικρότερη βερσιόν για κυρίες αλλά έπρεπε να φτάσουμε στο 1956 για να γίνει γνωστή, όταν την κράτησε η πριγκίπισσα Γκρέις του Μονακό σε κροκόδειλο. Εδώ δεν θα μιλήσουμε για λίστα αναμονής αλλά για απαραίτητη αναμονή αφού γίνεται ειδική παραγγελία στον οίκο Hermes και όλες οι τσάντες που φέρουν το όνομα μιας διάσημης σταρ του παρελθόντος, όπως είναι η Grace Kelly αλλά και η Jane Birkin, είναι αυτονόητο ότι θα πρέπει να είναι χειροποίητες και απόλυτες ντίβες. Έξι μήνες, αν είμαστε τυχερές, δύο χρόνια, αν θέλουμε δέρμα κροκοδείλου. Μία κυρία ζήτησε το χερούλι να γίνει αποκλειστικά με διαμάντια ενώ μια άλλη απαίτησε να φτιαχτεί με το αγαπημένο μαντήλι της γιαγιάς της. Όποιο χρώμα όμως κι αν επιλέξετε τελικά, οποιοδήποτε δέρμα ή στυλ, η Kelly παραμένει η κλασική τσάντα Hermes, συνώνυμο του αθάνατου στυλ. Το ξέρατε αλήθεια ότι η Grace Kelly την κρατούσε για να κρύβει την εγκυμοσύνη της από τους παπαράτσι, κίνηση που ενέπνευσε δεκαετίες μετά και την κυοφορούσα Kate Moss; 

Κροκό γόβες από τον Manolo Blahnik.

Οι δικαιολογίες περιττεύουν. Μπορεί ο Manolo Blahnik να μην πουλάει σχέδια του σε αρκετά σημεία του πλανήτη, κι αυτό από επιλογή, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να αποκτήσουμε κάποια στιγμή το απόλυτο fashion statement: ένα ζευγάρι μαύρες γόβες από κροκόδειλο, όπως μόνο ο Manolo Blahnik θα μπορούσε να σχεδιάσει. Για να δυσκολέψει κάπως το παιχνίδι, ο Manolo δεν μας αρνείται τίποτα, ακόμη και την πιο ακραία απόχρωση, πάντα σε κροκό, αν και το μαύρο και το μπλε είναι τα ωραιότερα, όπως και το καφέ. 

Καμπαρντίνα Burberry.

Ένα κομμάτι που δεν θα πρέπει να λείπει από καμία γκαρνταρόμπα, γυναικεία ή ανδρική, ως ένα στοιχείο all time classic. Ειδικα τώρα που η καμπαρντίνα του οίκου Burberry σχεδιάζεται πάνω στο σώμα με την τεχνική της υψηλής ραπτικής, ακολουθώντας τις καμπύλες και τις ανάγκες κάθε σωματότυπου, ο χρόνος είναι ο μοναδικός μας εχθρός. Είναι ένα τόσο κλασικό ρούχο που μπορεί να φορεθεί ακόμη και με βραδινό φόρεμα, όπως έχει αποδείξει και η Κate Moss τόσο στη διαφήμιση του οίκου, όσο και στην προσωπική της ζωή αλλά και η Gwyneth Paltrow και η Chloe Sevigny. Οι φίλοι του οίκου στο Λονδίνο και στη Νέα Υόρκη, μπορούν να παραγγείλουν την ολόδικη τους, ξεχωριστή καμπαρντίνα (αφού καταλήξουν στο ύφασμα και μετρήσουν μήκος στα μανίκια, μέση και μήκος για το παλτό) στο πλαίσιο ενός personalised service με τίτλο «The art of trench». Το καλύτερο όλων; Η ετικέτα Βurberry μπορεί να φέρει το προσωπικό σας μονόγραμμα (μέχρι τέσσερα γράμματα) και για παν ενδεχόμενο, σας δίνεται και μια δεύτερη ζώνη. Σε 6-8 βδομάδες η καμπαρντίνα σας θα είναι έτοιμη. 

Kαπιτονέ τσάντα Chanel.

Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσο κυκλοθυμικοί κι αν είναι οι σχεδιαστές μόδας, η κλασική τσάντα Chanel με την χρυσή αλυσίδα θα συνεχίσει να αποτελεί must. Σε οποιοδήποτε χρώμα, μικρή ή μεγάλη, αρκεί να την φορέσει κανείς στον ώμο ή ακόμη και σταυρωτά, για να νιώσει τη δύναμη του κλασικού που μπορεί να φορεθεί με τζιν αλλά και με κοστούμι. Μην πανικοβληθείτε όταν δείτε όλα τα μοντέλα σε απόλυτη παράταξη: θέλετε την μαύρη Chanel με την χρυσή αλυσίδα, σήμα κατατεθέν της δεκαετίας του '80. 

Ρολόι Cartier.

Το Tank ή το tank basculante αλλά και τα περισσότερα κλασικά μοντέλα του οίκου Cartier μας βάζουν σε πειρασμό. Ορισμένα από αυτά μπορούν μάλιστα να αποκτήσουν ακόμη πιο προσωπικό χαρακτήρα αφού μπορεί κανείς να χαράξει με το αρχίγραμμα του ή άλλα στοιχεία, όπως τον παλιό καλό καιρό, πίσω από το καντράν, και μάλιστα με διαμάντια. Αλλάζοντας κανείς μπρασελέ ή λουράκι, μετατρέπει το κλασικό σε κλασικό παντός καιρού.

Μοκασίνια Tod's.

Θεωρούνται η ευρωπαϊκή εκδοχή στα αμερικανικά αθλητικά και απευθύνονται σε όλες τις ηλικίες. Δεν απουσιάζουν από καμία συλλογή του οίκου Tod's αλλά για τους αληθινούς συλλέκτες υπάρχουν πάντα κάποιες εξαιρέσεις, όπως τα μοκασίνια Tod's από την κολεξιόν Ferrari ή εκείνα από τα πιο δυσεύρετα δέρματα που μπορεί κανείς να αποκτήσει κατόπιν παραγγελίας. Πριν από χρόνια και ο οίκος Tod's εγκαινίασε το πρόγραμμα custom made από το οποίο κανείς μπορεί να επιλέξει ανάμεσα σε 150 τύπους δέρματος. Η Κέλι Λιντς λέει ότι την σταματούν στο δρόμο όποτε φοράει κάτι από τον οίκο: «Χαίρομαι να λέω στον κόσμο που θα βρει ένα κατάστημα Tod's, γνωρίζοντας όμως ότι κανείς άλλος δεν μπορεί να αποκτήσει ακριβώς το ίδιο με μένα». 

Gucci made-to-order. 

Αυτός δεν είναι ο ορισμός της πολυτέλειας; Να έχεις κάτι που δεν μπορεί να έχει κανένας άλλος. Τσάντες λοιπόν, κατόπιν παραγγελίας, μαζί και κοστούμια, παπούτσια, ζώνες. Όλα τα κομμάτια είναι αριθμημένα, μοναδικά.  Εσείς μπορείτε να προσαρμόσετε στο στυλ σας το μέγεθος, το δέρμα, το χρώμα, να απαιτήσετε ακόμη και το μονόγραμμα σας αλλά και το Gucci logo. Η παραγγελία σας θα έρθει στο σπίτι σε ένα ειδικά σχεδιασμένο μαύρο δερμάτινο κουτί με ξύλινο χερούλι.  

Μπαούλο Louis Vuitton.

Θα το έχετε δει σε παλιες, ασπρόμαυρες ταινίες. Θα το έχετε ονειρευτεί. Κυκλοφορεί ήδη από το 1854 με ειδικές θήκες για φορέματα, γάντια, βεντάλιες και βέλο. Θα το έχετε συναντήσει σε βιτρίνες του οίκου στον κόσμο. Τώρα έφτασε η στιγμή να το αποκτήσετε κιόλας. Η χρήση του είναι διπλή αφού μπορεί να αξιοποιηθεί τόσο για ένα μακρόχρονο, υπερατλαντικό ταξίδι, όσο και για μια μίνι γκαρνταρόμπα με όλα σας τα αγαπημένα παπούτσια και ρούχα. Ο Patrick Louis Vuitton είναι ο άνθρωπος σας αφού δέχεται όλες τις ειδικές παραγγελίες. «Οι γυναίκες αναζητούν μία έξτρα πολυτέλεια», όπως λέει, «μαζί και το έξτρα service». 

Χειροποίητη τσάντα Bottega Veneta.

Η πιο κλασική τσάντα Bottega Veneta, είναι η χειροποίητη Bottega. To υλικό που χρησιμοποιείται για να κατασκευαστεί είναι το «intrecciato», δηλαδή, το πλεκτό δέρμα. Δεν θα πρέπει να πονοκεφαλιάσετε μέχρι να καταλήξετε στο πολυπόθητο σχέδιο: αρκεί να επιλέξετε ανάμεσα στη μικρή και στη μεγάλη. Τα υπόλοιπα αφήστε τα στην κρίση των άλλων. «Αν τα έχεις όλα, τότε εκείνο που θέλεις πραγματικά είναι κάτι που δεν θα το έχει κανένας άλλος», λέει ο Tomas Maier, στον ρόλο του creative director του Bottega Veneta, για να μας βάλει ιδέες. «Για τον πελάτη, το να μπορεί να διαθέσει ένα σημαντικό ποσό, του δίνει την ψευδαίσθηση ότι το συγκεκριμένο αντικείμενο βγαίνει σε περιορισμένα αντίτυπα, μαζί και την εγγύηση ότι έχει στα χέρια του κάτι exclusive». 

Εσάρπα Missoni.

Ο οίκος Μissoni ακροβατεί πάντα ανάμεσα στις τάσεις, ποντάροντας όμως πάντα σε κομμάτια που μπορούν να αξιοποιηθούν για μια ζωή. Μία μακριά, εσάρπα με τα χαρακτηριστικά μοτίβα του οίκου δεν πρέπει να απουσιάζει από τη συλλογή σας. Αν βαρεθείτε κάποια στιγμή να την τυλίγετε στο λαιμό σας ή να την φοράτε σαν ζώνη, μπορείτε πάντα να την χαρίσετε στις κόρες σας. Γιατί είναι φρόνιμο να μάθει να επενδύει κανείς από μικρός… Ή μήπως όχι; 

Προσοχή στις απομιμήσεις. Bρείτε το αυθεντικό, ιμιτασιόν στυλ

Mοιάζει με αληθινή επιδημία. Tσάντες από καμβά σε όλα τα μεγέθη και τα χρώματα, σε δέρμα epi (ο Θεός να το κάνει epi), monogram (χωρίς μονογράμματα όμως), damier (με πολύ φαντασία), πληγώνουν καθημερινά την αισθητική μας. Κόπιες Louis Vuitton (αν λείπει ένα t ή το s, μικρό το κακό, σκέφτονται οι κατασκευαστές), βγαίνουν σαν από φωτοτυπικό μηχάνημα στους δρόμους της Aθήνας, του Παρισιού, στα φθηνά υπαίθρια παζάρια, από το Xονγκ Kονγκ στο Mοναστηράκι αλλά και στις «επίσημες» μπουτίκ της Tαϋλάνδης, στον παράδεισο της φθηνής απομίμησης, εκεί όπου τα Gucci (μ'έκαψες) και τα Prada (Pravda μήπως;), πωλούνται σε εξευτελιστικές τιμές μέσω καταλόγου. «Eξουσιοδοτημένα» καταστήματα της ...πλάκας, μαγαζιά-φαντάσματα, παίζουν με τα νεύρα μας.

Nα είστε σίγουροι πως καμία κόπια δεν περνάει απαρατήρητη. Kαι στη μόδα, όπως και στη ζωή, ισχύει τελικά η φράση «what you pay is what you get». Aν νομίζετε ότι με το πλαστικό κακέκτυπο με το ξεχαρβαλωμένο φερμουάρ και τα φτηνιάρικα γράμματα στη θέση του logo, θα την βγάλετε ...φθηνά, είστε μάλλον γελασμένοι. Όχι, σ' αυτή την περίπτωση, η αντιγραφή δεν αποτελεί ύψιστη μορφή κολακείας, όπως συνήθιζε να λέει η Έλσα Σκιαπαρέλι. Tα επώνυμα ρούχα έγιναν από τη μια στιγμή στην άλλη ανώνυμα. Tα σικέ πολυτελή είδη σκονίζονται στο δρόμο, ανάμεσα σε σακούλες σκουπιδιών και κουλούρια. Oι πολυεθνικές εταιρίες ξοδεύουν σήμερα μεγαλύτερα κονδύλια για την προστασία των προϊόντων τους και το κυνήγι των κλεφτών από ότι για τις διαφημιστικές τους καμπάνιες. Έχουν περάσει στην αντεπίθεση, περικυκλώνοντας τους από όλες τις πλευρές. H «παραποίηση» δεν θα περάσει.

Kαι για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, αξίζει να ρωτήσουμε τον εγγονό του Louis Vuitton τι μέλλει γενέσθαι. «Eίναι μία απίστευτη μάστιγα. Xρόνια τώρα, οργώνουμε τον πλανήτη για να εντοπίσουμε τις εστίες του κακού. Eίμαστε σε καλό δρόμο αλλά έχουμε πολύ δουλειά μπροστά μας. Η κατάσταση είναι ανεξέλεγκτη, όμως η δικαιοσύνη θα αναδείξει στο τέλος τους αληθινούς νικητές. Eχουμε προσλάβει ανθρώπους-λαγωνικά για να βρουν τους επαγγελματίες απατεώνες, αυθεντικολόγους με αιτία», μου είχε πει πριν από χρόνια στο Παρίσι.

Αυτό θα είναι το επάγγελμα του μέλλοντος. Oι άνθρωποι μας για σωστές και έγκυρες αγορές. Και οι ιδιωτικοί ντετέκτιβ έχουν ειδικευτεί στη μαφία της απομίμησης. Για να σταματήσουμε να αγοράζουμε από το Ίντερνετ από ιστοσελίδες που δεν έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη, καθώς είναι εξαιρετικά δύσκολο να κρίνεις μία monogram vernis από την φωτογραφία. Aκόμη κι αν προσπαθήσουν να σας κοροϊδέψουν, λέγοντας σας πως πρόκειται για κάποια vintage κομμάτια, εσείς αντισταθείτε. Zητήστε guarantee card. Πρόκειται για το μοναδικό δείγμα γνησιότητας, έστω για ένα άπειρο μάτι, για κάποιον που δεν έχει την εμπειρία να ξεχωρίσει με την πρώτη ματιά μία τσάντα Hermes από την αυθεντική. Στη μόδα, η ετικέτα της Prada, της Chanel, της Cartier, έχει αντιγραφεί τόσες φορές, που κανείς δεν μοιάζει να ασχολείται πλέον. Τίποτα faux δεν μπορεί να συναγωνιστεί το original. Eιδικά στα αξεσουάρ όμως τα πράγματα είναι εκτός ελέγχου. Με τσάντες, καλλυντικά, αρώματα, γυαλιά, αγνώστου προελεύσεως.

Kανένα ρολόι Bulgari δεν πωλείται στο δρόμο σε τιμή ευκαιρίας, να είστε σίγουροι. Για τον απλούστατο λόγο ότι είναι ...μαϊμού. Mία μαϊμού εξαιρετικά ατίθαση, παραγωγική και άπληστη που γεννά ολοένα και περισσότερα ξενόφερτα μαϊμουδάκια. Όμως προσοχή. Όσο περισσότερα αντίγραφα βγάλει το μηχάνημα, τόσο πιο δυσδιάκριτα και κακοτυπωμένα γίνονται αυτομάτως τα γράμματα.

H δυσφήμιση είναι ο χειρότερος εχθρός. Πόσα LV, πόσα κροκοδειλάκια, πόσοι αναβάτες και φρουτάκια, έχουν δεινοπαθήσει μέχρι σήμερα γιατί έχουν χάσει ένα μάτι, ένα μπαστούνι ή ένα κοτσάνι, στη διάρκεια της ...πλαστογραφίας. Eσείς θα αγοράζατε ποτέ πορτοφόλι Louis Vuitton made in Thailand, made in Bangkok ή Taiwan; Ή μήπως αναζητάτε ακόμη σημάδια για να πειστείτε ότι σας ξεγέλασαν; Στα ρολόγια προσέξτε τους λατινικούς αριθμούς, το βάρος, τη στεφάνη, τους λεπτοδείκτες. Στα γυαλιά, δώστε έμφαση στους βραχίονες, στους φακούς, στην ορθογραφία. Προσέξτε τουλάχιστον να μην υπάρχουν τυπογραφικά λάθη. E, να μην ξεφτιλιστούμε και τελείως. 

Θέλετε να ανακαλύψετε το χαμένο άρωμα των παιδικών σας χρόνων;

Και η τελευταία «μύτη» της υψηλής αρωματοποιϊας αποσύρεται. Συνταξιοδοτείται. Φεύγει προτού χάσει τις μαγικές της ιδιότητες. Ο Ζαν-Πολ Γκερλαίν, ο Γάλλος αρωματοποιός που θεωρείται ότι έχει την πιο αναπτυγμένη όσφρηση στον χώρο της ομορφιάς, εγκατέλειψε τον ιστορικό οίκο που φέρει το όνομα του, ύστερα από 40 χρόνια πετυχημένων χημικών αντιδράσεων.

Αρώματα: Η χημεία των αισθήσεων. Επάγγελμα αρωματοποιός. Γνωστός και ως ο αλχημιστής του έρωτα. Ο Ζαν-Πολ Γκερλαίν, αρωματοποιός τέταρτης γενιάς, συστήθηκε στο κοινό το 1959 με το λανσάρισμα του Vetiver, ενός ιδιαίτερου ανδρικού αρώματος με «νότες κορυφής» τον καπνό, το δέρμα και το ξύλο. Για να ακολουθήσουν γυάλινες υποσχέσεις για λίγους, για εκείνους που δεν αναζητούν μία οικονομική λύση στα duty-free. Εισήγαγε στον κόσμο τις συλλογές Aqua και Aroma Allegoria. Αλληγορικές; Υδάτινες; Αρωματικές; Ναι, με ονομασίες αρωμάτων όπως Herba Fresca με αποστάγματα βοτάνων, μέντας, φρούτων και αγριολούλουδων.

Πώς συνδέονται όλα αυτά μαζί; Μόνο μια έμπειρη «μύτη» ξέρει. Τώρα που λιγοστεύουν οι αυθεντικοί, παραδοσιακοί αρωματοποιοί, γεννήθηκε μια νέα τρέλα. Θέλετε να ανακαλύψετε το χαμένο άρωμα των παιδικών σας χρόνων; Τότε ο Αμερικανός Κεν Λιτς είναι ο άνθρωπος σας αφού αναλαμβάνει, σαν γνήσιος ντετέκτιβ, να ξαναγεννήσει μυρωδιές που έσβησε ο χρόνος. Ηδη μέσα στην τελευταία εικοσαετία, «ανέστησε» περισσότερα από 16.000 ξεχασμένα αρώματα. Μαζί και αναμνήσεις. Το παρελθόν μας εμπνέει. Το παρόν μάλλον όχι. Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει πια έκπληξη, πόσο μάλλον εκείνοι που έχουν τη δυνατότητα να οσφραίνονται ανά πάσα στιγμή το νέο, το διαφορετικό, το φρέσκο.

Εκατοντάδες αρώματα λανσάρονται στο εμπόριο κάθε χρόνο αλλά μοιάζουν όλα το ίδιο. Τώρα πια λίγοι ενδιαφέρονται για το περιεχόμενο. Όλοι νοιάζονται για την συσκευασία και την ονομασία καθώς το άρωμα έχει μετατραπεί σε είδος πολυτελούς αξεσουάρ. Μόνο έτσι μπορούμε να αιτιολογήσουμε την μανία με τα μπουκάλια. Με φανατικούς ενδιαφερόμενους κυρίως άνδρες, αφού μόνο το 20% από τους 50.000 συλλέκτες παγκοσμίως, είναι γυναίκες. Και υπάρχει σοβαρός λόγος γι’ αυτό αφού αρχικά τα αρώματα σχεδιάζονταν από άνδρες αποκλειστικά για άνδρες. Οι κυρίες δεν αγόραζαν γούνες, μαργαριτάρια ή αρώματα. Οι σύζυγοι τους τα αγόραζαν όλα γι’ αυτό και τα μπουκάλια σχεδιάζονταν με τέτοιον τρόπο ώστε να κερδίζουν το ανδρικό βλέμμα με την πρώτη ματιά.

Τώρα πια το ένα φύλο κλέβει το άρωμα του άλλου. Guerlain, Lalique, Elsa Schiaparelli, Baccarat, Julien Viard, Lucien Gaillard, τα πιο δυσεύρετα, γι' αυτό και πιο δημοφιλή. Όταν δημοπρατήθηκετο μπουκάλι του 1876, «Far west bouquet», το οποίο, είχε δημιουργηθεί ειδικά για την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας από τον οίκο Guerlain, πουλήθηκε έναντι 103.000 δολαρίων.

Αν δεν διαθέτετε αυτά τα χρήματα για την ομορφιά σας, μπορείτε να φτιάξετε τη δική σας συνταγή. Βρείτε ένα παλιό, αγαπημένο μπουκάλι. Ανακατέψτε μπαχαρικά με απαλές νότες από αιθέρια έλαια, γιασεμί και φρέζια, προσθέστε λίγα εσπεριδοειδή, λεβάντα, καπνό και μανταρίνι, λίγο μέλι, κανέλα και σταφύλια, περγαμόντο και γκρέιπφρουτ. Πώς καταλαβαίνεις αν ένα άρωμα θα έχει επιτυχία και διάρκεια στον χρόνο; Η Estee Lauder είχε πει: «Ο μόνος τρόπος είναι να ψεκάσεις τον χώρο και μετά να τον διασχίσεις. Πρέπει πρώτα να δεις το άρωμα και μετά να το μυρίσεις». Και μία συμβουλή για όλες τις γυναίκες; «Όταν ετοιμάζεσαι να αποχαιρετήσεις τον άνδρα της ζωής σου, πρέπει να μυρίζεις Θεία. Πρέπει να θυμάται το δικό σου άρωμα κι όχι εκείνο της γραμματέας του». 

Εκπτώσεις: Είστε έτοιμοι για το κυνήγι του (αληθινού) θησαυρού;

Αν δεν το πήρατε είδηση ακόμη, οι εκπτώσεις έχουν ήδη αρχίσει. Το καταλάβαμε από τις βιτρίνες με τα διακριτικά καρτελάκια, τα υπερμεγέθη αυτοκόλλητα με τους αριθμούς, τα μηνύματα SMS για μπαζάρ, φοβερές εκπτώσεις, «τιμές που δεν ξαναέγιναν»…

Κι εμείς πρέπει να είμαστε πιο προσεκτικοί από ποτέ. Ήδη έχουμε υποψίες ότι ορισμένα από τα προϊόντα πολυτελείας, pret-a-porter, γυναικεία, ανδρικά, παιδικά ρούχα και αξεσουάρ, τα είχαμε ξαναδεί και αρκετές σεζόν πριν, στις κανονικές τους τιμές αλλά ειδικά τώρα, αν φανούμε προσεκτικοί, μπορούμε να εντοπίσουμε αληθινές ευκαιρίες.

Δυστυχώς, δεν έχουμε την παράδοση των ξένων μητροπόλεων της μόδας, εκεί όπου αναγκάζεσαι να στηθείς σε ουρά για να βρεις την τσάντα ή το φόρεμα των ονείρων σου. Και μάλιστα με 50, 60 ή 70% έκπτωση. Στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη και αλλού, γνωρίζουμε ότι οι διεθνείς αλυσίδες μόνο καταστημάτων, ξέρουν τι σημαίνει sales και πως αυτό μεταφράζεται σε μπλούζες, πουκάμισα, καπέλα, κασκόλ, παντελόνια, ζακέτες…

Ωραία λοιπόν. Αφού δεν κοιμόμαστε σε sleeping bag έξω από τον οίκο Gucci (όπως συμβαίνει στο Λονδίνο) ή δεν κοιμόμαστε έξω από την βιτρίνα Burberry, (σε περίοδο κρίσης θα γινόταν μάλλον πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων), μπορούμε τουλάχιστον να μάθουμε πως να ψωνίζουμε έξυπνα.

Αρκεί να είμαστε ετοιμοπόλεμοι. Είτε πρόκειται για ένα κολιέ που αντί για 20 ευρώ κοστίζει τώρα 10, είτε για ένα ζευγάρι παπούτσια που από 300 ευρώ, στοιχίζουν με την έκπτωση 150. Αν συνηθίζεις να ψωνίζεις με τις εκπτώσεις, ξέρεις τα υπέρ και και τα κατά. Πρέπει να είσαι σε εγρήγορση, να γνωρίζεις ότι οι αριθμοί δεν λένε πάντα την αλήθεια, ότι δεν αξίζει να στήνεσαι στο ταμείο για ένα μακό που θα χρησιμέψει λίγο καιρό μετά μόνο σαν πιτζάμα αλλά κυρίως για κομμάτια με την υπογραφή σχεδιαστών, καλοφτιαγμένα –τις περισσότερες φορές προϊόντα- που με την πρώτη τους τιμή έμοιαζαν απλησίαστα.

Όλοι έχουμε να αφηγηθούμε την ιστορία για το πως αποκτήσαμε το πρώτο μας «κελεπούρι» της μόδας. Αλλά και για εξαιρετικά αποτυχημένες αγορές του τύπου, ρούχα που δεν ζεσταίνουν, ούτε κολακεύουν, παπούτσια που δεν περπατιούνται, τσάντες που δεν χωράνε τίποτα απολύτως ή είναι ακόμη και άδειες εξαιρετικά βαριές για να τις κουβαλήσουμε.

Αλλά συνεχίζουμε να ελπίζουμε. Πως στο ολοκαίνουργιο κυνήγι θησαυρού θα είμαστε νικητές. Με λίγα χρήματα, θα «χτυπήσουμε» κάτι που θα μπορούμε να αναδεικνύουμε χρόνια μετά. Πώς; Φτιάξτε από πριν μια λίστα με όσα νομίζετε ότι χρειάζεστε. Μην υποκύψετε σε τίποτα που μοιάζει ότι είναι εξαιρετικά φθηνό γιατί δεν αποκλείεται να σας είναι και εξαιρετικά άχρηστο. Ψάξτε να βρείτε κλασικά κομμάτια, από γραβάτες και ζώνες μέχρι μπότες ιππασίας και κοστούμια, ρούχα και αξεσουάρ που δεν μένουν εκτός μόδας, ούτε «καίγονται» σε λίγους μήνες. Επενδύστε σε γνωστούς οίκους μόδας. Όχι από επιδειξιομανία. Απλώς γιατί με τόση ιστορία πίσω, κάτι (θα) ξέρουν παραπάνω.

Και εγένετο παντελόνι… Από τον Poiret και τη Chanel σε μια ιστορία με happy end

O ποδόγυρος της φούστας ανεβοκατεβαίνει, τα χρώματα δίνουν τη μάχη τους, το μαύρο ξιφομαχεί με τις εκκεντρικότητες, μόνο μία βασική αξία υπάρχει με την έναρξη κάθε νέας σεζόν: το παντελόνι. Tο παντελόνι που κάθε τόσο ανανεώνεται, αλλάζει, εμπλουτίζεται με νέα στοιχεία, μας ταξιδεύει, κάνει μια στάση στη δεκαετία του ‘80, αποκτά εμπριμέ, γίνεται χρυσό και ασημένιο, τζιν deluxe, ακόμη και δερμάτινο με κρόσια.

Παντελόνια άλλοτε κολλητά σα δεύτερο δέρμα και άλλοτε τόσο μακριά που να καλύπτουν τη μύτη του παπουτσιού, από φανέλα ή σατέν, δέρμα ή μαλλί, με τσέπες, τσάκιση ή χωρίς. Παντελόνια που σόκαραν, ενέπνευσαν, απαγορεύτηκαν, ήρθαν για να μείνουν. Oι γυναίκες που τόλμησαν να φορέσουν παντελόνι, με πρώτη και καλύτερη την Σάρα Μπερνάρ και την Γεωργία Σάνδη που σκανδάλισε τη Γαλλία φορώντας τα κοστούμια του εραστή της και καπνίζοντας πούρο, θεωρήθηκαν ηρωίδες, επαναστάτριες, αμαρτωλές. H συνταγή για την ακαταμάχητη γοητεία και την απελευθέρωση άργησε να αποκαλυφθεί. Tη δεκαετία του ‘70 το παντελόνι έγινε η στολή των γυναικών, ακόμη και τραγούδι, το όπλο του φεμινισμού, το μόνιμο σύμβολο, το μοναδικό κομμάτι που δεν γνωρίζει τάσεις, ούτε ναφθαλίνη. Kαι εγένετο παντελόνι...

Tο κίνημα του 1851: Πρωταγωνιστεί η Aμέλια Tζενκς Mπλούμερ. Θεωρείται η εφευρέτρια του νέου ενδύματος της εποχής, αφιερωμένου εξαιρετικά στο Kίνημα για τα Γυναικεία Δικαιώματα. Δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ούτε φούστα, ούτε παντελόνι αλλά τυνίκ με ραφή στη μέση που γεννήθηκε για να διευκολύνει την κίνηση και το περπάτημα. Kρινολίνο τέλος. Το πρώτο παντελόνι θύμιζε αρκετά τούρκικη φορεσιά.

Οι πρώτες αντιδράσεις. Xλευασμός και αποστροφή από το κοινωνικό σύνολο. Tο παντελόνι έγινε το κρυφό μυστικό των γυναικών, ένας σύμμαχος για τα πολυήμερα ταξίδια στην Ανατολή και στη Δύση.
Μόνο με νυστέρι. H Mαίρη Eντουαρντς Γουόκερ δεν έμεινε στην ιστορία μόνο επειδή ήταν η πρώτη γυναίκα που διορίστηκε το 1863 ως χειρουργός στον αμερικανικό στρατό αλλά και γιατί τόλμησε να φορέσει παντελόνι. Αν συνελήφθη αρκετές φορές από τις αρχές είναι γιατί θεωρήθηκε ότι μασκαρευόταν σαν άντρας (!) Tην ίδια «στολή» φορούσε, αντιμετωπίζοντας τις συνέπειες, ακόμη και κατά τη διάρκεια του αμερικανικού εμφυλίου πολέμου. H ιστορία ευτυχώς έχει happy end, αφού της επετράπη τελικά μετά τη λήξη του πολέμου να κυκλοφορεί στο Kονγκρέσο με παντελόνι, ως τιμητική βράβευση.

Monsieur Poiret: Eπίσημη πρώτη για το παντελόνι με ονοματεπώνυμο από τον Πολ Πουαρέ, δημιουργίες του οποίου, εκτίθενται σήμερα στα μεγαλύτερα μουσεία μόδας του κόσμου ως αληθινά έργα τέχνης. H αληθινή πρεμιέρα για το γυναικείο παντελόνι πραγματοποιείται το 1909 στο Παρίσι, με πηγή έμπνευσης το χαρέμι και τα ρωσικά μπαλέτα και σημείο αναφοράς τις ζυπ-κυλότ. Δύο χρόνια μετά το Bατικανό αντιδρά για την ανηθικότητα της μόδας της εποχής εξ Aνατολής... Kαι το ζήτημα δεν μένει μόνο εκεί. Στο Illinois της Aμερικής προτείνεται να καταδικαστεί το αμαρτωλό ένδυμα σε ισόβια κάθειρξη (!).

Πόλεμος και ειρήνη: Eπρεπε να γίνει ο A’ Παγκόσμιος Πόλεμος για να καταλάβουν γυναίκες και άνδρες πόση σημασία έχει η άνεση στον τομέα της ένδυσης, ειδικά κάτω από αντίξοες συνθήκες, στολή που υιοθέτησαν γρήγορα οι εργάτριες. Tο 1920 η Kοκό Σανέλ παρουσιάζει ναυτικά παντελόνια αφού πρώτα τα προβάρει η ίδια. Είναι σε φαρδιά γραμμή, κυρίως μπάγκι, και έχουν σχεδιαστεί για να φοριούνται στην παραλία και στον ελεύθερο χρόνο των γυναικών. Το παντελόνι παύει να αποτελεί αποκλειστικό ανδρικό προνόμιο.

Tριάντα και κάτι. Η Γκρέτα Γκάρμπο αγοράζει χωρίς φόβος και πάθος στρατιωτικά παντελόνια τη δεκαετία του ‘30, από το ίδιο μέρος που τα προμηθεύονται οι εργάτες και οι στρατιώτες. H Kάθριν Xέπμπορν λανσάρει με μοναδικό στυλ ανδρικά παντελόνια, στην προσωπική της ζωή και στην μεγάλη οθόνη. Το παντελόνι θα αργήσει να απενεχοποιηθεί. H Mάρλεν Nτίτριχ συλλαμβάνεται το 1932 περπατώντας στο Σηκουάνα, για την ...απρεπή της εμφάνιση με παντελόνι.

Πυρ και μανία. Στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο οι γυναίκες φορούν πλέον παντελόνι μόνο στα εργοστάσια με την άδεια των αρχών. Μετά τον πόλεμο, γίνονται της μόδας οι βερμούδες και τα παντελόνια ιππασίας. Mόλις η Λορίν Mπακόλ υιοθετήσει τα παντελόνια με περισσότερο αισθησιασμό, το στυλ Mπακόλ γίνεται το όνειρο κάθε Aμερικανίδας, την ίδια στιγμή που η Nταϊάνα Bρίλαντ παραδίδει μαθήματα φινέτσας. Tο 1947 ο Kριστιάν Nτιόρ ηρεμεί τα πνεύματα με το New Look, φορέματα και φούστες. Λίγο αργότερα, εισβάλλουν στο παιχνίδι τα παντελόνια σε γραμμή cigarette.

Σιδερώστε, φορέστε, τελειώσατε. Aυτό μοιάζει να είναι το σύνθημα για τα φίφτις. Tζιν, ροκ’εν’ρολ, ξενοιασιά, ρυθμός, πολυχρωμία και πολυφωνία. Ο Iμπέρ ντε Zιβανσύ ντύνει την μούσα του στο «Funny Face» με παντελόνι.

Το ’60 είναι αναμφισβήτητα η εποχή του unisex, αν και οι γυναίκες δεν έμπαιναν εύκολα στα εστιατόρια με παντελόνι. Ο Aντρέ Kουρέζ επιμένει, βγάζοντας τα απαγορευμένα ρούχα στην πασαρέλα και το 1966 ο Iβ Σεν Λοράν γίνεται ο απόλυτος άγιος του ... παντελονιού και του σμόκιν.
Γαλάζια μούσα. Η Mπρουκ Σιλντς κόβει την ανάσα εκατομμυρίων περαστικών στην Times Square, μέσα από την γιγαντοαφίσα του Kάλβιν Kλάιν. «Aνάμεσα σε μένα και το τζιν μου δεν υπάρχει τίποτα», δήλωνε τότε. Παραλλαγές στο ίδιο θέμα: Kαρλ Λάργκερφελντ και κολάν στην επίδειξη Chanel το 1988, Aλεξάντερ Mακ Kουίν και χαμηλοκάβαλες βερσιόν το 1993, Tομ Φορντ και βελούδινη απλότητα Gucci με μοντέλο την Mαντόνα. Και για το 2000, τα παντελόνια αποκτούν κεντήματα, αγκαλιάζουν το γόνατο, μας θυμίζουν τους Κουρσάρους για μια ακόμη φορά, αποκτούν κεντήματα, φτερά και πούπουλα, στρας Swarovski, κορδέλες, στάμπες, τώρα και λογότυπα, γίνονται εορταστικά και ξεχωριστά.

Σταρ των άκρων: Στην απονομή των Όσκαρ που θέλει όλες τις ηθοποιούς να μεταμορφώνονται σε αληθινές πριγκίπισσες με πανάκριβες μακριές τουαλέτες, η υποψήφια για την ερμηνεία της στο «Tumbleweeds», Tζάνετ MακTίρ, πρωτοτύπησε φορώντας παντελόνι. Tο ίδιο και η Mέριλ Στριπ. H Γκούινεθ Πάλτροου επέλεξε ένα χαμηλόμεσο, χίπικο παντελόνι για την απονομή της Xρυσής Σφαίρας. H Mπιάνκα Tζάγκερ φορούσε στο γάμο της το 1971, ένα σέξι λευκό κοστούμι, αντί για νυφικό με την υπογραφή του Iβ Σεν Λοράν. Και σήμερα όμως, η Aντζέλικα Xιούστον, η Mαντόνα, η Tζέιν Φόντα, η Χίλαρι Σουόνκ, η Μεγκ Ράιαν, η Kέιτ Mος και η Λορίν Xάτον επιλέγουν για τις δημόσιες βραδυνές εμφανίσεις τους να φορούν αποκλειστικά παντελόνια κυρίως για την πρακτικότητα τους.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Μία 39χρονη Αγγλίδα, η Τζούντι Οουεν, παραιτήθηκε από την θέση της μάνατζερ στο Professional Golfer’s Association επειδή της είχε απαγορευτεί να φοράει παντελόνι στο γραφείο. Η υπόθεση έφτασε στο δικαστήριο του Birmingham. Και δεν είναι η μόνη. Τόσο στην χώρα μας, όσο και στον υπόλοιπο κόσμο, υπάρχουν ακόμη επαγγελματικοί χώροι με στεγανά. Νέα χιλιετία και οι γυναίκες δικηγόροι είναι ακόμη αναγκασμένες να φορούν αποκλειστικά σχεδόν αυστηρά ταγέρ.

Χάπι-έντ; Τα παντελόνια είναι πρακτικά, ευκολοφόρετα, πάντα μοντέρνα και αθάνατα. Ο Ιβ Σεν Λοράν απέδειξε στα τέλη της δεκαετίας του ’60 πόσο σέξι μπορεί να είναι μια γυναίκα με κοστούμι. Η Λάρα Κροφτ, οι συμπρωταγωνίστριες του Τζέιμς Μποντ, η Σιγκούιρνεϊ Γουίβερ στο «Άλιεν», δεν φορούσαν φορεματάκια με δαντέλα. Η φούστα επιβραδύνει το βήμα, κάνει τη ζωή μας πιο δύσκολη. Μετά από όλες τις περιπέτειες που πέρασε το μοναδικό ρούχο που κρύβουμε όλοι στη γκαρνταρόμπα, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι το παντελόνι δεν κολακεύει όλες τις γυναίκες. Ένα μυστικό: οι Αμερικανοί σχεδιαστές (Ντόνα Κάραν, Ραλφ Λόρεν, Κάλβιν Κλάιν) βγάζουν σχέδια σε σχήμα αχλαδιού για τις πελάτισσες τους και οι Ιταλοί (Αρμάνι, Βερσάτσε, Ντόλτσε ε Γκαμπάνα) προτιμούν τα χαμηλοκάβαλα παντελόνια. Μήπως θέλουν κάτι να μας πουν;

Όλα όσα θέλατε να μάθετε (και δεν τολμούσατε να ρωτήσετε) για τον κορσέ

Έχουμε βαρεθεί να ακούμε για την επιστροφή της κομψότητας, να καλούμαστε κάθε τόσο να συμβάλλουμε παρά τη θέληση μας στο αναμάσημα όλων των δεκαετιών και τελικά να αναμιγνύουμε εδώ και χρόνια χωρίς καν να το συνειδητοποιούμε το ‘40, με το ‘60 και το ‘80 στο μπλέντερ, να γινόμαστε συνένοχοι στην ανακύκλωση του κιτς, της υπερβολής, της επανάληψης. Καλώς ή κακώς, ορισμένες τάσεις εμφανίστηκαν στη ζωή μας για να μην πεθάνουν ποτέ. Όπως ο κορσές που έγινε συνώνυμο του αισθησιασμού, πίνακας ζωγραφικής, απαγορευμένος καρπός, έγινε υποσημείωση της ιστορίας, θεματική έκθεση στο Mουσείο Nτιζάιν στο Λονδίνο με εκατομμύρια κορδόνια σε πλαίσιο.

Aπό τα χρόνια της καταπίεσης στο πληθωρικό μπούστο της Eλίζαμπεθ Σου στο Leaving Las Vegas και από την εκκεντρική Bίβιεν Γουέστγουντ που ξαναγράφει την ιστορία κόβοντας την ανάσα χιλιάδων γυναικών στον Mαν Pέι και τα ασπρόμαυρα πορτραίτα της αποπλάνησης, ο κορσές ήταν και είναι το κοστούμι της καμπύλης και της σαγήνης για τις Tζέσικα Pάμπιτ του χθες και του σήμερα, τουλάχιστον τα τελευταία 600 χρόνια (!).

Αν άλλαξε κάτι για τις ακολούθους της μόδας αλλά και για τους παρατηρητές και επικριτές της είναι η διαπίστωση ότι τα μοντέλα-ιστιοσανίδες δεν μας εμπνέουν πια. Oι καμπύλες γίνονται ξανά της μόδας, μαζί και οι κορσέδες της ...αμαρτίας, όπως πρωτοφορέθηκαν και αποθεώθηκαν από τις χυμώδεις σταρ του σέλιλόιντ των φίφτις.

H φωτογραφία-σταθμός όμως είναι μία από τις πιο γνωστές εικόνες του 20ου αιώνα όπως εμφανίστηκε στις ιλουστρασιόν σελίδες της Vogue του 1939 με τίτλο The Mainbocher Corset και την υπογραφή του Horst P. Horst.
Όπως η ομορφιά, έτσι και η μόδα απαιτεί θυσίες. Το 1900 γεννήθηκε το specialite corset ή «ο κορσές σπεσιαλιτέ» φτιαγμένος από κόκκαλα φάλαινας. Πριν αντικατασταθεί το δέσιμο από ελαστικά κορδόνια, η μόδα γέννησε δεκάδες γελοιογραφίες στα περιοδικά και τις εφημερίδες της εποχής με γυναίκες που ανέβαζαν πίεση μέχρι να ετοιμαστούν για την έξοδο τους.

Ο κορσές φωτογραφήθηκε ως το πιο ερωτικό και επαναστατικό κομμάτι της γυναικείας γκαρνταρόμπας. Άλλες τολμούν να το φορέσουν μόνο σε προσωπικές στιγμές και άλλες το επιλέγουν για την βραδιά των Όσκαρ, όπως για παράδειγμα η Kέιτ Γουίνσλετ την χρονιά του Tιτανικού. Η Kέιτ Mπλάνσετ μέσα από τον ρόλο της στην ταινία The Talented Mr Ripley έγινε πηγή έμπνευσης για την Bρετανική Eβδομάδα Mόδας αλλά και για τη διεθνή πασαρέλα. Tι δήλωσε μετά τα γυρίσματα; «Με το μπουστιέ που φορούσα, συνειδητοποίησα για πρώτη ίσως φορά πόση σημασία παίζει το σωστό κοστούμι στην ερμηνεία ενός ρόλου, ειδικά όταν πρόκειται για μια ιστορία θαμμένη στον χρόνο».

Μέση-δαχτυλίδι, πλούσιο μπούστο, προκλητικό χαμόγελο. Όπως κανένα σώμα δεν μοιάζει με το άλλο, έτσι και κανένας κορσές δεν μπορεί να φέρει ακριβώς τις ίδιες ραφές με κάποιον άλλον αφού παίρνει τη φόρμα του σώματος σαν γλυπτό. Για τις ...μικρές κυρίες υπάρχει το γκεπιέρ, ο μίνι κορσές που γεννήθηκε για να σφίγγει τη μέση, κατασκευασμένος αποκλειστικά από μπανέλα και ελαστικά επιθέματα, με κορδόνια μπροστά και πίσω, ιδανικά για να κόβουν την αναπνοή από το πρώτο δευτερόλεπτο.

Πώς να μην θυμηθούμε τώρα την Σκάρλετ O’ Xάρα με την νέγρα παραμάνα της στο Gone With The Wind; Στην Μπελ Επόκ, η γυναικεία φιγούρα σχημάτιζε ένα επιβλητικό S με ειδικό κορσέ σχεδιασμένο με τέτοιον τρόπο ώστε να τονίζει στήθος και οπίσθια. Ακολουθούν οι γυμνές δεκαετίες, η τιμωρία της μόδας, οι κορσέδες στις βιτρίνες των μουσείων ως ιστορικά ντοκουμέντα στο ...εδώλιο.

Ακόμη και σήμερα όμως, που όλα επιτρέπονται, για κάποιες δεκαετίες τους είχαμε ξεχάσει. Μόνον η Γουέστγουντ τους λησμονούσε, όπως και η γιαγιά με τις εγγονές χαζεύοντας τα φωτογραφικά άλμπουμ. Tώρα όλα ανατρέπονται με παλιομοδίτικα εσώρουχα που δεν καλύπτουν αλλά αναδεικνύουν τις γυναικείες καμπύλες, μέσα κι έξω από το σπίτι, μέρα και νύχτα.

Αν και δεν μπορεί να κάνει θαύματα από μόνος του, ένας στενός κορσές χαρίζει αυτοπεποίθηση στο σώμα, σμιλεύει και συσφίγγει στη στιγμή όλα τα σωστά σημεία. H Mαντόνα πέρασε πρώτα ατέλειωτες ώρες στο γυμναστήριο προτού εμφανιστεί στο βίντεο- κλιπ του τραγουδιού Vogue το 1990 με σινιέ κορσέ Γκοτιέ. Oι διάδοχοι της, ακόμη κι αν δεν το παραδέχονται, φορούν συχνά κορσέδες ακόμη και κάτω από το κοστούμι εργασίας για να νιώθουν πιο ελκυστικές.

H θερμότητα του σώματος αυξανόταν. Γι’ αυτό και το 1850 η εμφάνιση του κορσέ προκάλεσε έντονες αντιδράσεις και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού.Oι περισσότερες γυναίκες ένιωσαν ανακούφιση όταν έμαθαν ότι δεν θα είναι αναγκασμένες πλέον να κρατούν την αναπνοή τους κάθε φορά που βγαίνουν από το μπάνιο, ξεχνώντας ότι σήμερα οι σχεδιαστές έχουν αντικαταστήσει το δέσιμο με πιο φιλικά προς το σώμα υλικά, από δέρμα και μέταλλο μέχρι πολύτιμο σατέν. Με δημοφιλέστερα χρώματα το μαύρο, το λευκό, το γκρίζο και το ροζ, η βασίλισσα πάντως της Aγγλίας φοράει ακόμη κορσέ. Kαι η Bίβιεν Γουέστγουντ της ...Aγγλίας πρωτοαντέγραψε αυθεντικούς κορδέσες του 1780. Aπό τότε έγινε σήμα κατατεθέν της δουλειάς της ενώ το 1987 σχεδίασε push-up μπουστάκια βασισμένα σε σχέδια του 18ου αιώνα, χωρίς να κατηγορηθεί για κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας.

Και ο σχεδιαστής της υψηλής ραπτικής Charles Fegen επιμένει ότι αδυνατίζουν και κολακεύουν όσο κανένα άλλο ρούχο. «Tονίζοντας το μπούστο, το στομάχι αυτομάτως ευθυγραμμίζεται και η μέση σφίγγει», λέει για να ενισχύσει το επιχείρημα του και να αυξήσει τις πωλήσεις του, σα να απευθύνεται στις σύγχρονες ηρωίδες ενός μυθιστορήματος που δεν γράφτηκε ακόμη.

O Kριστιάν Nτιόρ φλέρταρε με τη λεπτή μέση για να πετύχει το New Look ενώ αντίθετα η Έλσα Σκιαπαρέλι, η Mαντλίν Bιονέ και η Kοκό Σανέλ χάρισαν στις γυναίκες την ελευθερία της κίνησης, όπως και ο Πολ Πουαρέ που θεωρείται ο σωτήρας των γυναικών που κατήργησε τους κορσέδες. Φορώντας ένα τόσο «κλειστοφοβικό» ρούχο δεν μπορείς να φας, ούτε να πιεις, αν και νιώθεις σα να έκανες μόλις μια πετυχημένη αισθητική επέμβαση χωρίς νυστέρι μόνο με μια βαθειά, παρατεταμένη ανάσα.

Oι διαφημίσεις του κορσέ τότε μιλούσαν για «τον ψίθυρο της μέσης». Ψίθυρος που συνεχίστηκε ακόμη και στη δεκαετία του ‘60, κρυμμένος κάτω από ψυχεδελικά εμπριμέ. Tο παιχνίδι της καμπύλης επιστρέφει για όλους αφού δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι και οι άντρες φορούσαν κορσέ, χωρίς φόβο και δίχως πάθος, στρατιώτες και δανδήδες, μυθιστορηματικές φιγούρες στα βιβλία του Nτίκενς με διασημότερο δημιουργό κορσέδων, τον Mr Pearl, ο οποίος, δεν δίστασε να φωτογραφηθεί με μία από τις δημιουργίες του με μέση 18 ιντσών, αποδεικνύοντας ότι η αυταρέσκεια δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο των γυναικών.

Ωραία όλα αυτά αλλά ποιός έχει όρεξη τώρα να μεταμορφωθεί σε Σκάρλετ O’ Xάρα και μάλιστα όχι για τα μάτια του Kλαρκ Γκέιμπλ; ​

Resolutions στις κρεμάστρες. Γιατί το πένθος δεν ταιριάζει στη μόδα του 2015...

Δεν τις τηρούμε, που δεν τις τηρούμε τις υποσχέσεις για την νέα χρονιά, ευκαιρία να δεσμευτούμε για κάτι που θα μας βοηθήσει τουλάχιστον να νιώσουμε καλύτερα. Resolutions της μόδας ή πως μπορούμε όλοι μαζί να αναθεωρήσουμε κανόνες, κλισέ, πρέπει, ευκολίες, για να αποτοξινώσουμε γκαρνταρόμπα, μαζί και ηθικό.

Γυρίζουμε σελίδα. Βελτιώνουμε την εικόνα μας. Όλοι το έχουμε ανάγκη κι ας μην θέλουμε να το παραδεχτούμε. Το 2015 ο τρόπος που ψωνίζουμε μπορεί να αλλάξει, και για να περηφανευόμαστε -επιτέλους- για πιο έξυπνες αγορές και για να γλιτώνουμε περιττά έξοδα για ρούχα και αξεσουάρ που δεν φορέθηκαν ποτέ. Και είναι κάτι που ισχύει φυσικά τόσο για τις γυναίκες, όσο και για τους άνδρες.

Ας αφήσουμε τα λάθη πίσω μας, στο 2014 και ακόμη πιο πριν. Στα φωτογραφικά άλμπουμ που θέλουμε επειγόντως να εξαφανίσουμε. Σκεφτήκαμε λοιπόν υποσχέσεις-δεσμεύσεις για το 2015 για τον τρόπο κυρίως που αντιμετωπίζουμε και «χρησιμοποιούμε» τη μόδα. Ευκαιρία για ένα νέο ξεκίνημα.  

1. Πετάξτε το μαύρο που έχει ξεθωριάσει. Αυτό δεν ανασταίνεται με τίποτα. Φτάνει πια το πένθος. Αν δεν αντέχετε τις γήινες αποχρώσεις, επενδύστε καλύτερα σε κάτι λευκό. 

2. Αποχωριστείτε οτιδήποτε δεν φορέθηκε τα τελευταία τρία χρόνια. Ή ακόμη καλύτερα εδώ και έναν χρόνο. Χαρίστε το, ανακυκλώστε το, πουλήστε το, δεν υπάρχει πια καμία δικαιολογία. Είναι κρίμα να τσαλακώνονται τα ρούχα σας επειδή αντιμετωπίζετε την γκαρνταρόμπα σας σαν αποθήκη ή μουσείο. 

3. Σταματήστε να είστε θύμα της μόδας. Επειδή ο Κarl Lagerfeld μετέτρεψε την πασαρέλα σε σούπερμάρκετ για τον οίκο Chanel, αυτό δεν σημαίνει ότι εμείς θα πρέπει να επενδύσουμε σε …εποχιακά είδη. Το κλασικό είναι και διαχρονικό, ειδικά όταν μιλάμε για αξεσουάρ.

4. Ποτέ δεν είναι αργά να αρχίσετε να προσέχετε περισσότερο τα εσώρουχα που αγοράζετε. Μποξεράκια με όλους τους ήρωες καρτούν για τα αγόρια και μακό στρινγκ με ετικέτες μεγαλύτερες από το ίδιο το βρακάκι για τα κορίτσια; Δεν μπορεί να παρακολουθείτε με τέτοιο πάθος τη μόδα και να εξακολουθείτε να αδιαφορείτε για το ...περιεχόμενο του βιβλίου, φροντίζοντας μόνο το ...εξώφυλλο.

5. Να αγοράζετε παπούτσια που θα μπορείτε να περπατάτε. Κανείς δεν θέλει να σας βλέπει να ταλαιπωρείστε, να αγκομαχάτε, να ιδρώνετε, να κουτσαίνετε. Όσο κι αν σας βόλεψαν οι πλατφόρμες, αφήστε τους φελλούς για την ...κάβα με τα κρασιά. Αγοράστε τουλάχιστον ένα ζευγάρι αναπαυτικά (και καλαίσθητα) παπούτσια που θα μπορούσατε να φοράτε και τις επόμενες 364 ημέρες του χρόνου. 

6. Ενα πολυτελές, δηλαδή, καλοραμένο σακάκι δεν πρέπει να απουσιάζει από καμία ντουλάπα. Τα γουνάκια, τα vintage, τα δανεικά, μπορούν να μπουν στη ναφθαλίνη, την ανακύκλωση που λέγαμε. 

7. Ξοδέψτε χρήματα για κοσμήματα, αληθινά ή faux. Μπορούν να μεταμορφώσουν στη στιγμή το πιο απλό και βαρετό φόρεμα. Αλλά και για τους άνδρες ένα έξυπνο σετ μανικετόκουμπα με χιούμορ μπορεί να κάνει τη διαφορά.

8. Δεν χρειάζεται να συνεχίζετε να επαινείτε τον εαυτό σας για τα γυαλιά ηλίου ή μυωπίας που φοράτε από τη δεκαετία του '80. Φαίνεται, δεν χρειάζεται να το φωνάζετε κιόλας. Προτιμήστε κάτι ρετρό που θα έχει μια μοντέρνα πνοή όμως. Είπαμε αγαπάμε το παρελθόν αλλά όχι κι έτσι.

9. Μην ψωνίζετε τίποτα με προοπτική. Η δικαιολογία «θα αδυνατίσω» για να πάρετε κάτι που δεν θα φορέσετε ποτέ, δεν τιμά κανέναν. Αγοράστε πράγματα που σας κολακεύουν ήδη από τον καθρέφτη του δοκιμαστηρίου.

10. Σταματήστε να δίνετε περιουσίες για ένα τι-σερτ. Για ένα (ακόμη) τζιν, ζιβάγκο, γιλέκο. Η μόδα αλλάζει κάθε έξι μήνες. Τα αξεσουάρ μένουν. Όπως και οι ενοχές. 

Συμβουλές ομορφιάς: Mάσκα από μεδούλι ή άγρια βότανα και βορικό οξύ;

Έχουμε βαρεθεί να διαβάζουμε για διάσημα μυστικά ομορφιάς, παιχνίδια φαντασίας και τόλμης, παραπλανητικές υποσχέσεις. Με τι σαμπουάν λούζεται (μέρα παρά μέρα) η Τζούλια Ρόμπερτς, ποια ενυδατική κρέμα προτιμά η Κάθριν Ζέτα-Τζόουνς (με κρόκο αβγού), πόσα καρότα τρώει την ημέρα η Αντζελίνα Τζόλι (τουλάχιστον οχτώ)... Τρυκ ομορφιάς που δεν περιορίζονται σε μάσκες μελιού αλλά φτάνουν μέχρι βορικό οξύ και γάλα καρύδας. Τα μοντέλα ξεβγάζουν τα μαλλιά τους με σόδα, η Λάιζα Μινέλι τα ψεκάζει με Evian και τα καλύπτει με μάσκα από μεδούλι (!), η Σάντρα Μπέρνχαρντ βουρτσίζει τα σαρκώδη της χείλη με οδοντόβουρτσα για να απομακρύνει, όπως λέει, τα νεκρά κύτταρα ενώ η Έβα Χερτζίκοβα έμαθε στην Τσεχοσλοβακία πως να διατηρεί το ξανθό χρώμα των μαλλιών της. Με βότκα και χυμό λεμονιού. Μην την πιείτε, λουστείτε.

Ξεχάστε τις μαγικές συνταγές της γιαγιάς, ακόμη κι αν συνήθιζε να λέει ότι ο διάβολος στα είκοσι είναι ωραίος. Η ηλικία των 20 κρατάει έναν χρόνο. Από τότε βασανιζόμαστε καθημερινά για να παραμείνουμε για πάντα νέες και ωραίες. Συνειδητοποιήσαμε ότι τα 100 βουρτσίσματα κάθε νύχτα είναι μάλλον υπερβολή. Μάθαμε ότι η Τζάνετ Τζάκσον πίνει 12 ποτήρια νερό την ημέρα αλλά ποιος θέλει να της μοιάσει; Η Μισέλ Φάιφερ δεν βάφει ποτέ τις κάτω βλεφαρίδες της γιατί φοβάται, όπως λέει, να μην ξεβάψουν. Κι εμάς γιατί θα πρέπει να μας απασχολεί κάτι τέτοιο;

H Κατρίν Ντενέβ έχει αποκαλύψει στο κοινό της πως διατηρεί την φρεσκάδα της. «Αν δείτε και τη μαμά μου θα εκπλαγείτε...», λέει χωρίς βεβαίως να θίξει το θέμα της αισθητικής χειρουργικής. Προτιμά να μιλάει για ακίνδυνα θέματα, όπως για τα μαλλιά της («Βάζω πάντα άγρια βότανα»), το δέρμα της («Κάνω ότι μου λέει ο κινησιοθεραπευτής μου. Ξέρω απέξω τις θερμίδες και τις βιταμίνες για κάθετι που τρώω»), το μακιγιάζ που επιλέγει («Μάσκαρα και ρουζ»). Δηλαδή αν μία γυναίκα επιλέξει τα συγκεκριμένα προϊόντα θα ξυπνήσει μια μέρα σαν την «Ωραία της Ημέρας»;

Εξακολουθούμε να κάνουμε φιλότιμες προσπάθειες να πιστέψουμε πως πίσω από την λάμψη κρύβεται μόνο νερό και σαπούνι αλλά οι διαφημιστές έχουν άλλη άποψη. Προβάλλουν λιποσώματα, κρέμες με υαλουρονικό οξύ, μικροκάψουλες, κρυστάλλινα μόρια αλλά και λιποπρωτεϊνες και εκχυλίσματα κυττάρων, ενέσεις κολλαγόνου, ελαστίνη. Τόσο απλά.

Η Σάρα Τζέσικα Πάρκερ πάντως, η οποία, παραμένει πιστή στις παραδοσιακές μεθόδους, δηλώνει πως δεν περνάει μέρα χωρίς να πλύνει το πρόσωπο της με τσάι, αφού πρώτα βάλει το πρόσωπο της για πέντε λεπτά στον ατμό για να το περάσει στη συνέχεια με μισό λεμόνι (!) Η Τζόαν Κρόφορντ προτιμούσε τα παγάκια και η Σίμπιλ Σέπαρντ σήμερα, λέει, ότι συνηθίζει να το τρίβει με την πιο φθηνή πετσέτα που θα βρει μπροστά της.

Εμείς τι φταίμε; Ακολουθούμε κατά γράμμα τη συνταγή, παραμυθιαζόμαστε, παρασυρόμαστε, υποκύπτουμε στον πειρασμό, βάζουμε και τα καροτάκια μας, και τα αγγουράκια μας, ακόμη και το παρθένο ελαιόλαδο στην κόμη και στις βλεφαρίδες μας αλλά ο καθρέφτης παραμένει αυστηρός κριτής. Αν η Ρίτα Χέιγουορθ έκανε ηλεκτρόλυση για να αποκτήσει πιο πλατύ μέτωπο, αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να κάνουμε κι εμείς το ίδιο. Υπάρχουν και χειρότερα. Αν έχετε σπιθουράκια δεν έχετε παρά να υιοθετήσετε την τακτική της Τζόαν Τσεν. Βαμβάκι βουτηγμένο σε διάλυμα αποσταγμένου νερού με 3% βορικό οξύ, ουσία που σκοτώνει και την κατσαρίδα στη γωνία.

Δεν υπάρχουν τελικά όρια στη ματαιοδοξία γυναικών κι αντρών. Καλύτερα να μην φτάσουμε στο σημείο να βγάζουμε τους πάνω τραπεζίτες μας, όπως έκανε πριν από δεκαετίες, η Μάρλεν Ντίτριχ για να αποκτήσει έντονα ζυγωματικά. Ας ακολουθήσουμε τη συμβουλή της Ναόμι Κάμπελ: «Το καλύτερο καλλυντικό για το πρόσωπο είναι ο ύπνος». Τι πρωτότυπο... 

H Julia Roberts σε ρόλο που δεν της πάει...

Είναι αγριεμένη και ανέκφραστη. Δυσκολεύτηκα να την γνωρίσω. Η Julia Roberts, ως ιέρεια, μούσα, μοντέλο του οίκου Givenchy, προμοτάρει το ανδρόγυνο στυλ της σεζόν, αν και όχι με ιδιαίτερη επιτυχία. Η δισέλιδη, διαφημιστική καμπάνια είναι σίγουρα εμπνευσμένη, με το ασπρόμαυρο πορτρέτο σε στούντιο και το έγχρωμο still-life στη φύση. Δεν ξέρουμε πόσο θα πουλήσει η συγκεκριμένη διαφήμιση, και τι θα πουλήσει. Η Julia Roberts, μετά το Pretty Woman και το Erin Brokovich, είναι τόσο ρετουσαρισμένη, τόσο σιδερωμένη, με τα μαλλιά της τόσο λάθος, επιμελώς ατημέλητα, και άθλια ξεγυρισμένα, που ούτε το κοστούμι θα ήθελα να αποκτήσω, ούτε το πουκάμισο, ούτε καν τη ζώνη. Αν ήμουνα στη θέση της θα έπιανα τα μαλλιά μου αλογοουρά, θα πετούσα το σακάκι και θα έτρεχα ξυπόλητη μέσα στους αγρούς μέχρι να βρω τον ατζέντη μου...