We'll always have Paris

Δώδεκα ημέρες (και νύχτες) στο Παρίσι. Δώδεκα εικόνες. Δώδεκα στιγμές. Δώδεκα αφορμές για να (ξανα)αγαπήσουμε μια πόλη που δεν κοιμάται, ξενυχτάει, μαγειρεύει, ερωτεύεται, κακομαθαίνει, φωτίζει, φροντίζει, γυαλίζει, λάμπει, δεν είναι ποτέ ίδια. Bρεθήκαμε στο Παρίσι, παραμονή Πρωτοχρονιάς, λίγο πριν από το ξημέρωμα του 2014. Για να παραμείνουμε και όταν τα φώτα σταμάτησαν να αναβοσβήνουν, να βρούμε τους ρυθμούς της καθημερινότητας, να μπούμε στο Λούβρο σε λιγότερο από 7 λεπτά, να βρεθούμε στον κήπο της Φρίντα Κάλο, να οδηγήσουμε (σχεδόν) αληθινό τρένο στο μετρό, να περπατήσουμε πολύ, να φάμε περισσότερο, να τραγουδήσουμε στη βροχή, να αγοράσουμε vintage rollers, να βρούμε καταφύγιο στο Mama Shelter, να φάμε γλυκά με στέμμα ή χωρίς, να φτιάξουμε το δικό μας σούσι, να ανταλλάξουμε ευχές μέσα σε ένα καπέλο, να γνωρίσουμε τους ήρωες της Pixar από κοντά, να παίξουμε ποδοσφαιράκι με πάθος, να κυνηγήσουμε παγόνια, να φάμε μακαρόν φυστίκι, να ψωνίσουμε φρούτα με μυρωδιά παιδικών χρόνων από τη λαϊκή, να μαζέψουμε κάστανα στο δάσος της Βουλόνης, να ζήσουμε το ξεκίνημα των εκπτώσεων με ουρές παντού, να ξεχάσουμε για λίγο την κρίση και να την ξαναθυμηθούμε με την προσγείωση. Αθήνα-Παρίσι-Αθήνα. I'd rather be flying. 

1. Γιατί η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται... Όλα τα πρωινά του κόσμου. Δεν υπήρχε μέρα που να μην πέρασα, έστω και μια φορά, από τον φούρνο της γειτονιάς. 

2. Centre Pompidou. Όσες φορές αντέξεις. Τι ομορφιά, μέσα κι έξω, πόσο ωραία νιώθεις κάθε φορά που πλησιάζεις την τέχνη εντός, εκτός, τριγύρω. 

3. Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας. Και τρώγοντας. Η συγκεκριμένη σκηνή απαθανατίστηκε παραμονή Πρωτοχρονιάς και για κάποιο λόγο κόλλησα, και έβγαλα μια σειρά από φωτογραφίες. 

4. Το κυνήγι του κρυμένου θησαυρού... Βρίσκομαι μέσα στο Apple Store, με τους πάντα εξυπηρετικούς πωλητές με τις κόκκινες μπλούζες, στην Opera, σε ένα αυθεντικό θησαυροφυλάκιο τραπέζης, έργο τέχνης, ή μάλλον μνημείο.

5. Oι μέρες ήταν πάντα συννεφιασμένες, για να μην χρειάζονται φίλτρο οι φωτογραφίες των τουριστών, για να μοιάζουν πιο νουάρ, πιο ατμοσφαιρικές. Η σκηνοθεσία είναι το μόνο που αλλάζει.

6. Πόσα λουκέτα χρειάζεσαι για να κλειδώσεις την αγάπη; Έναν μεγάλο έρωτα; Έναν μικρότερο; Πόσα κλειδιά και πόσα αντικλείδια θα χρειαστεί κανείς για να την ξεκλειδώσει; Τι λουκέτο να διαλέξω; Aσημένιο ή χρυσό; 

7. Στάση για κρέπα, ζεστή σοκολάτα, αβγά τηγανητά με πατάτες. Αλλά και παγωτό σοκολάτα Berthillon. Με παλιομοδίτικο μπισκότο. 

8. Πιο σκούρα σοκολάτα δεν γίνεται. Στο Παρίσι οι γεύσεις αποκτούν χρώμα, ξυπνούν μνήμες, δημιουργούν και ενοχές. 

9. Ένα βροχερό απόγευμα, σε μια βόλτα με το αυτοκίνητο, ανακαλύψαμε για μια ακόμη φορά το ζωντανό σκηνικό, όχι πλέον σαν τουρίστες αλλά σαν κάτοικοι της πόλης.

10. Με ή χωρίς εκπτώσεις, η εμπειρία του shopping στο Παρίσι προκαλεί ταχυπαλμία, όπου κι αν βρίσκεσαι. Μέσα κι έξω από τις βιτρίνες, αν και πάντοτε οι καλύτερες διευθύνσεις είναι αυτές που δεν φαίνονται ούτε μέσα στην καταιγίδα. 

11. Η πόλη αλλάζει τον χειμώνα, το καλοκαίρι, το φθινόπωρο, την άνοιξη. Το Παρίσι μέσα στον χειμώνα γίνεται γλυκός πειρασμός στην κατάψυξη. 

12. Σπίτι. Ευτυχία. Ώρα για πάρτι. Το παιχνίδι με τις λέξεις δεν σταματά. Ειδικά όταν φωτίζεται, η φαντασία προκαλεί συνειρμούς που μας φτιάχνει ακόμη περισσότερο τη διάθεση. Διαλέγω την ευτυχία. 

Παγωτό μέσα στον χειμώνα...

Η ιδέα ήταν συγκεκριμένη. Μετά τη βροχή, την ομίχλη, την καταιγίδα, το πολικό ψύχος, η παρέα ήθελε λίμνη. Λίμνη Βουλιαγμένης. Προπαραμονή Πρωτοχρονιάς και κατεβήκαμε στην όαση με τα ψαράκια, τα ντους, το ντεκ και τις σεζλόνγκ, για να δοκιμάσουμε τις αντοχές μας. Άλλο τοπίο. Χειμερινοί κολυμβητές, οργανωμένοι, με μπουρνούζια, κουβέρτες, στολές, ασκήσεις για προθέρμανση, εκτός λίμνης. Και τα παιδιά, οι χειμερινές κολυμβήτριες της παρέας, δεν πρόλαβαν να κρυώσουν, να ζεσταθούν, φόρεσαν μαγιό, βούτηξαν χωρίς σκουφάκια, απόλαυσαν την κρύα βουτιά μέσα στη φιλόξενη λίμνη. Δεν έμειναν πολύ, αν και θα το ήθελαν. «Η λίμνη είναι ζεστή σαν ζεστή σοκολάτα», έλεγαν μετά όταν τουρτούριζαν, την ώρα που στέγνωναν τα μαλλιά τους στα αποδυτήρια. Πάλι καλά που δεν ζήτησαν παγωτό... Παγωτό μέσα στον χειμώνα. 

Μήνυμα από το Λονδίνο.

To συγκεκριμένο βιβλίο το είχα βρει πέρσι τα Χριστούγεννα στο Λονδίνο. Έπεσα πάνω του και για κάποιο λόγο κόλλησα. Δεν το αγόρασα. Έβγαλα μόνο φωτογραφία το εξώφυλλο. Δεν το ξαναθυμήθηκα. Και ξαφνικά, έναν χρόνο μετά, εμφανίστηκε στο slide show του υπολογιστή. Σα να ήθελε κάτι να μου πει. I do have faith. In myself. And in the future. And in the present. Faith. Τι ωραία λέξη...

Γιατί δεν...; Η Νταϊάνα Βρίλαντ χαρίζει δώρα.

H Nταϊάνα Βρίλαντ έδινε τις δικές της συμβουλές για δώρα το 1936. Συμβουλές διαχρονικές, φίνες και ταυτόχρονα τόσο ρετρό. Τι θα ήθελα; Το πελώριο λευκό τραπεζομάντηλο με τις αφιερώσεις. Σε όλα τα χρώματα. Με όλες τις λέξεις που με εμπνέουν. Τις «καλές» λέξεις. Εξαιρετική δαντέλα. Οτιδήποτε από τη Chanel του τότε. Όχι του σήμερα. 

Διαμάντια, ζαφείρια και ρουμπίνια. Την Μέριλιν Μονρόε στο σάουντρακ να ερμηνεύει «Diamonds are a girl's best friend» και λίγο μετά την Νικόλ Κίντμαν να παρουσιάζει τη δική της εκδοχή στο Moulin Rouge. Πολύτιμα αξεσουάρ. Απρόβλεπτα κοσμήματα. Ρήσεις που σε στοιχειώνουν. Έτος 1936. Λίγες ημέρες πριν από το 2014. Με στιλ. Για να κατεβαίνουμε τις σκάλες ευκολότερα, να ξυπνάμε ευκολότερα, να ξορκίσουμε τον ναρκισσισμό και να αποθεώσουμε τη ματαιοδοξία... Ή κάπως έτσι. 

'Οταν μια τσάντα αφηγείται, εμείς ακούμε...

Aυτή δεν είναι η μαγική τσάντα του Sport Billy. Θα μπορούσε όμως. Έχω βαρεθεί να βλέπω τριγύρω, σε αυτόν τον κόσμο, τον κόσμο της κρίσης, γυναίκες με τις ίδιες τσάντες με αλυσίδες ή χωρίς, υπερμεγέθεις ή petite, σίγουρα αναγνωρίσιμες, γεμάτες λογότυπα, σε σημεία που δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αμφισβήτησης. Τσάντες που περιφέρονται σε καφέ, πάρτι, σημεία συνάντησης, και μοιάζουν να κουβαλούν τις κατόχους τους που περπατούν με σιδερωμένα μαλλιά, κολλαριστά μέτωπα, μαύρη στολή. Ίδιες, απελπιστικά αδιάφορες, αφόρητα στυλιζαρισμένες. 

Κι εγώ αναζητώ μάταια παλιομοδίτικες, ρετρό αλλά σύγχρονες τσάντες, πολύτιμα αξεσουάρ που αφηγούνται ιστορίες αυστηρά προσωπικές, δεν έχουν ανάγκη από κράχτες και διαφημιστικές καμπάνιες. Λάτρεψα αυτήν για παράδειγμα. Πόσο φίνα είναι μέσα στην απλότητα της. Ο ορισμός της πολυτέλειας. Η τσάντα του γιατρού σε μια πιο θηλυκή εκδοχή, ένα αντικείμενο πόθου που θα μπορούσε να περάσει από γενιά σε γενιά, και να μιλήσει. Τι να πει; Παρακαλώ γυναίκες μην κλαίτε. Στην ανάγκη φωνάξτε. Αφήστε τη στολή στη βιτρίνα. Και για αλλαγή, φορέστε εσείς την τσάντα. 

Οταν η Annie μιλάει και τραγουδά στα ελληνικά...

Tην Κυριακή πήγαμε στο Annie, την παράσταση που φιλοξενείται αυτόν τον καιρό, στον Ελληνικό Κόσμο στην Πειραιώς. Τα κορίτσια μου την είχαν ήδη δει, αλλά ήθελαν να την δούμε και παρέα γιατί ξέρουν ότι αποτελεί ένα από τα αγαπημένα μου έργα από τότε που ήμουνα κι εγώ παιδί.

Ξέρω όλες τις ατάκες της ταινίας απέξω, φυσικά τραγουδάω πιο δυνατά από όλους τα κομμάτια του φιλμ, χρωματίζω την φωνή μου στο «oh my goodness, oh my goodness» και το «we love you Miss Hannigan». Είμαι η Άννι/Σάντυ, χωρίς τις φακίδες, τις κόκκινες μπούκλες, τα σοσονάκια.

Οπότε είμαι μάλλον αυστηρός κριτής. Ευτυχώς που δεν έχω δει καμία παραγωγή της Annie στο Μπρόντγουέι, παρά μόνο στο youtube και συγκινούμαι κάθε φορά. Είχα δει την πρώτη «εγχώρια» Άννι με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και την Άριελ Κωνσταντινίδη. Η τελευταία ήταν συμμαθήτρια μου στο σχολείο. Χρόνια μετά παρακολούθησα από απόσταση την απόπειρα της Μαριάννας Τόλη ως Μις Χάναγκαν, με τη μεγάλη μου κόρη, και τώρα έφτασε η σειρά της Annie του 2013.

Τι θα θυμάμαι; Την ελληνική μετάφραση με το «Ωχ Παναγία μου», τη ζωντανή ορχήστρα με τον υπέροχο μαέστρο, την υπερπαραγωγή επί σκηνής, τα έξι κορίτσια που χορεύουν, τραγουδάνε, παίζουν, διασκεδάζουν κάθε στιγμή, τον χαδιάρη, συνονόματο μου σκύλο Σάντυ, την Άννι που εμφανίζεται σε διπλή διανομή να εντυπωσιάζει με το ταλέντο της (η Άννι-Δανάη πηγαίνει στο ίδιο σχολείο με τα κορίτσια μου, οπότε ο ενθουσιασμός είναι ακόμη μεγαλύτερος), τον Μιχάλη Χατζηγιάννη, με λευκή πούδρα στα μαλλιά, σαν ντάντι Γουόρμπαξ, την Κατερίνα Παπουτσάκη στον ρόλο της ερωτευμένης γραμματέως, με φωνή και κίνηση, την Άννα Παναγιωτοπούλου, εξαιρετική στον ρόλο της αλκοολικής Μις Χάναγκαν. Το καλοκουρδισμένο ζευγάρι Ιωάννας Πηλιχού-Αργύρη Αγγέλου πάνω στη σκηνή, χωρίς πάγο, αστέρια που χορεύουν, χειροκρότημα-κονσέρβα.

Τους 45 ηθοποιούς, τραγουδιστές, ηθοποιούς, να τα δίνουν όλα, σε μια παράσταση, ένα έργο φτιαγμένο για παιδιά, με τραγούδια, γκρίζο περιτύλιγμα και κόκκινες αναλαμπές. Τι κι αν η Κατερίνα Παπουτσάκη σκόνταψε στο χαλί; Αν ορισμένοι ηθοποιοί γελούσαν με κάθε αφορμή, ειδικά όταν εμφανιζόταν ο Αργύρης Αγγέλου στον ρόλο του υποτιθέμενου πατέρα της Άννι; Ή αν τα παιδιά απογοητεύτηκαν που δεν είδαν στα παρασκήνια τους συντελεστές επειδή έπρεπε να βιαστούν για να επιβιβαστούν σε πούλμαν για το Dancing with the stars, στο σόου που θα εμφανιζόντουσαν στις 11.20 το βράδυ;

Πρόλαβαν και χάιδεψαν τον Σάντυ. Που είναι 11 μηνών. Τρυφερός. Γεννημένος πρωταγωνιστής. Στην επιστροφή τα παιδιά με τις φίλες τους τραγουδούσαν «Το αύριο πλησιάζει, ο ήλιος χαράζει, και διώχνει το χθες μακριά…» κι εγώ από μέσα μου σιγομουρμούριζα «When I’m stuck with a day that’s grey and lonely, I just stick out my chin and grin and say…» Come what may. Τomorrow. You’re always a day away.

Μαύρες γάτες τοπ μοντέλα της μόδας

Ευτυχώς που δεν είμαι προληπτική. Δεν έχω καμία αγωνία όταν περνάω κάτω από σκάλες, λατρεύω την Τρίτη και 13, διασκεδάζω ακόμη περισσότερο την Παρασκευή και 13, βρίσκω πανέμορφες και τυχερές τις μαύρες γάτες. Και τώρα που τις βλέπω στην καμπάνια του οίκου Lanvin, καταλαβαίνω γιατί ο Αλμπέρ Ελμπάζ παραμένει τόσο δημιουργικός, τόσο ευφάνταστος, ένα παιδί που παίζει με τη μόδα, εμπνέεται από το παρελθόν για να ξεσπά στο σήμερα με χιούμορ και στιλ. Ο κύριος Μποφόρ ζηλεύει λίγο να βλέπει άλλες γάτες αλλά αγαπά τη μόδα και ονειρεύεται μια νέα καριέρα όταν μεγαλώσει στην πασαρέλα. Για την ώρα, δοκιμάζει τα τακούνια μου...

Το μπαζάρ του σχολείου

Tι γίνεται όταν το σχολείο ετοιμάζει χριστουγεννιάτικο μπαζάρ; Τα παιδιά κυκλοφορούν ελεύθερα, χωρίς σακίδια, τους γονείς τους, την αγωνία για το επόμενο μάθημα, βλέπουν τους τοίχους με ζωγραφισμένα χαρτόνια, τον πίνακα των ανακοινώσεων ντυμένο σαν δώρο και τις δασκάλες τους σε ρόλο βοηθού του Αγίου Βασίλη. Και στρώνονται για δουλειά... Όταν δεν πουλάνε βιβλία και μεταχειρισμένα παιχνίδια στον πάγκο των γαλλικών, πετιούνται στην αίθουσα της μουσικής για να βρουν έτοιμα υλικά και να καθήσουν στις μικροσκοπικές, λευκές, ξύλινες καρέκλες προκειμένου να αυτοσχεδιάσουν. Κι εμείς μαζί τους...

Κομμένα καλαμάκια, χρυσά στολίδια, χαρτονάκια, αληθινά κλαδιά, μίνι πήλινα δοχεία, κόλλα, μαρκαδόροι, συρραπτικό, περισσότερη κόλλα... Θέλετε να μάθετε πώς γίνεται ένα χειροποίητο, χριστουγεννιάτικο στεφάνι;

Kόβουμε το χαρτόνι σαν ένα μεγάλο φωτοστέφανο... Και αρχίζουμε να κολλάμε κυκλικά τα στολίδια που έχουμε... Αν έχουμε... Ό,τι έχουμε...

Τα παιδιά χαίρονται τη διαδικασία. Όση περισσότερη κόλλα βάλουν στη χειροτεχνία τους και κυρίως στα δάχτυλα τους, τόσο μεγαλύτερη η απόλαυση. Εδώ δεν υπάρχουν πρέπει, μόνο θέλω. Τι ωραία αίσθηση, για διαφορά. 

Αν υπάρχουν και κουδουνάκια, γκυ, καρό κορδέλες, οτιδήποτε πράσινο ή κόκκινο, βαμμένα μακαρόνια, πένες, φαρφάλες, ακόμη καλύτερα. Μην ξεχάσετε την πράσινη κορδέλα για να κρεμαστεί το στεφάνι. Στην πόρτα. Ή πάνω από το τζάκι. Ή στην κουζίνα. Χο, χο, χο...

Το κόκκινο φουστάνι

Καθόμουνα υπομονετικά στο ταμείο και περίμενα. Είχα αγοράσει ένα ζευγάρι γάντια, από αυτά που μπαίνει όλη η παλάμη μαζί, δεν ξεχωρίζουν τα δάχτυλα, για να φοράω το πρωί στο αυτοκίνητο. Ανοιχτόχρωμα, με επένδυση, σχεδόν παιδικά. Μαζί και ένα γκρι, σκούρο κολάν για το zumba και ένα λευκό τι-σερτ για τον ίδιο ακριβώς σκοπό. Είναι η στιγμή που το βλέμμα μου καθηλώνεται στην χριστουγεννιάτικη καμπάνια του H&M. Βλέπω την Κρίστυ Τέρλινγκτον με ένα μάξι, κόκκινο φόρεμα και ίσιες μαύρες μπότες.

Xωρίς να χάσω στιγμή κι ενώ το κατάστημα έχει κλείσει, (είναι 6 απόγευμα Σαββάτου), ρωτάω την κοπέλα στο ταμείο με μια υπέροχη καστανόξανθη κοτσίδα στο πλάι, αν υπάρχει το συγκεκριμένο φόρεμα στο κατάστημα και αν είναι τόσο ωραίο στην πραγματικότητα. Η αλήθεια είναι ότι τις περισσότερες φορές απογοητεύομαι από τα ρούχα ή τα αξεσουάρ όταν τα βλέπω λάιβ. Μου είπε ότι είναι ωραίο και από κοντά αλλά είναι σχεδόν sold-out, δεν έχει νούμερα πλέον. Οπότε θα πρέπει να το ψάξω...

Πράγματι. Το φόρεμα είναι απόλυτα χριστουγεννιάτικο, μπορεί να φορεθεί με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, με φλατ, με ψηλοτάκουνα μποτάκια, με ζακέτα, έχει δύο φούντες στην ζώνη που δένει στο πλάι, είναι βαρύ, φοδραρισμένο, περιποιημένο. Και βρίσκω ένα 40, ένα 42 και δύο 36άρια. Τα πήρα και τα δύο. Χωρίς να το δοκιμάσω. Το ένα για μένα και το άλλο για την Άννα που γιόρταζε.

Σε δευτερόλεπτα είχα ξαναγυρίσει στο ταμείο. Είχα αλλάξει τα δερμάτινα, πορτοκαλί γάντια που είχα αγοράσει για τη φίλη μου και ήμουνα πια ευτυχής με την αποκάλυψη μου. Και είχα κάνει και το κάστινγκ. Η μία θα είναι η Κρίστυ (Τέρλινγκτον) και η άλλη η Ντούτζεν (Κρος). 

Ο Αγιος Βασίλης άραγε τι λέει για όλα αυτά; Να είμαστε καλά κορίτσια, μέρες που είναι, γιατί τα καλύτερα έρχονται. Σε κόκκινες αποχρώσεις, αλλά και μαύρες, και ασπρόμαυρες, και πράσινες, αρκεί να υπάρχει χαμόγελο. Καινούργιες μπαταρίες στα παιχνίδια και λαμπερά μάτια. 

Και κυρίως διάθεση για να ανακαλύψεις μικρούς θησαυρούς που μπορούν να σου ζωγραφίσουν το μέσα και το έξω. Το Red του Valentino. Το κόκκινο της Νταϊάνα Βρίλαντ. To κόκκινο φουστάνι. Ο Αγιος Βασίλης. Το κόκκινο, ματ κραγιόν της Mac. Τα κόκκινα φιλιά στην αλλαγή του χρόνου. Κοκκινίζω ήδη. 

Κοτετσερί αλά Ντάσσιος

Η πρόσκληση για την κοτετσερί του Δημήτρη Ντάσσιου ήταν λιτή. Σύγχρονη επικοινωνιακά. Εφτασε δηλαδή με SMS. Κι εγώ, όπως κάθε χρόνο τέτοιο καιρό, πήγα στο μικρό, πολύχρωμο «κοτέτσι» της οδού Ξάνθου, για να ανακαλύψω θησαυρούς.

Τι έχει αλλάξει; Το ταξίδι έχει περισσότερους ενδιάμεσους σταθμούς. Ο προορισμός είναι πάντα ο ίδιος. Εκτός από τις χειροποίητες, κουτύρ έθνικ τσάντες και τα δερμάτινα γιλέκα ή τα σακάκια που αφηγούνται παγκόσμιες ιστορίες, ο Δημήτρης Ντάσσιος μοιράζεται το ταξίδι και με άλλους δημιουργούς. Με προσιτές τιμές για δικαίωμα στο όνειρο. 

Δοκίμασα με το βλέμμα ορισμένα κομμάτια και φόρεσα σταυρωτά μια εξαιρετική τσάντα με γενναιόδωρα κρόσσια που ταίριαζε με το σουέντ φόρεμα μου. Ο Γιάννης Λεμπέσης μας φωτογράφησε μέσα στη βιτρίνα κι εγώ θυμήθηκα πόσο ωραία ένιωθα πάντα στα σόου του Δημήτρη. Από το πρώτο του με τα μοντέλα που φορούσαν μαύρες σακούλες σκουπιδιών σαν φορέματα υψηλής ραπτικής μέχρι το τελευταίο του στην Εθνική Λυρική Σκηνή. Χειροκρότημα. Ή μήπως κοτ-κοτ αλά Κοτετσερί;

H Kάμερον Ντίαζ χωρίς μέικαπ

Αυτό είναι το καινούργιο βιβλίο της Κάμερον Ντίαζ. Θέλω να το παραγγείλω από το Amazon και να το διαβάσω μέσα στις γιορτές, να δω την εικόνα πίσω από την εικόνα.

Ο Νόμος της Πείνας. Η επιστήμη της δύναμης και η δύναμη της γνώσης. Και άλλοι τρόποι για να αγαπήσουμε το καταπληκτικό μας σώμα. Κάτι θα ξέρει παραπάνω η σταρ του Χόλιγουντ που συνεργάζεται με την Σάντρα Μπαρκ για να απομυθοποιήσουν κλισέ και εικόνες περιοδικών. Όχι ότι το συγκεκριμένο εξώφυλλο δεν είναι ρετουσαρισμένο. Μπορεί το περιεχόμενο να είναι λιγότερο πειραγμένο. Γιατί προσωπικά μάλλον θα προτιμήσω την Κάμερον Ντίαζ όπως είναι στην καθημερινότητα της. 

Χαμογελαστή, προσιτή, άμεση, με τις ρυτίδες που έχει μια γυναίκα των 40 και κάτι, και τη σιγουριά ενός κοριτσιού που δεν βιάστηκε να μεγαλώσει. Ποιο ήταν το κείμενο που συνόδεψε την συγκεκριμένη εικόνα στο Twitter; «Μια από τις πιο περήφανες στιγμές μου. Τη στιγμή που έπιασα στα χέρια μου το πρώτο αντίτυπο του βιβλίου μου. Εγραψα αυτό το βιβλίο για εσάς και το σώμα σας». Ευχαριστούμε Κάμερον. #love your amazing body.

Οταν η Mπιγιονσέ γελάει

Η είδηση δεν είναι ότι η Μπιγιονσέ έβγαλε καινούργιο άλμπουμ. Αλλά ότι μια γυναίκα που δουλεύει, προκαλεί τον εαυτό της, μεταμορφώνεται στη σκηνή, για να ξαναγίνει κοριτσάκι, αγνόησε τους κανόνες, κατάργησε τα κλισέ και μέσα σε μια νύχτα έβγαλε τα νέα της τραγούδια για να κριθούν στο μεγάλο παζάρι. Στο iTunes. Και ο τίτλος του cd; The Visual Album. Νέοι κανόνες, νέα ήθη, νέες συνήθειες. Γιατί γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος. 

Γιατί ο Δεκέμβριος είναι πράσινος

Ολοι γκρινιάζουμε. Κρυώνουμε, δεν ζεσταινόμαστε αρκετά και μετά γκρινιάζουμε και πάλι γιατί δεν ντυθήκαμε σωστά. Δεν είμαστε με τίποτα ικανοποιημένοι. Ορισμένοι όμως βλέπουν χαρά στα πιο απλά πράγματα. Ενα περιοδικό στα μέτρα τους, που γίνεται βάση, κρεβάτι, ιστοσανίδα για να ταξιδέψουν. Και να φλερτάρουν με το έξω. Οταν ο κύριος Μποφόρ ξεκολλήσει από το καλοριφέρ, σκαρφαλώνει με μαεστρία στο δέντρο. Ποιο δέντρο; Δείτε εδώ. 

Γύρω γύρω όλοι... Αλλοι χαίρονται να αθλούνται. Να τρέχουν, να βλέπουν εμπόδια και να τα ξεπερνούν, να βάζουν στόχους, πρώτα για τους ίδιους και μετά για τους άλλους, να λαχανιάζουν, να ξεκουράζονται και να πηγαίνουν όλο και πιο ψηλά, όλο και πιο μακριά. 

Το μαύρο συμφιλιώνεται με το άσπρο. Δεν ξέρω αν είναι ζευγάρι και στη ζωή αλλά τις έχω παρατηρήσει τις συγκεκριμένες γάτες της γειτονιάς και είναι μονίμως δίπλα δίπλα. Αγκαλιάζονται, υποστηρίζονται, απολαμβάνουν στιγμές. 

Κι εγώ απολαμβάνω τη διαδρομή. Χωρίς μακιγιάζ, χωρίς αυτοκίνητο, χωρίς προορισμό. Μια βόλτα στον πεζόδρομο, ένα πρωινό Δεκεμβρίου, στην Αθήνα που γιορτάζει, ανάβει λαμπάκια, και ψάχνει να βρει το πιο λαμπερό αστέρι για την κορυφή. 

Μια νύχτα χωρίς ρεύμα...

Η πρόσκληση ήταν συγκεκριμένη. Είναι φίλη, μένουμε πολύ κοντά, γνωριζόμαστε μια δεκαετία περίπου. Με κάλεσε στο σπίτι της, ένα κρύο βράδυ του Δεκεμβρίου, για να φάμε fondue. Δεν είχε γίνει ακόμη διακοπή ρεύματος, ήταν εκείνες τις ημέρες που ο αέρας είχε αγριέψει και είχε παρασύρει κάδους, σκουπίδια, κλαδιά, δέντρα, φούστες, μαλλιά... Στο σπίτι δεν είχαν ρεύμα γιατί μια λεύκα στον κήπο είχε ακουμπήσει για να ξεκουραστεί στον πυλώνα της ΔΕΗ στο δρόμο. Σχέσεις στοργής...

Το αποτέλεσμα; Μια ιδιαίτερη, μαγική βραδιά με πολύ κουβέντα, ανάλυση, γέλιο, ψωμάκια βουτημένα σε λιωμένο τυρί, αβοκάντο και σοκολατένια γλυκά που δεν πρόλαβαν, για κάποιο λόγο, να φωτογραφηθούν. 

Ελένη σε ευχαριστώ για την τόσο ζεστή βραδιά. Ξέρεις άραγε πότε θα ξαναγίνει διακοπή ρεύματος; 

Ο κύριος Μποφόρ, τώρα και χριστουγεννιάτικο στολίδι

Δεν θα το περίμενα ποτέ ότι ένας γάτος θα μπορούσε να είναι τόσο επικοινωνιακός, τόσο τρυφερός, και τόσο ιδιαίτερος. Στη ζωή μου είχα γνωρίσει μόνο σκύλους, τις γάτες δεν τις ήξερα και δεν τις συμπαθούσα. Σκύλους αγαπούσα, αδέσποτα, όλα τα σκυλιά που συναντούσα στον δρόμο και φυσικά τον Βρούτο, για 13 χρόνια, ένα υπέροχο σκοτσέζικο κόλεϊ που ήταν κάτι παραπάνω από σκύλος, ο δεύτερος άνδρας της οικογένειας, ο μικρός μας αδερφός. Με είχε ακολουθήσει από το σχολείο μέχρι το σπίτι. Και από τότε έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Γύρω στο 2000 εμφανίστηκε στις ρόδες ενός αυτοκινήτου ο Σλόμπονταν, εκκεντρικός, στοργικός, τρυφερός, για να διεκδικήσει έναν χώρο στην καρδιά μας. Κι όταν έφυγε από τη ζωή, 12 χρόνια μετά, εμφανίστηκε ένας γάτος τριών μηνών, γκρίζος, ταλαιπωρημένος, αδύναμος, στην ψαραγορά στις Σπέτσες. Καλοκαίρι 2013. Το πλοίο άργησε να έρθει και ο κύριος Μποφόρ ταξίδεψε με έξι Μποφόρ μέχρι τον Πειραιά, και μετά βρέθηκε στη Λευκάδα, στην Κρήτη, στην Κεφαλονιά... Σήμερα τίποτα δεν θυμίζει το τρομαγμένο νιάου του. Σήμερα νομίζει ότι είναι ο Αγιος Βασίλης. Και όταν δεν μοιράζει δώρα και γουργουρητά, σκαρφαλώνει στο χριστουγεννιάτικο δέντρο, στήνεται, φωτογραφίζεται, ανοίγει τα μάτια και υποδύεται το στολίδι. Και τι στολίδι...

Τιμ Γουόκερ, ο ρομαντικός παραμυθάς της μόδας

Ο Τιμ Γουόκερ θα ήθελα να είναι φίλος μου. Δεν τον γνωρίζω προσωπικά, δεν έχουμε «συναντηθεί» καν στο Facebook. Αλλά όσα χρόνια τον παρακολουθώ και σκίζω τις ιστορίες που φτιάχνει σε ιταλικά, αγγλικά, αμερικανικά περιοδικά (Harpers Bazaar, W, Vanity Fair, Vogue), για να τις κρατάω σαν παραμύθια της δικής μου ζωής, νιώθω ότι θα ήθελα να εισβάλω έστω και μια φορά στον μικρόκοσμό του.

Η αλήθεια είναι ότι πρέπει να έχεις δει τις φωτογραφίες του για να μοιραστείς τα ίδια συναισθήματα. Ο ίδιος έχει σαν βάση του το Λονδίνο και σκηνοθετεί τις μικρές, ονειρικές υπερπαραγωγές του σε διαφορετικά σημεία του πλανήτη, σαν τον Τιμ Μπάρτον της φωτογραφίας μόδας ή κάτι τέτοιο. Ο Τιμ Γουόκερ δεν φωτογραφίζει ρούχα, ούτε αξεσουάρ, δεν φωτογραφίζει μοντέλα, απαθανατίζει στιγμές και εικόνες. Δικές του εικόνες. Ακροβατεί ανάμεσα στο επικό δράμα και την ομορφιά, την ομορφιά των βιβλίων, ενός κόσμου που δεν υπάρχει πουθενά.

Γιατί πού μπορείς να συναντήσεις ροζ, πράσινα και γαλάζια πρόβατα; Ή τεράστιες πεταλούδες και ένα πελώριο ποτιστήρι που λειτουργεί σαν ιπτάμενο χαλί για το μοντέλο Λίλι Κόουλ; Μόνο τα σκηνικά που στήνει είναι αρκετά για να ονειρευτείς και να αποδράσεις. Παίζει με το αφηρημένο και το υπέροχο, επενδύει στη λεπτομέρεια και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

Ποιος είναι όμως ο ταλαντούχος κύριος Γουόκερ; Γεννήθηκε στην Αγγλία το 1970, «εκεί όπου έζησα αληθινά πολύ χαρούμενα παιδικά χρόνια». Το ενδιαφέρον του για τη φωτογραφία ξεκίνησε στα γραφεία της Conde Nast στο Λονδίνο όταν του ζητήθηκε να φτιάξει το αρχείο του Σεσίλ Μπίτον. Σπούδασε φωτογραφία στο Exeter Art College προτού γίνει επίσημος βοηθός του Ρίτσαρντ Αβεντον στη Νέα Υόρκη. «Ηταν εκείνος που μου έμαθε να μη σκέφτομαι πολύ... Να δίνω εξηγήσεις μετά».

Αρχικά επικεντρώθηκε στο ντοκουμέντο και στα πορτρέτα για αγγλικές εφημερίδες και γρήγορα συνεργάστηκε με διεθνείς τίτλους περιοδικών. Ζει στο Λονδίνο αλλά ταξιδεύει διαρκώς. Εμπνέεται, όπως λέει, από «εξαιρετικά περιβάλλοντα και ανθρώπους». Οπως και να 'χει, όποιος συνεργάζεται μαζί του, δεν τολμά να του πει όχι σε τίποτα. Οπως λέει ο ατζέντης του, Αντριου Τόμας: «Κάθε σεζόν κουβεντιάζουμε με τον Τιμ τις ιδέες του. Ο Τιμ θα κρεμάσει ένα μοντέλο από έναν τεράστιο γάντζο, θα ρίξει μια μπανιέρα στη θάλασσα, θα βάψει ζώα σε παστέλ αποχρώσεις, θα τοποθετήσει ένα κρεβάτι στην οροφή ενός κλασικού αυτοκινήτου και μετά θα το οδηγήσει, θα γεμίσει ένα δωμάτιο με λαγούς, θα βάλει ένα δέντρο σε ένα δωμάτιο. Και μετά σκέφτεσαι: πώς θα γίνουν όλα αυτά; Και τελικά γίνονται».

Τι ζητούσε στη λίστα του για μια χριστουγεννιάτικη φωτογράφηση στο Εσεξ; Eίκοσι μπαλαρίνες, 250 αβγά στρουθοκαμήλου (βαμμένα χρυσά), ένα κουτί με πελώρια πλαστικά χέρια, ένα δωμάτιο με λευκές ομπρέλες, 20 χριστουγεννιάτικα δέντρα, το κοστούμι ενός λύκου, μια τεράστια κολοκύθα, ένα άλογο (επίσης βαμμένο χρυσό), εκατοντάδες λάμπες για 1.000 και 1 νύχτες... Ο Τιμ Γουόκερ παίζει. «Μου αρέσει να μετατρέπω αστεία όνειρα σε αστείες φωτογραφίες».

Αεροπλανοφοβία, προσδεθείτε γιατί χανόμαστε

Αλλοι έχουν πρόβλημα με την προσγείωση και άλλοι πάλι με την απογείωση. Αλλοι παθαίνουν πανικό στη διάρκεια των αναταράξεων και οι χειρότεροι της παρέας δεν θέλουν να δουν αεροσκάφος ούτε ζωγραφιστό. Η αεροπλανοφοβία χτυπά και τους πιο τακτικούς ταξιδιώτες. Κι αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο. Αν αλλάζει όμως κάτι, είναι το γεγονός ότι υπάρχουν όλο και πιο πρακτικές λύσεις για να την ξεπεράσουμε.

Και σίγουρα δεν αποτελεί λύση να καταναλώνει κανείς ένα μπουκάλι ουίσκι ή να ταξιδεύει με ηρεμιστικά ή υπνωτικά χάπια. «Ο μέσος όρος ηλικίας των ανθρώπων που πάσχουν από αεροπλανοφοβία είναι τα 27», λέει ο πρώην πιλότος Τομ Μπαν, ο οποίος τώρα συμβουλεύει τηλεφωνικά και μέσω Διαδικτύου όσους ζητούν βοήθεια. «Οταν φτάσεις σε αυτή την ηλικία θα έχεις ακούσει για τουλάχιστον πέντε αεροπορικές τραγωδίες».

Οι ψυχίατροι μιλούν για καταστροφολογία. Είναι η στιγμή που με το πρώτο κιόλας ταρακούνημα, το σώμα μουδιάζει, τα χέρια ιδρώνουν, το μυαλό σκηνοθετεί αποχαιρετισμούς και κηδείες. Αυτό συμβαίνει σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα στο 27% των Αμερικανών. Και η συγκεκριμένη φοβία είναι μάλιστα τόσο συνηθισμένη πλέον που μπορεί να συγκριθεί με την υψοφοβία ή τη φοβία για τα έντομα. Και για κάποιον ανεξήγητο μάλλον λόγο οι γυναίκες είναι δύο φορές πιθανότερο να υποφέρουν απ’ ό,τι οι άνδρες, ξυπνώντας ορμόνες που δεν θα θέλαμε στην πραγματικότητα, οι οποίες έχει αποδειχθεί ότι προκαλούν προβλήματα. Οπότε είναι πιο πιθανό να αυξήσουμε το σωματικό μας βάρος ή να πάθουμε καρδιακή προσβολή από το να συντριβούμε με το αεροπλάνο, περίπου μία στις 11.000.000 πιθανότητες.

Οι ειδικοί λένε ότι αν και τα φάρμακα μπορούν να βοηθήσουν, το θέμα είναι να εντοπίσει κανείς από πού ξεκινά ο φόβος. «Αν υποφέρεις λίγο όταν πετάς και ταξιδεύεις σπάνια, τότε ποιο το πρόβλημα να παίρνεις μια στο τόσο ένα χάπι;» λέει ο Τομ Μπαν. «Ομως αν παθαίνεις πανικό μέσα στο αεροσκάφος και φοβάσαι να ταξιδέψεις, τα φάρμακα δεν θα κάνουν τη δουλειά τους και τότε πρέπει να κάνεις αληθινή θεραπεία για να αντιμετωπίσεις το πρόβλημά σου».

Πολλοί προτείνουν τη βιωματική προσέγγιση και άλλοι τη συναισθηματική, να εστιάζει κανείς το βλέμμα σε οικείες εικόνες, όχι λέξεις, σε φωτογραφίες που σου προκαλούν ασφάλεια... Κάποιοι υποστηρίζουν ότι το να γνωρίζει κανείς πώς λειτουργούν τα αεροπλάνα μπορεί επίσης να συμβάλει στο να τιθασεύσουμε τον φόβο. Η εταιρεία Virgin Αtlantic δεν είναι η μόνη που οργανώνει σεμινάρια με τίτλο Πετώντας Χωρίς Φόβο, μαθήματα που σου μαθαίνουν και πώς λειτουργεί το αεροσκάφος και πώς να βρίσκεις τρόπους να χαλαρώνεις. Συνήθως είναι γρήγορα και αποτελεσματικά, διαρκούν μία μέρα και καταλήγουν σχεδόν πάντα σε πτήση-τεστ-ντράιβ. Ακόμη και ο Ρίτσαρντ Μπράνσον έχει παραδεχθεί ότι στα 20 του φοβόταν να πετάξει. «Νόμιζα ότι αν έγερνα αριστερά, θα έγερνε και το αεροπλάνο. Οποτε με έπαιρνε ο ύπνος στο αεροπλάνο, ονειρευόμουν ότι πέφταμε. Τον πρώτο χρόνο που αγόρασα τη δική μου αεροπορική εταιρεία, όποτε χτυπούσε το τηλέφωνο μετά τα μεσάνυχτα, πεταγόμουν από την καρέκλα». Yστερα από 20 χρόνια χωρίς καταστροφικά σενάρια, οι φόβοι του εξανεμίστηκαν και τώρα σχεδιάζει μία οικογενειακή απόδραση στο Διάστημα.

Αγιος Βασίλης έρχεται και είναι ο...μπαμπάς

Αν τα παιδιά σας ανήκουν στο ηλικιακό γκρουπ 3-8, τώρα είναι η στιγμή να κάνετε τις πρώτες πρόβες μπροστά στον καθρέφτη. Ποτέ δεν είναι αργά να μεταμορφωθείτε σε Αγιο Βασίλη, αρκεί να ξεκινήσετε εγκαίρως τις προετοιμασίες. Γιατί μη νομίζετε ότι είναι εύκολο να παραπλανήσεις τα παιδιά και να τα πείσεις ότι ο πιο αγαπημένος τους παππούς ταξίδεψε από τόσο μακριά μόνο και μόνο για να τα γνωρίσει... Αν νομίζετε, λοιπόν, ότι θα την βγάλετε καθαρή με μια κοινή στολή του εμπορίου με σατέν ύφασμα που μυρίζει ιδρωτίλα (συγγνώμη, αλλά αυτή είναι η αλήθεια), καλύτερα να μην το τολμήσετε καθόλου. Θα πρέπει να προσέξετε και την τελευταία λεπτομέρεια. Από το μακιγιάζ μέχρι τα... παπούτσια και τις κάλτσες, όλα πρέπει να αποτελούν κομμάτι του ρόλου.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από το κόκκινο κοστούμι. Αν ρίξετε μια ματιά στο Ιντερνετ ή αν προλαβαίνετε να ράψετε, φροντίστε το ύφασμα να θυμίζει κασμίρ ή έστω μαλλί. Θυμηθείτε ότι πρόκειται για μια στολή που θα φορέσετε για αρκετά χρόνια (εννοείται κάθε Χριστούγεννα) και μετά μπορείτε να τη δανείσετε σε καλούς φίλους. Δεν έχει σημασία αν είστε άνδρας ή γυναίκα. Με το σωστό μακιγιάζ (και το απαραίτητο παραγέμισμα της κοιλιάς), όλα γίνονται. Ισως θα ήταν μια καλή ιδέα να ζητήσετε από έναν επαγγελματία μακιγιέρ να έρθει να σας βάψει, την ημέρα της μεγάλης αποκάλυψης. Αποκλείεται να μπορέσετε να βάψετε μόνοι σας τόσο πειστικά ρυτίδες και... ταλαπωρία. Να ξεβαφτείτε μόνοι, μετά, επιτρέπεται.

Μην γκρινιάζετε. Οχι ακόμη. Ή θα το κάνετε με κέφι ή καλύτερα να μην το κάνετε καθόλου. Φροντίστε να αγοράσετε γαλάζιους φακούς μιας χρήσεως, γιατί το βλέμμα σίγουρα θα σας προδώσει, όσο κι αν προσπαθήσετε για το αντίθετο. Ενα ζευγάρι λευκά γάντια είναι επίσης απαραίτητο, γιατί και τα χέρια είναι αναγνωρίσιμα. Οι διάφοροι κλώνοι του Αη Βασίλη που κυκλοφορούν στους δρόμους της Αθήνας αποτελούν παράδειγμα προς αποφυγήν. Εσείς πάτε για το... Οσκαρ.

Οσογια τα υπόλοιπα, βρείτε μια πειστική λευκή περούκα με ασορτί γενειάδα και φρύδια, μαζί με ένα παλιωμένο ζευγάρι μαύρες μπότες, επιχειρήστε να μιμηθείτε ακόμη και το περπάτημα του «αυθεντικού» Αγιου Βασίλη. Αργό, κουρασμένο, ζεν.

Μην ξεχνάτε ότι, έτσι κι αλλιώς, ένα πέρασμα θα κάνετε. Αλλά αυτό είναι το δύσκολο. Να είστε ακόμη καλύτεροι και από την εικόνα που έχουν τα παιδιά στα όνειρά τους. Αν πάλι, τα παιδιά είναι μικρότερα από 3 χρόνων, καλύτερα να αναβάλετε την έκπληξη για του χρόνου, γιατί δεν αποκλείεται να τρομάξουν και να έχετε αντίθετο αποτέλεσμα. Αν είναι μεγαλύτερα από 8, δεν θα σας χλευάσουν μόνο, θα ξηλώσουν και το μαξιλάρι από την κοιλιά. Στην καλύτερη περίπτωση. Σκεφτείτε ποια είναι η κατάλληλη στιγμή. Για το χο, χο, χο...

Tην παραμονή των Χριστουγέννων ή της Πρωτοχρονιάς (ανάλογα με την οικογενειακή παράδοση) μην ξεχάσετε τον κόκκινο σκούφο και τη ζώνη σας. Και φυσικά τα δώρα. Χωρίς σακούλες από παιχνιδάδικα, γιατί τα παιδιά αμέσως θα καταλάβουν την προέλευσή τους. Μπορείτε να τα έχετε τυλίξει με παλιομοδίτικο χαρτί, με γκι ή έλατα. Και εννοείται, βέβαια, ότι θα φροντίσετε να εξαφανίσετε το επόμενο πρωί μελομακάρονα, κουραμπιέδες και γάλα, που θα σας έχουν αφήσει τα παιδιά από το βράδυ στο τζάκι. Λίγη ζάχαρη άχνη στο πάτωμα και μια γουλιά γάλα στο ποτήρι θα τους πείσουν ότι αυτό που είδαν ήταν αληθινό. Μην ξεχάσετε να βγάλετε εγκαίρως τους γαλάζιους φακούς.

Isabel Marant-H&M σημειώσατε 1

Ημουν κι εγώ εκεί. Στο press preview της συλλογής της Isabel Marant για το H&M. Στην Αθήνα. Τι μπορώ να πω ύστερα από τα αποκαλυπτήρια; Παρακαλώ κορίτσια μην κλαίτε. Γιατί τόση υστερία; 

Νομίζω ότι μετά τον Martin Margiela, τους Viktor&Rolf, τον οίκο Marni, τους Comme des Garcons, η αναμέτρηση με τις κρεμάστρες και τα ράφια είναι εκτός ελέγχου. Σε όλες τις μητροπόλεις της μόδας. Εγώ αγοράζω ρούχα και αξεσουάρ για συλλεκτικούς λόγους. Και χαίρομαι γι'αυτό. Αλλά ήταν η πρώτη ίσως φορά που ένιωσα αμηχανία. Στην Αθήνα της κρίσης. Να φοβάμαι για τη ζωή μου, μην με ποδοπατήσουν, στην κυριολεξία, για ένα ζευγάρι σουέντ μπότες με κρόσσια, αξίας 200 ευρώ ή για μια ασπρόμαυρη ζακέτα, ένα διάφανο έθνικ φόρεμα, το τοπ που φορούσε η Αλεκ Γουέκ. Η Isabel τι λέει για όλα αυτά; Τρίβει τα μουστάκια της. Οπως και οι Σουηδοί. Που ό,τι αγγίζουν γίνεται χρυσός. Το φόρεμα πάντως δεν το πήρα.

Αγόρασα τη λευκή tribal μπλούζα που φορούσε στο πάρτι στο Παρίσι η Τζένιφερ Λόρενς. Πήρα και το φόρεμα της Μίλλα σε τοπ. Και το φόρεσα ήδη. Σε εγκαίνια της γκαλερί Ζουμπουλάκη. Με μαύρο σακάκι και τον φόβο μήπως φοράει και άλλη φιλότεχνη και φαν της μόδας το τοπ της Μίλα. Για τέτοια είμαστε;